Anatomia eksterminacji. 5 zdarzeń, które przesądziły o klęsce Słowian Połabskich
Połowa dzisiejszych Niemiec należała tysiąc lat temu do Słowian. Dziś prawie nie ma tam po nich śladu. Zadecydowała o tym seria niefortunnych przypadków. Oto pięć najważniejszych z nich. Ku przestrodze.
5. Łowca staje się zwierzyną
W 955 roku koalicja Lutyków i Obodrytów (dwóch największych związków plemiennych na Połabiu) zatrzymuje pochód wojsk cesarza Ottona I nad rzeką Rzekienicą (Raxą). Niemcy, utknąwszy na błotnistym brzegu, mają odcięty odwrót. Zmuszeni są zmagać się z głodem i chorobami. Wyborowej niemieckiej armii przed oczami staje widmo haniebnej klęski.
Słowiański wódz Stojgniew trzyma ich w garści. Zrozpaczony Otton I próbuje desperackiego manewru: jeden oddział pozoruje atak, podczas gdy drugi biegnie w kierunku brodu po wewnętrznej stronie zakola rzeki. Słowianie rzecz jasna pilnują drugiego brzegu, ale ich oddział reaguje zbyt wolno. Następuje nieoczekiwany zwrot akcji. Dotąd pewne swego zwycięstwa, zjednoczone siły słowiańskie trafiają w jednej chwili w żelazne kleszcze.
Otto I mógł ruszyć na Stojgniewa, gdyż dopiero co rozgromił Madziarów nad rzeką Lech (bitwa na Lechowym Polu na ilustracji Hektora Mülicha z 1457 roku, źródło: domena publiczna).
Ginie Stojgniew, jego doradca zostaje okrutnie okaleczony; następnego dnia dla zasiana grozy Niemcy mordują 700 słowiańskich jeńców. Do roku 963 odbywa się jeszcze kilka mniejszych wypraw, po czym opór Słowian zostaje złamany na dłuższy czas. Serbo-łużyczan na zawsze.
4. Zwycięstwo, które jest porażką
więcej u źródła: https://ciekawostkihistoryczne.pl/2016/01/04/anatomia-eksterminacji-5-zdarzen-ktore-przesadzily-o-klesce-slowian-polabskich/