Niezwykłe odkrycie archeologów w Puszczy Boreckiej. „Tego rodzaju stanowisk jest niewiele”
Od Poli Dec
Archeolodzy od wielu lat prowadzą prace na terenie Puszczy Boreckiej. W tym roku dokonali niezwykłego odkrycia. Badacze przyznali, że to, co udało im się odnaleźć, zdarza się bardzo rzadko. Co odkryto podczas wykopalisk? Odpowiedź znajduje się w artykule poniżej.
Artefakty z czasów Cesarstwa Rzymskiego na biłgorajskiej ziemi
Oto jak smutną degrengoladą kończą się allochtonistyczne legendy o Pustce Osadniczej na terenie Polski w okresie rzymskim i wczesnym średniowieczu! CB
Od Poli Dec
Pod ziemią ukrytych jest wiele skarbów i artefaktów sprzed wieków. Na znaleziska z początku naszej ery natrafili poszukiwacze z powiatu biłgorajskiego.
Od Poli Dec
Wstępna relacja z naszych prac archeologicznych prowadzonych na terenie wsi Górzyca w województwie lubuskim w roku 2023. Prace prowadzone były w związku z budową niepodpiwniczonego domu jednorodzinnego. Prace prowadziliśmy w związku z decyzją inwestora o zmianie kierownika prac archeologicznych.W trakcie trwania prac natrafiono na liczne znaleziska archeologiczne z czego najciekawsze stanowią groby ciałopalne ludności kultury łużyckiej datowane na okres epoki brązu i epoki żelaza.
Góra Zyndrama. Twierdza sprzed ponad 3500 lat – Marcin S. Przybyła, Jan Ledwoń
Gdy w starożytnym Babilonie rządził legendarny Hammurabi, w leżących na Sądecczyźnie, niepozornych dziś Maszkowicach wznosiła się kamienna twierdza nie mająca konkurencji w tej części Europy! Mur o długości ok. 200 metrów, wysoki na 3 metry i gruby na 2, otaczał całą osadę wzniesioną na szczycie imponującego wzgórza.
Oto unikatowe piramidy w Wielkopolsce! Znaleziono w nich skarby – złoto, bursztyn i berła
Od Poli Dec
Skarb z ziemi wykopany. To starożytne monety z czasów złego cesarza
Od Poli Dec
Grupa Ochrony Zabytków FORT znów na tropie historii. Odkrywcy odnaleźli 7 rzymskich monet. To kolejne znalezisko świadczące o wpływach rzymskich obejmujących świętokrzyską ziemię.
Skarb ogromnych rzymskich sestercji odkryty w Borach Tucholskich
Od Poli Dec
Pola Dec regularnie śledzi najnowsze odkrycia archeologiczne jakie mają miejsce w Polsce i na świecie. Jest to niezwykle cenne działanie i praktycznie wszystkie te wiadomości zasługują na osobne publikacje na blogu. Niestety nie mam na tyle mocy przerobowych żeby kontynuować formułę blogu z poprzednich lat. Pozostaje nam więc cieszyć się linkami, ale przede wszystkim faktem, że liczba odkryć archeologicznych w naszym kraju…
Pierwsze żelazne miecze w Europie oraz zaległa część 10 o Kulturze Trzcinieckiej
To uzupełnienie do wczorajszego artykułu o Trzcinicy. Przypominamy stosunkowo nowy film Ewy Rawicz z roku 2022, który pokazuje ciągłość kulturową i genetyczną w najwłaściwszy naszym zdaniem sposób, i popularyzuje wiedzę o Słowianach w zgodzie z najnowszą współczesną wiedzą naukową.
Trzcinica, czyli Karpacka Troja
Wszystkie zamieszczone w artykule zdjęcia pochodzą ze zbiorów Skansenu w Trzcinicy
Okazuje się, że ze względu na to, iż Trzcinica jest szeroko znana i rozreklamowana jako Karpacka Troja (zresztą podobnie znana jak Biskupin czy Wolin i tamtejsze zabytki z czasów Słowiańskiej Starożytności) nie poświęciłem jej żadnego osobnego artykułu na tym portalu.
