kliknij obrazek żeby zobaczyć szczegółowo całość)
Wpisy otagowane: Starosłowiańska Świątynia Światła Świata
11 Listopada – Duszana Jurkowicza, smętarz na Rotundzie
11 Listopada – Duszana Jurkowicza, smętarz na Rotundzie
Góra
Z Wiki:
Rotunda (771 m n.p.m.) – szczyt górski w Beskidzie Niskim.
Na jej szczycie znajduje się cmentarz wojenny nr 51 z I wojny światowej, a u stóp działa studencka baza namiotowa w Regietowie prowadzona przez Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich w Warszawie (SKPB Warszawa). Staraniem członków i sympatyków SKPB Warszawa, cmentarz w ostatnich latach został w dużym stopniu wyremontowany. Obecnie Rotunda jest dobrze dostępna, gdyż pod koniec lat 90. poprowadzono przez szczyt Główny Szlak Beskidzki, który wcześniej biegł jej północnymi stokami. Termin rotunda dobrze pasuje do góry, gdyż ma ona kopulasty kształt.
Piesze szlaki turystyczne:
Regietów – Rotunda (771 m) – Zdynia (Ług) (Główny Szlak Beskidzki)
Regietów – Rotunda (771 m) – Zdynia (Ług) (szlak cmentarny poprowadzony tak jak szlak czerwony)
Jeszcze o Jalu, o jego Parku i Krakowskim Watykanie
Jalu Kurek
Z Wielkiej Encyklopedii Tatrzańskiej
http://z-ne.pl/t,haslo,2693.html
Kurek Jalu, właśc. Franciszek Kurek (27 II 1904 Kraków – 10 XI 1983 Naprawa, poch. w Krakowie). Poeta, powieściopisarz i publicysta. W latach międzywoj. należał do krak. awangardy literackiej. Duża część jego twórczości to opiewanie Krakowa i Tatr (łącznie z Podhalem i góralszczyzną ).
Tatry inaczej
Utwory tatrz. i podh. znajdują się w wielu zbiorach jego wierszy, np. Wiersze wybrane (Kr.1956), Strumień goryczy (Wa.1957), a zwł. Posągi z wiatru (Wa.1966), Wysoka Gierlachowska (Wa.1970), Ludowa lutnia (Wa.1975), Boże mojego serca (Kr.1983) i wreszcie Najkamienniejsze; Wiersze tatrzańskie (Wa. 1984).
Ukazał się duży album fot. wspólnego autorstwa Henryka Hermanowicza i Jalu Kurka: Tatry (Kr. 1988); zdjęcia są Hermanowicza, a cały, dość obfity tekst towarzyszący fotografiom, to fragmenty wierszy i prozy poetyckiej Jalu Kurka.
Z jego tatrz. powieści najważniejsza to Księga Tatr (Wa.1955 i kilka nast. wydań) i jej kontynuacja Księga Tatr wtóra (Kr.1978). W tej dwutomowej księdze fabuła powieściowa jest przeplatana licznymi epizodami niby to z dziejów Zakopanego i Tatr, ale tylko część tych epizodów to fakty hist., a inne to fikcja lit. o pozorach autentycznych wydarzeń. Zresztą sam autor niejednokrotnie oświadczał, że w swej powieści zarówno fakty hist. jak i przytaczane rzekome cytaty dostosowuje dowolnie do własnej koncepcji swego dzieła.
Mimo to wielu czytelników i nawet niektórzy krytycy lit. błędnie uważają Księgę Tatr za rodzaj monografii hist., łączącej materiały dokumentalne z fikcją lit., nawet cytuje się ową powieść jako źródło hist., wbrew intencjom autora.
Święto Dziadów – Tan Mniejszy 13 – obrzęd w 4 Największych Tanach Roku
Święto Dziadów – Tan Mniejszy 13 – obrzęd w Największych Tanach Roku
Witold Pruszkowski – Zaduszki
Dzień Zaduszny, kiedy oddajemy cześć duchom przodków – Dziadom, obchodzony jest w Polsce 2 listopada, czyli w dzień po katolickim Święcie Wszystkich Świętych, ale oba te dni święte zostały, przez chrześcijan i ich kościół, przypisane do tej daty w sposób sztuczny.
