Stanisław Jakubowski – Bogowie Słowian i Święte Miejsca
Nadrabiamy tutaj zaległość wobec zasłużonego Strażnika Wiary Słowian Stanisława Jakubowskiego – bo mimo że w wielu innych słowiańskich miejscach w Sieci są jego galerie to tutaj po prostu musi ona być obowiązkowo.
Weles
Zapraszam także w swoim imieniu na ten koncert – Wstęp Wolny , budynek Radia Kraków przy Alejach Trzech Wieszczów (popularne Wiadro Kraków)
We wtorek 22 czerwca o godz. 19.00 zapraszamy na „Wieczór Kupały” – muzyczne powitanie lata na dziedzińcu Radia Kraków. W trakcie koncertu usłyszymy pieśni słowiańskie w wykonaniu zespołu Prasłowianki oraz pieśni Bałkańskie w interpretacji Pauliny Bisztygi z zespołem. Koncert poprowadzi oraz gościnnie wystąpi Anna Szałapak. Wstęp wolny.
„Wieczór Kupały” nawiązuje do „Nocy Kupały” – starego słowiańskiego święta obchodzonego w najkrótszą noc w roku, czyli z 21 na 22 czerwca. To pogańskie święto zostało „oswojone” przez kulturę chrześcijańską i dziś obchodzone jest 23 czerwca w wigilię św. Jana jako „Noc Świętojańska”. Opierając się na tradycji „Nocy Świętojańskiej”, chcemy nawiązać też do pierwotnego święta „Nocy Kupały”, które to święto było jednym z najradośniejszych świąt obchodzonym niemal w całej Europie. Poza warstwą kolorowej obrzędowości, wróżb i rytuałów, chcemy zaprezentować muzyczne korzenie, które także, o czym często zapomina się mówiąc o „wiankach” czy „sobótce”, stanowią o wyjątkowości tego święta.
W trakcie koncertu usłyszymy pieśni polskie, ale też ukraińskie, rosyjskie, macedońskie, dalmatyńskie, serbskie, chorwackie, bułgarskie i romskie w wykonaniu zespołu Prasłowianki oraz pieśni bałkańskie w interpretacji Pauliny Bisztygi z zespołem. Wprowadzeniem w muzyczny klimat tego słowiańskiego wieczoru będzie opowieść o korzeniach „Nocy Świętojańskiej” i tradycjach związanych z „Nocą Kupały”, które stanowią wspólny mianownik wielu europejskich kultur. Koncert poprowadzi i gościnnie wystąpi Anna Szałapak – znakomita pieśniarka Piwnicy Pod Baranami, ale też etnolog z wykształcenia i znawczyni tradycji krakowskich.
Prasłowianki
– Elżbieta Chełmińska-Bratuszewska, Danuta Kulawik-Lasoń, Stenia Pawłowska gościnnie Anna Korczakowska (alty)
– Dorota Bałdys-Kuczerepa, Wika Bisztyga, gościnnie Sabina Bisztyga (soprany)
– Zdzisław Adamkiewicz, Zygmunt Adamkiewicz, Zenek Krukowiecki (tenory)
– Jerzy Bess, Wiktor Korczakowski, Krzysztof Niewiara (basy)
– Wiesław Dziedziński (akordeon), Michał Półtorak (skrzypce), Jan Pułka (instrumenty tamburowe), Duszan Korczakowski (kontrabas), Wiesław Samitowski (instrumenty perkusyjne)
Paulina Bisztyga z zespołem
– Paulina Bisztyga – wokal
– Roman Ślazyk – gitara basowa
– Konrad Ligas – akordeon
– Przemek Sokół – trąbka
– Wika Chrobak – perkusja
Prowadzenie i udział gościnny – Anna Szałapak
Zainteresowanych zespołem zapraszamy też na stronę: http://www.slowianki.org/forum/phpBB2/portal.php
Słowianki w latach 60-tych
Do tej pory na tym blogu nie publikowaliśmy w zasadzie wierszy. Powoli przychodzi czas aby to zmienić – z kilku powodów. Najważniejszy jest taki że zbliżamy się do zaprezentowania dwóch wielkich postaci Strażników Wiary Słowiańskiej Przyrodzonej (Rodzimej): Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego – a przy tym nie obejdzie się bez prezentacji obszernej Króla Ducha, czy chociażby Wielkiego Monologu z Dziadów – i to z omówieniem pod nieco innym kątem niż się to zwykło czynić. Już zaprezentowaliśmy wyimki w opracowaniu T. S. Marskiego, które służyły ilustracji idei Jednej Słowiańszczyzny i ciągłości historycznej owego ethosu od głębokiej, wręcz biblijnej Epoki Mitologicznej.
