avisViridis – Gmina Deszczno historia – prażubr, tur, gród Słowian, monety arabskie wikingów, bóstwo Prasłowian Hobus

Gmina Deszczno historia – prażubr tur gród Słowian bóstwo Prasłowian Hobus

Z tego filmu dowiecie się dlaczego Tur, Żubr i Jeleń były tak wybitnie uczczone w kulturach Słowian Starożytnych, dlaczego stały się symbolami zwierzęcymi najwyższych bogów słowiańskich. Oczywiście narracja dotycząca tutaj Słowian to wersja sprzeczna z wiedzą płynącą ze współczesnej nowoczesnej genetyki i lingwistyki oraz światowej archeologii – allochtonistyczna (z XIX i z połowy XX wieku – wersja dziejów prusko-niemiecka). To bardzo dobry przykład w jaki sposób jedno nieprzemyślane lub niepotrzebnie, pochopnie rzucone zdanie obniża wartość historyczną, naukową i informacyjną wielkiego materiału filmowego solidnie i profesjonalnie zrealizowanego przez autora.

Mimo tego to bardzo ciekawy film – Warto poświęcić godzinkę z życia choćby dla wątku boskich zwierząt, z których co ciekawe Mamut nie wszedł do Słowiańskiego Panteonu, ale moim zdaniem ocalała jego polska (praindoeuropejska, słowiano-aryjska) nazwa, która przeszła na współczesnego Słonia oraz zwierzęcy tłuszcz, którego to zwierzę było szczególnie obfitym „dawcą” – Słoninę.  – Gorąco polecam ten film. CB

 

Czytaj dalej

OEC: Goran Pavlovic – Letnitsa Treasure (Skarb z Letnicy)

Letnitsa Treasure

Autor Goran Pavlovic© © tłumaczenie Czesław Białczyński

Here are some very interesting metal plaques from the so called „Letnitsa Treasure”, a 4th c. BC Thracian hoard discovered near Letnitsa, Bulgaria…

Oto kilka bardzo ciekawych metalowych tabliczek z tzw. „Skarbu Letnickiego”, z IV wieku p.n.e.. Jest to skarb tracki, który odkryto w pobliżu Letnicy w Bułgarii…

This one depicts one of the most common themes from Balkan fairytales: a princess being kidnapped by a dragon…

Ta tabliczka przedstawia jeden z najczęstszych motywów baśni bałkańskich: księżniczkę porwaną przez smoka…

Czytaj dalej

Pasieka24.pl: Starożytna biżuteria pszczelarska

Starożytna biżuteria pszczelarska

Zdjęcie: © Ministerstwo Kultury i Sportu, Grecja.

Ludzie od zawsze mieli potrzebę upiększania się. Malowanie ciała, tatuaże, skaryfikacja, ozdoby z piór, kamieni, muszel czy drewna nieodłącznie towarzyszyły wszelkim kulturom. Wśród nich wysokie miejsce, ze względu na trwałość, trudność w wykonaniu i piękno, zajmowała biżuteria z kamieni i metali szlachetnych. Motyw pszczół przewijał się w niej nie raz.

Czytaj dalej

RudaWeb (Maciej Bogdanowicz): Sławianie z wielu bóstw indyjskich wyobrażeniem (Archiwum 2018)

Sławianie z wielu bóstw indyjskich wyobrażeniem

W „Odkryciu najdawniejszich Pomnikow Narodu Polskiego” Tadeusz Wolański, opisując przedstawienia lechickiej bogini miłości Dziedzilii (Leli, Lejli), zauważa: „Bogini Lakschmi, jedna z żon potężnego boga Indyan Wisznu, która podobnie jak rzymska Wenera z piany morskiej powstała, wyobrażona jest z dzieckiem w ręku. Z takiem tej Lakschmi bogini, jako też wielu innych bóstw indyjskich wyobrażeniem, Sławianie azyatyckie swe porzuciwszy siedliska, do Europy przybyli”.

