Lew (♌) (łac. Leo) – piąty astrologiczny znak zodiaku. Znak ten jest przypisany osobom urodzonym w czasie obserwowania Słońca w tym znaku, to znaczy na odcinku ekliptyki pomiędzy 120° a 150° długości ekliptycznej. Wypada to między 22/23 lipca a 22/23 sierpnia – dokładne ramy czasowe zależą od rocznika^[1]. Czasem przyjmuje się umowne granice – według Evangeline Adams (1868–1932) był to okres między 24 lipca a 24 sierpnia^[2]. Znak Lwa przypisuje się również osobom urodzonym w trakcie wschodzenia tego znaku^[2].

Żywiołem Lwa jest ogień, gwiazdą Słońce. Jakość znaku zodiaku – stała.

Po raz pierwszy pojawił się w Mezopotamii w IV tysiącleciu p.n.e. Według astrologii znak należy do trygonu ognia i jest domem Słońca. W starożytnym Egipcie, lew był umieszczany na dwóch krańcach znanego świata by pilnował wschodu i zachodu Słońca. Z nim związane były mity o jego zwycięstwie nad Bykiem, oraz zwycięstwie dnia nad nocą, lata nad zimą. Przeważnie postać lwa symbolizowała władzę, niezależność, sprawiedliwość oraz charakteryzowała się przenikliwością i mocą boskiego światła i słowa.

Ze znakiem Lwa lub jego postacią w starożytności wiązano różne bóstwa (Ra, Ozyrysa, Horusa, Anubisa, Krysznę, Apolla, Heliosa).

Z lwem identyfikowano konstelacje Wielkiego Psa i Małego Psa.

♠

♠

Radogost Albina Polaszka

Antropomorfizowana osoba boga Radogosta o Lwiej Głowie (i lwich stopach), z kapturem w postaci Paszczy Byka, z którego to nakrycia lwia głowa się wyłania, z symbolicznym rogiem obfitości w prawej dłoni na którym siedzi ptak (kaczka, gęś, kura, gołąb), Słońcem na ozdobnym pasie na brzuchu oraz rytami runicznymi od pępka w dół, z falistym/fallicznym symbolem wód/płodności spływającym między stopy. Pomnik wykonany został w głębokiej zgodności z Filozofią Przyrody.

(http://www.czechtourism.com/pl/c/radhost-radegast/)

Rzeźba w układności zespala w sobie cechy ludzkie i zwierzęce. Głowa postaci ma niewątpliwie lwie rysy i grzywę. Kaptur turzy/byczy/krowi można zinterpretować jako wieńczący hełm. Jednocześnie część lwiej grzywy przypomina promienie słońca. Bryła głowy, nieproporcjonalnie wielka w stosunku do postaci, dominuje nad  całością. Piersi sugerują, że artysta dokonał zespolenia cech męskich i żeńskich w tej figurze. W prawej ręce bóg trzyma Róg Obfitości, charakterystyczny atrybut także Świętowita (zarówno zbruczańskiego jak i arkońskiego). W lewej ręce wyciągniętej wzdłuż boku dzierży miecz, na którym się wspiera. Ten atrybut niewątpliwie nawiązuje do zapisów historycznych, w których Radogost stawał na czele oddziałów słowiańskich podczas strać z krucjatami organizowanymi przez Zachód przeciw Słowianom. Jeszcze do połowy XX wieku bezkrytycznie przyjmowano tę część zapisu po kronikarzach, przypisując wielu różnym bogom Słowian funkcje wojenne. Mieli nimi być Rujewit, Świętowit, Jarowit, Gerowit, German, Turupit, Perun, Łado, Prowe i wielu innych.

Nie jest możliwe by tylu różnych bogów było u Słowian bogami wojny. Ten błąd jest pokłosiem przypisania Słowianom prymitywizmu przez germańską propagandę i pseudonaukę XIX wieku oraz fałszywe u fundamentu założenie, że byli oni ludem dzikim, plemionami niezorganizowanymi, o niskiej duchowości, ludem nieukształtowanym religijnie i kulturalnie jeszcze w IX-X wieku n.e.. W świetle nowoczesnej nauki należy takie widzenie religii Słowian wyrzucić do lamusa. Powszechność występowania jednolitego nazewnictwa dla bogów w całej Słowiańszczyźnie, udokumentowana na nazwach kilkunastu bóstw, znanych z zapisów kronikarskich wczesnego średniowiecza, świadczy o czymś przeciwnym. Musiał to być kult powszechny i ugruntowany, skoro na przestrzeni tysięcy kilometrów wyróżniano te same postacie przypisując im takie same cechy, atrybuty, funkcje i wiążąc z nimi te same mitologiczne opowieści. Mało tego, konkretne grody nosiły nazwy pochodzące od imion bogów, jak choćby Radogoszcz, Swarożyn, Wołogoszcz, Velehrad itp. Musiał to być kult doskonale zorganizowany, co potwierdzają zapisy o licznych świątyniach posadowionych w różnych regionach Słowiańszczyzny. Musiał to być kult o charakterze państwowym, bo nikt inny niż władza centralna nie jest w stanie rozpowszechnić i utrwalić jednolitego rytuału na tak rozległym terenie. Paradoksalnie to właśnie zapiski chrześcijańskich mnichów na temat religii Słowian i postaci bogów słowiańskich są kluczowym dowodem na istnienie Imperium Lechitów vel Scytów, vel Sarmatów, vel Lugiów, vel Wędów-Wenedów-Wandali, a wreszcie i Hariów-Ariów, gdyż te same elementy mitologiczne i bóstwa o tych samych mianach i funkcjach, znajdujemy zarówno w Europie, we wszystkich krajach plemiennych Słowian, jak i w aryjskich Indiach i Persji.

Wniosek z tego jest jeden. W czasach totalnej wojny i krucjat, toczonych na Połabiu i w innych częściach Słowiańszczyzny, na czele oddziałów stawało to bóstwo, któremu lokalnie oddawano największą cześć w tym konkretnym okręgu, gdzie zlokalizowana była akurat świątynia owego bóstwa, lub grupa świątyń dla grupy bóstw (jak na Rugii, czy Wolinie). W Radogoszczy połabskiej działała ogólnosłowiańska, czy też regionalna ponadplemienna, Świątynia Radogosta z jego kapłanami-żercami. Gdy Niemcy i rycerstwo zachodnie zaatakowały tę okolicę to chorągwie tego boga stanęły na czele oddziałów bojowych. Gdy atakowano Rugię, czy inne miejsca, na czele oddziałów bojowych stawały postacie innych bogów. Wynika z tego pośrednio, acz logicznie, że Słowianie nie mieli postaci, kóra by była stricte Bogiem Wojny. Takie zjawisko charakteryzuje pokojowy lud rolników, a nie łupieżcze zgraje podobne do skandynawskich, oparte na ideologii grabieży i wojny przedstawionej w nordyckiej Eddzie poetyckiej, Eddzie prozaicznej, Knytlingasadze, czy zbliżonej acz mniej gloryfikującej grabież i podboje fińskiej Kalewali.

Z wyżej wymienionych powodów odrzuciłem już w roku 1990 w Księdze Tura (wydanie I – 1999 Kraków, Baran & Suszczyński) funkcje wojenne u większości bogów Słowian. Rzucały się bowiem w oczy ich inne konkretne funkcje, które nie dublowały się w opowieściach związanych z konkretnymi postaciami. Postępując w ten sam sposób naukowiec rosyjski Boris Uspienski w swojej książce „Kult św. Mikołaja na Rusi” przeprowadził dowód na istnienie co najmniej trzech różnych bogów, Mikuły-Mąda, Welesa i Wołosa, których chrześcijaństwo w X-XI wieku zespoliło w jedną postać Świętego Mikołaja, a które były postaciami oddającymi różnych bogów o różnych funkcjach. Nie przedstawił on tego w swojej książce w formie konkluzji końcowej, ale analiza treści jego rozprawy naukowej jednoznacznie na to wskazuje. Przeprowadziłem tę analizę bardzo starannie w trakcie pisania Księgi Tura, odtwarzając Koło Bogów – Koło Daru – Kalendarza Słowian – będącego Kołem Życia-Roku-Godów-(wszech)Świata.

To krucjaty chrześcijańskie i recepcja mnichów opisujących te krucjaty, nawracanie ogniem i mieczem, burzenie panteonów itp, wprowadziły do obiegu bałamutną, schrystianizowaną mono-optykę postaci boga, jaką przypisywano bogom Słowian, a która nie ma nic wspólnego z wielobóstwem i Wiarą Przyrody. Dopiero druga połowa XX wieku przynosi na tyle istotny postęp w religioznawstwie, że zaczyna ono rozumieć odmienności wielobóstwa i jednobóstwa. W zasadzie nie jestem przekonany czy na skatoliczonych polskich uniwersytetach religoznawstwo rozpoznaje właściwie te różnice nawet obecnie w XXI wieku.  Zamęt jaki panuje w opisie hinduizmu czy wedaizmu, buddyzmu i wierzeń Indii wskazuje, że stan wiedzy uniwersyteckiej w tej dziedzinie w Polsce jest katastrofalny.

Zanim wrócimy do Radogosta nawiążę w tym miejscu do kwestii rozróżnienia Welesa i Wołosa w kontekście nie tylko grodów gdzie ich szczególnie czczono: Weles – Welegród/Velehrad i Volgast/Welegoszcz/Wolgoszcz, czy choćby Wolin, Wołos – Wołogoszcz. Przede wszystkim należy to uczynić w kontekście Koła Daru, czyli kalendarza Świętych Godów.

Etymologicznie wele, Wela i wole, wola, wół – byk/tur, wołk – wilk oraz bele i biel/biały – to ciąg słowotwórczy związany z pojęciem olbrzymi, wielki, gdzie wola – to wielka, przemożna chęć dokonania czegoś (wol = wel, a wel = bel). Pisałem o tym w Księdze Tura przy okazji rozróżnienia biały i czarny (Biała Ruś – Czarna Ruś, Biała Chorwacja – Czarna Chorwacja, Białe Morze – Czarne Morze itp), równoważnego dla pojęć wielki i mały (Wielkopolska – Małopolska dawna Białochorwacja, imię Bela – Biały/Wielki), gdzie wielki = biały, a mały = czarny. Kiedy Białochorwacja związała się z Lechią/Polechią/Polanią Piastów to, najprawdopodobniej, w odróżnieniu od Kolebki Piastów – Wielkopolski, stała się Małopolską. Mały i czarny jest często synonimem pojęcia nowy. Stara Serbia/Chorwacja nadwiślańsko-łużycka to Biała Serbia/Chorwacja, a Nowa Serbia/Chorwacja (południowa) to Mała lub Czarna Serbia/Chorwacja.  Biała Ruś = Wielkoruś, Czarna Ruś = Małoruś = Nowa Ruś. Cały ten proces nazewniczy da się przesunąć w starożytność i odnieść do obszaru dopływów Dunaju jako starej, wielkiej kolebki Słowian: Starej, Wielkiej, Białej Lęgii. Wtedy obszar łużycko-nadwiślański byłby Małą, Nową, Czarno-Lechią, zaś późniejsze z czasów piastowskich rozróżnienie (Wielko- i Małopolski) związane byłoby już z nabytkiem Białochorwacji przez Polan/Polechitów. To tylko uboczny wątek, dygresja etymologiczna.