Księga Wiedy: Lekcja Druga – Gdzie żyjemy oraz o uniwersalizmie Wiary Przyrodzonej Słowian
Lekcja Druga – Gdzie żyjemy oraz o uniwersalizmie Wiary Przyrodzonej Słowian
Czy słyszeliście kiedyś o Robercie Holdstocku? To pisarz, przedstawiciel anglosaskiego nurtu literatury fantasy – tak zwykło się go przedstawiać i tak widzi jego osobę skomercjalizowane, konsumpcyjne społeczeństwo współczesne poprzez swoje media.Przede wszystkim jednak, co w tym wypadku ważne, był Walijczykiem, podobnie jak John Porter – stąd jego szczególne zainteresowanie wierzeniami Celtów (jak i buddysty Portera, bo można być jednocześnie buddystą i wyznawcą Wiary Przyrodzonej).
foto: Duncan Morrison, Natural Resources Canada, Canadian Forest Service
Brahma – Indyjski Światowit-Swąt i 4 Bramy Bram w Wielkim Tajemniku Słowiańskim
Brahma – Indyjski Światowit-Swąt i 4 Bramy Bram
Brahma standing on a turtle in the center, surrounded by the four Lokapalas, guardians of the Cardinal directions, Anuradhapura Period, Sri Lanka, 9th century. Brahma is Lord of the center. (from the left) Varuna, the Lord of the West and knowledge, with his mount, a horse. Kubera, the Lord of the North and wealth, carrying a mace and with a lion. Yama, the Regent of the south and Lord of death, with a bull. Indra, the Lord of the East and heaven with an elephant, holding a thunderbolt.
Czterogłowy Brama i Łączypałowie (Lokapalas) czyli Stronporowie – bogowie czterech Kirów Świata. U Hindusów Bogami Stron i Pór są: Waruna – Zachód, Pan Wiedzy i Siły, z Koniem; Kubera – Północ, Pan Bogactwa, z Podpłomykiem-Chlebem i z Lwem; Jama – Władca Południa, Pan Śmierci, z Bykiem; Indra, Pan Wschodu i Nieba, ze Słoniem i Błyskawicą. W środku czterogłowy Brahma-Swąt na Żółwiu (Świętogłazie) – Podporze Świata
W Wielkim Tajemniku Słowiańskim ta postać Stwórcy nie występuje w formie osobowej. Tutaj powyżej mamy wedaistyczne przedstawienie Boga Bogów z Czterema Głowami, którego podległymi emanacjami są czterej Strażnicy Kirów – Stronporowie, Kirowie – Bogowie Stron i Pór.
Litewscy bogowie według Romuvy, Neregeta i Joro Svente w Moletai
Góry Złotych Taj i Dolina Carów w republice Tuwy – skołockie kurhany grobowe z IX – VI wieku p.n.e.
Góry Złotych Taj i Dolina Carów w republice Tuwy
Sakowie
Scytyjska mumia króla z Arzanu (republika Tuwa) – zwracają uwagę jasne włosy władcy
z Wikipedii
Sakowie (zwani też Scytami ałtajskimi, wschodnimi lub środkowoazjatyckimi) – koczownicze i osiadłe plemiona spokrewnione ze Scytami i Sarmatami, zamieszkujące w I tysiącleciu p.n.e. tereny Azji Środkowej. Czytaj dalej
Strażnik Wiary Przyrodzonej Słowian, malarz, pisarz, antropozof – Franciszek Walczowski (1902 – 1983)
Franciszek Walczowski (i Zofia Walczowska)
to jeszcze jeden z zasłużonych Strażników Wiary Przyrodzonej Słowian, który mimo sędziwego wieku mógł żyć znacznie dłużej, gdyby nie Stan Wojenny.Nie raz spotykali się w wąskim gronie ze Stanisławem Pagaczewskim, Jalu Kurkiem, nie raz z Zofią Stryjeńską, a na pewno kilka razy z Duszanem Jurkowiczem i Alfonsem Muchą.
