Kto zabił ludzi, którzy zbudowali Stonehenge?
Według najnowszych ustaleń naukowców ludnością która zbudowała Stonehenege byli Staro-Europejczycy o haplogrupach Y-DNA I1 i I2, pochodzący ze Strefy Naddunajskiej, a więc z Kultury Vincza, Starcevo i pokrewnych. Według moich przypuszczeń w budowę tego kompleksu jak i innych na południu Wielkiej Wyspy (Brytanii) zaangażowani byli budowniczowie obwarów – Wenedowie a więc Słowiano-Ariowie, potomkowie mitologicznych Zerywanów , uczestnicy pierwszych wypraw po przybyciu do Nowej Koliby, nad Dunaj i zachodni brzeg Morza Czarnego do Nowej Lęgii. Kręgi megalityczne wskazują swoim zastosowaniem nie tylko na ciągłość konstrukcyjną do rondeli (OBWARÓW), ale także w sensie ideowym także do Gumna z centralnym słupem Stóżarem, jako zegara słonecznego i kosmicznego oraz do kamiennych kręgów kultury Vincza. Pierwsze fazy budowy Stonehenge to IV i III tysiąclecie przed naszą erą. Dlaczego zatem nie odkryto tam szczątków które potwierdzałyby udział Słowiano-Ariów Y-R1a w tych budowlach skoro I2 oraz R1a nad Dunajem tworzyły wspólną kulturę?
Odpowiedź na to pytanie pojawia się już na początku filmu…
Kto zabił ludzi, którzy zbudowali Stonehenge?
https://www.youtube.com/watch?v=Asqoat5cJzE
Jako że autora filmu nie interesował temat który nas Słowian najbardziej interesuje – Kto tak naprawdę był budowniczym Stonehenge – lecz: Kto ich zamordował, toteż pominął on w swoim opisie bardzo istotny szczegół, który wskazuje na obecność R1a wśród budowniczych pierwszych faz Stonehenge – tych którzy zostali wymordowani przez napływający lud Kultury Pucharów Dzwonkowatych R1b.
W filmie stwierdzono wyraźnie że oprócz zbadanych szkieletów I1 i I2 w otoczeniu Stonehenge znaleziono olbrzymie cmentarzyska ciałopalne z tego okresu. Otóż i odpowiedź! Oto i ślad naszych przodków R1a, którzy stosowali ciałopalenie. Są tam obecni, ale dowodów absolutnych, naukowych na ten fakt nie otrzymamy dotąd dokąd nie będzie możliwe przebadanie pod kątem genetycznym kości ocalałych z ciałopalenia. Jestem jednak przekonany, że dożyjemy i takich czasów kiedy to się stanie.
Dzisiaj posługując się łączeniem poszlak w naszym śledztwie możemy w procesie osądu naukowego wskazać na ciągłość kulturową / ideową i konstruktorską między ideą obwarów / rondeli, gumna ze stóżarem oraz kamiennych kręgów megalitycznych zachodniej Europy i Wielkiej Wyspy. Sąd naukowy może te poszlaki uznać za wystarczające do wydania pozytywnego wyroku dla obecności Słowiano-Ariów na Wielkiej Wyspie w czasie budowy Stonehenge, lub uznać je za niewystarczające.
Moim zdaniem poszlaki zebrane z artefaktów i odkryć równoległych kultur naddunajskich i nadwiślańskich, także dane znad Dołęży, z kultury Tripolie czy z Maszkowic oraz ekspansji do kraju Hetytów około 3000-2500 lat p.n.e. wskazują że ten pozytywny wyrok można wydać już teraz .
Tak, Słowiano-Ariowie wspólnie ze Staro-Europejczykami są budowniczymi Stonehenge. Później koło lat 2500-2000 p.n.e. zostali oni wymordowani przez R1b, więc we współczesnym DNA Brytyjczyków ślad jednych (I1 i I2) oraz drugich (R1a) jest znikomy.
[Oczywiście w tłumaczeniu automatycznym pod koniec filmu pojawia się błąd gdy pada stwierdzenie iż to wyparcie miało miejsce 5000 lat p.n.e lub 5000 lat temu (3000 p.n.e.). To było między 2500 a 2000, a może nawet 1800-1500 pn.e.. kiedy pojawiają się też artefakty z ekspansji kultury Pucharów Dzwonkowatych na obszarze dzisiejszej Polski. Nie jest też trafiony moim zdaniem argument że wybito I2 i R1a dlatego, iż nie dysponowali oni możliwościami technicznymi do obrony. Wybito ich bo lud R1b podbijając mordował ludność miejscową, a R1a asymilował ją zamiast mordować.]
•
Kultura pucharów dzwonowatych (KPDz) – kultura eneolityczna wywodząca się z Półwyspu Pirenejskiego. Prawdopodobnie powstała na podłożu kultury almerskiej[1].
Nazwę zawdzięcza charakterystycznej formie krępych, szerokootworowych naczyń w kształcie odwróconego dzwonu. Bywa nazywana też kulturą „łuczników”[2].