Jerzy Przybył – Weles

Proponuję spojrzeć na Koło Bogów na górze raz jeszcze i odszukać miejsce Tynu Welesów, czyli Welesa i Nyji oraz ich dzieci. Proszę też odnaleźć miejsce położenia Bogów Mnożności, Wymiany, Spotkań i Płodności – Sporów. Wołos – Skotny/Bydlęcy Bóg jest we właściwym miejscu dla rozmnażania bydła na pastwiskach i owiec na halach,  na styku wiosny i lata, ale po stronie Lata/Roji.  To nie ma nic wspólnego z Wiosennym Przesileniem i wejściem następnie Słońca w znak Byka/Tura/Krowy, który jest jednym z Czterech Filarów Zodiaku (20 marca do 20 kwietnia oraz święto połowy Wiosny – 1-6 maja).  Z rozpoczęciem roku rolniczego, czyli marcem, sąsiaduje po stronie Zimy/Kostromy bezpośrednio Tyn WELESA (władcy Weli i Zaświatów, czyli Prawi i Nawi). Sąsiadują z nim też blisko zimowi Morowie – Bogowie Umorzenia (Bogowie Śmierci, Choroby, ale i Życia i Zdrowia). Po drugiej stronie, stronie Wiosny, bezpośrednio sąsiadują Makosze, Bogowie Koszu/Losu, patroni miesiąca Świcienia, kusego/kosego miesiąca, krótkiego miesiąca wyrównawczego dawnego kalendarza księżycowego, czasu obejmującego kilka dni w Równonoc Wiosenną. Obecnie w słonecznym kalendarzu miejsce to znajduje się w marcu (20-26 marca). Dalej sąsiadują też blisko Przeplątowie (Bogowie Kosu-Przypadku, Splątania). Z żywiołów po stronie Zimy – Niebo, Dażbogowie – Bogowie Jaskrawego Czystego Przestworu Nieba i Kopuły Nieba oraz Opiekunowie Gwiazd, Dnia i Nocy. Po stronie wiosennej Bór – Borowiłowie – Bogowie Boru i Drzew, które na wiosnę zazieleniają się ponownie i odradzają. Zwróćmy uwagę także, że tutaj jest znak KOZI w zodiaku, Koziorożec i tutaj jest Kozi/Kosy Bóg okolicy Wiosny, Przepląt.

Kolejny bóg o kozich cechach (kopyta) Kupała-Kraszeń to Kozi Bóg Lata (20 czerwca).

Jerzy Przybył – Kupała-Dziwień (Karszeń) – w opisie mitologicznym jego cechy Kozła- Pana Żądzy są wyraźne (tu ograniczone do włochatości i kopyt obutych w kierpce). U Słowian często widzimy bogów o mieszanych cechach ludzkich i zwierzęcych (ptasich, wężowych-gadzich, owadzich, rybich). Słowiańskie bóstwa są bardziej archaiczne niż przedstawienia greckie, gdzie bogów przedstawia się jak ludzi, co najwyżej w otoczeniu reprezentujących ich symbolicznych zwierząt i ptaków. Dziwienia-Kraszenia-Kupałę zdegradowano tam do roli Satyra, Pana, Fauna – boga mało ważnego. Był to pełnoprawny bóg słowiano-aryjski, równy innym Bogom Mocy.

Ten układ bogów oddaje istotę Przejścia w Równonoc Wiosenną od Zimy, pory martwej na Północy Eurazji, do Wiosny rozkwitającej, odradzającej życie. To dlatego topi się wtedy Marzannę/Nyję lub pali Śmierciucha -Welesa/Mora oraz obnosi kukły Jaruny/Jarowita i wybiera króla i królową Wiosny, a następnie urządza się Święto Palm/Pali/Palwanów. Wiosenne Święto Byka/Tura i Wielka Bitwa Niebieska Nowego Słowiańskiego Roku są w tym miejscu właśnie, gdzie powinien być Bóg o Byczej Głowie, być może trzymający na piersi głowę Wodnika, który to Wodnik odchodzi w niepamięć, traci panowanie nad światem. Weles po stronie kiru Zimy jest bogiem o byczej głowie. Na niebie zaczyna górować Wolarz, który jest Pastuchem/Gospodarzem wypędzającym bydło i owce na pastwiska, lub Oraczem przygotowującym pola pod siew przy pomocy Pługa ciągniętego przez Woły/Tury/Byki. Jest to jednocześnie rozpoczęcie czasu panowania Kiru Wiosennego: Jaruny/Jarowita, Gerowita/Germerudy, Germana/Jaromana-Jaromęża.

Jerzy Przybył: Wid-Wij

Cechy Wiosennego Byka w dużym stopniu zawiera postać Boga Wida-Wija, a więc Boga Makoszowego, o Wielkiej Głowie i Oczach (Jednym Oku) na Zawsze Rozwartych, rogatego, z powiekami podpartymi na Grabiach. Okiem/Oczami tymi patrzy on w Przyszłość, Widzi i Okazuje Ją – jak w lustrze, albo  – obwieszcza mową. Kolejni Bogowie o Byczych Głowach to Byczy Bogowie Lata – Sporzec-Wołos i Rgieł-Rogal. Ten drugi jest już blisko jesieni i może być Byczym Bogiem Jesiennym.

Jerzy Przybył – Sporzec-Wołos

Chors-Khors-Hors, Bóg Podziemny/Nocny, jest bogiem którego symbolizuje znów Kot-Koszka, to jest Kosz Jesieni, Kozi Bóg Jesieni – być może zdetronizowany, obdarty ze skóry skrzystej i świecący tylko odbitym blaskiem Słońca pradawny Kos-Gos/Horus, z którego Celtowie zrobili Ghosta – ducha, upiora nocnego.

I w Zimie widać boga o byczej głowie i o głowie księżycowej. Tym drugim jest Sowi, o głowie Ptaka Nocnego,  ptaka całkowitej ciemności, ptaka Północy, ptaka Zimy (sowa śnieżna), o głowie okrągłej i białej jak nocne słońce – Księżyc. Jest też Lelij-Kosz (Koszczun/Kościej u Rusinów), a więc etymologicznie i funkcjonalnie bóg koszy/kosy lub kozi. Jest też sam Weles Byczogłowy, który konkurował o płodność z Kupałą-Weselem.

Mamy więc bogów o kozich i byczych cechach związanych ze wszystkimi zrównaniami  i przesileniami roku.

Wracając do postaci Radogosta, ten jego miecz i funkcję wojenną typową dla okresu starcia Słowian z krucjatami i wojny totalnej z łupieżcami z Zachodu kontynentu, możemy odrzucić/pominąć jako nieistotny dla rzeczywistej funkcji tego boga. Uogólniając można bowiem powiedzieć, że tak jak każdy bóg może być wyposażony w róg obfitości, gdyż pojęcie bóg i bogactwo to jedno i to samo pojęcie, tak samo każdy bóg może zostać wyposażony w miecz, by stanąć w obronie plemienia, sioła, domu – czyli Obfitości jaką Daje/Dawa (Dewa). Na pytanie czy Radogost mógł być symbolem słowiańskiego Boga Wojny i stawać w obronie całej Słowiańszczyzny, z powyższej pokazanych powodów musimy odpowiedzieć – NIE! Natomiast na pewno mógł być zaopatrzony w symbole Obfitości i Obrony, gdyż był darczyńcą i obrońcą swojego Tynu/Domu – Domeny/Dawstwa – Gospodarstwa, Zagrody, Domostwa. Ten miecz Radogosta powinna zastąpić jednak Laska-Wąż (Węża Laska/Łaska). W istocie symbol Węża jest w tym posągu, lecz został umieszczony gdzie indziej.

Niewątpliwym symbolem obfitości i płodności jest w posągu pionowa linia falista zakończona wyraźnym zwieńczeniem trójkątnym między stopami boga. Symbolizuje ona rzekę, wody życia – fale/wały wodne, fallus/walus/wał. W Księdze Tura wielokrotnie piszę o tym, że odniesienia do męskości bądź żeńskości bóstw, znajdują się często w samych mianach bogów i bogiń, a więc już w etymologii, w ciągach powiązań znaczeniowych płynących z konkretnego rdzenia. Tu artysta oddał ową męską cechę jako wijący się, falujący niczym rzeka obfitości lub morskie wały, strumień plenny, atrybut płci męskiej, zapładniający walec/fallus. Oto i Wąż Łaski/Laska Wężowa.

Na pasie postaci widzimy emblemat słońca – to drugi element nawiązujący bezpośrednio do słońca. Trzeci element jest ukryty w zderzeniu zodiakalnego Lwa (ukazanego jako Człowiek-Lew) z Bykiem, który stanowi tutaj tylko przedmiot, byczy łeb, kaptur lub hełm wieńczący postać Lwoczłowieka. To ewidentna opozycja podmiotu do przedmiotu, a więc Lew króluje, a Byczy łeb jest jego nakryciem głowy, niczym hełm z byczymi rogami u wojowników w starożytności. Te bycze rogi na hełmach mają, jak widać, nawiązanie symboliczne do boskiego panteonu i wydarzeń na niebie. Dwa ryty runiczne można odczytać wyłącznie jako głagolicowe znaki „i” oraz „cz”. Nie wiem co miałyby znaczyć, gdyż z Radogostem wiąże się taja „U” i bukwa „z”. Nie jestem znawcą głagolicy, lecz taję „CZ” – wiążę z Czarnogłowem, a taję „I” z Iessą/Jeszem – nie mam pojęcia jakie litery głagolicy im odpowiadają.

Zasadnicza uwaga jest następująca. Lew nie jest obecnie zwierzęciem Północy, lwy jaskiniowe wymarły w okresie lodowcowym ok. 11.000 lat p.n.e.. U Słowian to Kot (pantera, ryś, żbik, rosomak, tygrys śnieżny), po wymarciu lwów jaskiniowych przenosił więc Słońce z zachodu – Zapada Wieczernicy, przez Nawie/Podziemie (kierunek Nadir – pod stopami), w miejsce jego kolejnego wschodu  – na Wstok Jutrzni ZaRAnnej – JutRAbogi.

Podsumowując: z posągu na górze Radhost można odczytać tylko tyle ile już wiedzieliśmy.  Jest to postać bóstwa słonecznego, symbol bogactwa i dobro-darzenia oraz wojny.  To wszystko jest niesprzeczne z odtworzeniem boga RADOGOSTA W MOJEJ MITOLOGII, ani z pojęciem Kos-Gosz ogień/słońce/światło, czy gosz/kosz – zagroda, pole niebieskie.

Rada- Rodica, czyli Rado-Rada – Jerzego Przybyła

Co do tej koncepcji należy przyjąć co następuje:

Pospieszne etymologizowanie znaczenia słowa z jednego wyrazu jest niebezpieczne, chociaż może sugerować pewne prawidłowe związki. Wywód etymologiczny musimy jednak oprzeć na  ciągach wyrazów i rodzinie znaczeń, na znajomości znaczeń słów w przeszłości, a nie tylko współczesności, a także (jak słusznie kolega to ujął w przykładzie gladius – miecz) – w innych pokrewnych językach.

Okazuje się, że słowo gościec – określa w zasadzie w staro-słowiańskim, nie tyle stan zapalny, co przeróżne choroby, które nazywano eufemistycznie, jedną nazwą „gość”/ „gościec”. Czyniono to, aby nie sprowokować i nie zapeszyć (podobnie jak z mianami bóstw). Nazwą gość , gościec określano więc np. kołtun i reumatyzm (nie stan zapalny kości tylko jej wykręcenie, zwyrodnienie) – Słownik Etymologiczny Brucknera – SEB – str 153 hasło: gość.

