„…To pańskie poglądy są szalone. Przestarzałe podziały na dobro i zło z dawnych prostych czasów, które nigdy nie istniały. Nic nigdy nie jest proste, zwłaszcza tu w lesie. Trwa walka dzikich psów o duszę narodu, historia przepisywana jest przez ważniaków z własnymi interesami – Nie przez pospólstwo, nie przez prawo, a już na pewno nie przez wyborców – Zawsze tak było! Myślałem, że nauczyły pana tego ostatnie wydarzenia oraz pobyt w Sowie?! Tacy jak pan, stróżowie prawa, bywają użyteczni, ale ja stawiam na tych którzy tworzą, dyktują i ustanawiają prawa poza sądami!”

Cytat z serialu „Billions” (seria 7) – Tak Banksterka kręci swoje lody także w Polsce.

© tekst by Czesław Białczyński © ilustracje J.G.D.

Co propaguje masowo Internet, druki i rzekomo naukowe autorytety medialne

Kiedy usłyszałem imię Soren zacząłem się zastanawiać skąd się ono wzięło i co naprawdę znaczy. Przeszukałem źródła i stwierdziłem, że to co podaje się w internecie jako niepodważalną wiedzę jest tak samo kontrowersyjne jak twierdzenia rozpowszechniane na temat innych imion i ich rodowodów, np. takich jak Urszula, Andrzej, Mikołaj, Jan, Grzegorz, Sawa czy Kira.

Te przykłady zdumiały mnie o tyle, że nie sądziłem, iż banksterska propaganda schodzi na tak niski, szczegółowy poziom.

Ale było to zadziwienie chwilowe, bowiem szybko zrozumiałem, że mamy do czynienia z mechanizmem, który został wdrożony do działania jako zasada życia społecznego na Matce Ziemi (planecie Ziemia jak kto woli) bardzo dawno – z początkiem tzw judaizmu i chrześcijaństwa oraz później umocniony i rozszerzonych za sprawą islamu.

Proces ten rozpoczął się znacznie wcześniej, kiedy wprowadzano w wiodących ośrodkach cywilizacji Starego Świata patriarchaty dziedziczne, jako systemy zarządzania ludźmi. Był to moment rozpoczęcia istotnego odchylenia, zboczenie systemu organizacji społecznej ludzkości, odejście od prawa przyrodzonego. Podług tego Prawa Wyższego / Przyrodzonego, będącego jednym z podstawowych Praw Przyrody ludzie jako gatunek istot „otrzymali” od NATURY Równe Prawa wobec siebie. Można też nazywać i odczytywać te Równe Prawa Przyrodzone/Przyrody, jako równe prawa do przetrwania w określonym siedlisku zajmowanym przez daną grupę ludzką.

Nadanie ludzkości tych praw miało miejsce na poziomie Wyższym niż ten na którym obowiązują „prawa ludzkie” – na poziomie boskim tj. Układu/Koła/Spirali i Cykli oraz „ścierania się / układania się” SIŁ WYŻSZYCH (boskich, tj niezależnych od człowieka/ludzkości) obowiązujących i działających w Galaktykach, Układzie Słonecznym i na Matce Ziemi z Jej Przyrodą (Planetach z ich Przyrodzonymi Kirami-Sekirami = Cechami/Możnościami). Tak naprawdę Prawa te „płyną” z Jedni (RA/RO) skąd „pobierane są / spływają i wpływają” do Prawi i Nawi, a poprzez moderowanie się / aktualizację w nich kształtują „stany”, byty i „pływy” (relacje) w Jawi.

Nowy system wprowadzono odchodząc od przyrodzonych zasad plemiennej współpracy. Uczyniono to celowo bądź stało się to z racji rozwoju (nie przesądzamy jak było), ale doprowadziło do implementacji fałszu / kłamstwa, które szybko zaczęto celowo wykorzystywać we władaniu społecznościami podlegającymi Kastom Panującym (Dziejatom – w językach indyjskich dźati (dewanagari: जाति), dosłownie „urodzenie”, czyli za-dzianie się / z-dziełanie życia tj. przyjście na świat dzie-dzica / dzie-cica = dziecka).

Przy pomocy kłamstwa i fałszu łatwiej było tymi społecznościami sterować w nowym systemie hierarchicznym. Wewnątrz społeczności rozpoczęło się różnicowanie grup ( i skłócanie ich) ze względu na ich tzw użyteczność grupową. Przy tym nadwyżki materialne wypracowane przez RO-botników / RO-lników = Wi_jeśniaków, czyli Wajśwów przejmowały kasty (grupy / dziejaty) ochroniarzy plemiennych Władców/Panów dziedzicznych lub świątynnych – Branów/ Bramów /Ramów – czyli Braminów i Wojów – Koszetyrsów/ Ksztarijów (gdy spojrzymy na to zjawisko poprzez starożytny porządek ario-słowiański w Indiach Sanskryckich). Proces ten postępował najszybciej na południu Starego Świata (wiemy dzisiaj że także i Nowego – w Ameryce zwłaszcza Środkowej i Południowej), gdzie występowały łatwiej nadwyżki materialne, a dużo wolniej na Północy, gdzie praktycznie system wiecowy – przyrodzony, utrzymywał się jeszcze miejscami do roku około 1000 n.e., a w Stepach Euro-Azji, wśród Eskimosów blisko koła podbiegunowego, czy w Ameryce Północnej jeszcze dłużej (XVII a nawet XIX wiek ne).

System społeczny zaczął odchylać się wtedy od pionu, od Osi Rzędności (Osi Rządu Prawi i Prawideł), w kierunku wy-koś-lawienia, s-KOSu, gdzie kos=los rozumiany jest już nie jako Przeznaczenie, ale jako Wybór (do→Wolność) dokonany przez człowieka. To tutaj pojawia się też pojęcie Wolnej Woli i Wolności nieobecne w dotychczasowej Rzędności (Porządku Jawicznym Ziemskim). Ktoś mógłby ten moment uznać za akt postępu ludzkości, w jakimś sensie był to postęp, ale tylko pozorny, ponieważ to co S-kośne (s-KOSZne / s-KOŠne / wybrane) jest chwiejne, niestałe, jest „dziurawe” (niepełne więc niepełno-praw_ne / kosze / kuse – skrzywione / wykrzaczone) i ma nieuchronną tendencję fluktuacyjną ku upadkowi, ku linii Odciętych od Źródła – Linii Poziomej, horyzontalnej. Niepełność ta i kusoć / koszość bierze się z immanentnej niepełności oglądu człowieczego / ludzkości jako istot materialno-duchowych o ograniczonej percepcji zmysłów/umysłów. „Koszerny” to w istocie niepełny, dziurawy jak kosz i tak samo niepewny, bo to przy znikomym poziomie wiedy ludzkiej jest tylko wymysł człowieczy, który daje porządek taki sam jak porządek /nieporządek losowy-kosowy.

