Tadeusz Miciński (1873 – 1918) – Strażnik Wiary Słowian i jego Nietota
Podtytuł: „Księga tajemna Tatr”.
Każda książka ma swoje pierwsze zdanie. Na przykład: „Litwo, ojczyzno moja…”. Albo: „Ogary poszły w las”. Albo: „Żaby kumkały chutliwie”. Również i książka Micińskiego zaczyna się pierwszym zdaniem, które jasno pokazuje z czym czytelnik będzie miał do czynienia: „Mroczne fortece pradawnych Tatr, na których wygrzewa się Król Wężów… wielkie jego cielsko siedem i pół razy owija górę olbrzymkę, zarosłą ciemnym niedźwiedziowym lasem i zakończoną na wierzchu lodozwałami nietającymi nigdy.”
Po osiągnięciu pewnego wieku Aleksander Puszkin w zadziwiający sposób godził nienawiść do rządzących z patriotyzmem, dumę z przypochlebianiem się możnym tego świata. Stał się apologetą rusyfikacji i imperialnej pychy. O wierszu „Oszczercom Rosji” i innych podobnych utworach Puszkina pisze Jurij Drużnikow.
Jeżeli akcja ich utworów działa się w czasach przedchrześcijańskich, a szczególnie za pierwszych Piastów, wtenczas zawsze pamiętali o bogach Rugii Pomorza Zachodniego, o których mówiły historyczne źródła i bogata tradycja literacka. Wykorzystał to między innymi Franciszek Ejsmont Lumir, autor dramatu „Gwiazda Wschodu” napisanego w 1877, a wydanego w roku 1900. Wielu pisarzy tej epoki „przełomu wieków” pisząc o dawnym Pomorzu że pamiętało o słowiańskich wierzeniach, jak: Józef Stanisław Wierzbicki, Helena Ceysinger, Artur Górski, Ludwik Stasiak, Lucjan Rydel. Jan Kazimierz Zieliński, Natalia Dzierżkówna i wreszcie Tadeusz Miciński.
