Kopce i kurhany polskie – część ostatnia
Pokażemy tutaj kopce i kurhany o których wiemy, że są lub że były – a jeśli ich obecnie nie ma to opowiemy o nich po to żeby je zachować w pamięci, dla naszych dzieci i wnuków. Będą to kopce i kurhany Polski w jej obecnych granicach. Kopcom i kurhanom (zwłaszcza królewskim) w granicach Królestwa SIS poświęcimy osobny artykuł w najbliższej przyszłości.
Wielkanoc – święto pogańskie – kilka ciekawostek
Na początek Starosłowiański Porządek Świąt Głównych, czyli Świąt Światła Świata – Największych Tanów ( w tym Tan Tanów – Golem Tan – Nowy Rok 20- 26 marca):
[Święta Światła Świata (czyli Świętowita w Czterech Postaciach) obchodzono 4 razy w roku w Przesilenia i Równonoce, za każdym razem poświęcano je innej postaci Swąta- Światła Świata. Możemy je rozróżnić nazwami na: Święto Świąt – Wielkanoc – 20-26 marca, czyli Święto Świętowita (Pełnej Czwartej Postaci Boga Bogów), Święto Światła Świata – czyli postaci Światowida (Światła Widnego, Widzialnego – Trzeciej Postaci ) czyli Górowania Dnia (Jasności) – 20 -26 czerwca, Święto Świata (czy też Światu-Cwietu-Swiezdy, wieszanego u sufitu, nazywane też Świętem Urodzaju, Świętem Obfitym, a bedącym Świętem Światowita – czyli Swąta Owiłego (Uwiłtego- rodzącego Rzeczy, Witalnego, czyli Wydającego na Świat Owoce Świata – Drugiej Postaci Swąta) – 20 – 26 września, i wreszcie Święto Świtu Światła Świata – 20-26 grudnia, Święto Pierwszej Postaci Światłowiłta – Światła Rodzącego Się z Ciemności – Ćmicy.]
Jak w tym kontekście potraktować słowa Jezusa zapisane w Ewangelii Mateusza 15:6;
„(…) i tak przez waszą tradycję , unieważniliście słowo Boga”.
Taja 19 Ostatnie dni Starej Koliby
według: zorjów[1] pałkińskich[2] kąciny Łady i rzekaczy plemienia Łyskowiców[3] z kącin Body oraz Lela ze Świętej Góry Pałki[4], a także mudrów-żegłów cakońskich i skyrtyjskich ze Skryty[5]
Kolędnicy z autoportretemDołączam się do Jerzego – moc serdeczności
Zdrowia i Szczodrości od Bogów w 2010 roku
życzy
Czesław Białczyński
i cała
Starosłowiańska Świątynia Światła Świata
Mikołaj Rerich – Księga Gołubia
Mikołaj Konstantinowicz Roerich, ros. Николай Константинович Рерих (ur. 9 października 1874 w Sankt Petersburgu, zm. 13 grudnia 1947 w Kulu w Indiach) – rosyjski artysta malarz, grafik, scenograf, myśliciel, podróżnik, badacz dawnych kultur, pisarz i poeta – związany z ugrupowaniem artystycznym „Mir isskustwa”.