Nadrabiam więc tę zaległość, ponieważ ważne jest by czytać o Trzcinicy w kontekście naszej najnowszej wiedzy na temat ciągłości zasiedlenia ziem obecnej Polski przez Słowiano-Ariów (haplogrupa Y DNA R1a), Prasłowian (hg R1a1) i Słowian (hg R1a1a1), a także Staroeuropejczyków (hg I1 oraz I2) od najgłębszej starożytności po dzisiejszy dzień. Przedstawiona poniżej kultura archeologiczna jest kulturą na wskroś słowiano-aryjską i ma pochodzenie naddunajskie oraz ciągłość archeologiczno-genetyczną łączącą ją z bardzo odległym okresem w Europie, pierwszych kultur neolitycznych, grubo przed ustąpieniem lodowca z obszaru karpackiego.
Niesamowite odkrycia archeologiczne w gminie Orły niedaleko Przemyśla
Od Poli Dec
Odkrycie jest o tyle ważne, że jeszcze w latach 90-tych XX wieku twierdzono w naukowych podręcznikach i opracowaniach z dziedziny archeologii iże te tereny zostały zasiedlone dopiero koło VII-X wieku n.e..
A teraz mamy na tych terenach – które słyną także z Przemyskiego Systemu Kopców i odkrycia Głowy Byka w Radymnie – ciągłość kultur od czasów kultury pucharów lejkowatych do średniowiecza. I oczywiście mieszkańcy tych ziem to nie byli niemieccy Goci, ani Celtowie ani inni kosmici tylko Słowian-Ariowie, Prasłowianie i Słowianie – podobnie jak w niedalekiej Podkarpackiej Troi – Trzcinicy.
Unikatowe znalezisko pod Jarosławiem – grób scytyjskiego wojownika
Od Poli Dec
Z satysfakcją publikuję artykuł o tym ważnym odkryciu, bowiem potwierdza ono teorię Białczyńskiego głoszoną od 1999 roku w Księdze Tura na temat bliskich, przyjacielskich związków Scytów i Słowian/ Pra-Słowian kultury łużyckiej. Mówiła ona między innymi nie tylko o symbiozie i przenikaniu się (co potwierdził już w swoich badaniach Colin Renfrew pisząc o mieszanych małżeństwach między kulturą Andronowo a Trzciniecką), ale również o tym iż przekształcenie się kultury łużyckiej – nazywane bezpodstawnie „upadkiem k. łużyckiej” nie było wywołane przez tzw najazdy Scytów, gdyż Scytowie zniszczyli tylko te grody i tę część ziem kultury łużyckiej, która z jakichś powodów w pewnym momencie wypowiedziała im zwierzchnictwo.
Archeologia i genetyka genealogiczna potwierdziła też już dawno istnienie Imperium Scytów – Oto jest Wielka Lechia okresu VIII do V p.n.e. w skład której wchodzą też ziemie kultury Łużyckiej (Agatyrsów) – lechickiej / lugijskiej , które w tym czasie znajdowały się pod zwierzchnictwem władców scytyjskich z Helizji-Helisji / Hylaji/ Kałużji-Kalisji Naddnieprzańskiej i Naciemnomorskiej Harharii / Gargarii oraz Mazonii.
Będzie śmiesznie kiedy okaże się że Scyci pochowani w tych grobowcach pod Jarosławiem mają Y-DNA o hg R1a M458 albo inne typowo słowiańskie.
A propos tyrsów – powtórzymy tutaj niedługo stareńki artykuł o tyrsach i berłach, bo takie toporki jak ten czekan to także typowe tyrsy królewskie władców, zwierzchników danej ziemi i nie są one przynależne do kultur scytyjskich wyłącznie, znane są z wcześniejszych kultur ziem Prasłowiańskich / Słowiano-Aryjskich z czasów grubo przez VIII wiekiem p.n.e. (kultura pucharów lejkowatych). Nie kwestionuję tutaj, iż może to być czekan wojownika i że ten akurat ma pochodzenie scytyjskie. Za to nie zgadzam się by kulturę Scytów nazywać uporczywie koczowniczą – to absurd! Już Herodot pisał w V wieku p.n.e. o Scytach-Oraczach i Scytach Królewskich (Regina/ Lehina), czyli osiadłych nad morzem Czarnym rolnikach zorganizowanych w dwa różne państwa.
CB
Archeolodzy z Instytut Archeologii UR w akcji. Co ziemia w Orłach skrywała przez tysiące lat?
Od J. G. D.
Niezwykle owocny sierpień polskich archeologów. Oto co znaleźli!
Od Poli Dec
Z nadesłanego artykułu który możecie sobie przeczytać w całości u źródła wybrałem tylko temat numer 1 – czyli starożytne cmentarzysko „Gotów”. Chcę zwrócić waszą uwagę, na fakt że prawdopodobnie jeszcze dziesięciolecia będziemy się borykać z niemiecką narracją archeologiczno-historyczną przy takim podejściu redakcji naukowych portali i redaktorów różnych popularnych mediów, historyków i archeologów polskich jakie obecnie mamy.
