Jak naprawdę rodził się Izrael (zebrał i skomentował Mezamir Snowid)

Jak naprawdę rodził się Izrael

Podpis pana Prezydenta pod Ustawą o ściganiu przez Instytut Pamięci Narodowej kłamstw na temat współudziału Polski i Narodu Polskiego w Holokauście Żydów nie kończy wcale dyskusji na temat Prawdy Historycznej o II Wojnie Światowej, jej prawdziwych sprawcach, jej prawdziwych ofiarach, wielkości strat Polski i Holokaustu Polaków, jaki miał podczas niej miejsce. Wręcz odwrotnie, jest to początek drogi ku wspólnej Prawdzie Polaków, Amerykanów i Żydów oraz Niemców. Rozpoczynamy więc dyskusję na temat, jaka jest owa historyczna prawda. Czy tak samo zakłamana, jak prawda o Starożytnej Słowiańszczyźnie i Wielkiej Lechii?!

Wydaje się, że informacje jakie płyną obecnie z Izraela, USA, Niemiec (to już szczyt wszystkiego!), czy Francji wskazują na to, że może tak być.

Kto jest Żydem wg Biblii

„Żydem nie jest ten, który nim jest na zewnątrz, ani obrzezanie nie jest to, które jest widoczne na ciele, ale prawdziwym Żydem jest ten, kto jest nim wewnątrz, a prawdziwym obrzezaniem jest obrzezanie serca, duchowe, a nie według litery”. Rz 2; 28-29

Żyd to wyznawca judeo-chrześcijaństwa,rasa żydowska nie istnieje tak jak nie istnieją rasy buddyjska,islamska albo zielonoświątkowa.

Tora zabrania żydowi tworzenia państwa Izrael,które jednak istnieje więc kto je tworzy?

Syjoniści – osoby uważające się za przedstawicieli żydowskiej rasy,wyznawcy Talmudu a nie Tory.

W dalszej części zebranych artykułów,słowo „żyd” należy czytać „syjonista” aby uniknąć nieporozumień.

Kościół Niemiecki na 50 urodziny Adolfa 20 kwietnia 1939 roku!

Na 50-te urodziny Hitlera, biskupi w całych Niemczech urządzili uroczyste bicie w dzwony we wszystkich kościołach, jak pisano w ›biuletynie urzędowym archidiecezji bamberskiej:

››Na urodziny Führera (odczytać z ambon w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, po kazaniu)

W najbliższy czwartek, 20 kwietnia, Naród Niemiecki świętuje 50-te urodziny naszego Führera i kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera. Na obchody tej rocznicy w wigilię 20 kwietnia zgodnie z postanowieniem naszych eminencji biskupów wraz z dzwonami na modlitwę odbędzie się uroczyste bicie w dzwony. Już dzisiaj pragniemy ze świętego miejsca dać wyraz naszym życzeniom pomyślności wspólnym odmówieniem podniosłej modlitwy ›Ojcze Nasz‹ za Führera i za ojczyznę: ›Ojcze Nasz, któryś . .]‹.«

We wszystkich diecezjach powieszono na kościołach hitlerowskie flagi, wszędzie odprawiano specjalne nabożeństwa”.

Biskup moguncki wymagał modlitwy za pomnożyciela i protektora Rzeszy.

Kardynał Bertram w imieniu episkopatu wysłał Hitlerowi telegram gratulacyjny, a kardynał Schulte w dzień po urodzinach Hitlera zamanifestował: »Naszą wierność Trzeciej Rzeszy i jej Führerowi dopiero co uroczyście okazaliśmy raz jeszcze z okazji 50-tych urodzin.

Nic nie zdoła wstrząsnąć tą wiernością. Albowiem polega ona na niezmiennych zasadach naszej św. wiary.‹‹

To prawda – żadna zbrodnia, jaką Hitler już popełnił i jeszcze popełniał, nie zdołała wstrząsnąć tą ich wiernością.

Kościół Niemiecki na 50 urodziny Adolfa 20 kwietnia 1939 roku! (autor: teżhistoryk)

Adolf Hitler był w czasie swojego życia uważany w Niemczech za Mesjasza, Zbawiciela Narodu Niemieckiego

W gazetach niemieckich od 1933 do 1945 uważany i sławiony był jako Mesjasz i Nowy Chrystus

Wybawiciel Ludzkości.

W odróżnieniu od przypisywanych nazistom po II wojnie światowej tendencji

Hitler nie skłaniał się ku wierzeniom ezoterycznym, neopogaństwu i okultyzmowi.

Wyśmiał je w “Mein Kampf” (str. 282).

Hitler był wyznawcą Maryi Panny(jak każdy Krzyżak) i katolicki różaniec odmawiał razem z Ewą Braun

także gorliwą i fanatyczną katoliczką maryjną

Cytat słów Adolfa Hitlera przekazanych potomności przez Hermanna Rauschninga,

nazistowskiego szefa rządu w Gdańsku,które zostały opublikowane w Paryżu w 1939 r.

w książce pt. Hitler m’a dit (Tak mi powiedział Hitler):

“Nauczyłem się dużo od zakonu jezuitów, ,,do dnia dzisiejszego nie było niczego większego na tej ziemi

niż hierarchiczna organizacja Katolickiego Kościoła. Zapożyczyłem dużo z tej organizacji do mej własnej partii.

Wyjawię przed tobą mój sekret…W moich “burgach” Zakonu, wychowamy młodzież, która sprawi, że świat zadrży…

Po tych słowach Hitler zamilkł, stwierdziwszy że nie może powiedzieć niczego więcej…”

(str. 266, 267, 273)

„Wymyślenie żydowskiego narodu” prof.Szlomo Sanda-opinie

prof.Szlomo Sand,żydowski profesor historii Uniwersytetu w Tel Avivie wydał książkę która przez 19 tygodni nie schodziła z listy bestsellerów.

Główna teza książki brzmi:

„naród żydowski został wymyślony”.

Profesor uważa że pojęcie „narodu żydowskiego” zostało wprowadzone w XIX w. który jak wiemy z liceum był czasem rozbudzania różnych nacjonalizmów. Dalej posłużę się cytatami:

„Rzymianie wcale nie wypędzili Żydów z Palestyny, a Żydzi wcale nie przybyli do Europy. System kar, jaki Rzymianie stosowali wobec ujarzmionych nacji, nie przewidywał masowych wysiedleń. Wyrzucenie całego narodu z jego ziemi to bardzo skomplikowana operacja, której wykonanie stało się możliwe dopiero w XX wieku wraz z rozwojem niezbędnej infrastruktury, np. linii kolejowych. Nawet Trzecia Rzesza miała spore problemy z takimi operacjami, a co dopiero Imperium Rzymskie. Rzymianie byli oczywiście brutalni. Mogli zabić wielu ludzi, spalić miasto, ale nie wypędzali całych narodów”

Jest to jak dalej mówi prof.Sand mit założycielski Izraela wymyślony przez chrześcijańską propagandę w IV wieku.

W Polsce społeczność wyznania mojższowego to lud turecki nawrócony na judaizm,Chazarowie wyparci przez ekspansję Mongołów Dżyngis Chana.Zamieszkali oni we wschodniej Polsce. Zdanie to podzielali m.in Marc Bloch, czy Iccchak Shipper.

Naukowiec uważa że 75% „Żydów” w Polsce było Chazarami, pozostałe zaś 25% Słowianami „z okolic Kijowa” nawróconymi na judaizm.

Ale to jeszcze nic profesor uważa że potomkami starożytnych Żydów są……………..Palestyńczycy.

Czyli Żydzi zaarabizowani w VII w. (Arabowie zwolnili od podatków każdego gotowego uwierzyć w słowa Mahometa).

Dalej naukowiec wykazuje że pojęcie „wypędzenia” miało dla Żydów znaczenie mitologiczne.

Powrót do Ziemi Obiecanej miał nastąpić gdy nastąpi Mesjasz i ustanowi sąd ostateczny.

Pojęcie to w XIX w.zaczęto kojarzyć z owym mitycznym wypędzeniem z Palestyny.

Profesor uważa że Izrael powinien być świeckim Państwem Żydów i Arabów i porzucić żydowski charakter.

Jakkolwiek tezy profesora są interesujące.

http://www.racjonalista.pl/forum.php/s,274633

„Ponieważ źle znoszę fakt, że prawo izraelskie narzuca mi przynależność do jakiejś fikcyjnej wspólnoty etnicznej, a jeszcze gorzej konieczność prezentowania się reszcie świata jako członek klubu wybranych, przeto oświadczam, że chcę podać się do dymisji i przestać uważać siebie za Żyda”

Shlomo Sand

Jak naprawdę rodził się Izrael?

Historia Izraela jest najbardziej zmitologizowaną częścią historii powszechnej XX wieku.

W zależności od położenia geograficznego, a nawet wyznania, w pracach historyków powstawały różne wersje historii tego państwa.

Do połowy lat 80. XX wieku historiografię izraelską przedstawiali izraelscy historycy – syjoniści, których wersja o ciągłych planach zepchnięcia Izraela do morza przez państwa arabskie uzyskała aprobatę w państwach zachodnich, a w szczególności w Stanach Zjednoczonych. Są to dzieła przedstawiające obraz historii całkowicie gloryfikujący państwo Izrael, (Efraim Karsh, Fabricating Israeli History, Anita Shapira, Land and Power, The Zionist Resort to Force, 1881-1948).

W latach 80. pracę badawczą nad historią Izraela rozpoczęli żydowscy historycy nie związani z „syjonistyczną szkołą historyczną”. Ich badania, oparte na obszernym materiale źródłowym, dały zaskakujące rezultaty. Nazwano ich „nowymi historykami” lub „historykami – rewizjonistami”.

Spośród członków tej grupy należy wymienić: Simha Flapan, The Birth of Israel: Myth and Realities; Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem 1947-1949; Tom Segev, One Palestine Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate; Avi Shlaim,

The Iron Wall: Israel and the Arab World.

Mimo iż w późniejszym czasie drogi tych naukowców rozeszły się, na trwałe obalili oni wiele mitów odnoszących się do historii państwa żydowskiego, zakorzenionych w izraelskiej społeczności. Odnosiły się one głównie do wydarzeń lat 1947-1949, czyli okresu tworzenia państwa izraelskiego, rozszerzenia jego granic w wyniku działań zbrojnych oraz uchodźctwa palestyńskiego.

Udowodnili oni odmienny obraz historii od tego, który oficjalnie był dotąd głoszony w Izraelu, szczególnie w odniesieniu do genezy państwa żydowskiego.

Jak naprawdę rodził się Izrael?

W listopadzie 1947 r., w chwili pozytywnego dla Żydów rozstrzygnięcia sprawy palestyńskiej na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, Hagana, która wcześniej zajmowała się ochroną żydowskich osiedli, wiosek, kibuców i dróg komunikacyjnych między nimi, od tego momentu rozpoczęła działania w przejmowaniu terenu wydzielonego przez ONZ pod przyszłe państwo arabskie, jak również międzynarodowej strefy Jerozolimy oraz pustyni Negev.