Romana Bobrowska
Poniżej kolejne dwa odcinki Księgi Tura do posłuchania – w specjalnym hołdzie dla wielkiej przyjaciółki Mitologii Słowiańskiej, a zwłaszcza Księgi Tura, reżyser tych nagrań – Romany Bobrowskiej z Polskiego Radia w Krakowie. Niestety nie ma jej już między nami i nie nagra już całej reszty Mitologii, chociaż tak bardzo chciała. W 2005 roku usunięto nagrania kolejnych 20 odcinków Księgi Tura z planów Radia Kraków, chociaż były już wstępnie zatwierdzone. Argumentem była konieczność nagrania po śmierci Jana Pawła II cyklu poświęconych mu programów. Nie mam dowodów na ingerencję Kurii, jedynie pogłoski i poszlaki, ponieważ z podobnymi „trudnościami” spotkałem się chcąc urządzić promocję nowego wydania Mitologii i wystawę Jerzego Przybyła w Muzeum Archeologicznym – gdzie Kuria jest gospodarzem – sądzę że jest w tych opowieściach więcej niż duże, bardzo duże źdźbło prawdy. Tam w Muzeum Archeologicznym dano mi do zrozumienia, że mimo całej przychylności mogę wynająć salę tylko na zasadach komercyjnych, bo niczego innego GOSPODARZ nie zaakceptuje. Tak samo nagle, po zmianie kierownictwa w 2004 roku, zaczęło się zachowywać Radio Kraków i zażądało opłaty za swoją salę koncertową i opłaty za promocję książki i wystawę Jerzego – trzeba było zrezygnować. Pamiętam doskonale oburzenie Romany na takie stanowisko Radia – zwłaszcza, że byliśmy już umówieni na patronat medialny. Widać Polskie Radio podlega Cenzurze Kościelnej i może być patronem medialnym tylko katolików i katolickich audycji – bardzo ciekawa postawa.
Zofia Stryjeńska – Pory Roku, Korowód Miesięcy – Światowa Wystawa w Paryżu 1925 (fragment)Copyright © by Czesław Białczyński
Bazie leszczynowe powinno się nazywać – koszkami, a czasami mówi się na nie kotki
W chrześcijańskim kalendarzu świąt są dwa naprawdę wielkie momenty, którym podporządkowano wszystkie daty obrzędowego cyklu. To Boże Narodzenie obchodzone w chwili Zimowego Górowania Nocy, czyli w dniu, kiedy noc jest najdłuższa, a dzień najkrótszy, oraz Wielkanoc związana organicznie z Wiosennym Przesileniem.
Copyright ©by Czesław Białczyński
Rodzące się gwiazdy, rodzący się wszechświat – Światłowiłt i Nica
[Źródło: NASA, ESA oraz Hubble Heritage Team (STScI/AURA); Podziękowania: R. O'Connell (U. Virginia)]
według zachodnich Wędów obrzędu kątyny witowskiej i przekazów z Winiety1, a także tradycji wschodnich Budynów obrzędu kątyny w Gleniu i podań znad Danapru2.
Tu, na stronach podporządkowanych Działowi Przyrody Wielkiego Kaganatu SIS, pokażemy w całej rozciągłości piękno ziemi tego wspaniałego królestwa i bogactwo jej płodów
Kluczewska Sopka (ros. Ключевская сопка) – wulkan na Kamczatce, wznosi się na wysokość 4750 m n.p.m. Jest to największy i najbardziej aktywny wulkan w Eurazji i jednocześnie najwyższy szczyt Kamczatki.
Po raz pierwszy erupcję tego wulkanu zanotowano w 1697 r. i od tego czasu jest ciągle aktywny, podobnie jak inne sąsiadujące z nim wulkany. Po raz pierwszy został zdobyty w 1788 r. przez Daniela Gausa i dwóch innych członków ekspedycji Billingsa. Następną próbę wejścia podjęto dopiero w 1931 r. – przy schodzeniu z wulkanu kilku ze wspinaczy zostało zalanych płynącą lawą. Według niektórych źródeł pierwszego wejścia na szczyt dokonali potomkowie polskiego zesłańca Piotr i Jan Kozyrewscy pomiędzy 1701 a 1703.
Jakby powiedział zapewne Stanisław Szukalski autor kierunku zwanego Zermatyzmem – Tych Trzech Braci , przybywa do Krainy Cudów, gdzieś od Wyspy Wielkanocnej – A ta Kraina to Cud Końca Mazji – Kamczatka (Kończudka)
Zasiedlili ją Kozacy – a więc Koszanie ze Skrajiny (Ukrainy Wschodniej), odkrywali ją i opisywali Polacy i przebywali tu licznie jkak we wszystkich krainach Siewierzy – W 1770 przebywał na niej słynny Maurycy Beniowski. W latach 1795-96 przebywał tam na zesłaniu po Powstaniu Kościuszkowskim Józef Kopeć, opis Niższej Kamczatki, ludów ją zamieszkujących i ich obyczajów zamieścił w swoim „Dzienniku Podróży”.