SES   (Sł. Etym. Sławskiego) – rozpracowuje znaczenie tego słowa oczywiście najdokładniej. Czytamy tam w tomie I, str 326-327, że na pierwszym miejscu w rozumieniu określenia choroby był goździec (od gozd- gosz – gąszcz) czyli kołtun. Kołtun to choroba polegająca na zlepianiu się i splątywaniu włosów w węzły nie do rozwikłania. W tym znaczeniu mamy tu znowu nawiązanie do kosza/goszy – zagrody plecionej z gałązek/witek, a nie do ognia. Franciszek Sławski pisze też: „choroba nie tylko włosów ale „dręcząca gwałtownie nerwy, mięśnie i kości”, czes-słowac. reumatyzm, także syfilis, odra, owrzodzenie, czy ból głowy.

Potwierdzenie także w SEBś (Słownik Etymologiczny Wiesława Borysia), w haśle: gość, str. 174, gdzie mamy rozwinięcie za Brucknerem określeń gość/host w językach słowiańskich – na takie choroby, jak: wysypka, liszaj, łupież. Rozumienie choroby jako gościa/gośćca jest oczywiste i logiczne, gdyż choroba jest przybyszem w ciele, gościem, a często wrogiem (tak jak to słowo rozumieją Niemcy: gast – gość, przybysz, osoba bez praw, wróg).

Natomiast kolejne pojęcie, wschodnio- i południowo-słowiańskie, a być może kiedyś wspólne, które wyszło z użycia u Słowian Zachodnich koster – ognisko, bierze się ze znaczenia ostry, gdyż k-ostry, kostropaty – znaczy szorstki, chropowaty, albo włochaty, kosmaty. Nazwą tą,  kostro, określano ostry chwast zbożowy, kłujący, przerastający zboża. Szerzej w ogóle nazywano tak różne chwasty zbożowe, które oddzielano od zboża, układając je w stos. Następnie palono je w specjalnym obrzędzie z końcem Jesieni/na początku Zimy, wraz z innymi polnymi odpadami. Kostro – łęty, badyle, kostruba – paździerze konopne, kostrzewa -chwasty, słowackie kostroba – łodyga (odpady  z łąk , siano – łodygi roślin), a także odpad zboża (słoma, paździerze itp). To dlatego ognisko tego rodzaju nazywało się koster.

Kostroma/Ostara/Ostra – bogini Zimy to jedna z nazw Kiru/Runu Zimowego. Również ku czci tego bóstwa palono ogniska – stosy drewna. Kostrem nazywano też stosy trupów na polach bitew, bo kostry – to martwy jak badyl, odpad, martwy jak kloc, jak drewno. Wtórnie przeszło to znaczenie więc na stos, także stos gałęzi i trupów (SES tom II str 530-535). Rodzina pojęć w tym ciągu obejmuje również kostrzewę, kosodrzewinę – iglaste gęste krzewiny,  kostur – kij i Kostuchę  – „śmierć”, kość i kosić/kosa. Miano Kostromy zostało przeze mnie szeroko omówione etymologicznie w Księdze Tura.

Jednak, jak widać, wywód BChZ jest o tyle zasadny, że skoro tak szeroko stosowano to słowo, to mogła być nazwa gościec także rozciągana na stany zapalne. Tak jak jest rozciągana na stos trupów, mogła być rozciągana na stos kości, czy stos kładziony pod ciałem zmarłego dla jego rytualnego cało/ciało-spalenia. Jak by nie było, nie chodzi tutaj jednak o samo pojęcie ognia ani światła, lecz o stos i o drewno, słomę, kostrzewę.

W słownikach Brucknera, Borysia i Sławskiego znajdziemy też potwierdzenie, że nie można łączyć w jedno mian Łado/Łada/Ład z mianem Rada/Rado/Rad, ale wynika to nie z niemożliwości wspólnego odczytania członu La/Ła i Ra. Ła = Ra – to jest możliwe. Pierwotnie być może było to jedno i to samo. Jenak nie można zgodzić się z łączniem w jedno bóstwo i jedną rodzinę tylko z tego powodu. Od tych krótkich archaicznych członów pochodzą w końcu olbrzymie, różniące się znaczeniem rodziny słów, takich jak rada/radzić/rady/radny i łada/ładzić/łady/ładny oraz lada/ląd/lęda/lędzić.

Bóstwo o członie Rada-gost, nie jest Łado-gostem, Ładzicem, ani Ładem/Lyado. SES tom IV zeszyt 5, str 416 do 424, gdzie dużo materiału o bogini Ładzie. Także SEB str 305 – uładzać, ładzić – zgadzać się, ugodzić się, doprowadzać do zgody, stąd ładzenie – zaślubiny/małżeństwo/swadźba-suadźba-sładźba (słanie ładu) i pieśni związane ze zgodą małżeńską i nowym ładem gospodarskim – układać, harmonizować, układność – harmonia, ładność – piękno.

Między „radą” i „radzeniem” a „ładem” i „ładzeniem”/”uk-ładaniem” jest wielka różnica nie tylko semantyczna, ale i praktyczna. Pierwsze wyraża proces spontaniczny, nieokiełznany, proces tarcia/docierania, rozgrzewania (emocji lub przestrzeni), świecenia/oświecania, proces niekontrolowany i nieograniczony.  Wyraża też obiekt/przedmiot/podmiot/ist dany takim jakim on jest (ra) w pełni, w całej rozciągłości ludzkiego oglądu. 

Drugie wręcz odwrotnie, wyraża proces opanowywania/opanowania tego co spontanicznie zostało dane i ujęcia tego w ramy układności/harmonii, zgody z innymi elementami/istami/obiektami, wyraża dopasowanie, a więc ograniczenie/samoograniczenie, lub wkomponowanie/ułożenie/układanie tego co dane w całokształt, w określonym celu np. trwałego związku małżeńskiego, rodzinnego, plemiennego, pokojowego współegzystowania, układnego współżycia, np z Przyrodą. Układać czy ładować, to porządkować przestrzeń/pojęcia/istności, wkładać coś w coś/gdzieś.

Jednak znów mamy tutaj właściwą analogię z wysnutym przez BChZ znaczeniem nazwy miecza – gładosza/ładosza, gladiusa, bo on niejako wprowadzał ład, rządy prawa, lub rząd silniejszego, zg-ładzał oponenta  lub rozstrzygał w pojedynku/walce/wojnie spór, stwarzając nowy Ład – Mir/Pokój, Nowy Układ Sił. Bóg Łado jest nazywany u Słowian Południowych (Serbia) Rządcą Rzeczy, Rządcą Losu. 

Kto zastanawiał się jak to jest, że w mianie Bogów Wojny i Pokoju – Ładów, nie ma cząstki RA, ten widzi że ta cząstka jest, bo Łado – to Rządca = RAdca – Dawca PoRzĄdku (ros. poRiAdek), Radek, Radca, Radziec. Dotyczy to również wymienionej przeze mnie wyżej Bogini Działu Działów – BiaŁO-bogi: BiaŁA Bogini = Wielka/Biała ŁADa .

Korolkow – Dobrogost – Bożebóg – Radogost

Co opisuje Zmago Šmitek?

„Med strokovnjaki se je uveljavilo mnenje, da je izvir imena in teonima Radogost treba
iskati v imenu slovanskega princa Ardagastosa, ki ga omenjata Teofanes (Kronografi ja
254.11) in Teofi lakt iz Simokate (Zgodbe 6.7 in 6.9). Teofi lakt je opisal vdor Slovanov do
obzidja Bizanca leta 584 in kot vodjo enega od slovanskih oddelkov omenja Ardagasta12.
Zasluga lingvista Françoisa Cornillota je ugotovitev, da se ime dinastije Ardagastos povezuje
z imenom iransko-skitskega božanstva Ardagušt, ki je predstavljalo božanski ogenj13.
Teonim slovanskega boga ognja Radogosta po Cornillotu izhaja iz naslednje etimološke
linije: Arta wahišta > Ardagušt > Ardagast > Radogost. Arta je staroiranska paralela sanskrtskemu
ŗta (božanski red, pravičnost, latinski ritus), iranski artawān pa je v istem smislu
blaženi pravičnik v raju. Tako kot je staroindijska ŗta povezana z Agnijem, božanskim
ognjem, se staroiranska arta povezuje z Atarjem.”

Wśród ekspertów sądzono, że źródła nazwy i teonimu Radogost należy szukać w imieniu słowiańskiego księcia Ardagastosa, o którym wspominali Teofanes (Chronography 254.11) i Teofilakt z Simokaty (Historie 6.7 i 6.9). Teofilat opisał inwazję Słowian na mury Bizancjum w 584 r. I wspomniał Ardagasta12 jako wodza jednego ze słowiańskich oddziałów.
Zasługą językoznawcy Françoisa Cornillota jest to, że powiązał imię dynastryczne Ardagastos z imieniem irańsko-scytyjskiego bóstwa Ardaguszt, które reprezentowało boski ogień13.
Teonim słowiańskiego boga Radogosta według Cornillota wywodzi się z następującej linii etymologicznej: Arta wahišta> Ardaguszt> Ardagast> Radogost. Arta to staro-irańskie paralelne określenie do sanskryckiego ŗta (boski rząd/porządek/cnota-prawictwo/prawilność/ład/prawo/sprawiedliwość, łacińskie ryt/rytuał/obrzęd) (rząd- rada- obrząd – obrady CB), a irański artawan jest w tym samym sensie błogosławionym sprawiedliwym/cnotliwym/prawowitym w raju. Tak jak starożytna indyjskie ŗta jest połączone z Agnim, boskim ogniem, staroirańskkie arta jest połączone z Atarem.

Aż ciśnie mi się  na usta dalsza konkluzja, która jest oczywista, a także zgodna ze wszystkimi dotychczasowymi ustaleniami. RA i AR + DA , podobnie jak ŁA/LA + DA, podobnie jak RO/RÓ/RU + D(A) to samowystarczalne i pełne określenie Dawcy Światła/Słońca/Ognia. Nie potrzeba tu już nic dodawać, żadnego dookreślajacego członu nazewniczego. Po cóż zatem dookreślono miano Rado członem goszcz? Po to, aby określić w co konkretnie owa emanacja Mocy wnosi/DAje owo RA?

Ład, Łado, Łada – ukŁADność Świata, to archaiczne miano, dwusylabowe, naprawdę bardzo stare. Tak samo Rad, Rod, Rado, Rada. Człon ŁA w wypadku Ładów – RzĄDców Rzeczy, zastąpił owo pierwotne RA w sposób przemyślany, aby nie wymawiać miana tak bliskiego Rodowi-Ródzie-Radzie, czyli Najwyższemu, będącemu Jednią oraz nie mylić go z Ładą – Mocą Poziomu Ludzkiego ograniczającą dawstwo RA do koniecznej Układności z innymi elementami całości. Wymiana „r” na „l/ł” jest niemalże mechaniczna u Słowian (jak w rah – lah, laska – łaska, ług – lug,  itd). Łado i Łada na poziomie świata ziemsko-ludzkiego sprawują funkcję identyczną jak Rod-Switok/Swąt/Świętowit na poziomie całej RzeczyIstności, a D-AR(z)-Bog na poziomie Żywiołów.  I znów aby odróżnić Bogów Darców RA na poziomie Żywiołów od Najwyższego RA/RO-Da, dołożono tutaj człon dookreślający – „bog”, a nawet wprowadzono odróżniające, acz zbędne by opisać funkcję, dźwięki, takie, jak: Da(dź)/Da(ż) – bog.