Zauważmy, że tę samą sytuację możemy zaobserwować współcześnie kiedy pomimo materialnego rozwoju i cywilizacji informatyczno-technologicznej oraz „wiedzy” IV generacji Przyrodzone Prawa Człowieka znajdują się w opłakanym stanie, są kwestionowane nawet do tego stopnia, że w niektórych krajach ( jak Chiny) wprowadzono wśród najniższej kasty – robotników / rolników = Niewolników Systemu (bo przecież nie wśród kierownictwa tzw Partii) zakaz posiadania dzieci (dyrektywa: jedna komórka rodzinna jedno dziecko), a system zniechęcania do rodzenia i wychowywania dzieci wprowadzono też skutecznie w krajach tzw rozwiniętego i demokratycznego Zachodu (na innej zasadzie, w łagodniejszej formie niedostatków finansowych i mieszkaniowych, ale z tym samym skutkiem – w UE, USA i krajach sojuszników jak np Korea Płd, Japonia, Australia) gdzie dzietność spadła w zastraszający sposób prowadząc do wymierania społeczności ludzkiej. Uczyniono z hasła bezdzietności (wymierania) jedno z głównych „pozytywnych” oręży preferowane w propagandzie medialnej w rzekomej walce o ochronę Matki Ziemi. Rozpoczęto też pod fałszywą flagą ochrony szczepiennej proces depopulacji ludzkości. Dowodem jest spadek długości życia w Polsce po roku 2015 – gdy pojawiła się tzw ptasia i świńska grypa (wiadomo dzisiaj że były to mutacje wirusów z laboratoriów militarnych) oraz szczepionki grypowe. Od roku 2020 odnotowano dużo gwałtowniejszy spadek długości życia w statystykach GUS (i wzrost liczby zgonów wśród starszych ludzi poddanych szczególnie szczepionkowej depopulacji). Na obniżenie długości życia miał też wpływ fakt nadmiarowych 240 000 zgonów w okresie pandemii / plandemii 2020-2022 oraz spadająca dzietność, coraz większe problemy – już na skalę całej populacji – z zachodzeniem w ciążę i rodzeniem się zdrowych dzieci – coraz niższy odsetek zdrowych w stosunku do chorych. Na masową skalę stosuje się dzisiaj arbitralną rządową cenzurę w mediach – jak za czasów totalitaryzmu 1945-1990. Pogłębiła się też bieda, czyli pojawił się brak nadwyżek materialnych tam gdzie one występowały w znacznej ilości – dzisiaj 1% ludzkości posiada majątek odpowiadający 99% całej populacji i mamy praktycznie nowy okres FEUDALNY w dziejach Świata. Nastąpiło więc współcześnie w XXI wieku pogłębienie odejścia od Rzędności Prawi, od S-PRAW-wi_jedliwej i Prawej RzeczyIstności, od Źródłowej Linii Rzędnych ku Upadkowi – Odcięciu od Źródła / ku Linii Odciętych.

To pokazuje, że tzw postęp (przemysłowy, czy informatyczno-technologiczny, naukowy) nie jest i nie może być wyznacznikiem rozwoju cywilizacji człowieka. To jest posuwanie się w czasie ze spowodowaniem podejściem materialistycznym i hedonistycznym destabilizacji i degradacji środowiska i układności społecznej, bez postępu w rozwoju społecznym, czyli cywilizacyjnym, przy pozorach postępu i rozwoju ogólnego.

Od chwili odejścia od Praw Rzędnych (Prawa Przyrodzonego) korekty ku Rzędności w Systemie organizacji życia na Ziemi przestały odbywać się niejako „automatycznie” – Na człowieka spadł obowiązek pilnowania fluktuacji Osi S-KOŚnej tak, aby zbliżała się ona do Osi RZĘDNEJ (PRAWO-Rządności), a nie opadała ku Osi Odcięcia od Źródła. Posuwanie się po Osi Czasu na Osi Odciętych oznacza brak jakiegokolwiek postępu zbliżającego Ludzkość do Źródłowości, oznacza jedynie horyzontalny rozwój cywilizacji, czyli stratę czasu przy pozorowanym rozwoju.

Doskonale ujmuje tę rzecz matematyka i fizyka oraz metatematyka (geometria/matematyka metafizyczna, zwana świętą) i tematomatyka (matma, o której co nieco napomknął już tak Franciszek Zalewski jak i Tadeusz Mroziński oraz dawne systemy filozoficzno-ezoteryczne oddające właściwości cyfrowe RzeczyIstności np tarot, systemy wróżebne, alchemia itp), które oddają ją współcześnie w tzw Układzie Współ-Rzędnych.

Osie matematyczne i metatematyczne – Osie Ładu RzeczyIstności

Neognoza widzi ten stan rzeczy jako odstępstwo od Porządku ku Bezładowi – wpierw Lucyferycznemu w którym może jakiś czas trwać i ewoluować powoli albo ku Nieładowi Satanistycznemu – czyli Odcięciu gwałtownemu od Źródła Praw – Rzędnych.

Zapewne ten system kształtował się przez stulecia, ale niewykluczone, że był to proces gwałtowny i szybki, związany np. z pojawiającymi się nadwyżkami dóbr. Proces ów znacznie przyspieszył i umocnił się kiedy nastały na świecie rządy religijnych monoteizmów. Wtedy uzyskał swój kształt lity, zestalony, betonowo-trwały. I taki trwa do dzisiaj z nieznacznymi, pozornymi modyfikacjami.

Oczywiście fluktuuje on – ma swoje apogea zamordyzmu, jak za czasów faszyzmu i nazizmu i totalitaryzmu komunistycznego w latach 1920-1990. Gdzieniegdzie trwa niemalże niezmiennie do dzisiaj w formie skrajnie faszystowskiej: Chiny, Iran, Kraje Arabskie, Rosja, Białoruś. Ma też swoje łagodniejsze oblicza jak w UE, USA i Polsce po roku 1990. To co obserwujemy w Polsce i UE obecnie (2020-2025) jest nawrotem do praktyk sprzed roku 1990 typowych dla czasów faszystowsko-nazistowskich i tzw demokracji ludowych, będących w istocie reżimami totalitarnymi podległymi centrali „komunizmu” w Moskwie. Były to nie tylko reżimy totalitarne w Europie, ale też np w Azji i Afryce – Wietnamie, dawnej Kambodży, w Syrii, Algierii, Kongu i innych krajach np. w Ameryce Południowej na Kubie, w Nikaragui, czy dzisiaj w Wenezueli.

