Fotoreportaż z krainy Słowian – Adrszpaskie Skalne Miasto
Na terytorium Republiki Czeskiej, zaledwie kilka kilometrów od polskiej granicy, znajduje się jedna z najpopularniejszych, przyrodniczych atrakcji turystycznych naszego południowego sąsiada. Mowa o „Skalnym Mieście”, a dokładnie o Skałach Adrszpasko-Teplickich (czes. Adršpašsko-teplické skály), stanowiących fragment Gór Stołowych, sięgających terytorium Polski.
Święty Krzyż (Łysiec) – miejsce gdzie Ziemia i Niebo witają Sł☼ńce – Fotoreportaż z Góry Rodowej
Adrian Leszczyński Fotoreportaż z Kresów – dawne województwo stanisławowskie
Polakom i przedstawicielom innych narodowości, w tym osobom z rodzin mieszanych i sprawiedliwym Ukraińcom, pomordowanym na Kresach Południowo-Wschodnich przez zbrodniarzy z ludobójczych Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, SS-Galizien oraz Ukraińskiej Powstańczej Armii.
Cześć ich pamięci!
Adrian Leszczyński: Fotoreportaż z grodu Tatarów i Słowian – Kazań
Fot. 1: Tablica Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej Rosja 2018 na tle kazańskiego Kremla.
Z dotychczas opublikowanych ośmiu fotoreportaży mojego autorstwa, siedem związanych było z jakimś regionem lub państwem, w których różne miasta były elementami szerszej całości. Jeden – ostatni fotoreportaż dotyczył jesieni. W nim również przedstawione były różne miasta i regiony. Tym razem jest inaczej i zaprezentowane poniżej zdjęcia pokazują tylko jedno, dość duże miasto. Tym miastem jest Kazań – metropolia położona na terenie Federacji Rosyjskiej, stolica autonomicznej Republiki Tatarstanu (ros. Казань, tatar. Казан).
Adrian Leszczyński: Fotoreportaż – Jesienne Impresje
W bieżącym roku mamy w naszym kraju wyjątkowo piękną i ciepłą jesień. Muszę przyznać, że w swoim już niekrótkim życiu nie widziałem tak długo nieprzerwanie trwającej słonecznej i ciepłej pogody w październiku. Zaskoczyło mnie to na tyle, że postanowiłem przygotować fotoreportaż ukazujący piękno jesieni. Pora roku następująca po lecie powszechnie uważana jest jednak za najbardziej niewdzięczną, smutną, nieprzyjemną i ponurą. Tegoroczny październik udowodnił, że jesień może być inna – lepsza. Może być ona piękna, przyjemna i słoneczna.
Mój fotoreportaż przedstawia tę porę roku widzianą w różnych regionach Polski. Oprócz tego, pięć zdjęć pochodzi z terytorium Niemiec. Mam te szczęście, że zarówno służbowo jak i prywatnie dużo jeżdżę. Dzięki temu, w miarę możliwości każdą wolną chwilę wykorzystuję na zwiedzanie i robienie zdjęć. Większość poniższych fotografii została wykonana w obecnym 2018 roku, jednakże w reportażu są też zdjęcia z roku 2012, 2016 i 2017. W opisie każdej fotografii przedstawiam miejsce, a w nawiasie datę jej wykonania. Niemal wszystkie zdjęcia, poza jednym, zostały wykonane w miesiącu październiku. W fotoreportażu ukazuję przeważnie jesienne walory przyrodnicze i krajobrazowe, jednak pewna część zdjęć wykonana została również w miastach.
Fot. 1: Puszcza Gorzowska. Kolorowe liście drzew (21.10.2012 r.).
Fotoreportaż z krainy Słowian – Ziemia Lubuska
Ziemia Lubuska to kraina historyczna położona na dzisiejszym pograniczu polsko-niemieckim w okolicach ujścia Warty do Odry. Ziemia ta pod względem historycznym i geograficznym niewiele ma wspólnego ze współczesnym województwem lubuskim. Granice historycznej Ziemi Lubuskiej i obecnego województwa lubuskiego pokrywają się w niedużym stopniu. Historyczny region lubuski położony jest mniej więcej w połowie na terenie obecnej Polski i w połowie na terenie obecnych Niemiec.