Tak więc na kanwie wiedzy wniesionej przez Zmago Šmitka na temat ewidentnych związków między mianem AR i RA a ogniem/światłem, w Persji i wśród Słowian, otrzymaliśmy kolejną bardzo ważną poszlakę, która utwierdza nas jednak w przyjęciu dla bóstwa/emanacji takiej jak Radogost, funkcji Boga Domu i Gospodarstwa. Przy czym znów wcale nie wyklucza to, iż niegdyś miano Kos/Gos/Los nie oznaczało tego samego co Rod/Rods/Rodz/Ród/Radc – czyli Najwyższego. Jak napisał Jarosław Ornicz  Bóg w Dom = Światło w Dom = Gość w Dom = Los/Kos w Dom. Wróg? Przyjaciel? Nie wiadomo, ale na pewno Odmieniający byt/moc/żywioł/ist, Odmieniący Kos/Los z chwilą swego najścia/przybycia w nasze domowe progi.

Old European Culture -22 luty 2015

Radegost – Welcome guest (Radegost – Rady Gościom)

http://oldeuropeanculture.blogspot.com/2015/02/radegost-welcome-guest.html

Ulster is the same place where we find the only Scythian Baba stones found in Ireland. Like this one called Tanderagee Idol which is also kept in the Armagh cathedral.

Ulster to to samo miejsce, w którym znajdują się jedyne kamienne Scytyjskie Baby znalezione w Irlandii. Tak jak ta o nazwie Idol Tanderagee, który jest również przechowywany w katedrze w Armagh.

Or this one from Boa Island:

Albo tu, na Wyspie Boa:

I wrote about Baba stones here. It is amazing that we find thousands of these Baba statues from Central Europe to Central Asia….A lot of these statues were found in South Baltic area. The only other place where these statues are found west of South Baltic is Ulster, Northern Ireland. I proposed that this shows the cultural link between South Baltic and Ulster, showing the cultural influence of the South Baltic area on Ulster probably linked to the presence of the same population in both areas.

The man with the lion’s head is another proof of this cultural link. The man with a lion’s head is a very strange image indeed. But this carved slab from the Armagh cathedral is not the only representation of this image.

A group of bronze idols was discovered in mid 18th century in the lake Tollensesee near Prillwitz in Mecklenburg, South Baltic. These idols are today known as Prillwickie idols. The first information about their discovery was published in 1768. Many of them bear Slavic inscriptions in runic letters. A significant number of the figures shows the characters with lion heads and lush manes. Here is one:

Pisałem tutaj o kamiennych Babach. To niesamowite, że tysiące azjatyckich posągów typu Baba z Europy Środkowej znajdujemy w Azji Centralnej … Wiele z tych posągów znaleziono w rejonie Południowego Bałtyku. Jedynym innym miejscem, w którym posągi te znajdują się na zachód od Południowego Bałtyku, jest Ulster w Irlandii Północnej. Jestem zdania, że dowodzi to kulturowego związku między Południowym Bałtykiem i Ulsterem, pokazując kulturowy wpływ obszaru Południowego Bałtyku na Ulster prawdopodobnie związany z obecnością tej samej populacji w obu obszarach.

Człowiek z lwią głową jest kolejnym dowodem tego kulturowego związku. Człowiek z lwią głową jest rzeczywiście bardzo dziwnym obiektem. Ale ta rzeźbiona płyta z katedry w Armagh nie jest jedyną reprezentacją tego obrazu.

Grupa brązowych idoli została odkryta w połowie XVIII wieku w okolicy jeziora Tollensesee (Dołęża) koło Prillwitz (Pralwice/Przylwie/Przylwice – ciekawa zbieżność nazwy miejscowości z lwem i figurką lwoczłowieka tam znalezioną CB) w Meklemburgii na południowym wybrzeżu Bałtyku. Te idole są dziś znane jako Idole Prillwickie. Pierwsze informacje o ich odkryciu zostały opublikowane w 1768 roku. Wiele z nich nosi runy słowiańskie. Znaczna liczba obiektów pokazuje postacie z głowami lwów i bujnymi grzywami. Tutaj jeden z nich:

Finding of these idols was a big event in Europe at the time and initially researchers commonly accepted their authenticity. The authenticity of the finds was confirmed by many scientific authorities of the time, such as Lawrence Surowiecki, Joachim Lelewel and Wojciech Cybulski.

The authenticity of the alleged findings of Prillwitz was challenged in the mid-nineteenth century. They were alleged to be „clumsy bronze replicas of other idols unrelated to Slavs….probably forged by a goldsmith from a nearby town….”

The whole debate about the authenticity of these idols has restarted again. It is not entirely certain whether the figures are the work of a forger…

Prillwitz idols are now kept in a museum in Schwerin (Slavic Zverin).

Is it possible that the originally „authentic” idols were proclaimed to be „forgeries” during the rise of the German nationalism in the 19th century which tried to remove any mention of the existence of the Slavic culture in German lands? Is it possible that this idol form Armagh actually proves the authenticity of these Pomeranian idols? I believe that it does.

The Armagh statue was first recorded during the reconstruction of the Armagh cathedral in the late 19th century. This means that the Pomeranian figurines are genuine as the Armagh statue was recorded 100 years after the Pomeranian figurines.

The importance of this is impossible to emphasize….

It is hard to believe that some Pomeranian goldsmith from a small village of Prillwitz would have known about this obscure statue hidden in Armagh cathedral and that he made his „clumsy copies” that look exactly like the Armagh lion man. And if he did why would he had done it? What I think we heave here is a proof that the Pomeranian figurines are authentic ancient Slavic idols and that the Armagh stone slab is just another proof of the South Baltic, Slavic, Scythian influence on Ulster.

Now that we know that the Pomeranian idols are authentic, and considering that the Pomeranian idols have Slavic texts inscribed on them in runic alphabet, this shows that Slavs did use runic alphabet to write. This confirms the words of Chernorizets Hrabar, early medieval missionary among Slavs, who said that „Slavs wrote using several foreign alphabets and their own alphabet which he called cuts and notches”…This means that Slavs had alphabet before Cyrilic and Glagolitic alphabets were invented for them by Christian missionaries.

Baltic Slavs who lived in Pomerania, Pomorje, Fomorie and other Western Slavs had a god called Radegast of which we have many medieval records but of which we know very little. What is interesting is that the lion headed idol with the duck on his head from the Prillwickie idols group has inscription on identifying it as Radegast. Here is another depiction of the lion headed man with the duck on his head from the Prillwickie idols group:

Odkrycie tych idoli było wówczas wielkim wydarzeniem w Europie i początkowo badacze powszechnie akceptowali ich autentyczność. Autentyczność znalezisk została potwierdzona przez wiele ówczesnych autorytetów naukowych, takich jak Lawrence Surowiecki, Joachim Lelewel i Wojciech Cybulski.

Autentyczność rzekomych ustaleń w sprawie Idoli z Prillwitz została zakwestionowana w połowie XIX wieku. Zarzucano im, że są „niezdarnymi brązowymi replikami innych idoli niezwiązanych ze Słowianami … prawdopodobnie wykutych przez złotnika z pobliskiego miasta …”

Cała debata na temat autentyczności tych idoli ponownie się rozpoczęła. Nie jest całkowicie pewne, czy obiekty te są dziełem fałszerza …

Idole Prillwitz są teraz przechowywane w muzeum w Schwerinie (słowiańskie Zverin/Zwierzyń).

Czy to możliwe, że pierwotnie „autentyczni” bożkowie zostali uznani za „fałszerstwa” podczas formowania się niemieckiego nacjonalizmu w XIX wieku, który próbował usunąć wszelkie wzmianki o istnieniu kultury słowiańskiej na ziemiach niemieckich? Czy to możliwe, że ten idol z Armagh rzeczywiście dowodzi autentyczności tych pomorskich idoli? Uważam, że tak.

Płaskorzeźba z Armagh została po raz pierwszy przedstawiona światu podczas rekonstrukcji katedry w Armagh pod koniec XIX wieku. Oznacza to, że pomorskie figurki są oryginalne, ponieważ płaskorzeźba z Armagh została zademonstrowana 100 lat po pomorskich figurkach.

Znaczenie tego faktu jest olbrzymie,  nie do przecenienia ….

Trudno uwierzyć, że jakiś pomorski złotnik z małej wioski Prillwitz wiedziałby o tym nieznanym posągu ukrytym w katedrze w Armagh i że wykonał swoje „niezgrabne kopie”, które wyglądały dokładnie tak, jak człowiek-lew z Armagh. A jeśli zrobiłby to, to po co? Myślę, że to, co tu piszemy, jest dowodem na to, że pomorskie figurki są autentycznymi starożytnymi słowiańskimi idolami, a kamienna płyta z Armagh jest kolejnym dowodem południowobałtyckiego, słowiańskiego, scytyjskiego wpływu na Ulster.

Teraz, gdy wiemy, że pomorskie idole są autentyczne, i biorąc pod uwagę, że pomorskie idole mają słowiańskie teksty wpisane na nich alfabetem runicznym, to pokazuje to, że Słowianie używali alfabetu runicznego do pisania. Potwierdza to słowa Chernorizetsa Hrabara, wczesnośredniowiecznego misjonarza wśród Słowian, który powiedział, że „Słowianie pisali za pomocą kilku obcych alfabetów i własnego alfabetu, który nazwał cięciami/rezami i wycięciami/runami” … Oznacza to, że Słowianie mieli własny alfabet przed alfabetami cyrylicy i głagolicy wymyślonymi dla nich przez chrześcijańskich misjonarzy. (Co do głagolicy wyrażane są liczne zdania odmienne, które lokują ją jako jeden z alfabetów słowiańskich już w starożytności CB).

Słowianie bałtyccy, którzy mieszkali na Pomorzu, Pomorzu Przednim, Fomoriu i inni Słowianie Zachodni, mieli boga o imieniu Radegast, którego mamy wiele średniowiecznych zapisów, ale o którym wiemy niewiele. Co ciekawe, lew idol z kaczką na głowie z grupy Idoli Prillwickich ma napis, który go nazywa jako Radegasta. Oto inny obraz człowieka-lwa z kaczką na głowie z grupy idoli Prillwickich:

This is one of the Prillwickie idols group statues from south Baltic.

Jest to jedna z rzeźb grupy Idoli Prillwickich znad południowego Bałtyku.

This is another sculpture from the Prillwickie idols group.

A tu jeszcze inna figurka z grupy Idoli Prillwickich

If we look closely to the head of this idol we see that it has changed into what seems like a bull’s head. It seems that there are indeed two related images, the bull and lion. The obviously lion headed Radegast, the idol with the duck on his head, has bull’s head on his chest. The below image indeed could be either bull headed or lion headed, it is not clear. Crom Dubh, Hromi Daba, Grom Div, The Thundering Sun Giant, was often associated with the bull and is said to have been the bull or that bull was his sacrificial animal. Summer, the growing season, starts in Bull (Taurus) and ends in Lion (Leo). The Lion headed figure has bull on his chest because the Leo sun, the old sun contains bull Taurus sun, the young sun. The old Sun is the young sun in its heart. But also it is the lion that kills the bull. The Leo is the end of summer, the death of summer. Also it is the beginning of autumn, the harvesting season, and this is why the bull gets slaughtered, killed, harvested by Lion as a sacrifice for the good harvest….Lion slaughtering bull is one of the oldest mythological scenes. I am preparing an article about the symbolism of these scene and will publish it soon.

Slavs also had god Belbog of whom we know even less. I would like to propose that Radegast and Belbog are one and the same deity and they were represented as the man with the lion’s head.