Podział Palestyny, który oficjalnie został przyjęty przez główny nurt syjonistów, był, jak podkreślają „nowi historycy”, zręcznym posunięciem propagandowym. Wcześniejsze wypowiedzi najważniejszej osoby wśród żydowskich osadników w Palestynie prezentowały zupełnie inną postawę niż ta oficjalnie głoszona. David Ben Gurion zapowiadał: „Gdy staniemy się siłą dzięki utworzeniu własnego państwa, obalimy podział i zajmiemy całą Palestynę. Państwo nasze będzie tylko początkiem w realizacji syjonizmu, jego zadanie będzie polegało na przygotowaniu dalszej ekspansji. Państwo będzie musiało wykonać to zadanie nie poprzez wygłaszanie kazań, ale dzięki karabinom maszynowym”. Ben Gurion mówił także: „Akceptacja dla podziału nie zmusza nas, by wyrzec się Transjordanii. Nie wymagamy od nikogo rezygnacji z tej wizji. Przyjmiemy państwo w dzisiejszych granicach, ale granice syjonistycznych pragnień i zainteresowań żydowskich ludzi nie będą ograniczone przez żaden zewnętrzny czynnik”. Inna jego wypowiedź brzmiała: „Nie sugerujemy, że teraz przedstawiamy nasz ostateczny cel, który sięga o wiele dalej niż cel rewizjonistów – którzy sprzeciwiają się podziałowi. Jestem niechętny, by zrezygnować z wielkiej wizji, ostatecznej wizji, która jest organiczną, duchową i ideologiczna częścią składową moich (…) syjonistycznych pragnień”. Inna jego wypowiedź brzmiała: „(…) niepełne żydowskie państwo nie może być końcem, ale dopiero początkiem. Nie możemy poprzestać na tym, możemy osiąść w innych częściach tego kraju i regionu”. Najpełniej przyszłe ekspansywne plany Ben Guriona zostały wyrażone w 1938 r., gdy mówił: „Granice syjonistycznych pragnień zawierają południowy Liban, południową Syrię, całą Cis-Jordanię i Synaj”.

Palestyńczycy odeszli z własnej woli, czy zostali wygnani?

Te syjonistyczne pragnienia mogły być zrealizowane jedynie poprzez wyeliminowanie arabskiej populacji Palestyny. Józef Weitz, przewodniczący Departamentu Osadnictwa Agencji Żydowskiej, przedstawiał te plany, mówiąc: „Między nami musi być jasne, że nie może być żadnego pokoju między dwoma narodami w tym kraju. Nie osiągniemy naszego celu, jeżeli Arabowie nadal będą w tym kraju. Jedynym wyjściem jest przeniesienie wszystkich Arabów do sąsiednich państw. Ani jedna wieś, ani jedna osada nie powinna się ostać”. Takie przedstawienie faktów budzi w izraelskim społeczeństwie sprzeciw, syjonistyczna historiografia przedstawiała przez lata pełne uznanie Ben Guriona dla planu podziału. Od początku lat 80. ubiegłego wieku trwa spór wśród historyków izraelskich, gdzie „nowi historycy” zaprzeczają wizji historii przedstawianej dotychczas w Izraelu. Benny Morris pisał, że: „pomysł transferu był tak stary jak nowoczesny syjonizm i towarzyszył jego rozwojowi i działaniu w minionym wieku”.

Plany te udało się urzeczywistnić w czasie wojny 1947-48, gdy 700,000 Arabów palestyńskich stało się uchodźcami. W dniu proklamowania utworzenia państwa Izrael (14 maja 1948 r.) Żydzi byli w posiadaniu 1,734,000 dunamów ziemi, czyli około 6,59% całkowitej ziemi w Palestynie i stanowili 35 % populacji. Przez wiele lat w izraelskiej społeczności pokutował pogląd, że Arabowie uciekli, gdyż zostali do tego namówieni przez swoich przywódców, aby następnie powrócić z armiami państw arabskich. Wbrew temu, co przedstawiała syjonistyczna historiografia, nie było oficjalnego wezwania do ewakuacji palestyńskiej ludności ze strony prowizorycznych władz arabskich – Wysokiego Komitetu Arabskiego (al-Lajna al-‘Arabijja al-‘Ulija) z muftim Jerozolimy Hadżdż Amin al-Husejnim na czele, ani kampanii mediów na rzecz exodusu. Wysoki Komitet Arabski domagał się, by arabskie formacje wojskowe zawracały siłą wszystkich mężczyzn mogących wziąć udział w wojnie. Jak pisał Ilan Pappe, „nie było pojedynczego rozkazu, czy nawet sugestii o ewakuacji Palestyńczyków przez jakąś stację radiową zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Palestyny w 1948 r”.

Zbrodnie, o których nie pisano

W grudniu 1947 r. rozpoczęła się wojna palestyńsko-żydowska, w czasie której doszło do wielu zbrodni żydowskich oddziałów wojskowych i paramilitarnych na arabskich (palestyńskich) cywilach. Prace Morris’a, Pappe’ego, Flapman’a szczegółowo prezentują działania oddziałów żydowskich w tej wojnie. W Izraelu zbrodnie z czasów wojny 1947-1949 nie stanowiły do lat 80. tematu dyskursu historycznego; jeżeli takowa tematyka pojawiała się w pracach naukowych, to kierowana była na tory organizacji ekstremistycznych – Irgunu i Gangu Sterna. Jednak organizacją, która przyczyniła się do masowych wypędzeń ludności palestyńskiej, była Hagana, z której jeszcze w maju 1948 r. powstanie oficjalne izraelskie wojsko. Do masakr dokonanych przez żydowskie oddziały miało dojść między innymi we wsiach: Chisas, Qazaza, Deir Jassin, Khirbet Nasir, Beit Daras, Dawajima. 15–20 lutego 1948 r. Czwarty Batalion Palmachu, oddziału żydowskiego wojska, pod dowództwem Josefa Tabenkina wkroczył do wioski Qisarija. Wszyscy wieśniacy, którzy nie zdążyli uciec, zostali zamordowani. W dniach 1–4 maja 1948 r. w Ajn al-Zajntun oraz w pobliskich wsiach w ciągu 3-4 dni wydarzyło się pięć osobnych mordów. Trzeci Batalion Palmachu i batalion obrony cywilnej pod dowództwem Mosze Kelmana wrzucał granaty do domów arabskich wieśniaków, siedemdziesięciu pojmanych palestyńskich Arabów ze związanymi rękoma zostało rozstrzelanych. W nocy z 13 na 14 maja 1948 r. w Abu Susa żydowski oddział zatrzymał 12 mieszkańców, 10 mężczyzn i 2 kobiety. Mężczyźni i jedna z kobiet zostali zastrzeleni. Druga kobieta została zgwałcona, a następnie zamordowana. W dniach 22–23 maja 1948 r. we wsi Tantura ponad 200 wieśniaków, głównie młodych ludzi, zostało rozstrzelanych przez Brygadę Alexanronii. Mieszkańcy Lydda i sąsiadującego z nim miasteczka Ramle zostali wypędzeni. Icchak Rabin, późniejszy premier Izraela, w swoich pamiętnikach pisał, że w trakcie spotkania z Ben Gurionem i Jigalem Allonem ten ostatni spytał Ben Guriona: „Co zrobimy z ludnością Lydda?”, Gurion mu odparł: „Wypędzić ich”. Podczas marszu w pustynnym upale zmarło ponad 100 osób, głównie starców i dzieci. W historiografii, jak i w pamięci wielu Palestyńczyków, to wydarzenie zostało nazwane „marszem śmierci z Lydda”.

W kwietniu 1948 r. miała miejsce jedna z najgłośniejszych masakr w Palestynie. Oddział Irgunu wraz z oddziałem Gangu Sterna zamordował 254 wieśniaków we wsi Dejr Jassin. W tej masakrze prawdopodobny jest również udział członków Hagany, którzy mieli dawać wsparcie artyleryjskie. Wieś została zaatakowana 9 kwietnia. Po krótkiej wymianie ognia, w której śmierć poniosło czterech Żydów, a kilkunastu zostało rannych, wieś poddała się. Aktywiści Irgunu i Lehi dokonali mordu na mieszkańcach wioski, część wieśniaków rozstrzelali, część została zamordowana z użyciem noży i tasaków. 30 października 1948 r. w wiosce Safsaf wojsko izraelskie skierowało całą jej ludność na plac między dwoma budynkami, 70 osobom zawiązano oczy i rozstrzelano.

ONZ, chcąc zakończyć konflikt, wysłała do Palestyny mediatora, szwedzkiego dyplomatę Folke Bernadotte, który w czasie II wojny światowej uratował tysiące żydowskich ludzi od śmierci z rąk nazistów. Lansował on plan powrotu uchodźców palestyńskich oraz umiędzynarodowienia Jerozolimy, który nie podobał się ani przywódcom żydowskim, ani grupom terrorystycznym. Folke Bernadotte został zamordowany przez żydowskich ekstremistów [histmag.org/?id=2300].

Niesprawiedliwość, o której się nie pamięta

Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 r. przyjęło rezolucję o prawie powrotu Palestyńczyków do ich siedzib oraz do odszkodowań. W odpowiedzi na tą rezolucję rząd Ben Guriona wydał dekret w sprawie dóbr i domów opuszczonych przez uchodźców od listopada 1947 do września 1948 r. Poprzez ten dekret władze izraelskie powołały Straż Własności Osób Nieobecnych, która w ciągu następnych trzech lat przekazała cały majątek należący uprzednio do Palestyńczyków emigrantom żydowskim, zarówno z Europy, jak i z krajów arabskich. Palestyńskie mieszkania w Jerozolimie zostały przekazane urzędnikom rządowym. W wielu miastach, między innymi w Hajfie, Karmelu, Jaffie, palestyńskie domy zostały przekazane żydowskim emigrantom. Wiele tysięcy Palestyńczyków było uchodźcami wewnątrz Izraela, mieszkali w prowizorycznych barakach nieopodal swoich dawnych domostw. W sprawie powrotu Arabów palestyńskich do swoich domów istniała możliwość odwołania się do izraelskiego sądu. Nawet po pozytywnej decyzji sądu w wielu przypadkach nie było możliwości takiego powrotu. Pomiędzy 1948 a 1953 r. izraelski rząd założył 370 nowych osad na ziemiach skonfiskowanych Palestyńczykom. Rozbiór ten przyśpieszył napływ Żydów z zagranicy i umożliwił liczebny wzrost ludności Izraela do 1952 r. o blisko 700 tys. osób. Zamieszkujący te tereny Arabowie nie tylko zostali pozbawieni miejsc zamieszkania, ale również stad bydła i owiec, które przejęli członkowie kibuców i moszawów. W 1954 r. wartość skonfiskowanej ziemi została wyceniona na ponad 100 milionów funtów palestyńskich, ta kwota zawierała wycenę zagarniętych kamieniołomów, 10 tysięcy akrów winnic, 25 tysięcy gajów drzewek cytrusowych, 10 tysięcy sklepów, 50 tysięcy domów mieszkalnych itd.