Antoni Bryndza (1901-1971), Czesław KIEŁBIŃSKI (1908-1992)
Antoni Bryndza – Światło za horyzontem
Profesor Lechosław Lameński – O nacjonaliźmie Stacha z Warty
Szukalski jest w rzeźbiarstwie tym, kim Dante i Edgar Allan Poe w literaturze – napisał w 1921 roku magazyn Vanity Fair. Artysta, pod koniec życia mieszkający w Kalifornii, współpracował z Salvadorem Dali, przyjaźnił się z rodziną sławnego aktora hollywoodzkiego Leonardo DiCaprio, który wydał w 2000 roku książkę mu poświęconą, a także wykorzystał go, jako pierwowzór do roli szalonego artysty w filmie Titanic.
Leonardo DiCaprio z ojcem i rzeźbą Stanisława Szukalskiego
Szukalski inspiruje rzesze twórców kultury popularnej – od H. R. Gigera i rysowników komiksowych po rockowe zespoły jak Laibach, który poświęcił mu utwór Panslovania. Spadkobiercy, właściciele firmy Szukalski Archives w Sylmar w Kalifornii odlewają w tysiącach egzemplarzy jego dzieła, handlując nimi poprzez internet, ale także zorganizowali wspólnie z Muzeum Polskim w Ameryce ekspozycję poświęconą artyście: Szukalski – The Lost Tune w 1990 roku. Zachował się katalog oraz plakat wydany specjalnie z tej okazji.
Szczep Rogate Serce – Nieznany list Stanisława Szukalskiego
JERZY WYCZESANY
Przyczynek do historii bohemy Kazimierza nad Wisłą
Stanisław Szukalski – Świątynia
Spośród niezwykle interesującego i różnorodnego zbioru korespondencji do Antoniego Michalaka, na który składają się listy malarzy, literatów i naukowców, wyróżnia się jedyny list Stanisława Szukalskiego (1893-1987).
Ten rzeźbiarz, rysownik, grafik, trochę malarz i literat, twórca grupy artystycznej Szczep Rogate Serce – należał obok Witkacego do najpopularniejszych i najbardziej kontrowersyjnych postaci świata plastyki okresu międzywojennego. W wieku lat dwunastu wyjechał wraz z rodziną do Stanów Zjednoczonych, tam też kształcił się na Wydziale Rzeźby w chicagowskim Institute of Art. Lata 1910-1913 spędził natomiast w Krakowie, studiującw krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Konstantego Laszczki i Jacka Malczewskiego. W 1913 r. przerwał studia i powrócił do Chicago. Później dzielił swe życie pomiędzy Polskę (Kraków, Warszawa, Katowice), Francję i Stany Zjednoczone, gdzie osiadł na stałe w 1939 r. Na emigracji nie zdobył wielkiego rozgłosu, choć wielu krytyków amerykańskich i zachodnioeuropejskich określało jego twórczość jako nieprzeciętną, odrębną, a nawet genialną. Holenderski tygodnik “Furore” w artykule “Pool en geniaal denker” porównał nawet Szukalskiego z Michałem Aniołem. Były jednak lata, kiedy biedował tak bardzo, że zjadał papier, by zaspokoić uczucie głodu. Wytrwał jednak w swych heroicznych wizjach i marzeniach do końca. Mimo niezaprzeczalnej genialności, w świadomości Polaków pozostał głównie jako fanatyczny wielbiciel prasłowiań
szczyzny, wielki admirator marszałka Józefa Piłsudskiego, zdecydowany przeciwnik sztuki francuskiej oraz wieczny skandalista i wichrzyciel. 1
Garść szczegółów o Czesławie Białczyńskim
Kraków 2008
Urodzony w 1952 roku w Krakowie, absolwent Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi.