Czy Scytowie byli Słowianami?
Czy Scytowie byli Słowianami?
Te stare mapy domagają się natychmiastowej poprawy ponieważ wiadomo, że Słowianie żyli na tych terenach jeszcze zanim zaistniały owe kultury archeologiczne. Są to więc kultury słowiańskie, ale nie zalążkowe, tylko kontynuujące wcześniejsze.
Coraz więcej faktów wskazuje że należy ich utożsamiać ze Słowianami. To nie jest żart, lecz konieczny do uwzględnienia przez historyków, archeologów i językoznawców wpływ najnowszych odkryć genetycznych. Genetyka jest nauką ścisłą, wyniki badań w tej dziedzinie nie są płynne i nie poddają się interpretacjom ani politycznym presjom. Przesądzają one o pewnych dyskutowanych od 200 lat tzw „FAKTACH” naukowych z dziedzin bardziej płynnych – jak te wymienione powyżej. To one musza się dostosować do odkryć genetyki a nie genetyka do ich iluzorycznych dawnych ustaleń.
Ta stara mapa również do poprawy.
Oto kolejny fragment interesującej dyskusji ze strony Histmag, która się toczy pod hasłem „Słowianie na ziemiach polskich”: http://histmag.org/forum/index.php?topic=2163.30
Zainteresowanych dogłębnie tematem tam właśnie odsyłam
Tajemnik Skołocki: Obwiestyjska (awestyjska) legenda o dobrym pasterzu Jimie i Jamie Waru (Jamale)
„Pierwszym z krajów stworzonych przez Ahura Mazdę była Ariana, kraj Ariów na zachodzie. Ludzie żyli tam szczęśliwi, nad dobrą rzeką Anuhi Daitią, zasobną w słodkie wody, u stóp świętej góry Hara Berezaiti. Jedyną przykrą rzeczą w tym kraju była obfitość wężów. Władcą krainy był Jima Chszaeta, pasterz i opiekun sprawiedliwy ludzi i zwierząt. Pod jego opieką rozmnażały się zwierzęta i ludzi narodziło się tak wiele, że nie mogła ich pomieścić nadrzeczna dolina, ziemia była dla nich za ciasna. Ahura Mazda widząc to, wezwał do siebie Jimę, dobrego pasterza, i rzekł mu tak:
— Jimo, dobry pasterzu! Czy chcesz głosić słowo boże w kraju, który stworzyłem jako pierwszy, w Arianie błogosławionej?
Rosyjska wizja Słowiańskiej Baji – część 4 – Bogowie, Bogunki, Wyraj
Pashet’ – Święto ku Czci Niebiańskiej Drogi Bogów obchodzone jak Święto Czarodany raz na wiele lat (co Trzy razy Dziewięć roków, czyli co 27 lat – 1/4 wielkiego kołwieku, bo małe koło wieków 54 lata , a wielkie 108 – tyle ile ogniw w różańcu buddyjskim) . Powyżej ilustracja z jednej z rosyjskich stron rodzimowierczych, związana z tym świętem – niepodpisana nawet inicjałami ani jakimś nickiem. Szkoda bo chętnie zobaczyłbym inne prace tego autora. Ta ma absolutnie magiczną mitologiczną moc, oddaje dobrze ideę splotu świata boskiego z ziemskim oraz ze światem zmarłych przodków – Zaświatem – Nawią (Wela-Ziemia-Zaświaty, Prawia-Jawia-Nawia)
Dobrosław Wierzbowski – Trygław i Zurwan: trzygłowe – trzyosobowe bóstwo dawnych Słowian i Irańczyków
Kroniki wspominają o czczeniu przez dawnych Słowian trzygłowego bóstwa. Pierwotnie kult ten przypisywano jedynie Słowianom północno zachodnim tzw. bóstwo Słowian połabskich i Pomorzan, czczone w Szczecinie, Wolinie i Brennie. Jednakże geograficzne nazwy typu Trygław czy Trojan pojawiają się na terenie całej słowiańszczyzny. Odkopanie Trygława – Trzygłowa Chorwatów w Dalmacji, oraz Trzygłowa Chorutan w Silberberg potwierdza – trzyosobowy – trzygłowy bóg był bogiem ogólnosłowiańskim. Trojan – jako nazwa bóstwa pojawia się w kronikach ruskich. Zajrzyjmy do książki Wołodimira Wasilienko „Kultura Ukrainy – Folklor” wydanej staraniem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w roku 2004. Pod hasłem Trojan pierwsze zdanie brzmi: Trojan – bóg czasu. 2
Innym znanym nam z mitologii świata trzygłowym i trzyosobowym bogiem czasu był irański bóg Zurwan (Zerwan). Miał on dwóch synów – dobrego Ahurę i złego Arymana. Odpowiada to zapiskom kronikarzy – słowiański Trzygłów – każda z trzech osób-głów odpowiadała kolejno za niebo (Zurwan), ziemię (Ahura) i piekło (Aryman).