Oczyszczanie stref przygranicznych z arabskich mieszkańców trwało aż do 1951 r. Historyk izraelski Ilan Pappe pisał: „Żydzi przyszli i za pomocą wyrywania z korzeniami wzięli ziemię, która była arabska. Chcieliśmy być kolonialistami, a jednocześnie zrobić moralne wrażenie (…) Armie arabskie, głównie z Egiptu, Syrii, Iraku i Transjordanii, teraz Jordanii, liczyły tylko 20 tysięcy ludzi. Rdzeń walczących sił arabskich pozostał z tyłu, by zapewnić wewnętrzną stabilność ich własnych, młodych reżimów (…) Izrael miał szczególne porozumienie z Transjordanią, którego Legion Arabski był najsilniejszą z nadjeżdżających armii; przejął tylko Zachodni Brzeg, który według podziału ONZ miał być centrum palestyńskiego państwa”.

Dwie propagandy

Autorem najwszechstronniejszego badania dotyczącego ekspulsji arabskich mieszkańców Palestyny jest Benny Morris, którego fragment wypowiedzi brzmiał następująco: „Do tej chwili każdy, kto rozmawiał o Arabach i ich ucieczce w 1948 r. wie, że nie było żadnej „prawdziwej”, historycznej pracy badawczej. Były dwie kolidujące wersje propagandy, jedna arabska, druga żydowska. Jeżeli ktoś otrzymał edukację w Izraelu, wiedział, iż Arabowie uciekli i ja tak myślałem. Nie znałem nic innego. Żydowskie pokolenie 1948 znało prawdę i umyślnie ją fałszowało. Oni wiedzieli o masowych deportacjach, masakrach i gwałtach (…) Żołnierze i urzędnicy wiedzieli, lecz umyślnie szerzyli kłamstwa”. Wypowiedź izraelskiego generała Mosze Dajana potwierdza słowa „nowych historyków”, mówił on: „Żydowskie wsie zostały założone w miejscu arabskich wsi. Nawet nie znasz nazw tych arabskich wsi. I nie winię ciebie za to, ponieważ tamte książki geografii już nie istnieją, nie tylko książki nie istnieją, arabskie wsie również. Nakhal powstał w miejscu Mahlu, kibuc Girat w miejscu Jibta, kibuc Sarid w miejscu Huneifis, Kefar Jeszuszu’a w miejscu Tal al-Szuman. Nie ma jednego pojedynczego zbudowanego miejsca w tym kraju, w którym nie było wcześniej arabskiej populacji”.

Jak pokazała późniejsza rzeczywistość, większość uchodźców nie miała możliwości powrotu do swoich domów, mimo iż usilnie próbowali do nich powrócić. Benny Morris szczegółowo opisał exodus Arabów palestyńskich w swojej książce The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947-1949. Pisał on: „Ponad 350 arabskich wsi i miast zostało pozbawionych arabskiej ludności w czasie działań wojennych 1948-49 i w wyniku jej bezpośrednich następstw. W 1949 r. większość tych miejsc było całkowicie lub częściowo zrujnowanych, nie nadając się do zamieszkania”.

W listopadzie podział dawnego mandatu palestyńskiego i Jerozolimy między Izraelem a Jordanią został sfinalizowany wprawdzie jeszcze nieformalnie, ale wystarczająco, by przesądzić o geopolitycznym kształcie tego regionu i na długo pozbawić złudzeń zwolenników niepodległego państwa arabskiego w Palestynie. Teza o militarnej przewadze Arabów miała nie tylko dodawać splendoru izraelskim bojownikom o niepodległość, mobilizować opinię międzynarodową oraz opinię żydowskiej diaspory na rzecz Izraela, lecz również podbudowywać oficjalną izraelską wersję przyczyn exodusu ludności palestyńskiej poza granice nowego państwa.

Adam Krawczyk:

Doktor historii, pracownik dydaktyczny Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W 2007 roku obronił rozprawę doktorską Terroryzm ugrupowań fundamentalistycznych (na obszarze Izraela w II połowie XX wieku). Stały współpracownik największego polskiego portalu internetowego o terroryzmie i przemocy politycznej, http://www.terroryzm.com. Brał udział w wielu krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych. Jest autorem kilkunastu artykułów naukowych omawiających XX-wieczną historię Bliskiego Wschodu i monografii zgodnej z tytułem dysertacji doktorskiej.

Za: histmag.org/?id=2370

Mit drugiej wojny światowej

Z tego artykułu dowiesz się, że:

W szkole Cię okłamano: To nie Stalin wymyślił, że Polska będzie komunistyczna, a USA.

USA planowało, by Polska była częścią ZSRR (jak np. Litwa czy Ukraina).

W szkole Cię okłamano: Na konferencjach w Teheranie, Jałcie i Poczdamie nic nie ustalano, a już na pewno nie ustalano, że Polska będzie w obozie wschodnim.

W szkole Cię okłamano: To nie Izrael powstał w konsekwencji Holokaustu, a Holokaust wymyślono po to, by powstało państwo Izrael.

W szkole Cię okłamano: To nie atak na Pearl Harbor spowodował przystąpienie USA do wojny, a USA planowało udział w wojnie wcześniej. Pearl Harbor to tylko pretekst sprowokowany przez USA.

USA zaplanowały światowy komunizm jeszcze przed wojną, dlatego teraz prawie cały świat jest komunistyczny.

USA zaplanowały rozbrojenie społeczeństw, by zapobiec buntom, dlatego w większości państw świata posiadanie broni jest nielegalne. Posiadać broń po wojnie mogły tylko USA, BCN/UK i ZSRR. W efekcie wynalezienia broni atomowej, układ ten zmodyfikowano. Po prostu uznano, że Ci co nie posiadają takiej broni w konsekwencji są zdemilitaryzowani.

Nie będę tu knuł różnych teorii spiskowych, bo po co. Dowody są jawne, tylko po prostu przemilczane. Nie dowiesz się o nich w szkole, gazecie czy telewizji. Po prostu tak, jak do polskich kronik, tak i do amerykańskich bibliotek nikt nie zagląda.

Komu zależy na prawdzie, może wybrać się do Biblioteki Kongresu USA i odszukać tam tzw. Mapę Maurycego Gomberga (Żyda z pochodzenia). Komu nie chce się chodzić, może tę mapę obejrzeć online na stronie Library of Congress (www.loc.gov). A link do samej mapy to: https://www.loc.gov/resource/g3200.ct001256/.

Mapa nazywa się: Outline of Post-war new world map (Schemat powojennej mapy nowego świata).

Kraje kolonialne m.in. Polska mają być eksploatowane, lecz nie niszczone – to polityka zachodu.

WITOLD KIEŻUN

„Nikt nie powinien brać za pewnik, że będziemy świadkami kolejnych 50 lat pokoju i dobrobytu w Europie. Dlatego mówię:.. Jeśli euro upadnie, upadnie Europa. Kanclerz dodała, że nikt nie może przewidzieć, co się może stać, jeśli się to nie powiedzie.

Autor artykułu ekonomista Juan Torres López napisał przede wszystkim, że „Merkel, podobnie jak Hitler, wypowiedziała wojnę Europie, żeby zapewnić Niemcom niezbędną do życia przestrzeń gospodarczą”.

Zdaniem Lópeza, Merkel broni interesów dużych niemieckich banków i korporacji kosztem dobrobytu krajów europejskich i mieszkańców Niemiec.

Niemieckie obozy koncentracyjne mozna nazwac zydowskimi obozami koncentracyjnymi…

http://pl.scribd.com/doc/18941614/Bronder-Before-Hitler-Came-A-Historical-Study-English-Translation-1975

„Jesli chodzi o scislosc to niemieckie obozy koncentracyjne mozna nazwac zydowskimi obozami koncentracyjnymi, jesli wezmiemy pod uwage pochodzenie A.Hitlera i osobnikow z jego najblizszego otoczenia (przywodcow III Rzeszy niemieckiej), takich jak: Himmler, Gebbels, Hess, Eichmann, Goring, Heydrich, Frank, Keitel, Milch, Globocnik, Bach-Zelewski etc – vide opracowanie historyczne pt. „Before Hitler Came” autorstwa niemieckiego historyka zydowskiego pochodzenia D.Bronder”

(Informacje o zydowskim pochodzeniu A.Hitlera i jego najblizszego otoczenia wykorzystal H.Kardel w swojej ksiazce pt.

„A.Hitler founder of Israel – A.Hitler zalozycielem Izraela) – vide strona:

http://holywar.org/txt/founder_of_Israel.pdf

Od 1933r do 1941r na mocy tajnego porozumienia Zydzi-Syjonisci wspolpracowali z Nazistami – szczegoly podaje historyk E.Black

…podczas gdy zydowscy bankierzy z USA i Europy zachodniej (Niemiec i W.Brytanii) finansowaly A.Hitlera i rozbudowe militarna III Rzeszy niemieckiej – ci sami zydowscy bankierzy finansowali wczesniej zydo-bolszewicka rewolucje 1917r w Rosji.

“Władze niemieckie udzieliły wsparcia syjonistycznym obozom szkoleniowym i kibucom organizowanym na terenie III Rzeszy

(było ich kilkadziesiąt, działały do roku 1942, powiewały nad nimi dumnie „Gwiazdy Dawida”), Gestapo służyło wszelką pomocą żydowskim emigrantom, a dzięki tak zwanemu układowi o transferze przekazano z Niemiec do Palestyny około 70 milionów dolarów, co miało wielkie znaczenie dla ekonomicznej stabilizacji żywiołu żydowskiego na tym obszarze.”

W tym samym czasie już od września 1939 eksterminacja inteligencji polskiej szła pełną parą.

“…żydowskiego pochodzenia lub spokrewnieni z żydowskimi rodzinami byli: fuehrer i kanclerz Rzeszy Adolf Hitler; jego zastępcy: minister Rzeszy Rudolf Hess i marszałek Rzeszy Hermann Goering; Gregor Strasser, dr Josef Goebbels, Alfred Rosenberg, Hans Frank i Heinrich Himmler; ministrowie Rzeszy von Ribbentrop (który niegdyś wypił bruderszaft ze słynnym syjonistą, zmarłym w 1952 roku pierwszym prezydentem Izraela Chaimem Weizmannem) i von Keudell; gauleiterzy Globocznik (tępiciel Żydów), Jordan i Wilhelm Kube; wysocy funkcjonariusze SS Reinhard Heydrich, Erich von dem Bach-Zelewski i von Kaudell II; bankierzy i sponsorzy Hitlera przed 1933 rokiem Ritter von Stauss (wiceprzewodniczący Reichstagu) i von Stein; feldmarszałek i sekretarz stanu Milch, podsekretarz stanu Gauss; starzy towarzysze partyjni Hanffstaengel (szef biura prasowego NSDAP dla prasy zagranicznej (późniejszy doradca Roosevelta) i prof. Haushofer”.

http://dariuszratajczak.blogspot.de/2009/01/jak-adolf-izrael-budowa.html

Kolejny historyk B.Rigg udokumentowal, ze w armii Hitlera sluzylo okolo 150 tysiecy Zydow – vide strona:

150 000 Jews in Hitler’s Army – This bit of history was hidden from us …..