Debiutował w 1978 roku powieściami z gatunku SF: „Próba inwazji” (1978), „Zakaz wjazdu” (1981), „Miliardy białych płatków” (1983), „Ostatnia noc niewidzialnych” (1985), „Jan San – moje przygody z psioniką” (1990). Według „Próby inwazji” nakręcono w 1986 roku film telewizyjny.
Napisał też powieści współczesne: „Czwarty na piąty, maj, osiemdziesiąt” (1983), „Śmierć buntownika” (1985 – drukowana dotychczas we fragmentach w czasopismach i czytana w całości w III programie Polskiego Radia), Stworzenie Pustyni, Proste związki, Antypoemat NEO oraz powieść sensacyjną „Polski łącznik” (1991).
Jest autorem scenariuszy filmów fabularnych – „Trzy dni bez wyroku” (1992, reż. W. Wójcik, w roli głównej Artur Żmijewski) – i programów telewizyjnych popularyzujących historię Polski – „Wehikuł czasu” (TVP 2, 1996-97).
Był założycielem awangardowej grupy poetyckiej Kodystów Polskich. Drukował w czasopismach: „Życie Literackie”, „Gazeta Krakowska”, „Kurier Polski”, „Literatura”, „Przekrój”, „NaGłos”. Był stałym współpracownikiem „Gazety Polskiej” w Toronto w latach 1994-1998.
Velesvarun – O splotach muzyki, poezji i Wiary Przyrodzonej Słowian
O muzyce trudno pisać bo ona nie jest stworzona po to żeby o niej gadać, ani ją opisywać – To jest zupełnie inny język, który przemawia – mówiąc przemądrzale – do pozawerbalnych struktur ludzkiego organizmu, a mówiąc prosto – jeżeli muzyka nie ma słów to jest to czysty, język duszy. Słowa to już poezja – mniej lub bardziej lotna zależnie od celu któremu muzyka ma służyć: zabawie, rozrywce, zadumie, jednemu i drugiemu, celom sakralnym, skupieniu i medytacji.
Cenię bardzo każdy rodzaj muzyki, jak i każdy odmienny rodzaj sztuki pod warunkiem, że jest to sztuka wysokich lotów, a więc bardzo dobra.
Najwyżej cenię – z biegiem lat – tę sztukę, która ma w sobie pierwiastek boski, to znaczy wypływa bardzo głęboko z wnętrza, posiada formę, którą narzuca twórcy boska wena – to znaczy formę nienaganną i zahacza o mistyczne, najgłębsze rejony duszy oraz daje przekaz, który łączy człowieka z fundamentalnymi prawami przyrody, Ziemi, Wszechświata.
Rogate Serce – Jerzy Baranowski – Ładomir z Krakowa
„AUTOPORTRET, 1934″
akwarela na papierze
wym. 35 x 45 w św. p.p., sygn. p.d.”Ładomir z Krakowa Baranowski 1934”
Stefan Żechowski (Ziemin z Książa) i Marian Ruzamski
Stefan Żechowski – portret olejny
Z Wikipedii
Stefan Żechowski (ur. 19 lipca 1912 Książ Wielki – zm. 28 października 1984) – rysownik, ilustrator, malarz-pastelista.