Belbog means white god. This god is the equivalent of the Celtic god Belenos and Welsh god Beli. This is the god of day, summer, light. The white part of the year of the day. The name of the Celtic god Belenos comes form bel + nos. In Slavic languages bel, beli, beo means white, and nos means carries, brings. So belenos = bel + nos = white + brings = the bringer of the white. Belbog comes from bel + bog = white + god.

Why is this god represented as a man with the lion’s head? This is a representation of an anthropomorphic sun. Sun is the strongest in Leo and middle of Leo is also the middle of the white part of the year, of Bel. This day, the 2nd of August, is also the day of Crom Dubh, Hromi Daba, Grom Div…The thundering sun giant who has sun as his head…

In both Serbian and Celtic calendar the year was divided into two parts, the dark, black part (winter and spring) and white part (summer and autumn). Beltane (Djurdjevdan, St Georges day) and Samhain (Mitrovdan, St Martin’s day) marked the borders between these two parts of the year. Beltane is the day of Bel, Beli, Belenos, Belbog the day of Bringer of white, light. Samhain is the day of Bran, Vran, Chernunos, Černbog, Crnbog, the Dark god, the bringer of darkness. Čern, Črn, Crn means black in Slavic languges, so Chernunos = Chern + nos = black, darkness + brings, carries = the bringer of darkness. Belbog – Črnbog, Bel – Bran, Vran, Belenos – Chernunos are two faces of Janus, two halves of the solar year, the white and dark part of the year from the Celtic and Serbian calendar.

Jeśli przyjrzymy się uważnie głowie tego bożka, zobaczymy, że zmieniła się ona w coś, co wydaje się być głową byka. Wygląda na to, że rzeczywiście istnieją dwa powiązane obrazy, byk i lew. Najwyraźniej człowiek-lew Radegast, idol z kaczką na głowie, trzyma głowę byka na piersi (na sercu). Wyobrażenie poniżej może być albo głową byka, albo głową lwa, to nie jest jasne. Crom Dubh, Hromi Daba, Grom Div, The Thundering Sun Giant, był często kojarzony z bykiem i podobno był bykiem, a byk był jego ofiarnym zwierzęciem. Lato, sezon wegetacyjny, zaczyna się w znaku Byka (Taurus), a kończy w znaku Lwa (Leo). Postać człowieka-Lwa trzyma głowę byka na piersi, ponieważ słońce w znaku Lwa, zawiera/zamyka Stare Słońce Byka w Młodym Słońcu. Stare Słońce jest młodym słońcem w jego sercu. Ale także lwem, który zabija byka. Lew to koniec lata, śmierć lata. Jest to także początek jesieni, sezon zbiorów, i dlatego byk zostaje zabity, zabity przez Lwa i służy jako ofiara za dobre zbiory …. Lew zabijający byka to jedna z najstarszych mitologicznych scen. Przygotowuję artykuł o symbolice tej sceny i wkrótce go opublikuję.

Słowianie mieli także boga Belbaga, o którym wiemy jeszcze mniej. Chciałbym zaproponować, by traktować  Radegasta i Belboga jako jedno i to samo bóstwo reprezentowane jako człowiek z lwią głową.

Belbog oznacza białego boga. Ten bóg jest odpowiednikiem celtyckiego boga Belenosa i walijskiego boga Beli. To jest bóg dnia, lata, światła. Biała część roku w ciągu roku. Imię celtyckiego boga Belenos pochodzi od bel + nos. W językach słowiańskich bel, beli, beo oznacza biały, a nos znaczy niesie, przynosi. Tak więc belenos = bel + nos = white + bring = the bringer of white. Belbog pochodzi z bel + bog = biały + bóg.

Dlaczego ten bóg jest przedstawiony jako człowiek z głową lwa? Jest to reprezentacja antropomorficznego słońca. Słońce jest najsilniejsze w znaku Lwa, a środek Lwa jest także w połowie białej części roku Bela. Tego dnia, 2 sierpnia, jest również dzień Crom Dubh, Hromi Daba, Grom Div … Piorunowy Olbrzym Słoneczny, który ma słońce jako swoją głowę …

W kalendarzu serbskim i celtyckim rok został podzielony na dwie części: ciemną, czarną (zimą i wiosną) i białą (latem i jesienią). Beltane (Djurdjevdan, St Georges day) i Samhain (Mitrovdan, St. Martin’s day) wyznaczały granice między tymi dwoma częściami roku. Beltane to dzień Bela, Bela, Belenos, Belbog w dniu Zwiastuna białego, światła. Samhain to dzień Brana, Vrana, Czernunosa, Czarnego grodu, Czarnego Boga, zwiastuna ciemności. Čern, Črn, Crn znaczy czarny w słowiańskich językach, więc Czernunos = Czern + nos = czarny, ciemność + przynosi, niesie = zwiastun ciemności. Belbog – Črnbog, Bel – Bran, Vran, Belenos – Czernunos to dwie twarze Janusa, dwie połówki roku słonecznego, biała i ciemna część roku z kalendarza celtyckiego i serbskiego. (Janusa traktować należy tutaj jako Światło Świata zawarte w Dwugłowym Kirze Jesieni – Jassie/Jeszy/Jastrubie, chociaż Rzymianie skojarzyli go ze śródziemnomorską zimą. Zima nad morzem śródziemnym jest jak nasza jesień. – przypisek C.B)

Nazwa dla Beltane w języku irlandzkim to Bealtaine, w szkockim gaelickim Bealltainn oraz w Manx Gaelic Boaltinn lub Boaldyn (także Biała Dań/Biały Dzień CB).

Od początku XX wieku powszechnie przyjmuje się, że stara irlandzka nazwa Beltaine pochodzi od Common Celtic * belo-te (p) niâ, co oznacza „jasny ogień”. Element * belo- może być spokrewniony z angielskim słowem bale (jak w beli-ogniu) oznaczającym „biały” lub „lśniący”; porównaj staroangielskie bael i litewskie / łotewskie balty / balty znalezione w nazwie Bałtyku; w językach słowiańskich byelo lub beloye oznacza również „biały”, jak w Беларусь (Biała Rosja lub Białoruś) lub Белое море (Białe Morze).

W języku irlandzkim słowo „ogień” jest siekacz (od tine – ciąć, ząb – Ogień-Pożar, Pożeracz, Sieczeń CB). W języku serbskim słowo „tinja” oznacza czasownik „tlić, rozpalać ogień” (ale też i ciąć – CB). Beltine oznacza biały ogień, ale także tlący się rozpał, rozpoczynający się ogień słońca, początek lata. Właśnie dlatego zapalane są ogniska dla Beltine, aby pomóc ożywić słońce …

Beltane is the day of Beli, Belenos, Belbog the god which brings summer. And here is another one of the lion headed Radegost Belbog figurines from south Baltic:

Beltane to dzień Beli, Belenos, Belbog, boga, który przynosi lato. A oto kolejna z figurek Radegosta Belboga znad południowego Bałtyku:

I often wandered what the duck is doing on this idol’s head. He has a duck on his head, as ducks return and have babies at the end of April just before Beltane announcing the beginning of the summer, the white (beli) part of the year. Duck is the welcome guest = rad gost, Radegos. Radegast. This is an euphemism for the beginning of summer…This means that Radegost was not a deity, but the name for the beginning of summer. The deity is Beli, Belenos, Belbog.

We have hundreds of Baba stone figures in Central Europe and South Baltic and only few in Ulster and nowhere else in Europe. We have hundred of Belbog figurines with Slavic inscriptions in South Baltic, and only one isolated example in Ulster and not one anywhere else in Europe. Beli, Belenos, Belbog, Beltine all have full etymology in Slavic languages, but not in Celtic languages. This opens a big question: how did these tradition come to Ireland and Britain? Who brought them and when?

What is amazing is that the lion headed man seems to be a common religious image throughout Evroasia and north Africa.

We find him in India as Narasimha, an avatar of the god Vishnu. Narasimha is often visualised as half-man/half-lion, having a human-like torso and lower body, with a lion-like face and claws. He is known primarily as the ‚Great Protector’ who specifically defends and protects his devotees in times of need.

Często zastanawiałem się nad tym, co kaczka robi na głowie tego idola. Ma kaczkę na głowie, gdyż kaczki wracają i mają dzieci pod koniec kwietnia tuż przed ogłoszeniem przez Beltane początku lata, białej (beli) części roku. Kaczka jest mile widzianym gościem = rad gost, Radegos. Radegast. To eufemizm na początek lata … Oznacza to, że Radegost nie był bóstwem, ale nazwą początku lata. Bóstwem jest Beli, Belenos, Belbog.

Mamy setki figurek z kamienia zwanych Baby w Europie Środkowej i rejonie Południowego Bałtyku, a tylko nieliczne w Ulsterze i nigdzie indziej w Europie. Mamy setki figurek Belboga z słowiańskimi napisami nad Południowym Bałtykiem i tylko jeden odosobniony przykład w Ulsterze i nigdzie indziej w Europie. Beli, Belenos, Belbog, Beltine wszystkie mają pełną etymologię w językach słowiańskich, ale nie w językach celtyckich. To otwiera wielkie pytanie: w jaki sposób tradycja ta dotarła do Irlandii i Wielkiej Brytanii? Kto ją przyniósł i kiedy?

Zadziwiające jest to, że człowiek z głową lwa wydaje się być powszechnym obrazem religijnym w całej Euroazji i północnej Afryce.

W Indiach znajdujemy go jako Narasimha, awatara boga Wisznu. Narasimha jest często wizualizowany jako pół-człowiek / pół-lew, mający ludzki tułów i niższe ciało, z lwią twarzą i pazurami. Jest znany przede wszystkim jako „Wielki Obrońca”, który szczególnie broni i chroni swoich wielbicieli w chwilach potrzeby.

We also find him in North Africa (Egypt, Nubia) as Bes. Bes is an Ancient Egyptian deity worshipped as a protector of households. Bes later came to be regarded as the defender of everything good and the enemy of all that is bad. Modern scholars such as James Romano claim that in its earliest inceptions, Bes was a representation of a lion rearing up on its hind legs. His name is related to a Nubian word besa meaning Cat.

Znaleźliśmy go również w Afryce Północnej (Egipt, Nubia) jako Bes. Bes jest starożytnym egipskim bóstwem czczonym jako obrońca gospodarstw domowych. Bes później został uznany za obrońcę wszystkiego, co dobre, a wróg wszystkiego, co złe. Współcześni uczeni, tacy jak James Romano, twierdzą, że Bes w najwcześniejszych wyobrażeniach reprezentował lwa, który był uniesiony na tylnych łapach. Jego imię jest związane z nubijskim słowem besa oznaczającym kot.

We then find him in Central Asia as Zurvan. Zurvan is the god of infinite time (and space) and is aka (“one”, „alone”) deity of matter. Zurvan is the parent of the two opposites representing the good god Ahura Mazda and the evil god Angra Mainyu. Zurvan is regarded as a neutral god, being without gender (neuter), without passion, and one for whom there is no distinction between good or evil.

We also find the lion headed man in Hellenic religion as Aion. Aion is also the god of Unlimited Time (sometimes represented as the Saeculum, Cronus, or Saturn). He is also the god who emerged from primordial Chaos, and who in turn generated Heaven and Earth. This deity is represented as the leontocephaline, the winged lion-headed male figure whose nude torso is entwined by a serpent. He typically holds a sceptre, keys, or a thunderbolt.

And we find him in Mithraic religion as a mysterious naked lion-headed (leontocephaline) figure often found in Mithraic temples. He is entwined by a serpent, (or two serpents, like a caduceus) with the snake’s head often resting on the lion’s head.