„Hitler byl zydem. Przed kilkoma laty przebadano haplogrupy czlonkow jego rodziny – E1b1b.Jest to haplo. czesto spotykana wsrod zydow aszkenazyjskich, z Europy wschodniej. Na forach niemieckich toczyly sie b. burzliwe dyskusje. Sa takze badacze ktorzy wywodza jego rodowod od Rotszyldow: babka hitlera (Schickelgrube) pracowala u rodziny rotszildow w Wiedniu. Bedac w ciazy zostala stamtad wyrzucona i urodzila nieslubne dziecko – ojca Hitlera.

Rotschildowie maja wiele takich nieoficjalnych dzieci, ktore potem calkiem niespodziewanie robia „wielka” kariere.

Potomkiem np Rockefelerow jest B.Clinton”.

Bajkę o 6 milionach żydów wymyślono w 1915 roku

i lansowano nieustająco do wybuchu II wojny światowej

astromaria.wordpress.com/2013/03/08/bajke-o-6-milionach-zydow-wymyslono-w-1915-roku-i-lansowano-nieustajaco-do-wybuchu-ii-wojny-swiatowej/

Antony Sutton. “Wall Street i dojście do władzy Hitlera.” (ang. “Wall Street and the rise of Hitler”)

“Przygotowania do wojny w Europie przed i po 1933 roku w dużej mierze były możliwe dzięki wsparciu finansowemu płynącemu z Wall Street – co zaowocowało powstaniem niemieckich karteli – oraz technologicznemu ze strony przemysłu amerykańskiego (nazwy konkretnych firm pojawią się wielokrotnie na kartach tej książki), czego skutkiem stała się potęga Wehrmachtu. Jakkolwiek to wsparcie jest określane jako „incydentalne” lub wynikające z „krótkowzroczności” amerykańskich przedsiębiorców, dowody zgromadzone przez autora i przedstawione poniżej sugerują, że przynajmniej do pewnego stopnia było ono przemyślaną działalnością ze strony amerykańskich biznesmenów…”

“…Amerykański przemysł i instytucje finansowe odegrały kluczową rolę w przygotowaniu Niemiec do wojny przed 1940 rokiem. Z pewnością odcisnęły one piętno na niemieckim potencjale wojskowym. Dla przykładu, w 1934 roku Niemcy wyprodukowały zaledwie 300 000 ton paliwa pochodzącego z przerobu ropy naftowej i niespełna 300 000 ton benzyny syntetycznej; resztę trzeba było importować. Tymczasem dziesięć lat później, pod koniec II wojny światowej, dzięki transferowi nowoczesnych technologii wytwarzania syntetycznej benzyny z węgla ze Standard Oil do IG Farben, Niemcy wyprodukowały około 6,5 miliona ton paliwa – z czego aż 85% (5,5 miliona ton) to było paliwo syntetyczne wytwarzane na podstawie opatentowanej przez Standard Oil technologii wodorowania węgla. Co więcej, kontrolę nad produkcją benzyny syntetycznej w Niemczech sprawował Braunkohle-Benzin AG, przedsiębiorstwo zależne od IG Farben, a sam kartel Farben otrzymał w 1926 roku substancjalne wsparcie finansowe ze strony kapitału amerykańskiego…”

“… Traktat wersalski po I wojnie światowej nałożył na pokonane Niemcy obowiązek wypłacenia ogromnych reparacji wojennych. Te ciężary ekonomiczne – prawdziwa przyczyna frustracji niemieckiego społeczeństwa a w konsekwencji rosnącej popularności Hitlera – zostały wykorzystane przez międzynarodową finansjerę do swoich własnych celów. Plan Dawesa a następnie Plan Younga dotyczące redukcji długu i rozłożenia go na raty, przewidywały możliwość udzielania niemieckim kartelom kredytów na warunkach korzystnych dla amerykańskich banków. Obydwa plany zostały skonstruowane przez bankierów, którzy dla własnych korzyści manipulowali opracowującymi je komisjami. Choć formalnie w skład komisji wchodzili międzynarodowi eksperci, w rzeczywistości obydwa plany zostały zaaprobowane i wprowadzone w życie przez rząd amerykański…”

…Kim byli owi międzynarodowi bankierzy, którzy wchodzili w skład komisji reparacyjnych?

W komisji Dawesa Stany Zjednoczone reprezentowali polityk i finansista Charles Dawes oraz Owen Young, prezes General Electric Company. W 1924 roku międzynarodowej komisji ekspertów przewodniczył Dawes. W 1929 roku ta rola przypadła Owenowi Youngowi, który reprezentował holding finansowy JP Morgan, a któremu sekundowali zastępcy: T.W. Lamont, partner Morgana, oraz T.N. Perkins, bankier również powiązany z JP Morgan. Innymi słowy, delegacja amerykańska była, jak to zauważył C. Quigley (w książce “Tragedy and Hope”), delegacją imperium finansowego JP Morgan, wykorzystującą autorytet i powagę państwa do wcielenia w życie korzystnego dla banku planu finansowego.“

“Równie interesującymi postaciami są eksperci po stronie niemieckiej. W 1924 roku był to Hjalmar Schacht, prezes Reichsbanku (Banku Rzeszy) oraz Carl Melchior, bankier. W 1928 jednym z delegatów został A. Voegler z koncernu stalowego Stahlwerke Vereinigte. Mówiąc wprost, dwa znaczące kraje na arenie międzynarodowej – Stany Zjednoczone i Niemcy – reprezentowane były z jednej strony przez bankierów JP Morgan, a z drugiej przez Schachta i Voeglera, którzy odegrali istotną rolę w dojściu Hitlera do władzy i w niemieckich zbrojeniach…”

“Konkretny przykład międzynarodowej finansjery działającej potajemnie, by manipulować systemami polityczno-ekonomicznymi, można znaleźć, gdy się prześledzi powstawanie karteli w Niemczech. Trzy największe kredyty, jakich na Wall Street udzielono niemieckim przemysłowcom w latach 20., jeszcze na warunkach określonych w Planie Dawesa, przyniosły zysk trzem kartelom, które w późniejszym okresie aktywnie wspierały marsz Hitlera i nazistów do władzy. Amerykańscy finansiści zasiadali w radach nadzorczych dwóch z trzech wspomnianych karteli. James Martin opisuje to następującymi słowami: „Kredyty na odbudowę przemysłu stały się narzędziem wykorzystanym do przygotowania II wojny światowej, a nie budowanie pokoju po I wojnie światowej”.(James Stewart Martin, All Honorable Men, (Boston: Little Brown and Company, 1950), s. 70)”

Wysokość pożyczek udzielonych niemieckim kartelom przez syndykat instytucji finansowych z Wall Street wygląda następująco:

Niemiecki kartel

Syndykat Wall Street Udzielona pożyczka

Allgemeine Elektrizitäs-Gesellschaft (AEG)

(niemieckie General Electric) National City Co. $35 000 000

Vereinigte Stahlwerke (United Steelworks) Dillon, Read & Co. $70 225 000

IG Farben (amerykańskie IG Chemical) National City Co. $30 000 000

“Analizując wszystkie przyznane Niemcom pożyczki1 można zauważyć, że niemieckimi reparacjami zajmowało się kilka zaledwie instytucji finansowych. Trzy banki inwestycyjne – Dillon, Read & Co., Harris, Forbes & Co. oraz National City Company – udzieliły niemal trzy czwarte całkowitej wielkości pożyczek i zgarnęły większość zysków.”

Bank zarządzający syndykatem Wall Street

Kredyty dla niemieckiego przemysłu na amerykańskim rynku kapitałowym

Zysk na kredytach dla Niemiec

Procentowy udział w kredytach dla Niemiec

Dillon, Read & Co. – 29,2% – $241 325 000

Harris, Forbes&Co. – 22,6% – $186 500 000

National City Co. – 20,9% – $173 000 000

Spyer & Co. – 7,2% – $59 500 000

Lee, Higginson&Co. – 6,4% – $53 000 000

Guaranty Co. of NY – 5,0% – $41 575 000

Kuhn, Loeb & Co. – 4,5% – $37 500 000

Equitable Trust Co. – 4,1% – $34 000 000

RAZEM $826 400 000

$2 700 000

$1 400 000

$5 000 000

$600 000

$200 000

$300 000

RAZEM $10 400 000 – 99%

Źródło. Robert R. Kuczynski, Bankers Profits from German Loans, Washington D.C.: Brookings Institution, 1932, s.127

“W drugiej połowie lat 20. dwa niemieckie koncerny IG Farben (przemysł chemiczny) i Vereinigte Stahlwerke (hutnictwo i przemysł stalowy) zdominowały kartele, które powstały w Niemczech dla wykorzystania amerykańskich pożyczek. Chociaż firmy miały pozycję monopolistyczną w wytwarzaniu dwóch lub trzech podstawowych produktów w swoim segmencie rynku, udało im się – kontrolując ich sprzedaż – podporządkować sobie pozostałe przedsiębiorstwa wchodzące w skład kartelu. IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) dostarczała na rynek podstawowe chemikalia używane przez inne zakłady chemiczne, więc prawdziwej ekonomicznej potęgi tego koncernu nie można mierzyć jedynie w jego potencjale produkcyjnym. Analogicznie, Vereinigte Stahlwerke (Zjednoczenie Zakładów Stalowych – największe konsorcjum hutnicze w Niemczech) dostarczało więcej surówki hutniczej niż wszystkie inne niemieckie huty i stalownie łącznie, ale w kartelu producentów żelaza i stali miało jeszcze silniejszą pozycję, niż wynikałoby to z udziału w globalnej produkcji. Jednak warto przytoczyć dane dotyczące poziomu produkcji, gdyż najlepiej świadczą one o znaczeniu obu koncernów dla niemieckiej gospodarki.”

Produkty Vereinigte Stahlwerke Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec w 1938 roku

Surówka hutnicza 50,8%

Rury 45,5%

Blachy 36,0%

Materiały wybuchowe 35,0%

Smoła pogazowa 33,3%

Pręty stalowe 37,1%

IG Farben Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec w 1937 roku

Metanol syntetyczny 100%

Magnez 70%

Azot 60%

Materiały wybuchowe 46% (1945 rok)

Benzyna syntetyczna (wysokooktanowa) 20%

Węgiel brunatny 100%

“Zarówno IG Farben jak Vereinigte Stahlwerke produkowały smołę pogazową i azot, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wytwarzaniu materiałów wybuchowych; i to właśnie zaowocowało kooperacją obu koncernów. IG Farben miała w Niemczech monopolistyczną pozycję w produkcji i sprzedaży wytwarzanego chemicznie azotu, ale zaledwie 1% udziału w produktach uzyskiwanych w procesie koksowania. Zawarto porozumienie, na mocy którego filie IG Farben specjalizujące się w produkcji materiałów wybuchowych zamawiały benzen, toluen oraz produkty destylacji smoły pogazowej w zakładach Vereingte Stahlwerke i na warunkach przez nie dyktowanych, podczas gdy produkcja materiałów wybuchowych w Vereingte Stahlwerke odbywała się w oparciu o dostawy azotanów z IG Farben i na warunkach drugiego kartelu. Dzięki temu systemowi wzajemnych powiązań, współpracy i współzależności, w latach 1937-38, w przededniu II wojny światowej, Vereingte Stahlwerke i IG Farben wytwarzały 95% materiałów wybuchowych produkowanych w Rzeszy. Było to możliwe dzięki potencjałowi niemieckiego przemysłu, zbudowanego dzięki amerykańskim kredytom i w pewnej mierze przy wykorzystaniu amerykańskich technologii.”