– Czyżby i w tej drobnej sprawie, nadawania imion – pomyślałem – Ludzkość żyła współcześnie upowszechnianymi masowo kłamstewkami podobnymi do tych wielkich kłamstw: na temat dziejów świata, historii, rozwoju języków i czasu ich ukształtowania, czy mechanizmów biologicznych kształtujących życie na Ziemi i zaistnienia na naszej planecie wiodącego gatunku biologicznego, jakim jest Człowiek?

Czyżby proces nadawania imion i nazwisk był aż tak istotny?

Możliwe – pomyślałem – ponieważ to Korporacja Watykańska i inne światowe organizacje religijne trzymały przez setki lat łapę na procesie nadawania imion i nazwisk organizując przy tej okazji indoktrynacyjne widowiska zwane „nadaniem imienia” / chrztem. Dopiero od niedawna zapanowała gdzieniegdzie na świecie „dowolność” w tych sprawach, ale w ograniczonym „kulturowo” stopniu. Słowo „kulturowo” wziąłem w cudzysłów, bo kulturowość obecnie kształtują mody lansowane przez masową banksterską propagandę medialną, a więc dyktuje ją Klasa Panów Systemu (posiadaczy mediów).

I tej właśnie sprawie: faktycznego kulturowego wpływu na świadomość narodów, w tym Polaków poświęcona jest Wykładnia 23 – Graniczna Trzeciego Kręgu Wykładni; K-Ładów RzeczyIstnych i Ładu Rzeczywistego.

Widać imię jakim się posługujesz i twoje nazwisko nie jest rzeczą na tyle nieważną i obojętną, jak to przedstawia SYSTEM, nie na tyle żeby pozwolić ludziom dowolnie sobie je kształtować.

Człowiek jest nie tylko tym co zje  – jak się okazuje – także tym jakie nazwisko i imię nosi, czyli jakie ma korzenie rodowodowe. Czy zatem jesteśmy także NIEWOLNIKAMI MIANA – IMIENIA i NAZWISKA?

Czy imię i nazwisko określa nasze położenie klasowe, społeczne i w jakimś ukrytym procesie pozaświadomym, albo całkiem świadomym ale również wstydliwie przez System skrywanym, działającym z premedytacją, ustawia nas w całej strukturze świata, pozwalając lub nie pozwalając zajmować określone stanowiska, brać udział lub nie, w grze politycznej albo w gospodarce?

Jednym z bardzo szkodliwych schematów wpajanych przez banksterkę światową Polakom po obaleniu władzy Moskwy w naszym kraju w 1989 roku było stwierdzenie, że kapitał nie ma barw narodowych. Jak bezczelne i ohydne jest to kłamstwo można dostrzec z perspektywy 35 lat trwania tak zwanego kapitalizmu w Polsce.

Kapitał o pochodzeniu polskim jest wciąż co do swej siły finansowej marginalny a gospodarka polska jest oparta o zachodnie korporacje, które wyciągają zyski z Polski za granicę, do swoich krajów macierzystych. Robi się wszystko aby kapitał polski się nie rozwinął, aby polskie firmy były jak najsłabsze – nie konkurencyjne dla korporacji zachodnich. Nawet obciążenia fiskalne nakładane na polski biznes przez zarządzających nią polityków są ukierunkowane na dławienie inicjatywy, maksymalny wyzysk fiskalny i utrudnienie administracyjne rozwoju wielkiej własności.

Takie postępowanie byłoby chlubne z punktu widzenia powstrzymywania wzrostu nierówności społecznych, ale tylko wtedy gdyby w ten sposób działało całe otoczenie, cały świat. Tymczasem znowu, podobnie jak za czasów Złotego Wieku i I Rzeczpospolitej – Polski Przedrozbiorowej, w której wbrew otaczającemu ją światu monarchii absolutnych panowała demokracja wiecowo-sejmowa, dzisiaj także cały świat wskazuje na Polskę palcem jako na wyjątek – kraj, w którym nie ma wielkich oligarchów i nie powstała wielka oligarchia, czyli Klasa Panów Świata, Panów w SYSTEMIE PAN-NIEWOLNIK!

Jednakże otoczenie gospodarcze Polski składa się z molochów oligarchicznych, czy to prywatnych jak w USA, UE, Korei Płd, Japonii i innych krajach sojuszniczych NWO1, czy to państwowych jak w krajach NWO2, w Chinach i Rosji.

Do niedawna system podatkowy w Polsce był ustawiony w taki sposób (poprzez dochodowe progi fiskalne), że bezwzględnie gnębił nowe, powstające, młode firmy prywatne, obciążając je podatkami do tego stopnia, że nie były w stanie wywiązać się z opłat składek społecznych i zdrowotnych nakładanych na nie przez państwo (czytaj zarządców Polski). Stawianie takich barier uniemożliwiło powstanie w Polsce przez te 35 lat prawdziwych elit narodowych – elit dysponujących takim majątkiem, który pozwalałby im mieć wpływ realny na system gospodarczy kraju, w tym na rządy (czytaj zarządy) i ich zachowanie względem biznesu.

Tak jak fałszywe były (czasami jeszcze wciąż są) głoszone w Polsce stwierdzenia na temat kapitału o rzekomo bezpaństwowym pochodzeniu, tak samo fałszywe są stwierdzenia dotyczące nazwiska i imienia Właścicieli tego kapitału. Jest oczywiste, że to nazwisko i imię przypisuje człowieka do narodowości, a szerzej nawet do grupy rasowej np. Słowiańszczyzny, krajów Arabskich, Żydostwa czy tzw Europy Zachodniej i USA. Chociaż oficjalnie według deklarowanego ustroju demokratycznego tzw RASY w ogóle nie istnieją a RASIZM jest przestępstwem, to RASA, jak i wyznawana religia jak najbardziej decyduje OBECNIE czy dana osoba zostanie dopuszczona do Klasy Panów czy też nie. Od nazwiska i grupy religijnej do jakiej należysz, często zależy w decydującym stopniu do czego i na jaką skalę zostaniesz dopuszczony, na jaką skalę będziesz mógł robić tzw interesy, czyli posiadać kapitał. Nie posiadając odpowiednio wielkiego kapitału nie możesz nawet pretendować do faktycznej Klasy Panów, nie należysz też do elity świata. Jesteś pariasem Klasy Panów, co najwyżej lokalnym kacykiem o ograniczonych możliwościach, którego Wall Street lub City of London może nakryć i zniszczyć jednym ruchem dłoni, jednym pstryknięciem palców w odpowiedni przycisk na giełdzie lub podczas tajnych, zakulisowych rozmów w politycznym gabinecie.