Mało kto w Polsce wie skąd wzięła się nazwa „Ziemia Lubuska” i przymiotnik „lubuskie” w nazwie województwa.
Adrian Leszczyński – Fotoreportaż z krainy Słowian – Słowenia
Słowenia to niewielkie państwo położone na skraju Bałkanów. Współczesne państwo słoweńskie powstało po rozpadzie Jugosławii w 1991 r. Państwo ma powierzchnię zaledwie 20.273 km2, jest więc wielkości województwa podlaskiego (20.187 km2). Liczba mieszkańców Słowenii wynosi nieco ponad 2 miliony, a więc tyle co Warszawa z przedmieściami. Poza ojczyzną ludność słoweńska mieszka w dość zwartym osadnictwie w sąsiedniej Austrii. Językiem urzędowym państwa jest język słoweński należący do południowosłowiańskiej grupy językowej. Lokalnie urzędowymi językami są też: węgierski i włoski.
Adrian Leszczyński: Fotoreportaż z krainy Słowian – Słowiński Park Narodowy
Słowiński Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych w Polsce. Utworzony został w 1967 r. i zajmuje powierzchnię 18.069 ha (180,69 km2). Położony jest w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w środkowej części polskiego wybrzeża, nad Morzem Bałtyckim. Słynie on przede wszystkim z ruchomych wydm, będących najpopularniejszą tutejszą atrakcją. Poza wydmami cechami charakterystycznymi wyróżniającymi Słowiński Park Narodowy są dwa duże jeziora (Łebsko i Gardno) oraz kilka mniejszych zbiorników, a także lasy nadmorskie, bagna, łąki, torfowiska oraz dwie mierzeje – Łebska i Gardneńska. Symbolem parku narodowego jest mewa srebrzysta, a jego siedziba mieści się w miejscowości Smołdzino.
Nazwa parku pochodzi od Słowińców, pierwotnej słowiańskiej ludności tej ziemi, będącej odłamem Kaszubów. Tutejsza okolica w zasadzie do dziś zamieszkana jest przez Słowińców, a dokładnie przez ich nielicznych potomków.
Mimo, iż w XX w. Słowińcy zatracili swą słowiańską mowę ulegając językowemu zniemczeniu, to mieli jeszcze świadomość swych słowiańskich korzeni. Do dziś w okolicach wsi Kluki, Smołdzino, Rowy i Gardna Wielka mieszkają rodziny o słowińskim pochodzeniu, niestety nie rozmawiające już w słowińskiej mowie swoich przodków. Ich śladem są też nazwiska, często o słowiańskim brzmieniu, ale równie często silnie niemieckie. Sami Niemcy nazywali Słowińców mianem Kaszubów, Wendów lub Wandalów.
Poniższe zdjęcia z pięknej polskiej, pomorskiej krainy zostały wykonane pod koniec maja 2018 r.
Fot. 1: Wydma Łącka – stale wędrująca, największa wydma w Europie. Jak podaje tablica informacyjna w parku – ze względu na wiatry wiejące z zachodu, wydma wędruje na wschód. Przy wietrze wiejącym z prędkością 5 m/s (18 km/h) zaczyna się ruch wydmy. Ziarenka piasku toczone przez wiatr wędrują na wschód, a gdy dojdą do stoku zawietrznego, gwałtownie osypują się w dół. W ten sposób wydma wędruje przesuwając się kilkanaście metrów w roku. Wędrująca wydma zasypuje wszystko, co spotka na swej drodze. W przeszłości tutejsze ruchome piaski zasypały wioskę o nazwie Łączka. Stąd nazwa wydmy – Łącka.
Adrian Leszczyński: Fotoreportaż z krainy Słowian – Andaluzja
Andaluzja na mapie Hiszpanii (źródło: Wikipedia).
Osoby niezorientowane w najnowszych odkryciach dotyczących Słowian oraz w zapisach dawnych źródeł pisanych odnośnie powiązań Słowian z Wandalami, mogą być zdziwione tytułem niniejszego fotoreportażu. Cóż bowiem hiszpańska Andaluzja może mieć wspólnego ze Słowianami? Z góry zaznaczam, że tytuł jest poprawny i nie zawiera żadnego błędu. Jest jednak w jakimś stopniu prowokacyjny, ale jest to zamierzone działanie.
