Seutes (Seftis / Zewdaws /Zeuda / Zełda), Nieśmiertelny Król Traków (Drakonów)
Uwolnijcie treść tego przekazu od narodowej naleciałości Rumunów która tutaj pod kuratelą Francuzów panuje, a zobaczycie mały fragment Wielkiej Scytii w IV wieku p.n.e. a więc część Królestwa SIS.
Wiemy kim był król Artur!
Królewskie Czapy – Czapka królowej scytyjskiej
Rosjanie też oczywiście powszechnie już mówią o obecności Scytów tj. Słowiano-Ariów (Wenedów i Piktów-Osikołków-Szczytów) oraz później Słowian, Istów i Skołotów na zachodnim brzegu Europy i na Wielkiej Wyspie. Pisał o tym nie tylko Diodor Sycylijski, zwłaszcza o czasach późniejszych kiedy Słowianie szli razem z Sasami jako Wilcy (Wieleci) i Sklawini. Niestety tylko dla osób znających język rosyjski – bez napisów i możliwości tłumaczenia automatycznego. Zainteresowanym tą ostatnią fazą wczesnośredniowieczną ekspansji Słowian z Sasami w IV, V, VI wieku na Wyspy Brytyjskie i europejskie Wybrzeże Atlantyku odsyłam do książki przedstawianej tutaj niedawno – link na końcu niniejszej publikacji .
Starożytni królowie sarmaccy wytłaczali monety już od I wieku przed naszą erą!
Powiedziałbym, że nie tylko królowie Sarmaccy, bo monety bili także królowie Scytów i to wcześniej, a na dowód przytoczymy fragment z historii Scytii Bosforańskiej (Bytozworskiej). CB
Lechickie denary krzyżowe z lat 960-1090 (fot. Patrick Pleul)
Jest logiczne, że Lechia, dobrze zorganizowana, wraz z rozwiniętym budownictwem, produkcją surowców i towarów, transportem morskim, rzecznym i lądowym oraz handlem wewnętrznym i zagranicznym, musiała posiadać własny pieniądz, bity w kraju, i posiadała!
Hodowle żelaza na polskich łąkach
Wcześniej nasz naród opracował pierwszy w historii ludzkości wóz na kołach (5,5 tys. lat temu) i proces produkcji sera (7,5 tys.). Natomiast nie później niż 2,1 tys. lat temu na polskich łąkach hodowano… rudy żelaza. W tych też czasach obecna Polska stała się największym zagłębiem metalurgicznym w Starożytności. Przyczyną tej przemysłowej eksplozji były wojny z Rzymem.
Zmagania przodków Polaków z Rzymianami trwały pół tysiąca lat. Rozpoczęły się w dzisiejszej Francji, a zakończyły w samym Rzymie. W 58 r. p.n.e. Juliusz Cezar zaatakował u stóp Wogezów wojska Leszka Przemysła (– tak nazwali tego władcę nasi kronikarze i niektórzy historycy), zwanego Ariowitem. Cezar zwyciężył i w następnych latach opanował północną Galię, należącą uprzednio do państwa Słewów (Słowian), którym przewodził Ariowit. Ekspansja Rzymian trwała aż do drugiej połowy II w. n.e., kiedy w wojnach markomańskich ostatecznie zostali powstrzymani. Od tego czasu nasi przodkowie zaczynają systematycznie spychać imperium na południe. Ostateczną porażką Cesarstwa okazało się zdobycie w 455 r. n.e. Rzymu przez króla Wędów, czyli Wandali – Gęsierzyka, zwanego też Genzerykiem.
RudaWeb: Scytowie a Lęchowie – rozdzieleni bracia
W dyskusjach o Scytach Królewskich często spotyka się pogląd, że stanowili oni warstwę wojowników panujących w całej federacji ariosłowiańskiej. Taki obraz jest rekonstruowany nie tylko z analizy „Dziejów” Herodota, ale także z odkryć w kurhanach. Można nawet w oparciu o te dowody, jak i późniejsze doniesienia Greków o Scytach, określić czas, w którym Królewscy rzeczywiście stanowili najpotężniejszą siłę na północ od Dunaju oraz mórz Czarnego, Kaspijskiego i Aralskiego. Były to wieki od VIII do IV p.n.e., ale ich kurczące się państwo przetrwało kilkaset lat dłużej. Dzieje Lęchów zaczynają się o wiele wcześniej, biegną jeszcze dalej i stają się coraz bardziej odrębne.
Wydzielanie się ludu scytyjskiego ze wspólnoty praaryjskiej zaczęło się w dorzeczu Wisły ok. 3 800 lat p.n.e.. Według odkryć genetyków z zespołu Petera Underhilla w tym czasie nastąpiły mutacje, które dały początek późniejszym narodom słowiańskim z jednej strony oraz indoirańskim z drugiej. Według Underhilla, indoirańska haplogrupa R1a-Z93 i słowiańska R1a-Z282 rozeszły się niemal 6 tys. lat temu i nie spotkały się potem, bo w Indiach i Iranie nie ma R1a-Z282, a w Europie Środkowo-Wschodniej brak R1a-Z93. Zdaniem Underhilla, rozejście się tych rodów można łączyć z ostatecznym rozpadem wspólnoty praindoeuropejskiej i z początkiem kształtowania się języków praindoirańskiego i prasłowiańskiego.