“Współpraca między IG Farben a Standard Oil przy produkcji paliwa syntetycznego z węgla dała IG Farben monopol na produkcję benzyny w Niemczech w czasie II wojny światowej. Niemal połowa wysokooktanowej benzyny w 1945 roku pochodziła bezpośrednio z IG Farben, podczas gdy druga część wytwarzana była przez zakłady kooperujące z kartelem.”

“Podsumowując, jeśli idzie o benzynę syntetyczną i materiały wybuchowe (dwa niezbędne elementy współczesnych działań wojennych) losy II wojny światowej spoczywały „w rękach” dwóch konsorcjów powstałych dzięki amerykańskim kredytom na warunkach określonych w Planie Dawesa.”

“Podsumowując, amerykańskie spółki powiązane z międzynarodowymi bankami inwestycyjnymi imperiów finansowych Morgan-Rockefeller miały swój udział w rozwoju nazistowskiego przemysłu – ale trzeba z tym miejscu wyraźnie zaznaczyć, że nie dotyczyło to większości niezależnych amerykańskich przedsiębiorców. General Motors, Ford, General Electric, DuPont i kilka innych firm amerykańskich, którym można zarzucić bliskie związki z Trzecią Rzeszą i pozytywny wpływ na rozwój jej przemysłu –wszystkie, poza Ford Motor Company – kontrolowane były przez elitę Wall Street: JP Morgan, Rockefeller Chase Bank i w mniejszym stopniu bank Warburg Manhattan. Ta książka nie jest oskarżeniem całego amerykańskiego świata przemysłu i finansów. Oskarżenie skierowane jest pod adresem samego „wierzchołka” – tych firm kontrolowanych przez wybrane instytucje finansowe, Banku Rezerw Federalnych, Banku Rozrachunków Międzynarodowych i całego systemu międzynarodowych układów i karteli, które usiłują kontrolować ogólnoświatową politykę i gospodarkę.”

Wall Street i dojście do władzy Hitlera. Cz.2

„W przededniu wybuchu II wojny światowej spółka IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) była największym koncernem chemicznym na świecie, z wyjątkową polityczną i ekonomiczną pozycją oraz szczególnymi wpływami w Trzeciej Rzeszy. Najlepszy dowód, że bywa określana jako „państwo w państwie”.

“Powstała w 1925 roku, kiedy Hermann Schmitz – prawdziwy geniusz organizacyjny – (dzięki kredytom zaciągniętym na Wall Street) stworzył gigantyczny koncern chemiczny z połączenia sześciu dużych przedsiębiorstw branży chemicznej: Badishe Anilin, Bayer, Agfa, Hoechst, Weiler-ter-Meer i Griesheim-Elektron. Utworzoną w ten sposób spółkę akcyjną nazwano Internationale Gesellschaft Farbenindustrie AG – w skrócie IG Farben. Dwadzieścia lat później ten sam Hermann Schmitz znalazł się na ławie oskarżonych w Norymberdze za zbrodnie wojenne popełnione przez IG Farben. Obok niego na ławie oskarżonych znaleźli się pozostali dyrektorzy i zarząd spółki – wszyscy poza amerykańskimi kooperantami i Amerykanami zatrudnionymi w firmie; ich udział został przemilczany, a prawda została pogrzebana w przepastnych archiwach.”

„Jednak nas będą interesowały przede wszystkim amerykańskie wątki tej historii. Bez kapitału z Wall Street z pewnością nie byłoby IG Farben, a zapewne i Adolfa Hitlera i II wojny światowej.

“Jednym z niemieckich bankierów z rady nadzorczej Farben (Aufsichsrat)1 był finansista z Hamburga, Max Warburg, którego rodzony brat Paul Warburg, naturalizowany obywatel amerykański, był jednym z czołowych twórców Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (amerykańskiego banku centralnego). Nieprzypadkowo Paul Warburg znalazł się później w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG Farben (American IG Chemical Company). Poza wymienionymi już Maxem Warburgiem i Hermannem Schmitzem (mózgiem stojącym za operacją połączenia przedsiębiorstw) w zarządzie Farben (Vorstand) zasiadali Carl Bosh, Fritz ter Meer, Kurt Oppenheim i George von Schnitzler2. Wszyscy poza Maxem Warburgiem po II wojnie światowej byli sądzeni przed Trybunałem Norymberskim jako zbrodniarze wojenni.”

“W 1928 roku spółki wchodzące w skład amerykańskiego holdingu powiązanego z IG Farben (Bayer Company, General Aniline Works, Agfa Ansco i Winthrop Chemical Company) w wyniku fuzji stworzyły jedną zarejestrowaną w Szwajcarii korporację IG Chemie (Internationale Gesellschaft fur Chemische Unternehmungen AG), której pakiet kontrolny należał do IG Farben w Niemczech. Spółka IG Chemie przekształciła się następnie w American IG Chemical Corporation, przemianowaną później na General Aniline & Film. Hermann Schmitz, założyciel IG Farben, został prominentnym nazistą i stronnikiem Hitlera, co nie przeszkodziło mu piastować funkcji prezesa szwajcarskiej IG Chemie i American IG. Imperium przemysłowe stworzone przez Farben zarówno w Niemczech jak w Stanach Zjednoczonych zaczęło odgrywać istotną rolę w formowaniu i funkcjonowaniu nazistowskiego aparatu państwowego, łącznie z Wehrmachtem i SS.”

“Kompetentni komentatorzy twierdzą, że bez IG Farben Niemcy nie rozpętałyby wojny w 1939 roku. W ciągu dwunastu lat koncern powiększył się dwukrotnie, w znacznej mierze dzięki finansowej i technologicznej współpracy z Amerykanami – wystarczy tu przypomnieć emisję akcji przeprowadzoną przez National City Bank, która przyniosła 30 milionów dolarów wpływu. W 1939 roku IG miała udziały i kontrolowała 380 niemieckich spółek i ponad 500 zagranicznych. Farben to było imperium przemysłowe, w skład którego wchodziły kopalnie węgla, elektrownie, huty i stalownie, banki, instytuty badawcze i dziesiątki spółek handlowych. IG zawarła ponad 2000 umów kartelowych z zagranicznymi przedsiębiorstwami – w tym Standard Oil z New Jersey, DuPont, Alcoa, Dow Chemical i inne firmy amerykańskie.”

“Proces produkcji tetraetyloołowiu, ważnego składnika paliwa lotniczego, jaki stosowano w zakładach IG Farben, został opracowany w Stanach Zjednoczonych. W 1939 roku Standard Oil sprzedał niemieckiemu koncernowi wysokooktanową benzynę lotniczą za 20 milionów dolarów. Jeszcze zanim Niemcy zaczęli sami produkować tetraetyloołów dzięki wdrożeniu amerykańskiej technologii, udało im się „pożyczyć” 500 ton tej substancji z Ethyl Corporation. Ta pożyczka nie została zwrócona, a IG straciła kaucję wysokości miliona dolarów. IG zamówiła także w Dow Chemical duże dostawy magnezu do bomb zapalających i zgromadziła ogromne zapasy środków wybuchowych, fosforu, stabilizatorów i cyjanków, kupując je na całym świecie.”

“ Berlińska siedziba IG Farben była prawdziwym centrum operacji szpiegowskich prowadzonych w Ameryce. Dyrektorem biura był tu Max Ilgner, siostrzeniec prezesa koncernu Hermanna Schmitza. Obaj – Ilgner i Schmitz – zasiadali też w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG, obok takich amerykańskich biznesmenów jak Henry Ford z Ford Motor Company, Paul Warburg z Bank of Manhattan i Charles E. Mitchell z Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Tak zwany departament statystyczny berlińskiego biura Farben (znany jako VOWI) powstał w 1929 roku i wkrótce przerodził się w komórkę ekonomicznego wywiadu Wehrmachtu.”

“W przededniu wybuchu wojny w 1939 roku pracownicy departamentu zostali zmobilizowani, ale w rzeczywistości jako żołnierze i oficerowie Wehrmachtu kontynuowali pracę wykonywaną wcześniej dla IG Farben. Jednym z pracowników berlińskiego Farben był przed wojną książę Bernhard of Lippe-Biesterfeld (niemiecki arystokrata, w przyszłości mąż królowej Holandii, Juliany), który trafił tu na początku lat 30., zaraz po zakończeniu służby wojskowej w SS.3”(3 Kongres Stanów Zjednoczonych, Izba Reprezentantów, Komisja do Badania Działalności Antyamerykańskiej, Investigation of Nazi Propaganda Activities and Investigation of Certain other Propaganda Activities, (Washington: Government Printing Office, 1934), tom VIII, s. 7323.

Bernhard of Lippe-Biesterfeld, holenderski książę małżonek, po II wojnie znany jako organizator Klubu Bilderberg – poufnych spotkań wpływowych międzynarodowych polityków.)

Uzależnienie Wehrmachtu od produkcji zakładów IG Farben w 1943 roku:

…..

“W przedwojennych Niemczech IG Farben była spółką przynoszącą skarbowi państwa największe wpływy walutowe, a waluty obce umożliwiały Niemcom gromadzenie zapasów strategicznych surowców, kupowanie uzbrojenia i nowoczesnych technologii, a także finansowanie akcji wywiadowczych w różnych częściach świata, prowadzenie propagandy na arenie międzynarodowej i podejmowanie różnych militarnych i politycznych działań. IG Farben prowadziła interesy na całym świecie w interesie Trzeciej Rzeszy i w porozumieniu z nazistowskim reżimem i Wehrmachtem. Dla ułatwienia komunikacji między koncernem a niemieckim Ministerstwem Wojny, powołano biuro łącznikowe, Vermittlungsstelle W.”

“ W rezultacie, w latach 30. IG Farben zrobiła wiele ponad zwykłe stosowanie się do poleceń faszystowskiej władzy. Inicjowała i realizowała działania, które miały ułatwić Niemcom podbój świata. Farben była laboratorium badawczym i centrum wywiadowczym niemieckiej armii i dobrowolnie partycypowała w wykonywaniu planów Wehrmachtu. Faktem jest, że armia z rzadka zwracała się do Farben z konkretnymi zleceniami; ocenia się, że 40-50% projektów wojskowych zrealizowano z inicjatywy samej spółki. Tak mówi o tym dr von Schnitzler:”

Kim byli ci znani i poważani finansiści z Wall Street, którzy zarządzali American IG, amerykańską spółką należącą do IG Farben i sponsorującą nazistowską propagandę?