Echa zurwanizmu odnajdujemy w religii bałkańskich Bogomolców – bóg nieba Jahwe (czyli Zurwan) ma dwóch synów: dobrego Jezusa (czyli Ahura) i złego Szatana (czyli Aryman).
Bibliografia i wykaz skrótów użytych w Przypisach do Księgi Tura
Bibliografia i wykaz skrótów użytych w Przypisach do Księgi Tura
BIBLIOGRAFIA – wybrane, najważniejsze pozycje
1. Adamczewski Jan, „Kraków od a do z”, KAW, Kraków 1992
2. Afanasjew Aleksander, „Poeticzeskija wozzrienija Sławian na prirodu” 3 t., Moskwa 1865 -1888
3. Afanasjew Aleksander, „Narodnyje russkije skazki” t. 1–8 , Moskwa 1957
4. Afanasjew Aleksander, „Narodnyje russkije legiendy” wyd. pełne, Moskwa 1957
5. Asow Aleksander, „Tajny Knigi Welesa”, AIF Print, Moskwa 2001
6. Baranowski Bohdan, „W kręgu upiorów i wilkołaków”, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1981
7. Białczyński Czesław, „Stworze i Zdusze”, Wydawnictwo Kraina Księżyca, Kraków 1993
8. Białostocki Jan, „Symbole i obrazy w świecie sztuki”, PWN, Warszawa 1982
9. Bloch Raymond, „Etruskowie”, PWN, Warszawa 1967
10. Bogatyriew Piotr, „Semiotyka kultury ludowej”, PIW, Warszawa 1979
Księga Wiedy – Ważne pytania o Materię Świata
Księga Wiedy – Ważne pytania o Materię Świata
Copyright © by Czesław Białczyński
Ważne pytania o Materię Świata
Pytanie o Kir
Taja Pierwsza mówi, że Strąprza-Wspóra rozleciała się na cztery strony, na cztery pory, na cztery kiry oraz że Swąt jest Kirem Kirów. Kir to jeden z kierunków rozciągłości bytów.
Mówi się, że Kirowie sprawują swe rządy nad stroną, porą i wszelkimi bytami rozciągniętymi w kirze. Drugi Dział to powstanie pory, strony i kiru, a Kirowie-Godowie-Stronporowie stanęli na Krańcach Świata (Kirach) na swych Tronach (Stronach) w gniazdach gwiazdach. Kir to wymiar, rozciągnięcie bytów w przestrzeni – głębi. Mamy więc pory – kierunki czasu, strony – kierunki przestrzeni i kiry kierunki rozwoju, przekształceń, poczynając od kiru narodzin-wiosny na wschodzie Nieba Dalekiego, poprzez kir kwitnienia-lata na południu Nieba Dalekiego, i kir źrzałości-jesieni na zachodzie Nieba Dalekiego, aż do czwartego kiru – śmierci-końca-zimy na północnym skraju Nieba Dalekiego. Kiry te są też opisywane przez natężenie światła od pierwszego niebieskiego promienia – wschód, najmocniejszego światła białego – południe, czerwonego światła ostatnich promieni – zachód, po brak światła lub światło ksne – czarne, w północ.