Że tak jest przekonali się rosyjscy tzw miliarderzy, których majątek bezczelnie zarekwirowano, bądź zablokowano, z początkiem wojny Rosja-Ukraina, podobnie zresztą jak tzw „aktywa rosyjskie”, czyli własność rządu Rosji i państwa rosyjskiego.

Skoro można tak bezwzględnie i potężnie uderzyć z Waszyngtonu, Nowego Jorku, City of London czy Brukseli w gospodarkę tak potężnego państwa jak Rosja, które uchodziło i uchodzi nadal za jedno 6. czy 10. najpotężniejszych gospodarczo, a militarnie i politycznie jest 2. lub 3. po Chinach potęgą na świecie, to wyobraźmy sobie co można zrobić z gospodarką Polski albo Serbii, albo Węgier, Słowacji, Rumunii, Albanii itp.?

Kto widział serial filmowy Billions widział też, jak jedna z potężnych grup kapitałowych zaatakowała Nigerię i jej cały system gospodarczy. W filmie nieskutecznie, ale zapewniam was że to nieprawda, bo ten film hollywoodzki jest po prostu wentylem bezpieczeństwa i kłamie w najważniejszych sprawach dla utrzymania stabilności i nienaruszalności Układu Rządu SYSTEMU, mimo iż ujawnia częściowo mechanizmy Klasy Panów. Czyni to tylko na tyle na ile musi, na ile ten mechanizm BESTIALSTWA i Rządów BESTII jest już Niewolnikom siedzącym przed telewizorami i oglądającym kanał HBO znany. To samo dotyczy też innych seriali obnażających o tyle o ile Mechanizmy Rządów Bestii (jak Sukcesja, czy inne), które jednocześnie lukrują ten obraz i ukrywają więcej niż ujawniają. Wojna Rosji z Ukrainą ujawniła znacznie więcej niż jakikolwiek telewizyjny szoł dla maluczkich serwowany przez Banksterskie Media tłumom, bo choćby powiązanie wielkiego kapitału z sektorem militarnym, służbami specjalnymi i z rządami świata NWO1 oraz mechanizmy zarządzania światem NWO2.

Proszę więc odpowiedzcie sobie sami, czy kapitał ma barwy narodowe czy nie ma?!

A czy imię i nazwisko ma znaczenie? Wejdźcie do Wikipedii i zobaczcie listę czołówki (pierwszej 40.) aktorów zatrudnionych w serialu Billions, a dowiecie się tego. Nie ma tam ani jednego słowiańskiego nazwiska. Obecnie gra w nim wielu Murzynów – bo to jest poprawne politycznie w latach kiedy on powstał 2016-2023 – ale do lat 80-tych XX wieku mielibyście tam Murzyna co najwyżej w roli odźwiernego w białych rękawiczkach. Dzisiaj Hollywod pisze seriale sam o sobie i wypiera się bezczelnie tego swojego przeszłego antymurzyńskiego rasizmu, ale bez skrępowania uprawia rasizm antysłowiański, czy antykatolicki (patrz choćby Ojciec Chrzestny i obraz Włoch, Włochów i Sycylii – siedliska archaicznych „przesądów” i zabobonów.  Sam tytuł tego filmu ma zabarwienie rasistowskie. A widzieliście tam choćby jednego Murzyna w roli głównej? Rok produkcji 1972. Tak, wtedy Murzyni mieszkali w amerykańskich gettach – dzielnicach biedoty, a przestępczość w nich była gigantyczna. Głównym miejscem bytowania Murzynów w USA anno domini 1970 były getta, czyli czarne dzielnice biedoty i więzienia. Ale ten hollywoodzki gigant – film Francisco Coppoli – o tym milczy. Włosi z USA sami przedstawiają karykaturę własnego kraju pochodzenia w tym filmie, bo tak każe im robić kapitał właścicielski przemysłu filmowego, głównie amerykańsko-żydowski! 

Dzisiaj w serialach filmowych w ten sam sposób pokazuje się Rosjan-Miliarderów i Rosję jako ich ojczyznę.

– Tak! – Doszedłem do wniosku, że MIANO (imię i nazwisko) człowieka to jest dobry, bo pozornie bardzo drobny przykład zakłamania całego SYSTEMU. Drobny ale jakże istotny skoro wpływa na możliwości normalnego działania w systemie gospodarczym i udziału w życiu gospodarczym i politycznym Układu Rządów Światowego Systemu Pan-Niewolnik.

Ktoś naiwny powie, że można zmienić oficjalnie imię i nazwisko, tyle tylko że w świecie Klasy Panów taki zabieg jest bezowocny – ktoś taki zostanie prześwietlony tysiąc razy zanim dopuszczą go do właściwej uczelni wyższej, do właściwego klubu, klanu rodzinnego/rodowego, do wspólnego stołu w Święto Niepodległości.

A jeżeli SYSTEM kłamie w tak drobnych sprawach jak pochodzenie imion, przywłaszczając je kulturze tzw Zachodu, to co „robi” w sprawach, które sam uważa za naprawdę wielkie i ważne – np. historii militarno-politycznej, religijnej i obyczajowo-kulturowej Świata?!

System ma to do siebie, że działa sam z siebie na każdym poziomie od góry do samego dołu, od najrozleglejszego ogółu do najmniejszego szczegółu.

Nie trzeba też mnożyć przykładów aby tezę o jego starożytnym rodowodzie udowodnić – wystarczy jeden, za to spektakularny.

Oto Międzynarodowa Korporacja Watykańska, której rzekomym celem jest dobro pojedynczego człowieka jak i całej ludzkości, która działa już około tysiąc-pięćset lat na Ziemi i od ponad tysiąca lat posiada też możliwość upowszechniania wiedzy i pisma oraz edukacji społeczeństw poprzez druk i słowo mówione z ambon, przez 500 lat z tego tysiąca i pięćset swoich absolutnych rządów nie uczyniła nic, aby nauczyć ludzi powszechnie pisać i czytać, czyli wyzwolić ich ze stanu niewiedzy i wydobyć ich ze stanu analfabetyzmu.

