Strażnik Wiary i Wiedy Słowian Leonard Borejko Chodźko (1800-1871): Słowianie-Polachowie, czyli Sławo-Polacy (Slavo-Polonais)

Aby w pełni zobaczyć Rzeczpospolitą i Ludy Słowian rozłożone między Trzema Morzami w IX wieku n.e. musicie pobrać tę mapę z mojego blogu i otworzyć  na własnym komputerze, żeby ją spokojnie powiększyć (np przez program Microsoft Office). Odkryjecie wtedy piękne „smaki polskie”, czyli fakty historyczne o których nikt was w szkole nie uczył. Przykładowo takie, jak zasięg prawdziwy Wielkiej Białej Chrobacji i Chrobację Czerwoną, czy też lud Zalesian Naddniestrzańskich, Lutyczan, Wołynian Polskich, Tywerców i Dobrudżan, czy Wałachów, albo zasięg Polan Kijowskich (Kujawian/Helisiów/Kaliszan), czy prapolskich Dregowiczów, Krywiczów i Radymiczów oraz Północnych Połocczan, Pskowian czy Nowogrodzian Nadilmeńskich. Nie mniej ciekawa jest zachodnia granica zasięgu Słowian z ludem „Autrichans”, który jednak powinien być opisany jako Rakoszanie.

Długo nie potrafiłem odnaleźć w Internecie tej mapy Sławian-Polaków, którą jeszcze w latach sześćdziesiątych XX wieku widziałem, o ile pamiętam w Małym Atlasie Historycznym wydanym po II wojnie światowej w PRL. W końcu ktoś mi ją podesłał linkiem na blog. Dziękuję serdecznie za to, bo jest to jedno z epokowych dla Polaków i życiowych dzieł Leonarda Borejko Chodźko, zasłużonego Strażnika Wiary i Wiedy Polaków i Słowian. Mapa wydana została w języku francuskim w Paryżu, w czasach Wielkiej Emigracji, po przegranych powstaniach narodowych jakie miały miejsce w „rozebranej” Polsce, zamienionej w bezlitośnie grabiony kraj kolonialny przez Austriaków i Prusaków, czyli Niemców oraz Moskali.

Przypomina ona zasięg Słowiańszczyzny w IX wieku n.e. i pochodzenie wszystkich Słowian od Polaków – Słowianie bowiem mają pochodzenie nie inne, jak Popolskie/Po-Lachskie/Po Lechickie.

Z zamieszczonego w Wikipedii, cytowanego przeze mnie opisu postaci tego ważnego Strażnika Wiary i Wiedy Słowian dowiecie się zupełnie na boku o tym kto taki kierował Komitetem Narodowym Polskim w czasach Wielkiej Emigracji – otóż nie kto inny jak pruski agent Joachim Lelewel.

Joachim Lelewel zasłynął z tego, iż rozpowszechniał pod pruskim kolonialnym uciskiem i pod pruską cenzurą, publikacje „naukowe” na temat tzw Historii Słowian i Historii Polski. Była to oczywiście XIX wieczna propaganda pruska, a nie żadna naukowa wersja historii.

Joachim Lelewel był wszędzie i wtrącał się we wszystko „prostując” odkrycia i fakty historyczne na potrzeby Prusaków i Uniwersytetu Berlińskiego. Na szczęście nie wszyscy służyli tak gorliwie zaborcom jak on. Dzisiaj pamiętamy o tej nikczemnej postaci na uboczu niektórych wątków historycznych – np. to on jako pierwszy zakwestionował autentyczność słynnych starożytnych Figurek z Prillwitz przedstawiających słowiańskie bóstwa. Prusacy przeprowadzili całe „naukowe” dochodzenie i sfałszowane śledztwo policyjne, aby udowodnić raz na zawsze, że to nie są ani słowiańskie figurki, ani słowiańskie runy, którymi je opisano.