Następnie znajdujemy go w Azji Środkowej jako Zurvana. Zurvan jest bogiem nieskończonego czasu (i przestrzeni) i jest aką („jednym”, „jedynym”) bóstwem materii. Zurvan jest rodzicem dwóch przeciwieństw reprezentujących dobrego boga Ahura Mazdę i złego boga Angrę Mainyu. Zurvan jest uważany za neutralnego boga, bez płci (nijakiego), bez namiętności i dla którego nie ma różnicy między dobrem a złem.

Znaleźliśmy także człowieka-lwa w religii helleńskiej jako Aion. Aion (EON – CB: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aion_(b%C3%B3g)) jest także bogiem nieograniczonego czasu (czasami reprezentowanego jako Saeculum, Kronos lub Saturn). Jest także bogiem, który wyłonił się z pierwotnego Chaosu, a który z kolei wygenerował Niebo i Ziemię. To bóstwo jest reprezentowane jako leontocefhaline, skrzydlaty lwiogłowy samiec, którego nagi tors jest opleciony przez węża. Zazwyczaj trzyma berło, klucze lub piorun.

I znajdujemy go w religii mitraickiej jako tajemniczą, nagą postać z lwem (lwiogłową), którą często można znaleźć w świątyniach mitraickich. Oplata go wąż (lub dwa węże, jak kaduceusz), przy czym  głowa węża często spoczywa na głowie lwa.

It seems to be very difficult to determine where Zurvan stops and Aeon and the Mithraic „Lion Man” start. But all these images convey the same message:

One god, the Sun, by its movement producuces day and night, sumer and winter. His movement allows us to define time, as I spoke about in my posts about Calendars and Threshing floors. He is also the god who gives birth to two gods, good god and evil god….”Good” god, white god, Belbog, Belenos is the ruler of the daytime (the white part of the day), and the period summer – autumn (the white part of the year). „Evil” god, black god, Chernbog, Chernunos is the ruler of nighttime (the black part of the day), and the period winter – spring (the black part of the year)….He holds the two keys because he himself rules in both worlds (heaven when he is up in the sky during the day) and Underworld (when he is „under the world” during the night). He is the ruler of the world, he literally holds the world in his hand. And he holds the thunderbolt because he is the thundering sun giant, Crom Dubh, hromi Daba, Grom Div…

The best part comes at the end. It seems, that the origin of the lion headed man cult originated in upper Paleolithic Europe. The oldest anthropomorphic idol found so far is the lion’s headed man called the „lion man” (German: Löwenmensch, literally „lion human”). This is an ivory sculpture that is both the oldest known zoomorphic (animal-shaped) sculpture in the world, and the oldest known uncontested example of figurative art yet discovered. Archaeologists have also interpreted the sculpture as anthropomorphic, giving human characteristics to an animal, and proposing that this could have been a representation of a lion headed deity. The figurine was determined to be about 40,000 years old by carbon dating material from the same layer in which the sculpture was found. It is associated with the archaeological Aurignacian culture. The sculpture is 29.6 cm (11.7 inches) in height, 5.6 cm wide, and 5.9 cm thick. It was carved out of mammoth ivory using a flint stone knife. There are seven parallel, transverse, carved gouges on the left arm. It is now in the museum in Ulm, Germany.

Wydaje się, że bardzo trudno jest ustalić, gdzie Zurvan się kończy, a zaczynają Aeon i mitraistyczny „Lwoczłowiek”. Ale wszystkie te obrazy przekazują tę samą wiadomość:

Jeden bóg, Słońce, przez swój ruch produkuje dzień i noc, lato i zimę. Jego ruch pozwala nam określić czas, o czym mówiłem w moich postach na temat kalendarzy i początku omłotu zbóż. Jest także bogiem, który rodzi dwóch bogów, dobrego boga i złego boga … „Dobry” bóg, biały bóg, Belbog, Belenos jest władcą dnia (biała część dnia), a okres lato – jesień (biała część roku). „Zły” bóg, czarny bóg, Czernbog, Czernunos jest władcą nocy (czarna część dnia), a okres zimy – wiosna (czarna część roku) … Trzyma dwa klucze, ponieważ sam rządzi w obu światach (niebem, gdy jest na niebie w ciągu dnia) i Zaświatem (kiedy jest „pod światem” w nocy). On jest władcą świata, dosłownie trzyma świat w swojej dłoni. I trzyma piorun, ponieważ jest olbrzymim gigantem słońca, Crom Dubh, Hromi Daba, Grom Div …

Najlepsze zostawiłem na koniec. Wydaje się, że umieszczenie kultowego lwa na czele panteonu pochodzi z epoki górnego paleolitu. Najstarszym znalezionym dotąd antropomorficznym idolem jest człowiek z głową lwa zwany „człowiekiem lwem” (niem. Löwenmensch, dosłownie „człowiek lew”). Jest to rzeźba w kształcie kości słoniowej, która jest najstarszą znaną na świecie rzeźbą zoomorficzną (zwierzęcą) i najstarszym znanym niekwestionowanym przykładem sztuki figuratywnej, jaki został dotychczas odkryty. Archeolodzy zinterpretowali rzeźbę jako antropomorficzną, nadającą zwierzęciu cechy ludzkie i zproponowali, że mogło to być przedstawienie bóstwa z głową lwa. Figurka została określona jako mająca około 40 000 lat przez datowanie węglem z tej samej warstwy, w której znaleziono rzeźbę. Związane jest to z archeologiczną kulturą Aurignacjan. Rzeźba ma 29,6 cm (11,7 cala) wysokości, 5,6 cm szerokości i 5,9 cm grubości. Wyrzeźbiono go z mamutowej kości słoniowej przy użyciu noża z krzemienia kamiennego. Na lewym ramieniu znajduje się siedem równoległych, poprzecznych, rzeźbionych rys/rez. Obecnie znajduje się w muzeum w Ulm w Niemczech.

[CB: https://en.wikipedia.org/wiki/Lion-man ; https://www.youtube.com/watch?v=e5BbChCU7uo ; https://www.youtube.com/watch?v=mJWUPBQpX1c]

It seems that the lion headed man is a religious symbol that has spread from one place, Europe, to all the other parts of the world over last 40,000 years…And it seems that it is somehow connected with R – R1 – R1a, R1b genetic lineage, because wherever we find this statue we also find this genetic patrilinear tribe.

This is the chronology for the split of the R haplogroup

haplogroup R – c. 30000 BC
haplogroup R1 – c. 25000BC
haplogroup R1b-P25 – c. 20000BC

Haplogroup R1 and its descendants are found in Europe, Africa (North Nile valley, Nubia), Central Asia and North Eastern America. Would this account for the common belief systems and archetypes found in all these places? Could the lion headed man be one of the religious beliefs from the old Evroasian, Cromagnon R people which survived to this day?

Wygląda na to, że człowiek-lew jest symbolem religijnym, który rozprzestrzenił się z jednego miejsca, Europy, do wszystkich innych części świata w ciągu ostatnich 40 000 lat … I wydaje się, że jest on w jakiś sposób związany z R – R1 – R1a, z linią genetyczną R1b, ponieważ wszędzie tam, gdzie znajdujemy tę figurę, znajdujemy również to genetyczne plemię patrilinearne (po linii ojcowskiej).

Poniżej chronologia podziału haplogrupy R.

haplogrupa R – c. 30000 pne
haplogrupa R1 – c. 25000BC
haplogrupa R1b-P25 – c. 20000BC

Haplogrupa R1 i jej potomkowie znajdują się w Europie, Afryce (dolina Nilu Północnego, Nubii), Azji Środkowej i Ameryce Północnej. Czy to wyjaśniałoby powszechne systemy wierzeń i archetypy we wszystkich tych miejscach? Czy lew-człowiek mógł być jednym z religijnych wierzeń dawnych ludzi z plemienia Euroazjatów, Kromaniończyków, którzy przetrwali do dziś?

♠

(haplogrupa R1a – 21.300 BC – dopisek Czesław Białczyński – https://slowianiegenetykahaplogrupy.wordpress.com/2017/01/17/krotka-historia-rodu-genetycznego-r1a/) 

Człowiek-Lew, czyli Idole z Prillwitz odczytane przez Winicjusza Kossakowskiego

Przede wszystkim odsyłam do polemiki z odczytaniem Winicjusza, która znajduje się tutaj: https://bialczynski.pl/2012/11/11/prawia-a-jawia/. Takie uwagi do tej pracy napisałem wtedy:

Moje spostrzeżenia do pracy Winicjusza i luźne uwagi o Świadomości Nieskończonej

Petko Nicola Vidusza – ŽUPA VIDOGOSSA JE SELO VIDUŠA

http://stecciibogumili.blogspot.com/2018/08/zupa-vidogossa-je-selo-vidusa_3.html

U knjizi “Studije o teritorijalno-političkoj organizaciji srednjovjekovne Bosne” Pavao Anđelić piše:

“Župa je bez sumnje najčvršća i najdugotrajnija teritorijalno-politička jedinica kod Južnih Slavena u ranom srednjem vijeku.” [1]

Zatim citirani autor kaže: “Danas se sasvim pouzdano mogu utvrditi granice srednjovjekovnih župa koje su se prostirale oko ovog visočkog bazena. To su: Trstivnica, na području današnje općine Kakanj, Lepenica (gdje su danas općine Fojnica, Kreševo i Kiseljak) te Vidogošća (u području današnjih općina Vogošća, Ilija, Breza i Vareš).” [2]

I nastavlja Anđelić: “Teritorij koji je obuhvatila ova najstarija ‘zemlja’ Bosna, pa po tome i tadašnji sadržaj imena može se jasno identificirati. To su župe Bosna, Vidogošća ili Vogošća, Vrhbosna, Lepenica, Lašva, Brod i Trstivnica.” [3]

Govoreći o mjestu župa Brod, Lašva i Trstivnica Anđelić kaže: “Posebno treba naglasiti da na ovome području gravitira i stara seoska općina Viduša, koja je toliko udaljena i prirodnim granicama odvojena od upravno-političkih centara u Lašvi i Brodu da bi se njeno izdvajanje iz Trstivnice teško moglo shvatiti.” [4]

“Danas je moguće sa velikim stepenom vjerojatnosti identificirati devet starih seoskih općina na području župe Trstivnice: Kakanj, Zgošća, Ričica, Trstivnica, Bistrani, poljani, Borovica, Dobuj, Viduša.” [5]

“Problem imena i ubikacije župe Vidogossa-e prema povelji bana Ninoslava i kralja Bele IV

Jedno od najspornijih mjesta iz ovog slučaja spiska župa je bio dio teksta koji govori o župi Vydogossa. Tu se naime kaže da se jedan od posjeda bosanske biskupije nalazio ‘in supa Vydogossa Lubinchi, apud ecclesiam beate Virginis’. Iz ovoga teksta saznajemo za župu pod imenom Vydogossa, za mjesto (selo?) Lubnichi i za crkvu posvećenu Djevici Mariji. Kao što se iz sadržaja vidi, ovaj tekst predstavlja direktno svjedočanstvo o postojanju župe Vydogosse, bar do polovine 13. vijeka. Ovo svjedočanstvo je, za sada, i jedini direktni podatak o postojanju župe Vydogossa-e u srednjem vijeku.

Veliki broj autora bavio se problemom ubikacije ove župe, ali uvijek usputno i indirektno: obično je u prvom planu stajalo ubiciranje posjeda bosanske biskupije, a tek sekundarno identifikacija i ubikacija jedne župe. Samo ime Vydogossa identificiralo se kao neka Vidgona, Viduša ili Vidoši, Lubinchi, odnosno Lubnichi su se poistovećivali sa Ljubuncima, Ljubinčićima i Ljubnićima. Odgovarajući biskupski posjed tražio se u okolini Livna, u Rami, u Viduši kraj Bosne, između današnjeg Kaknja i ušća Lašve, te u selu Ljubnićima kod današnjeg Ilijaša.