To rządy państw z początkiem XX wieku zaczęły likwidować analfabetyzm, gdy potrzebna im była do dalszego pomnażania majątków klasa niewolników wykształconych, zdolnych do obsługiwania skomplikowanych urządzeń przemysłowych. To rewolucja przemysłowa więc wyzwoliła ludzkość ze stanu NIEWIEDZY, ze stanu BRAKU DOSTĘPU DO PRAWDY O ZASADACH RZĄDZĄCYCH ŚWIATEM. W tym najwięcej i najszybciej pozbywały się analfabetyzmu rządy komunistów, materialistów odżegnujących się od uznania istnienia boga i jakiejkolwiek duchowości, a przede wszystkim kwestionujących uzurpacyjną kompetencję organizacji Kościoła do władania duszą ludzką. To one, zamordystyczne totalitaryzmy zdemontowały na swoim terenie kościół i dokonały tego przełomu w analfabetyzmie przez owych 50 lat (w Polsce wystarczyło 20 lat). Ale nie czyniły tego dla „dobra ludzkości”, lecz dla tych samych powodów co na „kapitalistycznym” Zachodzie, by NIEWOLNICY SYSTEMU umieli obsługiwać skomplikowane urządzenia przemysłowe. Stąd w krajach „socjalistycznych” tak rozbuchana i szalejąca cenzura prewencyjna lat 1918-1990 (w Polsce 1945-1989) i wyroki długoletniego więzienia i zsyłki na Syberię do obozów pracy dla wszystkich, którzy nie chcieli poddać swoich Myśli i Poglądów, swojego ROZUMU owej CENZURZE. Dzisiaj jak widzicie ponownie – tym razem na skalę całego świata – SYSTEM PAN_NIEWOLNIK zaczyna stosować CENZUROWANIE MYŚLI i OBIEGU INFORMACJI – czyli wprowadza znów INKWIZYCJĘ ROZUMU.

Czy można zreformować tak doskonale zorganizowany System Pan-Niewolnik?

Jeśli tak doskonale działa od samej góry do samego dołu przez tysiąclecia to jest to niemożliwe.

Należy go więc unicestwić, wyrzucić za burtę naszego statku kosmicznego Ziemia, prosto w próżnię wszechobejmującego kosmosu. Tylko czym go zastąpić? Czy zamordyzmem, totalitaryzmem i faszyzmem typowym dla krajów NWO2.

Przy okazji przeprowadzanego w tej rozprawie dowodu niejako na uboczu uwidzialnia (ob-jawia) się jak szeroko naprawdę rozlewają się wpływy kultury i tradycji ario-słowiańskiej (słowiano-aryjskiej) w cywilizację Zachodu i Wschodu, jak głęboko (rdzennie) i daleko sięgają w przeszłość (w prehistorię) oraz jak mocno zakorzenione są te wpływy we współczesnej cywilizacji. Mimo iż skupiamy się głównie na mianach ludzi, imionach i zwaniach (nazwiskach), czyli MIANACH Istot MATERIALNO-DUCHOWYCH, to w istocie sięgamy całego zakresu fałszu i kłamstwa Systemu Pan-Niewolnik. To doświadczenie pokaże nam na przykładzie rzeczy drobnej – imion i nazwisk – jak dalekie od prawdy są wszelkie rozpowszechniane współcześnie masowo „prawdy”.

Rozpoznanie to uwypukla też problem powszechny – Egzystowania Ludzkości NADAL w świecie, który nie jest rzeczywisty ani tym bardziej RzeczyIsty, lecz jest powstałym z fałszywych wyobrażeń pseudo-światem, czymś co wiele osób odczuwa jako Matrix – Świat Nierzeczywisty, Fikcję, często nazywaną już obecnie Światem Bestii.

Wykażemy też, że nawet tak drobna kwestia jest elementem rozgrywki, manipulacji  i walki o rząd dusz. Jest także polem do uprawiania w istocie rasistowskiej, wykluczającej propagandy przez grupę uzurpującą sobie prawo do władania Światem i Ludzkością.

Zobaczymy, że w dzisiejszych czasach nauka i media informacyjne stały się zakładnikami propagandy tejże grupy, która tworzy Nową Klasę Feudałów w dosłownym rozumieniu definicji słownikowej Feudalizmu.

(Definicję feudalizmu, z zastrzeżeniem że nie jest to system który „był”, ale system który „jest” i działa obecnie w nowej postaci, znajdziecie np. w zmanipulowanej, ale akurat w tym wypadku wystarczająco precyzyjnej pl.wikipedii, tutaj: https://pl.wikipedia.org/wiki/Feudalizm).     

Zatem do dzieła! – Imię Soren i jego znaczenie oraz jego pochodzenie (korzenie) przyjęte powszechnie do wiadomości przez społeczeństwa tzw Zachodu, w tym przez Polaków, kontra jego znaczenie i pochodzenie rdzenne: rzeczywiste, prawdziwe.

Znaczenie imienia Soren w kulturze Windyjskiej (Indii Sanskryckich) i Hinduskiej

Oto wiadomość od HW:

Szanowni Rodacy, w Indiach jest imię pochodzące z Sanskrytu – SURESH wymawia się “surisz” . Oznacza ono “ ruler of gods” i oddaje związek dwóch słów: Sura znaczy Bóg (God), ISHA /co to słowo przypomina w Rodzinnym jezyku aha!!!…./ znaczy władca.
I am resting my case ,it is as simple as knowing the base of the mattress and the truth will be clear and obvious. Pozdrawiam”

I tak z grubsza rzeczywiście jest – to jest celne spostrzeżenie.

Imię Suresh – pochodzenie i znaczenie

Suresh jest imieniem męskim, które wywodzi się z języka sanskryckiego. Jest to popularne imię w krajach Azji Południowej, takich jak Indie, Nepal czy Sri Lanka. W języku hindi oznacza „najlepszy”, „doskonały” lub „szczególny”. Imię to jest również często używane w hinduizmie jako jedno z imion Boga Wisznu.

Pochodzenie imienia Suresh

Imię Suresh ma długą historię i jest ściśle związane z kulturą i religią Indii. Według mitologii hinduskiej, Suresh był synem boga Wisznu i bogini Lakshmi. Jego bratem był także inny ważny bóg – Ganesha. Według legendy, Suresh został stworzony przez Wisznu, aby pomóc mu w walce ze złymi siłami i przywrócić porządek na ziemi.

W hinduizmie imię Suresh jest również kojarzone z innym bogiem – Śiwą. W niektórych regionach Indii jest on uważany za inkarnację Śiwy i czczony jako bóstwo opiekuńcze i pomyślności.

Znaczenie imienia Suresh

Jak już wspomniano, w języku hindi imię Suresh oznacza „najlepszy”, „doskonały” lub „szczególny”. Jest to imię, które symbolizuje siłę, mądrość i dobroć. Osoby noszące to imię są często uważane za przywódców, którzy potrafią pokierować innymi w dobrym kierunku.

Imię Suresh jest również kojarzone z bogactwem i pomyślnością. W hinduizmie jest ono często używane jako imię dla chłopców urodzonych w bogatych rodzinach lub dla tych, którzy mają osiągnąć sukces i dostatek w życiu.

