Archiwum miesięczne: lipiec 2010

Nie tylko o Zofii Stryjeńskiej – Bogi słowiańskie, Poranek i Łowy Bogów

Opublikowano przez

o Zofii Stryjeńskiej – Bogi słowiańskie, Poranek i Łowy Bogów

To będzie nie tylko o Zofii Stryjeńskiej ale też trochę o innych Strażnikach Wiary Przyrodzonej Słowian, Zaczniemy od jednego z ważniejszych – od Stanisława Wyspiańskiego który powiedział:

„Będzie las litewski szumiał a Bogi stare wskrzesną, wstaną żywe !”

I oto wstały:

Zofia Stryjeńska -Bogi słowiańskie to cykl 16 obrazów.

Z 16 obrazów udało mi się odszukać tylko 12 i to nie jestem pewien czy one wszystkie tworzyły ten cykl. Wydaje się że niekoniecznie.

[Dzisiaj – 3 sierpnia dzięki uprzejmości Dobrosława Wierzbowskiego udało się uzupełnić artykuł o kolejne postacie bogów z cyklu. C.B.]

Boh – Bożebóg (a więc Radegast-Radogost albo Bodnyjak)

Czytaj dalej →

Świątynie Światła Świata – Góra Bogit: Kult Świętowita na Ukrainie dawniej i dziś

Opublikowano przez

Góra Bogit: Kult Świętowita na Ukrainie dawniej i dziś

БОГИТ

СВЯЩЕННАЯ ГОРА СЛАВЯН

Góra Bogit obecnie

 

Czytaj dalej →

Świątynie Światła Świata: Hortyca (Ukraina) – legendarna Wyspa Horsa na Dnieprze

Opublikowano przez

Hortyca (Ukraina) – legendarna Wyspa Horsa na Dnieprze

O Hortycy – wyspie na Dnieprze gdzie stoi posąg starosłowiańskiego Czura-Horsa (Chorsa), pozostałości kapiszcza pogańskiego, gdzie odnaleziono posąg kamienny skołockiej bogini z VII wieku p.n.e., gdzie znajduje się kopiec-kurhan z okresu starożytności oraz zrekonstruowana wieś zaporoska Sicz, wspaniała przyroda i Dniepr; po polsku znajdziecie tylko tyle:

Kamienna boginii skołocka na Hortycy

CHORTYCA
sow., ukr. Zaporoże
ukr. ЗАПОРiЖЖЯ, Zaporizhzhia, Zaporiżżja
ros. Aleksandrowsk

Wyspa (ostrów) położona pośrodku Dniepru, pośrodku dzisiejszego miasta Zaporoże. Niektórzy historycy wiążą późniejszą siedzibę Siczy zaporoskiej z ostrowem Święty Grzegorz wspomnianym w ruskich kronikach z X wieku. Według archeologów drewniane umocnienia istniały tutaj w końcu XI w.

Tu mieli gromadzić się książęta ruscy, którzy w początkach XII wieku nad rzeką Mołoczną rozbili Połowców. Ponownie Chortyca była miejscem koncentracji Rusinów przed bitwą z Mongołami nad rzeką Kałką 16 czerwca 1223 roku, gdzie ponieśli całkowitą klęskę.

Czytaj dalej →

Świątynie Światła Świata – Grabowiec w Karkonoszach, Pogańska Dolina i Dobre Źródło

Opublikowano przez

Grabowiec w Karkonoszach, Pogańska Dolina i Dobre Źródło

Świątynia Dziew(Anny) i Rodż(Any)-Przyrody pod Grabowcem w Karkonoszach

Sosnówka Pogańska Dolina

Czytaj dalej →

Księga Tura Taja 5 – O narodzeniu Potworów i ich Bitwie o Niebo, Welę i Ziemię

Opublikowano przez

O narodzeniu Potworów i ich Bitwie o Niebo, Welę…

O narodzeniu potworów, ich bitwie o Niebo, Welę i Ziemię, o zabiciu potworów i powołaniu do bytu Przedstworzów oraz nadaniu bogom taj


 

według wołchwów kapiszty w Rosi pod Biełogorodem nad Dnieprzem w ziemicy Rosomonów1, słów kołoduna Jura z uroczyska Biełyje Bogi w ziemicy plemiennej Wiatyczów ludu Burów2 oraz zinisów plemienia Kurów z ludu Istów chromu w Apuolu3.

Czytaj dalej →

Gonur – Stara Koliba Zerywanów (haplogrupy R1a1a) sprzed ponad 6500 lat.

