Śmigus i Dyngus czyli zapomniane słowiańskie bogactwo Wielkanocy
Najważniejsze święta wiosenne wyznacza początek kwitnienia drzew, co zaczyna się od pojawienia się kotków lub bazi na wierzbie. W tradycji katolickiej jest to ostatnia niedziela Wielkiego Postu zwana dziś palmową, a dawniej kwietną, czyli białą, wierzbną lub różdżkową. W kulturze słowiańskiej był to Śmigus-Dyngus, czyli święto wierzbowej rózgi oraz pisanek.
Księga Tanów: Taja 25 Istyjsko-Borowijska – Tan Trzeci Wielki (fragment)
© copyright by Czesław Białczyński – wszelkie kopiowanie zakazane.
według bieśników Borańskich, wiestnic Zadirów, wajdelotek istyjskich ze Świntorogu nad Wilją oraz wołchwów Nadilmieńskich ze Słowienia.
I wyszedł Wszechwołod kneź Boranów, w noc ciemną śnieżystym czechołem ustrojoną, za Zgubionym Bratem Miesiącem patrzeć, zgubionego Świcienia Kusego szukać, Przedmarczyka, Przybycienia w lodach i grudach wyglądać.
Jak okiem sięgnąć Mrzyćda-Morana wszędy królowała, na lodowych tronach z Koladą-Ostarą, jak na grzędzie rozsiadła.
Wróć się Wszechwołodzie
Sam nie jesteś godzien
Ciemności rozpasłej wygnać
Jasnego Dnia Godom przydać
Wróć po Jarogodną Panią
Rzędem postępuj Ty za Nią
Razem Tany czyniąc
Razem Danie wznosząc
Kosy Świcień wwijesz
W Mory Dobry Miesiąc
W Miesiąc Dobrej Miary
W Dobry God a Jary