Fotoreportaż z krainy Słowian – Łemkowszczyzna
Fotoreportaż o Łemkowszczyźnie dedykuję mojej Kochanej Mamie Melanii
w szóstą miesięcznicę zakończenia doczesnego życia.
Łemkowszczyzna, zwana w języku rusińskich górali Łemkowyną (łemk. Лемковына) lub Łemkiwszczyną (łemk. Лемківщына) to długi na około 120 km i wąski na ok. 20 – 30 km pas Karpat w południowo-wschodniej Polsce oraz północno-wschodniej części Słowacji. Po stronie polskiej ziemie te do 1947 r. zamieszkane były w dość zwartym osadnictwie przez wschodniosłowiańską grupę etnograficzną Łemków, zwanych także Rusnakami, Rusinami czy góralami rusińskimi. Nazwa „Łemkowie” jest stosunkowo młoda, bo pochodzi z XIX w. Wzięła się ona od charakterystycznego słowa „łem” oznaczającego „tylko”. Początkowo było to przezwisko, jakim inni Rusini nazywali tych swoich pobratymców, którzy używali tego wyrazu. Z czasem nazwa się przyjęła i tak zostało do dziś.
Fotoreportaż z krainy Słowian – Rugia
Rugia to największa wyspa należąca do Niemiec. Położona jest ona na Morzu Bałtyckim. Jej powierzchnia wynosi 926 km2, natomiast liczba mieszkańców waha się w okolicach 77 tysięcy osób. Wyspa jest popularnym obiektem wycieczek turystycznych i wypoczynku. Po niemiecku jej nazwa to Rügen, zaś po słowiańsku znana była też pod nazwami: Rana, Roja, Ruja, Rujana.
Od niepamiętnych czasów Rugia zamieszkana była przez słowiańskich Ranów vel Rujanów, zwanych z łacińska Rugiami (łac. Rugii).
Fotoreportaż z krainy Słowian – Dolne Łużyce
© by Adrian Leszczyński
Łużyce to kraina położona dziś na terenie Niemiec. Historyczna wschodnia jej część położona jest także na terenie obecnej Polski – są to okolice Gubina i Żar. Obecnie kraj ten podzielony jest pomiędzy dwa niemieckie kraje związkowe: Dolne Łużyce należą do Brandenburgii, zaś Górne Łużyce do Saksonii. Podział na Dolne i Górne Łużyce pochodzi jeszcze z czasów średniowiecznych, gdy Górne Łużyce znane były jako Milsko, zaś Dolne zwane były po prostu Łużycami. Analogicznie – współcześni Górnołużyczanie to potomkowie średniowiecznych Milczan, zaś Dolnołużyczanie ówczesnych Łużyczan.
Do dziś, pomimo ponad tysiąca lat zniemczania, słowiańska ludność Łużyc zachowała swoje stare tradycje oraz języki. Obecnie dwoma językami serbołużyckimi – dolnołużyckim i górnołużyckim posługuje się łącznie około 50 tysięcy osób. Język dolnołużycki podobny jest do języka polskiego, natomiast górnołużycki do języka czeskiego.
Łużyczanie nazywani są też Serbołużyczanami lub Serbami (niem. Sorben). Niemcy nazywają ich także mianem „Wenden” (pol. Wenedowie), będącego synonimem wyrazu „Słowianie”. W wiekach minionych, w tym jeszcze w 19 wieku, Serbołużyczan po łacinie często nazywano Wandalami (łac. Vandali).
Przedstawiam poniżej fotoreportaż z terenu Dolnych Łużyc składający się z 36 zdjęć, które zrobiłem osobiście w tej pięknej, wciąż jeszcze słowiańskiej krainie, tak mało znanej większości Polaków.
Fot. 1: Najsłynniejszą atrakcją turystyczną Dolnych Łużyc jest Spreewald. Jest to bagnista nizina poprzecinana rzeką Sprewą i jej licznymi odnogami oraz kanałami. Bardzo popularne są wodne spreewaldzkie wycieczki łodziami i kajakami. Rdzenni Serbołużyczanie na Spreewald mówią w swoim języku po prostu „Błota”.
