Dzień: 23 czerwca: Līgo; 24 czerwca: Jāņi’
♦
Wśród Bałtów, według ich mitologii (Dzisma to Mitologia Łotewska, a Dajna to Mitologia Litewska), jest to święto Ligo oraz Jani, czyli bogini Ligo i boga Janisa. Obchodzone jest ono uroczyście jako wielkie święto pogańskiej wiary rodzimej na Łotwie i Litwie, dni wolne od pracy oraz festiwal w dniach 23-24 czerwca – odpowiednik Kupaliów czyli Tanu Szóstego Wielkiego – Kresu-Kraszu i Nocy Świeto-Rujańskiej (Świętoruji, Sobótki-Sąbudki). Ligo – po bałtyjsku „święty tan” (trans, pląs służący liganiu). Po polsku legać, kłaść się, pokładać się, w sensie związku miłosnego, kochania się, miłosne pląsy, a także instrument towarzyszący tym pląsom – ligawka i pieśni – ligawice.
♦
Tak więc Ligo to pieśń wzywająca do Poszukiwania Kwiatu Pąp-Rudzi, a Bogini Ligo odpowiada Dziedzi-Leliji (lelać – także legać i usypiać), albo Dziewannie. Dzidzilela (Dzieldzielija, Dziedzilelija, Dzielija, Zielija) odpowiada za tzw „płoche” związki, czyli żądze, które można nazwać miłostkami, miłością „poronioną”, chwilową, wzmożeniem uczuć. Stąd też stała się odpowiedzialną za poronienia, gdyż owoc tych płochych miłości bywał często usuwany.
♦
W mitologii współczesnej Wschodnich Słowian przypisano tę rolę męskiemu bóstwu Lelowi-Lelijowi. Janis odpowiada Kupale-Kraszeniowi (Dziwieniowi). W Mitologii Słowian Zachodnich Lel i Polel to bogowie Zaświatów związani z obrzędami pogrzebowymi, a więc prawdziwego zaśnięcia na wieki – Ulelania (Lelij-Smęt) i ostatecznego pokładania ciała do grobu , lub palenia go w ogniu – Polelania (Spopielania – Sowica-Polel).
♦
W tym szerokim sensie jest to oczywiście jedno z najważniejszych wspólnych świąt Bałtów (Istów) i Słowian i towarzyszą mu najważniejsze wspólne pieśni oraz najważniejsze tany święte: pieśni i tany bałtyjskie takie jak Ligo i słowiańskie takie jak pieśni i tany Święto-Rujańskie.