Artysta nieznany niemalże przez całe swoje życie. Urodził sie 9 lipca 1912 r. w Książu Wielkim na ulicy Nowomiejskiej 12 jako syn Florentyny (z Gawęckich) i Wincentego Żechowskich. Ojciec posiadał niewielki kawałek ziemi, na którym pracował i dorabiał na utrzymanie rodziny jako bednarz, a także stolarz.Już od młodych lat Stefan wykazywał wielkie zdolności artystyczne, które dostrzegł Józef Rolecki – kierownik szkoły do której uczęszczał Stefan. W 1929 uzyskał status słuchacza Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. O tym, że nie musiał zdawać egzaminu teoretycznego zdecydowała komisja, na której wywarł wielkie wrażenie swoimi rysunkami.
Mieczysław Stobierski (1914 – …) – Szczep Rogate Serce
Gdy wyszukacie jego nazwisko dowiecie się że po II Wojnie Światowej projektował głównie ołtarze w kościołach oraz że znane są jego rzeźby i rysunki a nawet całe inscenizacje Zagłady w Auschwitz.
Urodził się w Krakowie w roku 1914.
Głód – rzeźba w brązie
Głód (fragmenty) Czytaj dalej
Zastanawiałem się czy tutaj umieszczać dzieła Jerzego, bo głównie one znajdują się w Księdze Tura i Księdze Ruty, a przede wszystkim w Poczcie Bogów. Jest oczywiste, że jego właśnie – Jerzego Przybyła – wizerunki bogów, uważam za najdoskonalsze, przesycone głęboką symboliką, zdecydowanie i doskonale zakorzenione zarówno w tradycji słowiańskiej jak i w stylistyce sztuki ludowej, do której zresztą nawiązują niemal wszyscy twórcy przedstawiający postacie ze Słowiańskiej Baji. Drugi nurt to nurt nowoczesny, autorzy którzy „targani” są raczej przez wewnętrzne demony i wizje Zaświatów – sztuka symboliczna czy też nadrealistyczna. Tamte przeważnie są mroczne i powikłane chociaż przyznam że sztuka Iwana Marczuka chwyta mnie za serce – idea dosłownego wicia nieci żywota przez obraz i z tej nieci wywicia całości z jej głębokim sensem – to porywająca rzecz. Rzecz tę stosuje zresztą bogato Jerzy Przybył. Zdecydowanie wolę radość bijącą z prac nurtu który się osadza w ludowości słowiańskiej.
W końcu daję tu prace Jerzego, bo dochodzę do wniosku, że bez jego wizji cały ten dział jest niepełny. Ale tych obrazów tylko kilka wybranych, żeby nie powtarzać tego co jest gdzie indziej. Za to z moim komentarzem, jako szczególnie przeze mnie ukochane. Podziwiam prace Jerzego – co do jednej i te skandynawskie i nawiązujące do tradycji chrześcijańskich i zupełnie ludowe, które on nazywa kiczami, lubię bardzo – rzecz jasna – wszystkie prace Jerzego poświęcone Mitologii Słowiańskiej , ale kocham tylko kilka. Oto one:
Publikuję go tutaj jeszcze raz bo chcę go mieć we wpisach – no i kocham ten plakat
komunikat A: 17029891037-28049951709
2 tam gdzie rosną PoziOmki czerWienią zwIeńczone 10
4 jEżyna pośród Traw plecie bolesną koronę 8
5 smok dRZemiE u brzegu nagrzanego wzgórza 9
7 ostalec śWiatłem wschOdu skrzyDlatY cień zdłuża 11
8 łaNIa naciąga szyję wysmukloną szronEem 5
6 tęcza BIegnie wesOło po kroplach StrumykA 4
9 zorzy śLAd w borodrzeW z cichością umykA 2
10 przysypia w dziupli lichO trapione przez zmorę 1
11 strzeGą złotej sceneriI dęby czarnokorE 3
3 bylicę, żyto, lubczyk, maki w jedŃ złożono 6
1 Z listowIem rozEdrganyM jasną cIemną stroną 7
