Słowianie – Wiara Przyrodzona: Noc Kupały – Sobótka – Noc Świętojańska – Świętorujańska
Na wstępie chcę złożyć MIRONOWI – Autorowi blogu: Słowianie – Wiara Przyrodzona (https://wiaraprzyrodzona.wordpress.com/)
podziękowania za wspaniały trud stworzenia tego blogu, jego nieustanne rozwijanie i długoletnią kontynuację oraz za doskonałą pracę edukacyjną na rzecz rozwoju i właściwego, głębokiego rozumienia Wiary Przyrodzonej Słowian, Słowiańskiej Wiedy i Wijozowji (Filozofii) Przyrody jaką on tam prowadzi. SŁAWA!!!
Mamy obecnie (2019/7528) wielu wspaniałych Strażników Wiary Przyrodzonej Słowian, przedstawicieli, czyli krzewicieli Wiary i Wiedy Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata w Polsce. MIRON jest jednym z najważniejszych Strażników Wiary Przyrodzonej Słowian naszego współczesnego czasu.
Czesław Białczyński
Noc Kupały – Sobótka – Noc Świętojańska – Świętorujańska
Letnie Przesilenie, kosmiczne święto czczone przez Słowian od starożytności do dnia dzisiejszego. Krasz, Kupalia, Kupała, Kopernocka, Sobótka-Samobudka, Stado, Świętoruja, Wianki, Noc Świętojańska, Czara-Czarkan – Niebiańskie Dzikie Łowy Lata.
Wydawałoby się, że o Sobótce i Nocy Świętojańskiej, zwanych też Kupaliami nie da się powiedzieć już nic nowego. Wszystko podobno zostało napisane i powiedziane. Jak się przekonacie nic bardziej mylnego. Pisano bowiem dużo, lecz z sensem nie napisano dotychczas prawie nic. Na temat tego święta pisze się mnóstwo, lecz zawsze nieodmiennie płytko, jakby z punktu widzenia „obcych”, którzy zostali zrzuceni w desancie z uczelni wyższych „cywilizowanego świata” pomiędzy „słowiańskich buszmenów”. U nas w Polsce za opisami tymi stoi przeważnie ideologia któregoś z trzech modnych współcześnie światopoglądów, dominujących w cywilizacji Zachodu: „naukowego”, ateistycznego, lub chrześcijańskiego.
Obrzędy Kresu, zwanego też Krestem, Kraszeniem, Kryszeniem, Wiankami, Kupaliami, Kupalnocką, Kupernocką i Sobótką – jak i wszystkie pozostałe obrzędy publiczne wielkich świąt wiary przyrodzonej słowiańskiej, zawierają w sobie pełne symboliczne odniesienia do całościowego obrazu jaki daje człowiekowi praktyczna obserwacja świata.