Pochodzenie nazwy „suresh”

Aby zrozumieć pochodzenie nazwy „suresh”, konieczne jest zbadanie jej pochodzenia. Nazwa ta ma swoje korzenie w kulturze hinduskiej, a konkretnie w Indiach. W sanskrycie imię składa się z dwóch części: „su”, co oznacza „dobry” lub „doskonały” oraz „resh”, co oznacza „władca” lub „pan”. Dlatego „suresz” tłumaczy się jako „dobry władca” lub „doskonały pan”.

Znaczenie imienia „suresh”

Znaczenie nazwy „suresz” jest ściśle związane z jej korzeniami w kulturze hinduskiej. W tradycji hinduskiej imiona mają głębokie znaczenie i często odzwierciedlają pożądane cechy lub cechy pozytywne. „Suresh” to imię przywołujące na myśl wizerunek honorowego i mądrego przywódcy, kogoś, kto potrafi rządzić sprawiedliwie i współczująco.

Imię to może być również kojarzone z hinduskim bóstwem Suryą, bogiem słońca. W mitologii hinduskiej Surya jest uważana za boską istotę, która daje światu życie i energię. Dlatego nazwa „suresh” może nieść ze sobą konotacje mocy i świetlistości.

Oto i manipulacja medialna w całej swojej okazałości. Imię Suresh składa sie z dwóch rdzeni – Sur i Resz, przy czym człon „sur” – to wprost określenie Boga Słońca Suryi, który jest też Bogiem Jasności / Światła i Mocy Słońca jego grzania. U Słowian jest to Zoria / Zora / Zorza a w językach słowiańskich słowo to wyraża to samo: bogini Jasności, Światła, O-Grzewająca (goria / żoria [rzoria] / zoria / zaria). Zaś człon resz oznacza rysziego – władcę, ale władcę mądrości i boskich przesłań – kapłana Bogów – mudrę , górytę (guru), natchnionego przekaziciela wiedy mówiącego wprost mową bogów – Roz-jaśniającego (Ob-jaśniającego) i Ob-jawiającego Prawdę Świata. Jest to więc Posłaniec Bogów, Władca Światła, Oświecający – a nie jakiś „dobry” czy „doskonały” człeczyna.

Tak – to miano niesie za sobą „konotacje świetlistości”, i tylko świetlistości oraz boskości.

Warianty imienia „suresh”

Podobnie jak wiele imion pochodzenia hinduskiego, „suresz” ma kilka odmian używanych w różnych regionach i dialektach Indii. Niektóre z najpopularniejszych wariantów to:

Suresh: jest to oryginalna forma imienia używana w większości Indii.

Suraj: Ten wariant jest używany głównie w północnych Indiach i w języku hindi oznacza „słońce”.

Surish: ta forma imienia jest mniej powszechna, ale występuje w niektórych regionach Indii.

Surajit: ten wariant ma podobne znaczenie do nazwy „suresh” i jest używany w niektórych częściach Indii.

Gdy idzie o Surję – słowiano-aryjską Panią Światłości (Świtu i Zmierzchu, Rozświetlenia i Rozjaśnienia), która została w Indiach utożsamiona ze Słońcem, sięgnijmy do anglojęzycznej Wikipedii:

 Surya

For other uses, see Surya (disambiguation).

Surya
God of the Sun[1] Ruler of the Planets Para Brahman, the Supreme Being (Saura)
Member of Navagraha
Sculpture of Surya with attendants, c. 11th century
Other names	Aditya Vivasvant Martanda Savitr Bhaskara Bhanu Divakara Suryanarayana Ravi Kathiravan Prabhakara
Affiliation	Deva, Adityas, Navagraha
Abode	Suryaloka
Planet	Sun
Mantra	Gayatri Mantra Oṃ Adityayah Namo Namaḥ Oṃ Surya Devāya Namaḥ
Weapon	Suryastra, Astras, Wand, Trisula, Chakra, Gada and Conch Shell
Day	Sunday
Number	1
Mount	Chariot drawn by seven horses Charioteer: Aruṇa[2]
Festivals	Pongal, Sankranti,[3] Chhath
Genealogy
Parents	Kashyapa (father) Aditi (mother)
Siblings	Adityas including Indra Varuna Vamana Bhaga Aaryaman Mitra
Consorts	Sanjna and Chhaya[note 1]
Children	Vaivasvata Manu Yama Yamuna Ashvins Revanta Shani Tapati Savarni Manu Sugriva Karna
Equivalents
Greek equivalent	Helios[7]
Indo-European equivalent	Sehul
Norse equivalent	Sól
Roman equivalent	Sol
Egyptian equivalent	Ra[8]

Part of a series on

Hinduism

Surya (/ˈsuːrjə/;^[9]Sanskrit: सूर्य, IAST: Sūrya) is the Sun^[10] as well as the solar deity in Hinduism.^[10] He is traditionally one of the major five deities in the Smarta tradition, all of whom are considered as equivalent deities in the Panchayatana puja and a means to realise Brahman.^[11] Other names of Surya in ancient Indian literature include Aditya, Arka, Bhanu, Savitr, Pushan, Ravi, Martanda, Mitra, Bhaskara, Prabhakara, Kathiravan, and Vivasvan.^[12][13][14]

The iconography of Surya is often depicted riding a chariot harnessed by horses, often seven in number^[2] which represent the seven colours of visible light, and the seven days of the week.^[12][15] During the medieval period, Surya was worshipped in tandem with Brahma during the day, Shiva at noon, and Vishnu in the evening.^[12][16] In some ancient texts and art, Surya is presented syncretically with Indra, Ganesha, and others.^[12][15] Surya as a deity is also found in the arts and literature of Buddhism and Jainism. Surya is also regarded as the father of Sugriva and Karna, who play important roles in the two Hindu epic—the Ramayana and the Mahabharata, respectively. Surya was a primary deity in veneration by the characters of the Mahabharata and Ramayana.^[17][18]

Surya is depicted with a Chakra, also interpreted as Dharmachakra. Surya is the lord of Simha (Leo), one of the twelve constellations in the zodiac system of Hindu astrology. Surya or Ravi is the basis of Ravivara, or Sunday, in the Hindu calendar.^[19] Major festivals and pilgrimages in reverence for Surya include Makar Sankranti, Pongal, Samba Dashami, Ratha Saptami, Chath puja, and Kumbha Mela.^[20][21][22]

He is particularly venerated in the Saura and Smarta traditions found in Indian states such as Rajasthan, Gujarat, Madhya Pradesh, Bihar, Maharashtra, Uttar Pradesh, Jharkhand, and Odisha.

