RudaWeb: DNA Hunów i medos
Wyniki badań węgierskich genetyków sprzed kilku dni stały się przyczynkiem do ciekawych spostrzeżeń na poboczu naszych słowiańskich dociekań. Dyskusję na tym blogu zapoczątkował komentator Tanator. Najwidoczniej szukał on w tych analizach wsparcia do swojego sceptycyzmu wobec przekazu Konstantyna Porfirogenety o Awarach. W rzeczywistości praca zespołu węgierskiego – Endre Neparáczki et al. „Y-chromosome haplogroups from Hun, Avar and conquering Hungarian period nomadic people of the Carpathian Basin” z 3 kwietnia br. – nie przybliża do rozwiązania zagadki Awarów na korzyść żadnego z poglądów skrajnych: to byli wyłącznie Turcy albo wyłącznie Słowianie.
Najstarsza wzmianka nazwiska „Unruh” pochodzi z 1240 roku. Jeden z nich Hanus von Unruge na swoim dokumencie ukazuje, jako znak herbowy, skaczącego lwa. Ród pochodzi z Alzacji i był wywodzony od najstarszych Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Już z końcem Średniowiecza podzielił się na liczne gałęzie – spajane noszeniem wspólnego herbu – osiadłe na Łużycach, w Saksonii, na Śląsku, w Brandenburgii i Wielkopolsce. Ci ostatni, których dobra leżały w okolicach Kargowej i Międzychodu, w XVI wieku zostali uznani za pełnoprawną szlachtę polską. Jak się okazało, wielkopolscy Unruhowie poważnie przyjęli ten zaszczyt i jednocześnie obowiązek.