Ponieważ dzisiaj jest 13 i do tego piątek to wydaje mi się że to dobra chwila żeby zacząć publikować wizerunki Inogów. Słowo inóg tłumaczymy gdzieś w Księdze Tura, ale tutaj tylko krótko – inogi – to znaczy inno-nogi albo inno-oki, albo inaki czyli inszy, inkszy – czyli dziwny, inny od wszystkich. Inogi są to zwierzęta bądź p0stacie ludzko-zwierzęce, a także rośliny o dziwnym wyglądzie łączące w sobie cechy zwykle pokazywane przez zupełnie inne gatunki istot. Nie należy ich mylić ani z demonami – Zduszami, ani z Bogunami – oni także mają wygląd inno-oki (inoki), ale główną cechą rozróżniająca prawdziwe Inogi od Bogunów i Zduszów jest ich ani ludzkie ani zduszne, ani boskie pochodzenie. Są oni niebieskimi i welańskimi Zwirzorami i Zróstami, które czasami zawitują także na Ziemię.
Ilia Riepin – Sadko w Podwodnym Królestwie [na pierwszym planie Czeltica, inóg znany bardziej jako Syrena]
Na Ziemi nie widujemy na przykład nigdy Szczuropiórów, ale za to widywano – przynajmniej dawniej Czeltice-Czetlnice (Czetlice) nazywane przez Romajów Syrenami. Powyżej na obrazie rosyjskiego twórcy przedstawiającym Sadkę w podwodnym królestwie widać właśnie Czetlnicę-Czelticę.
Zbierzemy tu wszystkie wizerunki Inogów, jakie uda mi się zebrać w całym Internecie. Postaram się każdemu z nich – jak zwykle poświęcić kilka słów, tak żeby nasz artykuł nie był tylko zbiorem obrazków.
Bogowie Wiary Przyrody to uosobione Żywioły i Moce, albo wyżej – sam Wszechświat – Bóg Bogów (Swąt) oraz jego główne Działy (Kaukowie-Dzięgle) i główne kierunki (Kirowie). Zatem możemy zobaczyć w Przyrodzie emanacje owych bogów. Każdego z nich – i to nie tylko na Ziemi, w każdym miejscu wszechświata, na odległych planetach pomiędzy obcymi gwiazdami-słońcami zapewne wcielają się oni w różne tamtejsze formy przyrodzone. Na Ziemi możemy zobaczyć ich bezpośrednie ziemskie emanacje. Oto kilka tylko, pierwszych z brzegu, bezpośrednich ziemskich wcieleń bogów, ale jakże efektownych:
Swarożyc-Sołńce [nowa twarz – do niedawna Ludzie takiej nie oglądali, dopiero koniec XX wieku pozwolił im tak do niego się zbliżyć]
Copyright © by Czesław Białczyński, ® all rights reserved by Jerzy Przybył / Łukasz Ortheza Matuszek
Czyli o Smokach i Żmijach-Żnujach, oraz o rodzie Światłogońców-Kuniczów
według Sorbów znad Gopła1, a także obrzędu kątyn Nurów z Caroduny2 i Stradowa oraz podań wschodnich Wątów-Antów znad Morza Ciemnego3.
Łukasz Ortheza Matuszek, Drag (smok)
Alfons Mucha (1860 – 1939) – Słowiańska Epopeja
Alfons Mucha – Słowiańska Epopeja – Sławienie Światowita na wyspie Ruji (Boje Bogów – sława sztuce) [a więc BB – SS, przypisek mój]