To co tutaj szumnie przedstawia się jako „gockie cmentarzysko” zgodnie z analizami tego typu cmentarzy, z tego właśnie okresu, przeprowadzonymi przez zespół badawczy genetyków pod kierunkiem prof. Figlerowicza jest najwyraźniej cmentarzyskiem w 100 % słowiańskim. Jak się bowiem okazuje w końcowym fragmencie tego całego szumnego artykułu na temat Gotów odkryty cmentarz był ciałopalny, a ciałopalenie / całopalenie to obrządek miejscowy słowiański praktykowany od tysiącleci aż do roku 966 n.e.. Natomiast Goci przywieźli ze sobą obrządek grzebalny. Zasymilowali się oni z ludnością miejscową słowiańską biorąc za żony miejscowe kobiety. Część miejscowych Słowian przeszła na ich grzebalny obrządek (prawdopodobnie nowe rodziny mieszane) Dzięki temu, że część Słowian miejscowych zdecydowała się pogrzebać zwłoki swoich bliskich zmarłych a nie skremować je, dowiedzieliśmy się od genetyków, że w kulturze wielbarskiej okrzyczanej „gocką” napływowi wojownicy stanowili zdecydowaną mniejszość i pozostawili po sobie w strukturze miejscowej społeczności w horyzoncie do średniowiecza nikły (prawie niewidoczny) ślad genetyczny . Sami wojownicy na pewno pochodzili ze Skandynawii o czym świadczą ich haplogrupy genetyczne.
Także więc przytoczona w artykule wzmianka, że Goci (germańscy / skandynawscy) ścierali się później z Cesarstwem Rzymskim jest kłamstwem historycznym, gdyż z Rzymem ścierali się Słowianie – co najwyżej pod dowództwem nielicznych wojowników gockich / wandalskich ze Skandynawii. Najprawdopodobniej tzw Goci byli dowodzeni głównie przez Słowian, bo to Słowianie byli tą wielką kontynentalną masą ludności, która mogła się liczebnie zmierzyć z Rzymem. A zatem nie Goci Skandynawscy, których najwyżej setki (może kilka tysięcy) wylądowały u ujścia Łaby, Odry i Wisły stanowili liczącą się grupę etniczną w kulturze wielbarskiej, bo był ich ułamek procenta, lub kilka procent w ogólnej populacji słowiańskiej liczącej kilkaset tysięcy / milion ludzi. Goci znani z zapisek kronikarskich o wojnach z Rzymem, nawet jeśli ich dowódcy byli częściowo skańskiego pochodzenia (na co mogą wskazywać niektóre niesłowiańskie imiona – nieliczne) musieli być w zdecydowanej masie Słowianami.
Tak samo i ci wcześniejsi i późniejsi znani z kronik jako Ludy w „Wędrówce Ludów” byli Słowianami pod dowództwem mieszanym:
Słowian-Wędów (Wandali słowiańskich z kultury przeworskiej) i Słowian Morawian (Moro-Kumanów – z domieszką scytyjską) oraz Słowiano-Scytów czy Sarmatów (słowiano-turecko-tatarskich) i być może także częściowo skańskich Markomanów w I-II wieku n.e.;
Słowian Wędów (Wandali słowiańskich z kultury przeworskiej) i być może jakichś Wandali skańskich oraz Getów (Gotów Naddunajskich skano-słowiańskich częściowo zromanizowanych), słowiańsko-scytyjsko-sarmackich Dahów / Daków (znanych od VI wieku p.n.e.) i Traków (Draków / Odrysów słowiańskich zromanizowanych, znanych już od IX wieku p.n.e.) w III-IV wieku n.e.;
Słowian Lęgów / Łużyków (Serbów i Lugiów znanych od IV wieku p.n.e.) i Słowian Chorwatów (Hariów znanych kronikom co najmniej od V wieku p.n.e.) oraz słowiano-tureckich Hunów w V-VI wieku n.e.;
Słowian i Scytów oraz słowiano-tureckich Awarów w VII-VIII wieku n.e.;
a wreszcie Słowian oraz częściowo słowiańskich ugro-finów Huno-Ogórów (Hungarów / Uhorzan) i słowiano-tureckich Bułgarów (Wołgarów) w XI-X wieku n.e..