Znajdziemy wśród nich postacie z elity Wall Street. Wkrótce po I wojnie światowej Niemcy ponownie pojawili się na amerykańskim rynku; IG z powodzeniem poradziła sobie z utrudnieniami, które miały powstrzymać jej ekspansję: ani przejęcie niemieckich patentów, ani utworzenie Chemical Foundation, ani zaporowe cła nie stanowiły tu większego problemu.”

„W 1925 roku wyłącznym przedstawicielem handlowym zakładów farbiarskich Grasselli Dyestuff (od 1929 roku, po zmianie właściciela na IG Farben, przemianowanych na General Aniline Works) została nowo powołana spółka General Dyestuff Corporation, która miała prócz tego prawa do sprzedaży na rynku amerykańskim produktów niemieckiego przemysłu chemicznego. W 1929 roku akcje General Aniline Works zostały przetransferowane do American IG Chemical Corporation, a w 1939 roku zakończył się proces fuzji obu przedsiębiorstw: z American IG i General Aniline Works powstała spółka General Aniline & Film. American IG a następnie General Aniline & Film to były kluczowe dla kontrolowania przez IG Farben wszystkich swoich przedsięwzięć biznesowych na terenie Stanów Zjednoczonych. Kapitał akcyjny American IG składał się z 3 milionów akcji zwykłych typu A i 3 milionów akcji zwykłych typu B. W zamian za akcje General Aniline Works i Agfa Ansco Corporation niemiecka spółka IG Farben otrzymała wszystkie akcje typu B i 400 tysięcy akcji typu A. Akcje wartości 30 milionów dolarów zostały wyemitowane i sprzedane na amerykańskiej giełdzie, a pełne gwarancje dała niemiecka IG Farben w zamian za opcje na dodatkowy milion akcji typu A.”

Dyrektorzy American IG w 1930 roku.

Dyrektor American IG Obywatelstwo Inne powiązania biznesowe

Carl Bosch Niemieckie Ford Motor Co A-G

Edsel B. Ford Amerykańskie Ford Motor Co Detroit

Max Ilgner Niemieckie Szef berlińskiego biura IG Farben (wywiad). Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne

Fritz ter Meer Niemieckie Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne

Hermann A. Metz Amerykańskie Dyrektor w IG Farben w Niemczech; Bank of Manhattan (USA)

Charles E. Mitchell Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i National City Bank

Hermann Schmitz (prezes) Niemieckie Zarząd IG Farben (Niemcy), Deutsche Bank (Niemcy) i Banku Rozrachunków Międzynarodowych. Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne

Walter Teagle Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Standard Oil of New Jersey

W.H. von Rath Amerykańskie

(naturalizacja) Dyrektor German General Electric (AEG)

Paul M. Warburg Amerykańskie Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Bank of Manhattan

W.E. Weiss Amerykańskie Sterling Products

Źródło: Moody’s Manual of Investments, 1930, s. 2149

Uwaga: Walter Duisberg (Amerykanin), W. Grief (Amerykanin) i Adolf Kuttroff (Amerykanin) także byli w tym czasie dyrektorami American IG

Podsumowując, zarząd American IG stanowili ludzie nie tylko dobrze znani na Wall Street i w amerykańskich kręgach industrialnych, ale – co ważniejsze – powiązani z bardzo wpływowymi bankami i przedsiębiorstwami (co widać na poniższym schemacie).

Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #3

“W roku 1939 niemiecki przemysł elektryczny był ściśle powiązany z dwoma amerykańskimi firmami: International General Electric (AEG) i International Telephone and Telegraph (ITT).”

Największe firmy w niemieckiej produkcji elektrycznej i ich filie wymienione wg ich znaczenia:

Firma i rodzaj produkcji Procent

niemieckich

produkcji

1939 powiązanie z USA

Ciężki przemysł elektryczny

General Electric (A.E.G.) 40%

Siemens Schukert A.G. 40%

Brown Boveri et Cie 17%

Telefony i telegrafy 60%

Siemens und Halske 85%

Lorenz A.G. 60%

Radio 35%

Telefunken (A.E.G. po 1941)

Lorenz 20%

Kable i przewody 20%

Felton & Guilleaume A.G 20%

Siemens Brak

A.E.G. Brak

International General Electric Brak

I.T.T. – Brak

“Innymi słowy, w 1939 roku niemiecki przemysł sprzętu elektrycznego został skoncentrowany w kilku dużych korporacjach połączonych w międzynarodowy kartel poprzez własności akcji dwóch dużych korporacji USA. Ten kompleks przemysłowy nigdy nie był głównym celem bombardowań w II wojnie światowej.”

Henry Ford: Pierwszy zagraniczny sponsor.

“W dniu 20 grudnia 1922 r. New York Times doniósł, że Producent samochodów Henry Ford był zaangażowany w finansowanie Adolfa Hitlera i antysemickich ruchów w Monachium. Jednocześnie gazeta Berliner Tageblatt zaapelowała do amerykańskiego ambasadora w Berlinie w celu zbadania i wstrzymania interwencji Henry’ego Forda w niemieckie sprawy wewnętrzne. Doniesiono, że zagraniczni zwolennicy Hitlera przygotowali „przestronne siedziby” wraz z “obsługą wysoko płatnych poruczników i urzędników”. Portret Henryego Forda był widoczny na ścianie osobistego biura Hitlera.”

“…Ten sam New York Times stwierdził, że w poprzednią niedzielę Hitler przeprowadził rewizję swojego Batalionu…1000 młodych mężczyzn w nowych uniformach, uzbrojonych w rewolwery i pałki policyjne, a jego współpracownicy jeździli w nowo zakupionych autach. Times wyraźnie rozgraniczył Niemieckich monarchistów od antysemickiej partii Hitlera. Odnotowano również że Henry Ford ignorował Hohenzollernów inwestując swoje pieniądze w ruch rewolucyjny Hitlera.“

“Fundusze Forda zostały wykorzystane przez Hitlera do podsycania buntu w Bawarii. Bunt nie powiódł się, a Hitler został pojmany, a następnie stanął przed sądem. W lutym 1923 na rozprawie, wiceprezes Auer Bawarskiego sejmu zeznał:

“Bawarski sejm od dawna posiadał informacje, że antysemicki ruch Hitlera był częściowo finansowany przez Amerykanina, którym jest Henry Ford. Interesy Pana Forda w bawarskim ruchu antysemickim zaczęły się rok temu, kiedy jeden z agentów Pana Forda, dążąc do sprzedaży ciągników, wszedł w kontakt z Diedrichem Eichartem, znanym Pan-Germaninem. Wkrótce po tym, Herr Eichart zapytał agenta Pana Forda o pomoc finansową. Gdy agent wrócił do Ameryki, od razu pieniądze pana Forda, zaczęli przychodzić do Monachium. Herr Hitler otwarcie przyjął wsparcie od pana Forda, chwaląc go jako wielkiego indywidualistę i wielkiego antysemitę…” (1 of 4CHAPTER SIX: Henry Ford and the Nazis)

“Za działalność rewolucyjną w Bawarii Hitler otrzymał łagodny wyrok w komfortowym więzieniu. Odpoczynek od bardziej naglących zajęć pozwolił mu napisać „Mein Kampf”. Książka Henryego Forda “The International Jew” wcześniej rozpowszechniona przez hitlerowców, została przetłumaczona przez nich na kilkanaście języków, a Hitler wykorzystał jej części pisząc Mein Kampf.”

“Dziesięć lat później, w sierpniu 1938 – po dojściu Hitlera do władzy (dzięki wsparciu karteli)- Henry Ford otrzymał Wielki Krzyż Niemieckiego Orła, odznaczenie przyznawane wybitnym cudzoziemcom. The New York Times doniósł, że po raz pierwszy Wielki Krzyż został przyznany w Stanach Zjednoczonych. Stało się to z okazji 75-tych urodzin Henry’ego Forda. Przyznanie odznaczenia wywołało burzę krytyki w kołach syjonistycznych w USA, a Ford wycofał się w pewnym stopniu z publicznych spotkań z rabinem Leo Franklinem w Detroit, i wyraził swoje współczucie dla losu niemieckich Żydów:

“Przyjęcie przeze mnie medalu od narodu niemieckiego, [powiedział Ford] nie pociąga, tak jak niektórzy myślą, za sobą żadnych sympatii z mojej strony dla nazizmu.” (przypis prisonplanet.pl. Wielu ludzi uważa H. Forda za antysemitę i faszystę. Tutaj należy zaznaczyć, że w tym samym czasie gdy wspierał finansowo Hitlera, budował fabryki w ramach koncesji w komunistycznej Rosji, budując jej potęgę militarną. )

Wsparcie finansowe dla Hitlera:

Kwiecień 23-Marzec 13, 1933; Konto Hjalmara Schachta w Delbruck, Schickler Bank.

Finansowanie działalności politycznej

przez przedsiębiorstwa

(z powiązanymi dyrektorami) Kwota

zadeklarowana Procent

wszystkich

Firm

Verein fuer die Bergbaulichen Interessen (Kitdorf) $600,000 45.8

I.G. Farbenindustrie (Edsel Ford, C.E. Mitchell,

Walter Teagle, Paul Warburg) 400000 30.5

Automobile Exhibition, Berlin

(Reichsverbund der Automobilindustrie S.V.) 100000 7.6

A.E.G., German General Electric

(Gerard Swope, Owen Young, C.H. Minor, Arthur Baldwin) 60000 4.6

Demag 50000 3.8

Osram G.m.b.H. (Owen Young) 40000 3

Telefunken Gesellsehaft ruer drahtlose Telegraphic 85000 2.7

Accumulatoren-Fabrik A.G. (Quandt of A.E.G.) 25000 1.9

suma 1.310.000 99.9

Plus polityczne Składki indywidualnych przedsiębiorców:

kwota

Karl Hermann 300000

Director A. Steinke

(BUBIAG- Braunkohlen—u. Brikett — Industrie A.G.) 200000

Dir. Karl Lange (Geschaftsfuhrendes

Vostandsmitglied des Vereins Deutsches

Maschinenbau—Anstalten) 50000

Dr. F. Springorum

(Chairman: Eisen-und Stahlwerke Hoesch A.G.) 36000

“Adolf Hitler, Hermann Goering, Josef Goebbels, i Heinrich Himmler, wewnętrzną grupa Nazistów była w tym samym czasie twórcą mniejszych instytucji w państwie nazistowskim. Grupy władzy lub polityczne kliki były skupione wokół tych przywódców nazistowskich, a co ważniejsze pod koniec 1930 wokół Adolfa Hitlera i Heinricha Himmlera. Najważniejsze z tych środowisk nazistowskich zostało stworzone przez wewnętrzny rozkaz Fuehrera, i zanane najpierw było jako Krąg Kepplera, a później jako Koło Przyjaciół Himmlera. Krąg Kepplera powstał jako grupa niemieckich biznesmenów popierających dojście Hitlera do władzy przed i podczas 1933 roku. Później Krąg Kepplera znalazł się pod wpływem i ochroną szefa SS Himmlera i organizacyjną kontrolą bankiera i biznesmena z Koloni Kurta von Schrödera.”