Pri čitanju riječi Vydogossa, karakteristično je da svi autori zanemaruju slovo’g’ koje im se teško uklapa u onomastikone sa osnovom ‘vid’. Ovakvo zanemarivanje jednoga od ključnih i postojanih glasova u riječi može se prihvatiti jedino ako postoji opravdana sumnja jedino da je taj glas greškom pisara tu bio interpoliran. Ovdje realne osnove za takvu sumnju nema. Može se, dalje, pomišljati da je po jezičkim zakonima u kasnijem razvoju glas ‘g’ ispao iza jačega ‘d’; to je, doduše, moguća, a ne česta pojava, ali ne opći jezički zakon.” [6]

„Problem nazwy i nieobecności parafii Vidogoszća zgodnie z poleceniem biskupa Ninoslava i króla Bela IV

Jednym z najbardziej kontrowersyjnych dokumentów w tym przypadku była lista żup, która była częścią tekstu, który mówi o żupie Vydogossa. W rzeczywistości mówi się, że jedną z posiadłości bośniackiej diecezji jest „i żupa Vydogossa Lubinchi, apud ecclesiam Beate Virginis”. Z tego tekstu dowiadujemy się o żupie pod nazwą Vydogoss, miejscu (wsi?) Lubnichi i kościele poświęconym Marii Pannie. Jak wynika z treści, tekst ten stanowi bezpośrednie świadectwo istnienia żupy Vydogosse, przynajmniej do połowy XIII wieku. To świadectwo jest, jak na razie, jedyną bezpośrednią informacją o istnieniu żupy Vydogossa w średniowieczu.

Duża liczba autorów miała do czynienia z problemem lokalizowania tej żupy, ale zawsze mimochodem i pośrednio: zwykle na pierwszym planie stało opisanie posiadania i lokalizacji bośniackiej diecezji, a dopiero w drugiej kolejności identyfikacja położenia żup. Wystarczy wymienić Vydogossa zidentyfikowaną jako Vidgona, Viduša lub Vidoši, Lubinchi lub Lubnichi są identyfikowane z Ljubunci, Ljubinčićima i Ljubnica. Odpowiadające nieruchomości biskupstwa miejsce poszukiwane jest w sąsiedztwie Livno, w Rama, w Vidus w Bośni, pomiędzy dzisiejszym Kakanj i ujściem Lasvy, albo w Ljubnicy, wsi opodal Ilijaš.

Charakterystyczne jest że czytając słowo Vidogoss, wszyscy autorzy ignorują literę „g”, którą trudno dopasować do onomastyki z końcówką „vid”. To zignorowanie jednej z kluczowych i podstawowych głosek w słowie można zaakceptować tylko wtedy, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że głoska  ta została interpolowana przez pomyłkę pisarza. Do takich wątpliwości nie ma prawdziwej podstawy. Można ponadto sądzić, że według językowych praw głoska „g” została później zarzucona pod silniejszym „d”; jednak jest to możliwe, ale nie powszechne zjawisko, ani nie ogólne prawo lingwistyczne „[6].

“Pravu teškoću predstavlja otkrivanje slavenskog naziva koji je transkribiran latinskim slovima, a odnosi se na ime župe. Poštujući pravilo da domaća riječ treba biti što bliza pisanom tekstu, a da se ipak uklapa u slavensku onomastiku, pokušat ćemo saznati kako je glasila ili bar mogla glasiti odgovarajuća slavenska riječ. Doslovno Vydogossa – Vidogosa nema analogije u slavenskoj onomastici kako dvojno ‘s’ (ss) potencijalno ukazuje na glas ‘š’ može se pomišljati i na oblik Vidogoša, ali i takve forme rijetko susrećemo u onomastici i leksici uopće. Daleko se bolje uklapa u onomastiku ako se glas ‘ss’ čita kao ‘šć’, odnosno kao staro ‘št’. U tom slučaju dobijamo oblik Vidogošća, a to je riječ sastavljena od dva dijela: vlastitog imena ‘Vid’ i osnove ‘gost’; takve kombinacije vrlo su česte u slavenskoj onomastici. Primarni oblik bi normalno morao glasiti Vidogošca ili Vidogošce, a to je opet derivacija imena Vidogost. Za sada ukazujemo samo na činjenicu da je ovakvo čitanje korektnije i bliže tekstu nego čitanje Viduša, jer ne zanemaruje ni jedan suglasnik u riječi.” [7]

Evo gdje je, sljedujući Bečko-berlinskoj istorijskoj školi, Anđelić skrenuo na pogrešan put:

“Doslovno Vydogossa – Vidogosa nema analogije u slavenskoj onomastici….”

Anđelić insistira na slovenskoj onomastici, a odbacuje jezik starosjedilaca Bosne, neslovena, jer da je zavirio i istoriju preslovenske Bosne, vidio bi da su na tom dijelu Ilirije živjeli Kelti, tj. Tračani ili Iliri.

Naziv VYDOGOSSA ili se satstoji od sljedećih riječi: VID-O-GOSSA. Panonski Kelti su imali boga Vidasa ili Vidasusa i odatle je ime VID u imenu župe VYDOGOSSA. Ime VID je i u imenu slovenskog boga Sunca SVETOG VIDA, jer je slovenski SVETOVID proizašao iz starijeg keltskog VIDASA. Srpsko VID je VIDJELO, VIDIK, VIĐENJE.

A šta ćemo sa riječju GOSSA oko koje se Anđelić kao u vrzinom kolu vrti? Ona dva latinska SS i sam Anđelić kaže da potencijalno ukazuju na glas Š i zato je odgovor vrlo lak i evo dokaza o porijeklu i značenju naziva GOSSA, tj. GOŠA: GOŠA je skraćeno vlastito ime od VIDOSAVA. Tetka autora ovih redova zvala se VIDOSAVA, a u ljutnji smo je zvali GOŠA. Kod Srba i Hrvata GOŠA može biti vlastito i muško i žensko ime. U imenu VIDOSAVA riječ SAVA je u sanskritu ime Sunca, dakle i ime GOŠA treba da znači SUNCE i da je to tačno, navešćemo dokaze i prvo počinjemo od keltskog!

Starokeltsko GOSDA znači DUH [8]. DUH je PROVIDAN i ne zakljanja svjetlost, što znači da korijen GOS u keltskom GOSDA upućuje na PROVIDNOST, na SVJETLOST.

GOS je postalo od starijeg KOS što je zaboravljeno ime boga Sunca. Biblija Starog zavjeta spominje boga sa imenom KOS ili KOZ kao boga Idumejaca u Edomu [9]. Grčko KIRKOS (κίρκοϛ) znači KRUG, OKRUGAL, ORB [10]. Korijen KIR- u grčkom κίρκοϛ, κύριοϛ nosi značenje GOSPODAR, GOSPOD [11], dakle je KOS nosilac značenja KRUG. Sunce je KRUG i ono je DRŽAČ i NOSILAC života na Zemlji kao što KOST drži i nosi tijelo.

Persijsko GOSHA znači OD KRAJA DO KRAJA, JEDNA STRANA, KUTAK [12]. Ko je ikada bio na Viduši, zna da sa Viduše puca pogled preko brda daleko prema sjeveru do planine Tvrtkovac iznad sela Pepelari blizu Zavidovića, pravo se vidi Lisac iznad Zenice i Vranduka i prema zapadu se vidi sve do planine Vlašić iznad Travnika. Dakle se sa JEDNE STRANE I IZ TOG UGLA sa Viduše vidi daleko preko horizonta (Viduša je blizu Kaknja).

„Prawdziwą trudnością jest odkrycie słowiańskiej nazwy zapisanej w łacińskich literach, która odnosi się do nazwy parafii. Respektując zasadę, że słowo odtworzone powinno być jak najbliżej tekstu pisanego, a  pasuje do nazewnictwa słowiańskiego, postaramy się dowiedzieć, jak je odczytywała, a przynajmniej mogła odczytać mowa słowiańska. Dosłownie Vydogossa – Vidogosa, nie ma żadnych analogii w nazewnictwie słowiańskim z podwojonym  „s”.  O wiele lepiej pasuje do onomastyki, jeśli głoska „ss” zostanie odczytana jako „š” lub jako stare „n”. W tym przypadku otrzymujemy formę Vidogošća, ale to słowo składa się z dwóch części: Prawidłowa nazwa „Vido” i „gość”; Takie kombinacje są bardzo powszechne w słowiańskiej onomastyce. Podstawową formą powinna być zwykle Vidogosca lub Vidogosce, która jest ponownie pochodną nazwy Vidogost. Na razie możemy tylko wskazywać na fakt, że takie odczytanie jest bardziej prawidłowe i bliższe niż czytanie tekstu Viduša ponieważ nie zaniedbuje żadnej pojedynczej spółgłoski w słowach. „[7]

Tu, idąc za Szkołą Historyczną Wiedeńsko-Berlińską, Anđelic poszedł w niewłaściwą stronę:

„Dosłownie Vydogoss – Vidogos nie ma analogii w słowiańskiej onomastyce …”

Andjelic nalega na słoweńskie nazewnictwo, a odrzuca język rdzennej Bośni, niesłoweński, bo to źle wyglądało w historii preslovenskiej Bośni, że widać, że w tej części Ilirii mieszkali Celtowie, tj. Trakowie lub Ilirowie. [CB – trudno mi wyciągnąć wniosek jaki tutaj wyciąga autor gdyż oprócz słoweńskiego można interpretować tę nazwę w oparciu o inne języki słowiańskie, a nie celtyckie, jak np. serbski, czy bułgarski, albo macedoński. Celtyckość Traków i Ilirów jest wysoce wątpliwa, chociaż na Bałkanach występuje duża domieszka R1b – jednak kraje bałkańskie mówią językami słowiańskimi. Można dopatrywać asie wpływu języka celtyckiego w językach słowiańskich Bałkanów, ale nie jest prawidłowe czytać nazwy tutejsze po celtycku].

Nazwa VYDOGOSSA składa się z następujących słów: VID-O-GOSSA. Panońscy Celtowie mieli boga Vidasa lub Vidasusa, a stamtąd nazwę VID w parafii VYDOGOSSA. Nazwa VID to nazwa słoweńskiego bóstwa słonecznego Świętego Vida.Tak więc słoweński Svetovid wynika z wczesnego celtyckiego VIDASA. Serbski VID był VIDJELO, VIDIK, VIĐENJE.. [CB.- Wid nie jest bogiem celtyckim – żeby to stwierdzić wystarczy sięgnąć do dwutomowej pracy naukowej Mify Narodow Mira Moskiewskiej Akademii Nauk w opracowaniu Toporowa i Tokariewa. To bóstwo słowiańskie i dobrze znane na Rusi!!! CB]

A co ze słowem GOSSA, wokół którego Anđelic, kręci się jak we Wrzinym Kole [Vrzino Koło – zaczarowane koło, obrzędowy krąg CB]? Te dwa łacińskie SS i sam Andjelic wskazuje, że potencjalnie jest tio głoska Š i dlatego odpowiedź jest bardzo prosta, a oto dowód pochodzenia i znaczenia tytułowej nazwy Goss tj. GOŠA: GOŠA to skrócona nazwa od VIDOSAVA. Ciotak ayutora tych rozważań miałą na imię VIDOSAVA, a w gniewie nazywaliśmy ją GOSHA. W przypadku Serbów i Chorwatów GOŠA może być zarówno mężczyzną, jak i kobietą. W imieniu VIDOSAVA słowo SAVA to nazwa sanskrycka słońca, stąd nazwa GOSA powinno oznaczać słońce i to jest prawda, będziemy przedstawiać dowody, a puierwsze z nich w celtyckim.