Chronologia, geneza i zanik
Prawdopodobnie ludność wytwarzająca charakterystyczne artefakty pochodziła ze wschodniego wybrzeża Półwyspu Pirenejskiego. Wyroby pojawiły się w końcu czwartego tysiąclecia p.n.e. W XIX – XVIII stuleciu p.n.e. na ziemie polskie dotarło prawdopodobnie kilka rodzin reprezentujących tę kulturę, być może handlujących miedzią i poszukujących kupców. Mobilność ludności i gospodarka oparta na pasterstwie koczowniczym w dużej mierze przyczyniła się do stosunkowo szybkiej ekspansji tej kultury na terenie Europy. Ponieważ kultura ta reprezentowana była przez niewielkie grupy ludności, ulegała szybkiej asymilacji z miejscowym podłożem etnicznym[nieaktualne?], wnosząc poważny wkład w kształtowanie się społeczeństw epoki brązu.
Badania archeogenetyczne ustaliły ograniczone powinowactwo genetyczne między iberyjskimi a środkowoeuropejskimi przedstawicielami tej kultury, co implikuje niewielki wpływ migracji na jej rozprzestrzenianie, na tym etapie ekspansji. Inaczej było w przypadku Wysp Brytyjskich gdzie wraz z pojawieniem się pucharów dzwonowatych pojawili się osobnicy różniący się profilem DNA od ówczesnej śniadej/ciemnoskórej-jasnookiej populacji[3]. Jak się przypuszcza, 90 proc. populacji ówczesnych Wysp Brytyjskich zastąpiły grupy przybyszów z kontynentu[4].
Obrządek pogrzebowy
Największe z cmentarzysk na ziemiach polskich, liczące dziewiętnaście grobów, zbadano w Kornicach gm. Pietrowice Wielkie na Górnym Śląsku. Zmarli grzebani byli najczęściej z rękoma zgiętymi w łokciach, dłońmi ułożonymi w okolicach twarzy oraz silnie podkurczonymi nogami. Mężczyźni ułożeni byli prawie zawsze na lewym boku, a kobiety na prawym. Groby mężczyzn bogato wyposażano w broń oraz naczynia z jedzeniem. Groby kobiece najczęściej były wyposażane w różnego rodzaju biżuterię z kości i bursztynu.
Społeczeństwo i gospodarka
Gospodarka tej kultury była oparta na półpasterskim stadnym chowie zwierząt, zwłaszcza bydła rogatego i koni oraz na łowiectwie. Polowano za pomocą łuków refleksyjnych, strzały były zbrojone w grociki krzemienne, przeważnie sercowate. Przed uderzeniem cięciwy przedramię chroniono płytkowatym ochraniaczem (z łupku). Dodatkowo trudniono się rybołówstwem i zbieractwem. Posiadano umiejętność obrabiania miedzi (groty oszczepu), zapewne złota i srebra oraz wytwarzania stopu srebrno-złotego (elektronu). Obrabiano krzemień (noże odłupkowe, zgrzebła, grociki strzał) i kamień (toporki) a także materiał organiczny, szczególnie poroże i kość (wisiorki – amulety, paciorki, charakterystyczne dla tej kultury guziki z otworem w kształcie litery „v”). Pośredniczono w wymianie nadbałtyckim bursztynem z Południem (ozdoby bursztynowe w Czechach: np. Svobodne Dwory i Sklany-Kwicek) oraz zapewne miedzią i elektronem, a także wykwintną ceramiką, również siekierkami z krzemienia pasiastego. Ludności tej kultury nieobca była znajomość trepanacji czaszki.
Do tego cyklu kulturowego zalicza się również:
- kultura ceramiki wstęgowej rytej
- kultura badeńska
- kultura lendzielska
- kultura pucharów lejkowatych
- kultura amfor kulistych
- kultura ceramiki sznurowej
Zobacz też
Przypsy
1. Kozłowski i Godłowski 1985 ↓, Kultura pucharów dzwonowatych, s. 54.
2.Jerzy Filip Gąssowski, Kultura pradziejowa na ziemiach Polski, 1985, s. 121–122.
3.Prehistoryczny Brytyjczyk był ciemnoskóry i miał niebieskie oczy | Dziennik Naukowy, dzienniknaukowy.pl [dostęp 2019-07-31] (pol.).
4.Archeolodzy na łamach Nature – Uniwersytet Wrocławski, uni.wroc.pl [dostęp 2019-07-31] (pol.).
Bibliografia
- Kozłowski J.K., Godłowski K., Historia starożytna ziem polskich, Warszawa: PWN, 1985, ISBN 83-01-04227-3.
- Topolski J. (red.), Dzieje Polski do roku 1501, Warszawa: PWN, 1993.
- Derwich M., Żurek A. (red.), U źródeł Polski. Do roku 1039, Warszawa-Wrocław: Grupa Wydawnicza Beertelsmann Media, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2002.
- Kozłowski J.K. (red.), Encyklopedia Historyczna Świata, Tom I: Prehistoria, Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 1999.
czytajcie też:
Racjonalista.pl: Sensacyjne odkrycie: obserwatorium astronomiczne sprzed 7 tys. lat pod Łysomicami
Prasłowianie.pl: Kultura Pucharów Lejkowatych i narodziny Pra-Polski
OEC: Bogovo gumno – God’s threshing floor (Bogovo Gumno – Boskie Klepisko)