Having survived as a primary deity in Hinduism longer than any most of the original Vedic deities, the worship of Surya declined greatly around the 13th century, perhaps as a result of the Muslim destruction of Sun temples in North India. New Sun temples virtually ceased to be built, and some were later repurposed to a different deity. A number of important Surya temples remain, but most are no longer in worship. In certain aspects, Surya has tended to be merged with the prominent deities of Vishnu or Shiva, or seen as subsidiary to them.^[23]

 Texts and history

 Vedic

The Sun and the Earth

The Sun causes day and night on the earth,
because of revolution,
when there is night here, it is day on the other side,
the sun does not really rise or sink.

—Aitareya Brahmana III.44 (Rigveda)^[24][25]

The oldest surviving Vedic hymns, such as the hymn 1.115 of the Rigveda, mention Sūrya with particular reverence for the „rising sun” and its symbolism as dispeller of darkness, one who empowers knowledge, the good and all life.^[26][27] However, the usage is context specific. In some hymns, the word Surya simply means Sun as an inanimate object, a stone or a gem in the sky (Rigvedic hymns 5.47, 6.51 and 7.63); while in others it refers to a personified deity.^[28][27] Surya is prominently associated with the dawn goddess Ushas and sometimes, he is mentioned as her son or her husband.^[29]

Surya’s origin differs heavily in the Rigveda, with him being stated to have been born, risen, or established by a number of deities, including the Ādityas, Aditi, Dyaush, Mitra–Varuna, Agni, Indra, Soma, Indra-Soma, Indra-Varuna, Indra-Vishnu, Purusha, Dhatri, the Angirases, and the gods in general.^[28][30] The Atharvaveda also mentions that Surya originated from Vritra.^[28]

The Vedas assert Sun (Surya) to be the creator of the material universe (Prakriti).^[31] In the layers of Vedic texts, Surya is one of the several trinities along with Agni and either Vayu or Indra, which are presented as an equivalent icon and aspect of the Hindu metaphysical concept called the Brahman.^[32]

In the Brahmanas layer of Vedic literature, Surya appears with Agni (fire god) in the same hymns.^[33] Surya is revered for the day, while Agni for its role during the night.^[33] The idea evolves, states Kapila Vatsyayan, where Surya is stated to be Agni as the first principle and the seed of the universe.^[34] It is in the Brahmanas layer of the Vedas,^[35][36] and the

Upanishads that Surya is explicitly linked to the power of sight, to visual perception and knowledge. He is then interiorized to be the eye as ancient Hindu sages suggested abandonment of external rituals to gods in favor of internal reflections and meditation of gods within, in one’s journey to realize the Atman (soul, self) within, in texts such as the Brihadaranyaka Upanishad, Chandogya Upanishad, Kaushitaki Upanishad and others.^[37][38][39]

Conflation with other solar deities

Surya in Indian literature is referred to by various names, which typically represent different aspects or phenomenological characteristics of the Sun. The figure of Surya as we know him today is an amalgamation of various different Rigvedic deities.^[40] Thus, Savitr refers to one that rises and sets, Aditya means one with splendor, Mitra refers to Sun as „the great luminous friend of all mankind”,^[41] while Pushan refers to Sun as illuminator that helped the Devas win over Asuras who use darkness.^[42] Arka, Mitra, Vivasvat, Aditya, Tapan, Ravi and Surya have different characteristics in early mythologies, but by the time of the epics they are synonymous.^[42]

The term „Arka” is found more commonly in temple names of north India and in the eastern parts of India. The 11th century Konark Temple in Odisha is named after a composite word „Kona and Arka”, or „Arka in the corner”.^{[43]: 6–7} Other Surya temples named after Arka include Devarka (Deva teertha) and Ularka (Ulaar) in Bihar, Uttararka and Lolarka in Uttar Pradesh, and Balarka in Rajasthan. Another 10th-century sun temple ruin is in Bahraich, Uttar Pradesh named Balarka Surya Mandir, which was destroyed in the 14th century during the Turkish invasions.^{[citation needed]}

Vivasvat, also known as Vivasvant,^[44] is also one such of these deities. His wife is Saranyu, daughter of Tvashtar. His sons include the Ashvins, Yama, and Manu. Through Manu, Vivasvat is considered an ancestor of humanity. Vivasvat is affiliated with Agni and Matarishvan, with Agni being stated to have been first revealed to those two. Vivasvat is also variously related to Indra, Soma, and Varuna. Vivasvant is also used as an adjective of Agni and Ushas to mean „brilliant”. Already by the time of his earliest appearance (the Rigveda), Vivasvat had declined in importance. He was likely a solar deity, but scholars debate his specific role as one.^[45] In the Rigveda, Indra drinks Soma alongside Manu Vivasvat and Trita.^[45] In post-Vedic literature, Vivasvat further declines in importance, and is merely another name for the sun.^[45] He is cognate to the Avestan Vivanhvant, who is the father of Yima (cognate to Yama) and Manu.^[45][46]

 Epics

As per the Ramayana’s Yuddha Kanda, Rama was taught the Ādityahṛdayam stotra before his war against Ravana, the king of the rakshasas. The stotra was composed in Anushtup Chanda in praise of Surya, who is described as the embodiment of all gods and the origin of everything in the universe.

The Mahabharata epic opens its chapter on Surya that reverentially calls him as the „eye of the universe, soul of all existence, origin of all life, goal of the Samkhyas and Yogis, and symbolism for freedom and spiritual emancipation.^[27]

In the Mahabharata, Karna is the son of Surya and unmarried princess Kunti.^[27] The epic describes Kunti’s trauma as an unmarried mother, then abandonment of Karna, followed by her lifelong grief. Baby Karna is found and adopted by a charioteer but he grows up to become the greatest warrior and one of the central heroes of the great war of Kurukshetra.^[47]

 Iconography

 Buddhism and Jainism

A Hellenistic coin of Plato of Bactria (145–130 BCE) with the sun god Helios (left), and depiction of Surya in a Buddhist relief at Bodh Gaya (2nd century BCE), its earliest known depiction in India (right).^[48][49]

Surya on his charriot with horses, Bhaja Caves (1st cent BCE).