Opublikowano przez

Mówimy o kulturach zaznaczonych na mapach archeologicznych jako Andronovo i BMAC

O Gonurze i innych ośrodkach aryjskiej cywilizacji, które odkryto na terytorium dzisiejszego Turkiestanu niewiele sobie poczytacie w języku polskim w internecie, więc niestety siłą rzeczy większość materiału będzie po angielsku. Z Gonurem, Merv i innymi starożytnymi grodami  związany jest ośrodek cywilizacyjny, w którym upatruje się nową kolebkę cywilizacji, starszą i potężniejszą być może niż cywilizacja Międzyrzecza – czyli tak osławiona i rozreklamowana jako kolebka wszystkiego Mezopotamia. Olbrzymie terytorium, rozprzestrzeniające się od  Morza Koszów (Koszpijskiego) i rosyjskich stepów Azji Centralnej po rzekę Okosz (Oxus) i Jezioro Orol (Aral) było najprawdopodobniej usiane kwitnącymi ośrodkami, które mogły bez problemu konkurować z wielkimi metropoliami Międzyrzecza. Wiele wskazuje na to, że dotychczasowy pogląd, który tradycyjnie wskazywał na Mezopotamię, dolinę Nilu i dolinę Indusu, jako kolejne miejsca powstania pierwszych cywilizacji, musi ulec zmianie.

Czytaj dalej →

Dzieje „Bożycy” Bronisława Trentowskiego w relacji Tadeusza Linknera – Spis bogów według Trentowskiego

Opublikowano przez

Dzieje Bożycy Bronisława Trentowskiego w relacji Tadeusza Linknera

Bronisław Trentowski „Bożyca lub teozofia – Wiara Słowiańska lub etyka piastująca Wszechświat”

Dzieło do dzisiaj nie wydane a postać zepchnięta za burtę społecznej pamięci choć autor był i pozostaje jednym z największych polskich filozofów.


Oto relacja Tadeusza Linknera na temat największego plagiatu i największego zaniedbania wydawniczego WSZECHCZASÓW w dziejach polskiej kultury  – z książki Słowiańskie bogi demony

Czytaj dalej →

Kult skołocko-słowiańskich 7 Bogów Szczęścia na Świecie, czyli Szczęśliwa Siódemka

Opublikowano przez

Chorzyca-Gorzyca-Jędzibaba-Jaga lub Mokosza – Pani Wyroków

Poprzednio w artykule Łódź Skarbów i Siedmiu Bogów Szczęścia poświęconym przenikaniu się Wiary Przyrody pomiędzy kulturami zdawałoby się odległymi od siebie i narodami bardzo różniącymi się kulturowo takimi jak z jednej strony Ariowie – Tokharowie (Harowie Toka Mogty [Takla Mahana – Toka Wielkiego Maga]), Sakowie  –  a więc Skołoci i Windowie (Hindusi Aryjscy) a Chińczykami oraz Japończykami przedstawiliśmy Siedmiu Bogów, którzy zdaniem autora artykułu weszli do kultury i wiary naturalnej Japonii z Chin i Indii.

Teraz pokażemy że ci bogowie dostali się do Chin i Indii, tak naprawdę z Wielkiej Scytii (Azjatycko-Europejskiej), czyli z Wielkiej Lądyjskiej i Mazjatyckiej Skołotii – Krainy naszych przodków, nazywanej w Słowiańskim Tajemniku Królestwem SIS, albo Sistanem – Królestwem Skołotów, Istów i Słowian.

Czytaj dalej →

Stanisław Wyspiański – Ostatnia droga

Opublikowano przez

Stanisław Wyspiański – Ostatnia droga

Krystyna Zbijewska

Ostatnia droga

W cztery dni po zgonie wielkiego artysty odbył się manifestacyjny pogrzeb, na który zjechali przedstawiciele świata artystycznego i kulturalnego ze wszystkich części kraju. Trumna ze zwłokami Zmarłego – metalowa ze szklanym wiekiem – wystawiona była w kaplicy w podziemiu kościoła OO. Pijarów. Piękne żałobne dekoracje z nieśmiertników zaprojektowali malarze – Ferdynand Ruszczyc i Karol Frycz. Wokół trumny – około dwustu wieńców.

Stąd, 2 grudnia o godzinie 9.30, w słoneczny, mroźny dzień przeniesiono trumnę do kościoła NP Marii, gdzie odbyło się nabożeństwo żałobne i eksportacja zwłok na Skałkę. “Królewską Drogą” – przez Rynek, a następnie ulicą Grodzką – jechała spowita kirem trumna, wznosząc się ponad tłumami uczestniczących w manifestacji. Na czarno obitym katafalku ze srebrnymi ornamentami i srebrnymi lichtarzami ułożono tylko kilka wieńców, wśród nich – nadesłany z Częstochowy – srebrny z biało-czerwonymi szarfami oraz wieniec z fiołków, ulubionych kwiatów artysty. Wokół powiewały chorągwie i flagi, niesiono setki płonących pochodni.

