Zdrada narodu – Bezkarność – Jaźń (Zasadzka w Dąbrach a Zasadzka Smoleńska)
Nasza ciocia Maria Gorzkowska (z domu Pagaczewska, dzisiaj już 95-letnia), siostra Stanisława Pagaczewskiego, w październiku 1944 straciła narzeczonego Romana Łuczkiewicza, który został ciężko ranny w Zasadzce na oddział Armii Krajowej stacjonujący w Dąbrach (Małopolska/Ciężkowice). Roman był potem więziony przez Gestapo w Tarnowie, przewieziony do Krakowa, a w końcu został zabity w Obozie Koncentracyjnym w Gross Rosen. Matka, pani Helena Łuczkiewicz straciła męża Leona, nauczyciela w szkole w Ciężkowicach i dwóch synów – Mariana i Romana. Stało się to w wyniku zdrady jednego z mieszkańców przysiółka, który dopiero na łożu śmierci w roku 1970, dręczony przez zmory, mamuny i wyrzuty sumienia przyznał się do winy.
Wymiar Sprawiedliwości PRL nie dosięgnął go nigdy. Po wojnie ukrywał się na Ziemiach Zachodnich, aż nie ogłoszono Amnestii. Odważył się wrócić do rodzinnej wsi w 1968 roku (prawdopodobnie po śmierci Heleny Łuczkiewicz). Prawo okazało się wobec niego bezsilne, gdyż PRL-owska Amnestia z 1956 roku objęła również takie zbrodnie przeciw Polsce i Polakom, jak donosicielstwo na Gestapo i NKWD. Aktu sprawiedliwości dokonała Świadomość Nieskończona poprzez jego własną Jaźń, poprzez jego Osobistą Świadomość, świadomość dokonanej zdrady.
Piszę o tym teraz dlatego, że współcześni zdrajcy Narodu Polskiego, którzy brali udział w przygotowaniu Zasadzki Smoleńskiej, a potem w zatuszowaniu tej zbrodni, zdają się nie mieć ani sumień, ani świadomości narodowej. Zastanawiam się czy mają jakikolwiek światopogląd poza ślepą rządzą pieniądza, która doprowadziła ich w to samo miejsce co tamtego Zdrajcę Polskiego Narodu z roku 1944, z Dąbrów. Czy mają jakąkolwiek inną świadomość niż tylko jej bolszewicką/post-sowiecką karykaturę?