Czytaj dalej

4 Strefy Tajemnic: O kulturze Vincza i piśmie starszym niż sumeryjskie

O kulturze Vincza i piśmie starszym niż sumeryjskie

Powierzchownie bo syntetycznie, ale za to w miarę poprawnie, więc  warto obejrzeć, z poprawką na naszą głębszą dużo wiedzę, do zapoznania się z którą zachęcam. Wystarczy w Wyszukiwarce na stronie głównej wpisać słowo Vinca, a potem też Vincza oraz Wincza, a wyjdą dziesiątki artykułów szczegółowych a także przybliżających i naświetlających ten temat z różnych stron.  Jeden z linków wklejam na końcu artykułu tak dla przykładu, a propos pochodzenia cywilizacji Sumeru, o której tutaj także jest mowa.

 

Czytaj dalej

Jurij Ost: Наша античность – ТРОЯ (Глава 1. «Путь быка»), czyli Nasza starożytność – TROJA (rozdział 1. „Droga Byka/Tura”)

Nasza starożytność – TROJA (rozdział 1. „Ścieżka byka”)

tłumaczenie z rosyjskiego Czesław Białczyński © © komentarze Czesław Białczyński

Tekst został opublikowany w roku 2013.

Czytaj dalej

Slavia-Lechia: Tomasz Kosiński – Polanie na Puli, czyli Istria to Panonia

Polanie na Puli, czyli Istria to Panonia

W sensie dziejowym tę drogę przedstawioną w poniższym artykule widzę nieco inaczej, w czym utwierdzają mnie wyniki badań genetycznych, ale w sensie lingwistycznym i historyczno-mitologicznym zgadzam się w całości. To nie są przypadki, lecz związki skutkowo -przyczynowe nie widziane do tej pory na naukowym horyzoncie z powodu lokowania Słowian w dziejach po V wieku n.e.. Uwolnienie się od takiego założenia generalnie zmienia sytuację i nagle okazuje się, że mamy nie tylko pełne słowiańskich etnonimów kroniki i onomastykę różnych regionów Europy, Małej Azji, Kaukazu i Persji, ale też pełne ręce roboty, jeśli spróbujemy połączyć w logiczną całość te wszystkie dokumenty, nazwy i artefakty archeologiczne pomijając przy tym źródłosłowy i ludy słowiańskie. Trzeba stanąć wtedy na głowie i zawiązać sobie oczy czarną przepaską, żeby nie zauważyć Starożytnej Słowiańszczyzny we wszystkich wspomnianych tutaj miejscach. CB

Mapa: Retia i Vindelicia

Pula (wł. Pola) to znana miejscowość turystyczna na Półwyspie Istria w Chorwacji. Wielu Polaków podziwiało pewnie tamtejszy amfiteatr rzymski, podobny do Koloseum.

Zobaczmy co jest w łacińskiej (nie włoskiej) wersji na temat Puli: Pietas Iulia seu Pola (alia nomina: Polensis Civitas) (Croatice: Pula; Italiane: Pola) est urbs Croatiae ac municipium, in regione Histriana et in Histria historica ac geographica terra, situm. Incolunt urbem 62 378 (anno 2006). Urbani Polenses vel Polani appellantur.[1]

Coś Wam przypominają takie wyrazy jak Pola, Polensis, Polenses, Polani?

Tradycja grecka przypisywała powstanie Polai Kolchidanom[2], którzy ścigali Jasona w północnej części Adriatyku, nie byli w stanie go złapać i ostatecznie osiedlili się w miejscu, które nazywali Polai, co oznacza „miasto schronienia”. Może pamiętacie z mojej książki „Rodowód Słowian”, moje sugestie, że mit o wyprawie Argonautów może dotyczyć wykradzenia przez Greków Słowiano-aryjskich ksiąg wiedzy zapisanych złotymi runami na baranich skórach. Do dziś w Kolchidii, obecnej Gruzji, na granicy z dawną Sarmatią, mieszka lud Swanetów (Słanetów), który spotykamy też w Retii, zamieszkanej m.in. przez Vindelików (Wendo-Lachów).

Czytaj dalej

    © Czesław Białczyński