To wielki wstyd dla polskiej nauki, że pierwszym Polakiem, który po II Wojnie Światowej dowiódł autentyczności tych figurek był inżynier Winicjusz Kossakowski, a „naukowcy polscy” będący rzekomymi specjalistami w tej dziedzinie zamiast podchwycić trop, jaki został przez odkrywcę prawdy historycznej dany i dokonać stosownych analiz, czy weryfikacji PRAWDY, rzucili się na posłańca tej Dobrej Nowiny żeby go ukamienować. Zupełnie niemerytorycznie zalano go falą bełkotu, a Internet magmą hejtu pseudonaukowego na jego temat. Pierwszy zrobił to oczywiście pseudoprofesor z Berlina, a za nim  jak barany polecili tzw „polscy naukowcy” z naszego kraju. Nie inaczej było w czasach Joachima Lelewela czy Aleksandra Brucknera. TAK TO BERLIŃSKA PSEUDONAUKA ustala nam tutaj w Polsce co jest naukową prawdą, a co nią nie jest.

Nie jest przypadkiem wcale, że tej Mapy Leonarda Chodźki nie publikuje się we współczesnych atlasach do nauki Historii Polski, mimo że powinna to być pierwsza mapa jaką poznają na lekcji historii uczniowie w podstawówce. To nic, że napisy są po francusku, uczenie się  obcych języków rozwija dzieci, studiowanie takich map również pozwala im się rozwinąć prawidłowo, ukształtować w sobie właściwą postawę historyczną. Natomiast ukrywanie takich map w trudno dostępnych miejscach zamiast udostępnienia ich w skali masowej Polakom uzmysławia nam jaką faktycznie w naszym kraju rolę pełni Ministerstwo Edukacji Narodowej. 

To Ministerstwo niewiele różni się od Komisji Edukacji Narodowej założonej przez Moskiewski Carat w Warszawie.

Muszę w tym miejscu przypomnieć wszystkim studentom HISTORII z Uniwersytetu Jagiellońskiego i innych uczelni w Polsce, że od roku 1795 do roku 1990, każde wydrukowane w Polsce, w języku polskim, słowo, podlegało ścisłej okupacyjnej CENZURZE PREWENCYJNEJ. Znaczy to, że nie ukazała się ani jedna książka w języku polskim w Polsce, która by nie przeszła procesu „prostowania” na melodię i śpiewkę okupanta, głoszonej przez nią PRAWDY. Dotyczyło to szczególnie publikacji naukowych. Jedyny okres wydawniczy jakiemu możemy ufać w pełni, że był od takiej okupacyjnej pruskiej, austriackiej i rosyjskiej cenzury wolny, to lata 1920 – 1939. Właściwie także dzisiaj obowiązuje swoista Cenzura „Naukowa” – o czym świadczą, nie tylko losy tejże mapy Leonarda Borejko Chodźko, ale też podejście polskiej nauki, do wszystkich hipotez na temat Polski Starożytnej i Słowiańszczyzny Starożytnej, które burzą obraz historyczny stworzony przez berlińską propagandę XIX i XX wieku. 

Polecam tę mapę wszystkim rodzicom mającym dzieci w podstawówce i w szkołach wyższego stopnia – to bardzo ważna pomoc naukowa, która mówi nam jak Polacy z I Rzeczpospolitej – Rzeczpospolitej Obojga Narodów – widzieli przeszłość historyczną Słowian i Polaków. Jest to obraz prawidłowy, potwierdzony w 100% przez światową Naukę XXI wieku – konkretnie przez genetykę. 

Leonard Borejko Chodźko herbu Kościesza (ur. 1800 w Oborku^[1] w powiecie oszmiańskim, zm. 12 marca 1871 w Poitiers) – białoruski i polski historyk, geograf, kartograf, archiwista, wydawca i działacz emigracyjny.

Był synem Ludwika, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej, i Walerii z Dederków.

Kształcił się w Mołodecznie, gdzie zaprzyjaźnił się z Tomaszem Zanem. Uczęszczał do szkoły bazylianów przy Borunach^[2]. W latach 1816-1817 uczęszczał na wydział prawny Uniwersytetu Wileńskiego. Należał do Filaretów. Poznał wówczas Adama Mickiewicza. W 1819 został osobistym sekretarzem ks. Michała Kleofasa Ogińskiego, z którym w 1822 na zawsze opuścił Litwę. Po czteroletnim pobycie w Niemczech, Włoszech, Niderlandach i Anglii osiadł na stałe w Paryżu w 1826.