Staroceltyckie GOSDA oznacza DUH [8]. Duch jest przezroczysty i nie zasłania słońca i światła, co oznacza, że ​​korzeń GOS w celtyckim GOSD odnosi się do Opatrzności, do światła.

GOS pochodzi od starszego KOS, co jest imieniem boga Słońca, które zostało zapomniane. Biblia Starego Testamentu wymienia boga o imieniu KOS lub KOZ jako boga Idumei w Edomie [9]. Grecki KIRKOS (κίρκος) oznacza KRĄG, OKRĄG, OKRĘG (ORB) [10]. Rdzeń KIR- po grecku κίρκος, czyli κύριος niesie znaczenie Gospodarz, Hospodasr (Pan) [11], dlatego KOS jest synonimem Kręgu. Słońce to KRĄG i ono jest Dzierżcą i Nosicielem Życia na Ziemi, jako KOST dzierży/trzyma i niesie ciało.

Perskie GOSHA oznacza OD KOŃCA DO KOŃCA,  z JEDNEJ STRONY DO DRUGIEJ [12]. Kto nigdy nie był w Vidušy, nie wie, że z Vidušy rozciąga się widok na wzgórza daleko na północy po górach powyżej wsi Tvrtkovac Pepelari najbliższej Zavidovici, w prawo widzimy Lisac nad Zenicą i Vranduk a na zachodzie widać całą drogę do Góry Vlasicia powyżej Travnika. Tak więc, z JEDNEJ STRONY I Z TEGO KĄTA, od Vidušy widzi się daleko za horyzont (Viduša jest blisko Kaknja).

Hindustansko GOSHA je UGAO ili razmak od vrha do vrha streljačkog luka [13]. To je taj lučni UGAO iz kojeg se sa Viduše vidi preko svih okolnih brda sve do Tvrtkovca, Lisca i Vlašića.

Kad su Izrailjci u vrijeme Josifa stigli u Egipat, faraon im je dodijelio zemlju zvanu Goshen. Sta znači “Goshen”:

“Gauzan, ili Go-zan, je bukvalno kuća Sunca. Goshen, ili Goshan, kao Gauzan u Mesopotamiji, označava hram Sunca: odatle je od Grka izvedeno Heliopolis. Artapanus, kao što smo naučili od Eusebiusa, izrazio je to Καισσυ. Go-Shan, Gau-zan, Caisan, Cazena, sve znači sveto Suncu.” [14]

“I opet, stih 37: jesam li pustinja Izraelu, ili zemlja Tame? Ne, ne, ne divljina, nego Goshen, Sunce Pravednosti.” [15]

“Samo u zemlji Goshen, (Sunčevoj kući = jedan od solsticija), koja je bila izvan područja oluje, ovdje nije bilo gräda. (Eg.ix,26)” [16]

“Čini se da su dva grada nazvana On, od štovanja Sunca. Jedan se zvao Zan Zon i Zoan, u zemlji Go-zana, Gošena iz Pisama.” [17]

GOSHEN je GOŠEN (prevodi Biblije, Egzodus, 9,26: Ivan Šarić, Jeruzalemska Biblija, Tomislav Dretar). Biblijski oronim GOŠEN istog je značenja kao i latinski napisano GOSSA, tj. GOŠA i značenje im je KUĆA SUNCA, SUNCE i jasno je da župa VYDOGOSSA nije VOGOŠĆA jer tom nazivu nedostaje prvi od dva osnovna dijela imena: nedostaje VID, a GOŠĆA u imenu VOGOŠĆA nema značenje KUĆA SUNCA kao što to ima GOŠA u imenu VIDOGOŠA. I sam Anđelić navodi kako je moguće da po jezičkim zakonima u kasnijem razvoju glas ‘g’ ispao iza jačega ‘d’ te je tako od VIDOGOŠA postalo VIDUŠA.

Naziv Vidogošća za Vogošću Anđelić je lično iskombinovao, a originalna srednjovijekovna bosanska župa VYDOGOSSA ili VIDOGOŠA je današnje selo VIDUŠA kod Kaknja i riječ potiče iz keltskog, a ne slovenskog jezika.

…………………….
[1] Pavao Anđelić, Studije o teritorijalno-političkoj organizaciji srednjovjekovne Bosne, Svjetlost, Sarajevo, 1972, str. 12.
[2] Ibid., str. 29.
[3] Ibid., str. 33.
[4] Ibid., str. 36.
[5] Ibid., str. 38.
[6] Ibid., str. 77.
[7] Ibid., str. 78.
[8] Robert Archibald Armstrong, Gaelic Dictionary, London, Printed for James Duncan; 1825, p. 309.
[9] Studia Biblica: Essays in Biblical Archaeology and Criticism and Kindred Subjects, Volume 5, by Members of The University of Oxford, Oxford, The Clarendon Press, 1885, pg. 244.

[10] John Groves, A Greek and English Dictionary, Boston: Hilliard, Gray and Company, 1836, p. 342.

[11] Walter William Skeat, An Etymological Dictionary of the English Language, Second Edition, Oxford: The Clarendon Press, New York: Mcmillan & Co., 1893, p. 110.

[12] Francis Joseph Steingass, A Comprehensive Persian-English Dictionary, Asian Education Service, New Delhi, Chennai, 2005, p. 1105.

[13] Duncan Forbes, A Dictionary, Hindustani & English, Part I, London: Wm. H. Allen and Co., 1858, p. 627.
[14] Jacob Bryant and William Holwell, A Mythological, Etymological, and Historical Dictionary, London, 1793, p. 198-199.
[15] Samuel Slater, An Earnest Call To Family-Religion: Or, A Discourse Concerning Family-Worship, London, 1694, p. 10.
[16] Milton Woolley, The Science of the Bible: Or, An Analysis of the Hebrew Mythology, Chicago: Knight & Leonard, 1877, p. 164.
[17] Jacob Bryant, An Analysis Of Antient Mythology, Vol. I, London, 1807, p. 243.

Lew i Byk jako Epoki Gwiezdne i Czas Ludzkości w zderzeniu z Czasem Galaktycznym

Gdy spojrzymy na Koło Daru (Koło DA RA / RA DA / AR DA)  i czas związany z następującymi w nim  po sobie Gwiezdnymi Epokami zauważymy ze zdziwieniem zbieżność między początkiem Epoki Lwa a rozpoczynającą Czas Ciemności Katastrofą na Ziemi na przełomie Epoki Lwa i Panny Wojowniczki. Odwórcenie katastrofalnego trendu nadeszło wraz z odrodzeniem ludzkiej cywilizacji, z neolitem, z przełamaniem Ciemności i  ponownym rozkwitem ludzkości na styku Epoki Bliźniąt i Epoki Byka.  To nowe otwarcie cywilizacyjne, które możemy określić jako II Cywilizację Ziemi rozpoczyna się nieśmiało w okresie łowieckim i zbierackim w Euroazji w Epoce Bliźniąt około 6000 lat p.n.e. którą można nazwać przedświtem, ale prawdziwy przełom następuje o poranku z nastaniem Epoki Byka około 4025 roku p.n.e..

Hindusi w swoich miarach kosmiczno-kalendarzowych tworzą nieskończoną liczbę Epok Gwiezdnych , które sięgają milionów lat wstecz, ale początek obecnie trwającej Kalijugi wyznaczają na środek Epoki Byka (3102 rok p.n.e.). Można to miejsce traktować jako Galaktyczną Równonoc, od której rozpoczyna się Górowanie Ciemności nad Jasnością. Zdecydowanym krokiem ku Ciemności byłoby w tym rozumieniu Odcięcie Nogi Byka przez Barana (Upadek/Uśmiercenie Byka) i lata królowania Barana (Epoka Barana 2012,5/2016,5 p.n.e. do 1 roku n.e.), apogeum okresu Ciemności obecnego Obrotu Koła Kalendarza jest Epoka Ryb (Górowanie Ciemności 1 ne. – 2012,5/2016,5 n.e.), ponownym zaś Odrodzeniem ku Jasności, ku wiosennej Równonocy Galaktycznej obecnego obrotu jest Epoka Wodnika (2012 n.e. – 4025 n.e.). Według nauk wedyjskich owe Rozjaśnienia Ciemności Kalijugi są zjawiskami chwilowymi i powtarzalnymi. Cała Kalijuga ma trwać o dziwo 432 000 lat. Okres ten koreluje dosyć blisko z jednostką podstawową jaką jest jednostka wyznaczona przez Precesję Ziemi = 2150 lat. Jest to niemalże dokładnie 200 obrotów precesyjnych. Jak wiadomo Epoka Zodiakalna = 2012,5/2016,5 lat ziemskich jest jednostką ściśle powiązaną z Obrotami Sfer Niebieskich i Kalendarzem Majów oraz jednostką precesji = 2150 lat.

Ta część naszego wywodu spina niejako klamrą sprawę nadania przez Ario-Słowian właśnie Lwu/Kotu roli Przenosiciela Światła/Słońca przez okres Nocy – ze szczytem o Północy dobowej/okresem godowego przesilenia Zimy w cyklu rocznym/okresem Ciemności epokowej-galaktycznej. Z Zachodu na Wschód niejako poprzez Zaświaty/Podziemie/Ciemność, Światło Świata/Słońce jest przenoszone aby na Wschodzie ponownie „wstało/odrodziło się”. Stanowi to niesamowitą wręcz puentę tych rozważań i odzwierciedlenie aksjomatu „Jako na Górze tako na Dole”.

Gwiezdne Koło Daru/Dara/Rady toczy się jako wielkie koło zębate napędzające wszelkie inne małe zębate kółeczka Kosmicznego Zegara Wszechczasów, którego sekundnik stanowi Rok Zodiakalny/Rolniczy na Matce Ziemi, a nano-sekundnik ściśle skorelowany i zazębiony z wyższymi wymiarami RzeczyIstności pojedynczy żywot Człowieka – Świadomej Istoty Materialno-Duchowej, Dziecka Matki Ziemi.

I byłoby być może, to co napisałem powyżej, wyłącznie fantastyką, czczym wymysłem lub domysłem i niesprawdzalną transmisją z Wyższych Poziomów do mojej osobistej Świadomości, czymś nieakceptowalnym dla niedowiarków i konfabulacją, gdyby nie fakt, że doktor Franc Zalewski w Egipcie oraz grupa badawcza amerykańskich uczonych w USA niezależnie od siebie, na drodze analizy naukowej „gwiezdnego pyłu” na budowlach w Gizie i na amerykańskiej pustyni, wyznaczyli datę Kosmicznej Katastrofy na Ziemi na około 10500 lat p.n.e.. Jest to już zatem fakt naukowy. Dokładnie ramy czasowe Wielkiej Katastrofy ustalono ma 10.860 p.n.e. do 9.400 p.n.e., a więc w Epoce Panny Wojowniczki-Amazonki lub najdalej w Epoce Lwa.

A, czy ktoś chce wyciągnąć z niego dalej idące wnioski, jak my to tutaj czynimy, to już jest osobista sprawa czytelników niniejszego artykułu.

czytajcie też:

Dr Franc Zalewski – Nowy kanał na You Tube i nowa wersja filmu o Deszczu Meteorytów

Doktorat Franca Zalewskiego – Czyli czego nie wiedzielibyśmy o piramidach egipskich bez tej pracy