IG Farben i Krąg Kepplera.

“IG Farben był mocno reprezentowany w kręgu Kepplera: nie mniej niż ośmiu dyrektorów lub szefów spółek zależnych było członkami koła. Tych ośmiu członków to: wcześniej opisany Wilhelm Keppler i jego bratanek Kranefuss, oprócz tego baron Kurt von Schröder. Obecność Farben podkreślał członek Hermann Schmitz, prezes IG Farben oraz dyrektor Vereinigte Stahlwerke, obydwa kartele skonsolidowane i zbudowane poprzez pożyczki z Wall Street w 1920 roku.”

„Inny członek kręgu Kepplera na forum IG Farben był Friedrich Flick, twórca kartelu stali Vereinigte Stahlwerke i dyrektor Allianz Versicherungs AG oraz niemieckiego General Electric (AEG). Heinrich Schmidt, dyrektor Dresdner Bank i prezes zarządu IG Farben oraz spółki zależnej Braunkohle-Benzin AG, był również w kręgu, tak jak i Karl Rasehe, dyrektor Dresdner Bank i dyrektor Metallgesellschaft (spólki zakładającej Delbruck Schickler Bank ) i Accumulatoren-Fabriken AG. Heinrich Buetefisch dyrektor IG Farben był również członkiem kręgu Kepplera.

W skrócie, wkład IG Farben w Nationale Treuhand Rudolfa Hessa – politycznego funduszu nazistów – został potwierdzony po 1933 poprzez przejęcie dużej reprezentacji ludzi IG Farben do hitlerowskiego kręgu.”

Ilu z członków kręgu Kepplera było powiązanych z Wall Street?

członek “kręgu” I.G. Farben I.T.T Standard Oil

of New Jersey General

Electric

Wilhelm Keppler Przewodniczący spółki zależnej BRABAG

Fritz Kranefuss On Aufsichrat of BRABAG

Emil Heinrich Meyer W zarządzie

wszystkich spółek

zależnych I.T.T.: Standard/Mix & Genest/Lorenz Zarząd A.E.G.

Emil Helffrich Przewodniczący DAPAG

(94% własność

Standard New Jersey)

Fredrich Flick I.G. Farben Zarząd A.E.G.

Kurt von Schroder W zarządzie wszystkich

spółek zależnych od I.T.T.

Podsumowując trzy artykuły, należy stwierdzić że nie było by II wojny światowej gdyby nie potężne zaangażowanie Amerykańskiego kapitału na rynku Niemieckim. Podczas wojny spółki takie jak AEG, I.G. Farben, Osram, Opel itd nadal pozostawały pod kontrolą USA. W tym samym czasie Amerykańskie pieniądze budowały potencjał komunistycznej Rosji, co można przeczytać w artykułach zamieszczonych na końcu strony.

Po wojnie Brytyjczycy i Amerykanie podzielili świat na dwa fronty, które stworzyli tj blok socjalistyczny i blok zachodni. Podczas trwania zimnej wojny te same firmy i instytucje finansowe budowały potencjał militarny w Rosji i USA, utrzymując świat w niekończącej się spirali strachu i zagrożenia.

Dziś Ameryka wraz z Brytyjczykami zbudowali Chiny jako potęgę światową, aby użyć ją jako narzędzie podboju w XXI wieku…

Nazi USA

Nikola Tesla zmarł 7 stycznia 1943 r. o 22:30 w prawosławne Boże Narodzenie w apartamencie nr 3327 hotelu New Yorker w Nowym Jorku. Przyczyną śmierci był zakrzep tętnicy wieńcowej. Jego zwłoki zostały znalezione przez służącą Alice Monaghan, która weszła do pokoju naukowca, ignorując wywieszkę na drzwiach mówiącą „proszę nie przeszkadzać”, powieszoną przez Teslę dwa dni przed śmiercią[7].

Następnego dnia, siostrzeniec Tesli, Sava Kosanović, pośpieszył do pokoju wujka. Według zeznań krewnego, z pokoju nieboszczyka zniknęły zapiski naukowe i czarny notatnik z kilkuset stronami, w tym z niektórymi podpisanymi „Sprawy rządowe”. Krótko potem, wszystkie jego posiadłości zostały skonfiskowane przez urząd o nazwie Alien Property Custodian, pomimo że był on pełnoprawnym obywatelem Stanów Zjednoczonych[8].

Parę dni po śmierci Tesli, jugosłowiański rząd na uchodźstwie wydał oświadczenie podsumowujące osiągnięcia naukowca i harmonogram jego pogrzebu. 10 stycznia 1943 r., mowa napisana przez Louiss Adamics została odczytana w radiowej transmisji na żywo w Radio New York przez burmistrza Nowego Jorku Fiorella La Guardię. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 12 stycznia w katedrze św. Jana na Manhattanie. W pogrzebie uczestniczyło ponad 2000 osób, w tym pogrążona w żałobie rodzina: Sava Kosanovic i Nikola Trbojevic. Listy z wyrazami współczucia zostały nadesłane przez wiele znanych osobistości, w tym Eleonorę Roosevelt i wiceprezydenta Henry’ego Wallace’a. Ciało Tesli zostało skremowane. Jego prochy zostały zabrane do Belgradu w 1957 r. i obecnie znajdują się w Muzeum Nikoli Tesli[9].

” Bliskimi wspólnikami Skorzenego żyjącymi w Stanach Zjednoczonych byli między innymi Martin Bormann, Josef Mengele, Alois Brunner, Walter Rauff, oraz Reinhard Gehlen. Jednak najbardziej zaskakująca rewelacja Skorzenego dotyczy krajowych agentów Nazi, którzy byli dobrze znani w Ameryce: Prescott Sheldon Bush i jego „syn”, George Herbert Walker Bush, 41-y Prezydent Stanów Zjednoczonych.

Niektóre z rewelacji Skorzenego dotyczą:

prawdziwej tożsamości i zaplanowanej przez Nazi wywrotowej działalności George Herberta Walkera Busha, 41-go Prezydenta Stanów Zjednoczonych; rzekomo sprowadzonego do Ameryki (ze Skorzenym jego ochraniarzem) i potajemnie adoptowanego przez Handlującego-z-Wrogiem skazańca Prescotta Busha. Skorzeny twierdził przy tym, że prawdziwe nazwisko GHW Busha brzmi George H. Scherff, Jr., syn George Scherffa, Seniora, urodzonego w Niemczech asystenta Nikola Tesli. Pierwsze 5 lat w Ameryce George spędził węsząc w laboratorium Tesli, pomagając przy tym swojemu ojcu (Georgeowi Scherffowi Seniorowi) wykradać w latach trzydziestych wszystko co się tylko dało z wyników badań prowadzonych przez Teslę a następnie wysyłając zdobyte materiały do Niemiec. Tesla żalił się pewnemu małżeństwu rzemieślników o szkodniczej i przebiegłej naturze „małpki”, która krzątała się po jego laboratorium nazywając ją „ciekawski George”. Na tej podstawie powstała w późniejszym czasie seria bajek dla dzieci pod tytułem „Ciekawski George”.
roli jaką Skorzeny odegrał (razem z Reinhardem Gehlenem) w zabójstwie Nikoli Tesli (uduszenie) 6 stycznia, 1943 roku po tym jak dzień wcześniej, 5 stycznia podstępem zmuszono go do wyjawienia wszystkich szczegółów jego najważniejszych odkryć a następnie kradnąć jego najwartościowsze wynalazki włącznie z zawartością sejfu, który został dostarczony Hitlerowi.
sfingowania „samobójstwa” Hitlera w kwietniu 1945 roku w berlińskim bunkrze (potwierdzone w 1948 w trakcie przesłuchania szefa Gestapo Heinricha Muellera, w Raporcie Nordona a także przez rosyjską Komisję Śledczą w 1946 roku raportującej Stalinowi)
kluczowej roli jaką Skorzeny odegrał w konsolidacji wywiadu Nazi Gestapo i infiltrowanej przez Nazi OSS (Biuro Służb Strategicznych) a następnie w przekształceniu jej w Centralną Agencję Wywiadowczą (CIA) in 1947, pracując z Georgem Herbertem Walkerem Bushem (wtyczka Nazi – George H. Scherff, Jr.), i szpiegiem Nazi SS Reinhardem Gehlenem, który miał przydomek „Dziki Bill” Donovan, a także sabotażystą, Allenem Fosterem Dullesem. Skorzeny ponosił też odpowiedzialność za operację Odessa. Głównym celem tej operacji było potajemne przemieszczenie 50 tysięcy członków Nazistów to Północnej i Południowej Ameryki przy współudziale i ochronie CIA.
twierdzeń Skorzenego, iż Reinhard Gehlen, Josef Mengele, and George HW Bush bezpośrednio uczestniczyli w zabójstwie JFK.

i wielu innych spisków przy udziale Nazistów, których tutaj nie wymienię a o których można się dowiedzieć z płyty CD Erica Bermena Powiązania rodziny Bushów (poniżej).

Po raz pierwszy tą fotografię ujrzałem w maju 2007 roku. Ktoś przesłał mi link do artykułu napisanego przez Dona Nicoloffa w kwietniowym wydaniu Idaho Observer. Don opisał w nim niesamowitą historię Erica Bermena a zwłaszcza tego jak wszedł w posiadanie pudełka po butach wypełnionego zdjęciami, które przekazał mu Otto Skorzeny – ochroniarz Hitlera, super komandos, agent kontrwywiadu, zamachowiec i współzałożyciel – razem z Allenem Dullesem, George HW Bushem, Billem Donovanem i Rheinhardem Gehlenem, Centralnej Agencji Wywiadowczej czyli CIA.

Otto Skorzeny powiedział Ericowi Bermenowi, że George Scherff Jr, zidentyfikowany na powyższej fotografii i George Herbert Walker Bush, 41-y Prezydent Stanów Zjednoczonych, to jedna i ta sama postać. Przeczytawszy artykuł Dona Nicoloffa początkowo odniosłem wrażenie, że George Scherff Sr. and Prescott Bush to różne osoby. Kiedy zacząłem się przyglądać tym fotografiom doszedłem do wniosku, że Prescott Sheldon Bush i George Scherff Sr. mogą być tą samą osobą. Co więcej, nie może być przypadkiem to iż kobieta siedząca przed Georgem Scherffem Seniorem na powyższym zdjęciu łudząco przypomina Dorothy Wear Walker Bush (na tym zdjęciu ma około 37 lat) , która 11 lat później została sfotografowana obok samolotu ze swoim mężem Prescottem S. Bushem i swoim synem, Georgem HW Bushem ( a może to jest George H. Scherff Junior?).”