Był jednym z animatorów życia politycznego Wielkiej Emigracji po powstaniu listopadowym. Jeszcze przed jego wybuchem zorganizował 12 lutego 1830 wielką manifestację w Paryżu, w rocznicę urodzin Tadeusza Kościuszki z udziałem Marie Josepha de La Fayette i Wiktora Hugo. W czasie rewolucji lipcowej jako kapitan gwardii narodowej został adiutantem gen. La Fayette. Ranny w nogę, zmuszony był wycofać się z działalności politycznej.

Sekretarzował zawiązanemu w Paryżu Towarzystwu Litewskiemu i Ziem Ruskich. Był członkiem kierowanego przez Joachima Lelewela Komitetu Narodowego Polskiego. Jako jeden z wtajemniczonych w sprzysiężenie Zemsta Ludu, w 1833 przygotowywał zbrojną wyprawę płka Józefa Zaliwskiego do Królestwa Polskiego. Prześladowany przez ambasadę Rosji w Paryżu, został zmuszony przez ulegające jej presji władze francuskie do wyjazdu ze stolicy Francji i udał się do Wielkiej Brytanii. W 1834 powrócił do Paryża, poświęcając się pracy naukowej.

Jak sam napisał w liście do Adama Mickiewicza dążeniem i celem jego życia stało się odświeżyć przeszłość a bronić teraźniejszość polską przed światem. Napisał i wydał drukiem setki swoich prac historycznych, geograficznych i statystycznych, przeważnie w języku francuskim. Sam opracował, sporządził pomiary kartograficzne dziesiątków map historycznych i geograficznych. Zajął się także działalnością edytorską, opracowując i wydając ważne pozycje literatury polskiej.

Dzieła

• Pamiętniki Michała Kleofasa Ogińskiego, wydane w 4 tomach w języku francuskim przez Chodźkę w latach 1826-1827
• Histoire de les légions polonaises en Italie (1829)
• Histoire populaire de la Pologne (1863), miała 14 wydań i nakład 112 000 egzemplarzy, była podręcznikiem szkolnym dla dzieci emigrantów
• Les Polonais en Italie (1829)
• Tableau de la Pologne ancienne et moderne sous le rapport géographique, statistique, géologique etc. (1830)
• Biographie du géneral Kościuszko (1837)
• Massacres de Galicie et Cracovie confisquée par l’ Autriche en 1846 (1861)
• Un évêque polonais – Le métropolitain Kasimir-Gaspard, Colonna Cieciszowski et son temps 1745-1831 – (1866)
• Recueil des traités, conventions, actes diplomatiques etc. relatifs à la Pologne, de 1762 á 1862
• Histoire des légions polonaise en Italie sous le commandement du général Dombrowski” ; Paris, 1829

Oprócz tego publikował hasła swojego autorstwa w encyklopediach, słownikach i dziennikach francuskich i brytyjskich. W Grand dictionnaire universel opublikował ponad 300 haseł o sławnych Polakach. Inspirował także prasę francuską, niejednokrotnie jego wyjaśnienia stanowiły dla niej jedyne źródło wiedzy o Polsce.

Wydał liczne mapy swojego autorstwa: m.in. mapę siedmiu rozbiorów Polski, mapę statystyczną dróg w Polsce, liczne mapy Rosji i krajów położonych nad Morzem Bałtyckim i Morzem Czarnym.

Kolekcjonował wydawane przez emigrantów książki, broszury, manifesty, druki ulotne. Zachował dla potomności korespondencję działaczy emigracyjnych. Pozostawił po sobie kopie dokumentów do historii Polski w latach 1657-1863, liczące 125 tomów. Później zbiory te stały się podwalinami kolekcji Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu.

W latach 1860-1871 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk^[3].

Przypisy

• Oborek w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. VII: Netrebka – Perepiat. Warszawa 1886.
• Grzegorz Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Warszawa: Burchard Edition, 1997, s. 26, ISBN 83-904446-9-0, OCLC 835719268.

Literatura dodatkowa

• Władysława Borkowska: Chodźko Leonard. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 386–388. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ​ISBN 83-04-03291-0​.