W czasie pogrzebowego obrzędu w Krypcie Zasłużonych na Skałce nie wygłoszono, zgodnie z wolą Zmarłego, żadnych przemówień. Tylko dostojny Dzwon Zygmunta żegnał wielkiego artystę.

Czytaj dalej →

Rosja w polskiej niewoli: Dwie półprawdy, czyli cała nieprawda o Kłuszynie i Polakach na Kremlu w 400 rocznicę bitwy.

Opublikowano przez

Rosja w polskiej niewoli: Dwie półprawdy o Kłuszynie i Polakach na Kremlu

Na temat Bitwy pod Kłuszynem, wielkiego polskiego zwycięstwa nad Moskwą i panowania Polaków na Kremlu, czyli o polskim zniewoleniu Rosji są dwie prawdy. Jedna jest prawdą polską, druga prawdą rosyjską. Tak jedna jak i druga jest tylko półprawdą. Czy zatem z dwóch półprawd powstaje prawda, czy jedna, cała, kompletna nieprawda?

Spróbujmy zderzyć te dwie półprawdy w jednym miejscu i porównajmy nasze punkty widzenia.

Czy istnieje możliwość żeby Święto Nienawiści, jakie w Rosji uczyniono ze zdobycia Kremla przez Polaków, uczynić Świętem Miłości?

Hetman Stefan Żółkiewski

Czytaj dalej →

O wzajemnym przenikaniu Wiary Przyrodzonej – Jak windyjscy (wędo-hinduscy)i kutajscy (chińscy) bogowie dostali się do Japonii

Opublikowano przez

Artykuł powstał w roku 2005, ale niczego mu to nie ujmuje – Pochodzi ze strony Koła Naukowego Orientu Uniwersytetu Toruńskiego – gdzie odsyłam chętnych do dalszego zgłębiania podobnych tematów.

Takarabune – Łódź Skarbów wiezie do Japonii Siedmiu Bogów Szczęścia z Indii i Chin

Wzajemne przenikanie się wątków i motywów, a także całych systemów ma ważne znaczenie dla rekonstrukcji Mitologii Słowian, ale nie powinniśmy niewolniczo trzymać się antropologicznych paradygmatów i „naukowych” panteonów – trójpodzielnych. Trójpodział był dobry „wczoraj” co nie oznacza, że oddaje świat jaki znamy dzięki między innymi rozwojowi nauki i postępowi wiedzy Dzisiaj.

Czytaj dalej →

Ukraińskie Lato i inne obrazy lata z Królestwa Sis – część 3 (Kaukaz, Mazja, Rosja)

Opublikowano przez

Ukraińskie Lato i inne obrazy lata z Królestwa Sis – część 3

Mała Mazja

Zaczniemy od Turcji i Troi

W Turcji wciąż żyje wiele osób o sistańskich korzeniach – Ormianie, Kurdowie, Ozerowie i inne społeczności pozostałe po Królestwie Sis. Należy pamiętać, że cała Mała Azja (Mazja) w starożytności należała do skołockiego Sistanu, a Troja-Widłuża, o którą toczyła się wojna z Romajami (Hattykami i Machajami), była broniona przez wszystkie ludy Sistanu sprzymierzone ze Skołotami. Wenedyjskie wojska przybyły znad Dunaju i do walki pod Troją poprowadził je Pylajmen – Pałomąż I. Wojska te były słynne ze wspaniałej jazdy i doskonałego uzbrojenia w krzywe miecze – harapy.

Wenedyjskie konie były tak cenione i budziły taką chęć posiadania u romajskich wojowników, że organizowano łupieżcze wyprawy nad Dniepr, a Herakles (Perprzechwała) zagroził królowi Troi krwawą zemstą na mieście, jeśli mu nie da dwóch przyrzeczonych wędyjskich rumaków, które obiecał za uratowanie córki z paszczy morskiego smoka.

Czytaj dalej →

Święte Dęby Słowiańskie – Moje pogańskie credo

Opublikowano przez

Święte Dęby Rogalińskie – Lech, Czech i Rus

Postanowiłem utrwalić Moje Pogańskie Credo, po to by sobie od czasu czasu przypominać własne słowa w chwili słabości bądź zwątpienia. Wygłosiłem je w 2009 roku z okazji nagrody Słowiańskich Dębów, którą cenię sobie niezwykle wysoko, a którą mnie uhonorował Zachodniosłowiański Związek Wyznaniowy „Słowiańska Wiara”.

Czytaj dalej →