Oto zdjęcie z 1938 roku na którym Gerge Bush senior pod swoim prawdziwym nazwiskiem siedzi w otoczeniu znajomych: Josefa Mengele,Otto Skorzennego,Martina Bormanna:

https://i1.wp.com/educate-yourself.org/cn/1938groupNaziseditarrowsandtext800w%20copy.jpg

„The photo here, made in 1937 by LIFE’s Rex Hardy Jr., shows a number of American Nazis—members of an organization known as the German American Bund—marching in Yaphank, N.Y., a hamlet on Long Island just 50 miles from Manhattan. The men, young and old alike, are taking a break from nearby Camp Siegfried, a “summer camp” where Nazi ideology was taught and the purported glories of the Third Reich were openly celebrated.”

https://3.bp.blogspot.com/-xp8CH2VosOY/VDu7oB28twI/AAAAAAAAHN8/jcqglbfZXY0/s1600/image.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fc/German_American_Bund_NYWTS.jpg

https://www.nowtheendbegins.com/images/US/new-york-nazis-1938-long-island-german-american-bund-2.jpg

To grupa „American Nazis” maszerujaca ma wycieczce z Camp Siegfried, Yaphank, N.Y.

American Nazi organization rally at Madison Square Garden, 1939

German American Bun zdelegalizowali ich dopiero w 1941 gdy oś wypowiedziała wojnę USA

a po wojnie odtworzyli.

https://i0.wp.com/listverse.com/wp-content/uploads/2013/03/American-Nazi-Party.jpg?resize=600%2C330

The American Nazi Party was founded by George Lincoln Rockwell in 1960.

USA od początku wiedziały co robią i dlaczego.

Celem II WŚ nie byli jacyś „żydzi” tylko SŁOWIANIE i Europa(czyli zachodnia część Azji).

„Faszyści przyszłości będą nazywani antyfaszystami” – W.Churchil

Faszyzm powinien właściwie być nazywany korporacjonizmem,ponieważ jest to połączenie sił korporacji i rządu. – Benito Mussolini

Encyklika przychylnie ocenia rozwiązania włoskie: „W ostatnim czasie stworzono — jak powszechnie wiadomo — nowy ustrój oparty o związki zawodowe i korporacje, który ze względu na przedmiot niniejszej encykliki wymaga pewnych wyjaśnień z Naszej strony i odpowiedniej oceny. (…) Nie trzeba głębszych badań, by uznać korzyści tego nowego ustroju, któryśmy wyżej pobieżnie przedstawili: pokojową współpracę klas społecznych, zniesienie organizacji socjalistycznych i uniemożliwienie ich knowań, stworzenie specjalnego aparatu władzy jako czynnika pośredniczącego”. Wprawdzie papież zgłasza w encyklice QA pewne zastrzeżenia, twierdząc, że nie jest to jeszcze ten ustrój idealny, ale różnice nie są zasadnicze, lecz dotyczą przede wszystkim krytyki poglądu faszystowskiego, iż państwo powinno się wznosić ponad Kościołem, czego oczywiście papież przyjąć nie może oraz zbytniego wpływu państwa na te organizacje.

Jak zauważa S. Markiewicz: „Kościół zarówno w zakresie doktryny społecznej, jak i w praktyce politycznej osiągnął zbieżność poglądów i działań z faszyzmem”

http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,3540

Parlament Katalonii przyjął dekret, zgodnie z którym będzie możliwe wywłaszczanie pustych mieszkań przejętych przez banki.

Rząd Katalonii będzie miał także pierwszeństwo przy zakupie mieszkań sprzedawanych przez banki po niskich cenach. Mieszkania takie będą później przeznaczane na cele społeczne.

Banki odbierają katalońskim rodzinom średnio 15 tysięcy mieszkań rocznie. Powodem jest zazwyczaj brak możliwości dalszego spłacania kredytu hipotecznego. Kolejnym ich krokiem jest sprzedaż odebranych mieszkań na aukcji lub doprowadzenie do przejęcie ich za symboliczną cenę przez fundusze inwestycyjne.

Dekret, który w przyszłym tygodniu wejdzie w życie, da pierwszeństwo w zakupie tanich mieszkań katalońskiemu rządowi. Uprawni on go także do wywłaszczania na okres 10 lat nieruchomości należących do banków.

Ograniczenia będą dwa – wywłaszczać będzie można mieszania wymagające remontu i takie, które leżą na obszarach, gdzie najwięcej osób potrzebuje pomocy. Dekret będzie obowiązywał do 2021 roku.

(na podst. bankier.pl )

Tak się kończą przyjaźnie z Zachodem i banksterami

Żydzi wypędzani 47 razy w ciągu 1000 lat. Dlaczego?

Tylko w Europie i Rosji żydzi byli wypędzani 47 razy w ciągu ostatniego tysiąclecia:

Mainz, 1012

Francja, 1182

Górna Bawaria, 1276

Anglia, 1290

Francja, 1306

Francja, 1322

Saksonia, 1349

Węgry, 1360

Belgia, 1370

Słowacja, 1380

Francja, 1394

Austria, 1420

Lyon, 1420

Kolonia, 1424

Mainz, 1438

Augsburg, 1438

Górna Bawaria, 1442

Niderlandy, 1444

Brandenburgia, 1446

Mainz, 1462

Litwa, 1495

Portugalia, 1496

Neapol, 1496

Nawarra, 1498

Norymberga, 1498

Brandenburgia, 1510

Prusy, 1510

Genua, 1515

Neapol, 1533

Włochy, 1540

Neapol, 1541

Praga, 1541

Genua, 1550

Bawaria, 1551

Praga, 1557

Państwo Papieskie, 1569

Węgry, 1582

Hamburg, 1649

Wiedeń, 1669

Słowacja, 1744

Mainz, 1483

Warszawa, 1483

Hiszpania, 1492

Włochy, 1492

Morawy, 1744

Czechy, 1744

Moskwa, 1891

Powyższe zaczerpnięto z „Synagogi Szatana” Andrew Carrington Hitchcocka.

Czy Henry Ford, legendarny producent samochodów, znalazł część odpowiedzi na przyczynę żydowskich wypędzeń?

„Żydowskim talentem jest życie z ludzi, nie z ziemi, ani z produkcji, ale z ludzi. Niech inni uprawiają ziemię, żyd, jeśli będzie w stanie, będzie ciągnął zyski z rolnika. Niech inni zajmują się handlem i przemysłem; żyd będzie eksploatował owoce ich pracy. To jego szczególny talent. Jeśli użyjemy tu słowa „pasożytniczy” do opisania go, to będzie to trafne określenie.”

„Żydowska nacja jest jedyną która posiada sekrety pozostałych… niema na świecie rządu tak im poddanego jak w Ameryce.Brytyjczycy zrobili to … Niemcy zrobili to, wtedy gdy w rzeczywistości zrobił to międzynarodowy żyd.”

„Amerykanie są (znani jako) wstrętni, chciwi, okrutni ludzie. Dlaczego? Ponieważ żydowska władza-pieniądz jest tutaj skoncentrowana.”

–Henry Ford „Międzynarodowy żyd”

Reżyser filmu „Karski i władcy ludzkości”:

Żydzi z USA nie reagowali na Holocaust. Bali się o fortuny

http://www.gazetaprawna.pl/artykuly/867451,rezyser-filmu-karski-i-wladcy-ludzkosci-zydzi-z-usa-nie-reagowali-na-holocaust-bali-sie-o-fortuny.html

Gigantyczny protest amerykańskich Żydów przeciw Izraelowi

List Alberta Einsteina i innych żydowskich intelektualistów przestrzegający przed izraelskim terroryzmem

„Cele rządu Rzeszy są od dawna celami naszego Kościoła katolickiego” ( „Unser Wille zur Tat, Zeit ud Volk”, I,str.181)

Biskup-sufragan Burger

„Fuehrer(Hitler) doszedł do władzy dzięki głosom Katolickiego Centrum(partii rządzonej przez jezuitę Ludwiga Kaasa) zaledwie pięć lat wcześniej (1933) ale większość celów cynicznie wyjawionych w Mein Kampf było już zrealizowanych. Ta książka, została napisana przez jezuitę Ojca Staempfle, a podpisana przez Hitlera. Bo to Zakon Jezuitów udoskonalił słynny pan-germański program opisany w tej książce, a Hitler się pod nim podpisał.”

Edmond Paris, 1965 French Historian The Secret History of the Jesuits.

Hitler działał jako polityk podporządkowany Watykanowi na zlecenie papieży watykańskich, pod rygorem konkordatu.

„Jeśli odpowiedzialność za czynniki ekonomiczne, które wywołały II wojnę światową – czyli kartel olejowy i narkotykowy – nie zostanie wywiedziona na światło dzienne, te same czynniki wywołają w przyszłych pokoleniach jeszcze więcej szkód niż naziści.

[Telford Taylor, amerykański oskarżyciel w Trybunale do Ścigania Zbrodni Wojennych w Norymberdze przeciwko IG Farben, w 1947 r.]

Przygotowania do utworzenia faszystowskiego rządu światowego zaczęły się przed I wojną światową i trwają konsekwentnie do dziś! Unia Europejska jest pierwszą cegiełką.

http://www.relay-of-life.org/pl/

https://i0.wp.com/ocdn.eu/images/pulscms/NzI7MDMsMzE0LDAsMCwxOzAzLDAsMmY4LDAsMTswYywxZDc0Y2I0MTcwNTk1MDQzNjYyOWNhYmQ2MDZmNTBmNiwxLDAsNiww/960daddcf068dedbd41c107a5bf2dc40.jpg

Niech Zydzi pokaza na tym zdjeciu, ktora ich kamienica!

To zdjęcie powinno być pokazywane na wszystkich rozprawach sądowych dotyczących roszczeń do budynków w stolicy.

TO SĄ WASZE DOMY, do Niemców idźcie po pieniądze! Pani Waltz, razem z mężem też!

Tak właśnie wyglądała Warszawa po II wojnie światowej !!!!!!!! O zwrocie jakiego zatem majątku starsi bracia w wierze mówią 75 lat po wojnie ??? Jakie budynki? Gdzie oni je widzą na tych zdjęciach, bo ja widzę jedynie morze RUIN ?? Skąd się 75 lat po wojnie wzięła cała masa spadkobierców, skoro Niemcy wymordowali prawie wszystkich w obozach zagłady i w gettach. Skąd roszczenia sięgające dziesiątek miliardów dolarów kierowane wobec Polski, która przecież najbardziej jako kraj ucierpiała w Europie na skutek działań zbrojnych Niemców i Sowietów? Kto odbudował zrównaną z ziemią stolicę i kto nam zwrócił koszty odbudowy zrujnowanego po wojnie państwa? Kto odpowie wreszcie na te pytania w kraju rządzonym podobno przez Polaków?

97 ~prosba : Niech Zydzi pokaza na tym zdjeciu, ktora ich kamienica!

ZNIESŁAWIENIE, CZYLI PRAWDA O TZW ANTYSEMITYZMIE

Reżyser o filmie: „Wpadłem na pomysł nakręcenia filmu o antysemityzmie, kiedy do dystrybucji trafił mój poprzedni film „Checkpoint”.

W jednej z recenzji tamtego filmu nazwano mnie izraelskim Melem Gibsonem, ale nie z powodu wyglądu, tylko dlatego, że moje krytyczne nastawienie do polityki Izraela wobec Palestyńczyków czyni ze mnie antysemitę. Autor tej recenzji też był Żydem.”