A Surya of the Kushan period, in northern clothing. 2nd–3rd century CE, Art of Mathura.^[50]

Pala-Sena Period Stone Carving of Surya at Asian Civilisations Museum

Earliest representations of Surya riding a chariot occur in the Buddhist railings of the Mahabodhi temple in Bodhgaya (2nd century BCE), in the Bhaja Caves (1st century BCE), and the Jain cave of Ananta Gumpha in Khandagiri (1st century CE).^[49] They follow similar depiction of the chariot-riding god Helios of Hellenistic mythology, as appearing for example on the coinage of Greco-Bactrian kings, such as Plato I.^[48]

The iconography of Surya has varied over time. In some ancient arts, particularly from the early centuries of the common era, his iconography is similar to those found in Persia and Greece suggesting likely adoption of Greek, Iranian and Scythian influences.^[51][27] After the Greek and Kushan influences arrived in ancient India, some Surya icons of the period that followed show him wearing a cloak and high boots.^{[52] [53]} In some Buddhist artwork, his chariot is shown as being pulled by four horses.^[17] The doors of Buddhist monasteries of Nepal show him, along with the Chandra (moon god), symbolically with Surya depicted as a red circle with rays.^[54]

 Hinduism

One of the first depictions of Surya in a Hindu context, in the Virūpākṣa temple in Paṭṭadakal (8th century CE).^[48]

In Hindu context, the sun-god only appears at a later period, as in the Virūpākṣa temple in Paṭṭadakal (8th century CE).^[48] The iconography of Surya in Hinduism varies with its texts. He is typically shown as a resplendent standing person holding a lotus flower in both hands, riding a chariot pulled by one or more horses typically seven.^[55] The seven horses are named after the seven meters of Sanskrit prosody: Gayatri, Brihati, Ushnih, Jagati, Trishtubha, Anushtubha and Pankti.

The Brihat Samhita of Varaha Mihira (c. 505–587), a Hindu text that describes architecture, iconography and design guidelines, states that Surya should be shown with two hands and wearing a crown. It specifically describes his dress to be Northern (i.e. Central Asian, with boots).^[56] In contrast, the Vishnudharmottara, another Hindu text on architecture, states Surya iconography should show him with four hands, with flowers in two hands, a staff in third, and in fourth he should be shown to be holding writing equipment (Kundi palm leaf and pen symbolizing knowledge).^[27] His chariot driver in both books is stated to be Aruṇa who is seated.^[27] Two females typically flank him, who represent the dawn goddesses named Usha and Pratyusha. The goddesses are shown to be shooting arrows, a symbolism for their initiative to challenge darkness.^[52] In other representations, these goddesses are

Surya’s two wives, Samjna and Chhaya.^[57] He had two other wives according to some texts, Rajni and Prabha.^[58][59]

Aniconic symbols of Surya include the Swastika and the ring-stone.^[52] In various texts including Mahabharata, Suryasataka, or Prasasti of Vatsabhatti, Surya is depicted as being worshipped by a host of semi-divine beings. These beings, namely Siddhas, Charanas, Gandharvas, Yaksas, Guhyakas, and the Nagas, desirous of obtaining boons, follow the course of Surya’s chariot through the sky.^[60]

 Astronomy 

Surya means Sun in Indic literature. Above: Sunrise in Uttarakhand, India

Surya as an important heavenly body appears in various Indian astronomical texts in

Sanskrit, such as the 5th century Aryabhatiya by Aryabhata, the 6th century Romaka by Latadeva and Panca Siddhantika by Varahamihira, the 7th century Khandakhadyaka by Brahmagupta and the 8th century Sisyadhivrddida by Lalla.^[61] These texts present Surya and various planets and estimate the characteristics of the respective planetary motion.^[61] Other texts such as Surya Siddhanta dated to have been complete sometime between the 5th century and 10th century present their chapters on various planets with deity mythologies.^[61]

The manuscripts of these texts exist in slightly different versions, present Surya- and planets-based calculation and its relative motion to earth. These vary in their data, suggesting that the text were open and revised over their lives.^[62][61][63] For example, the 10th century BCE Hindu scholars had estimated the sidereal length of a year as follows, from their astronomical studies, with slightly different results:^[64]

Sanskrit texts: How many days in a year?
Hindu text	Estimated length of the sidereal year[64]
Surya Siddhanta	365 days, 6 hours, 12 minutes, 36.56 seconds
Paulica Siddhanta	365 days, 6 hours, 12 minutes, 36 seconds
Paracara Siddhanta	365 days, 6 hours, 12 minutes, 31.50 seconds
Arya Siddhanta	365 days, 6 hours, 12 minutes, 30.84 seconds
Laghu Arya Siddhanta	365 days, 6 hours, 12 minutes, 30 seconds
Siddhanta Shiromani	365 days, 6 hours, 12 minutes, 9 seconds

The oldest of these is likely to be the Surya Siddhanta, while the most accurate is the Siddhanta Shiromani.^[64]

 Zodiac and astrology 

Surya (center) is typically depicted holding lotus flowers and riding in a horse-drawn chariot. He is accompanied by his wives (bottom female figures) and children (other male figures). The dawn goddesses (top female figures) are depicted shooting arrows. Circa 9th century CE.

Surya’s synonym Ravi is the root of the word 'Ravivara’ or Sunday in the Hindu calendar.^[65] In both Indian and Greek-Roman nomenclature for days of the week, the Sunday is dedicated to the Sun.

Surya is a part of the Navagraha in Hindu zodiac system. The role and importance of the Navagraha developed over time with various influences. Deifying the sun and its astrological significance occurred as early as the Vedic period and was recorded in the Vedas. The earliest work of astrology recorded in India is the Vedanga Jyotisha which began to be compiled in the 14th century BCE. It was possibly based on works from the Indus Valley Civilization as well as various foreign influences.^[66] Babylonian astrology was the first to develop astrology and the calendar, and was adopted by multiple civilizations including India.^[67][68]

The Navagraha developed from early works of astrology over time. The Sun and various classical planets were referenced in the Atharvaveda around 1000 BCE. The Navagraha was furthered by additional contributions from Western Asia, including Zoroastrian and Hellenistic influences.^[69] The Yavanajataka, or 'Science of the Yavanas’, was written by the Indo-Greek named „Yavanesvara” („Lord of the Greeks”) under the rule of the Western Kshatrapa king Rudrakarman I. The Yavanajataka written in 120 BCE is often attributed to standardizing Indian astrology. The Navagraha would further develop and culminate in the Shaka era with the Saka, or Scythian, people.

Additionally the contributions by the Saka people would be the basis of the Indian national calendar, which is also called the Saka calendar.

The Hindu calendar is a Lunisolar calendar which records both lunar and solar cycles. Like the Navagraha, it was developed with the successive contributions of various works.

 Temples and worship

Surya temples are found in many parts of India. More common than Surya temples are artwork related to Surya, which are found in all types of temples of various traditions within Hinduism, such as the Hindu temples related to Shiva, Vishnu, Ganesha, and Shakti.^[71] Reliefs on temple walls, forts and artwork above doorways of many Hindu monasteries feature Surya.^[72][71]

Sun Temple, Modhera

Many of the temples that contain Surya icons and artwork are dated to the second half of the 1st millennium BCE and early centuries of the 2nd millennium. The 11th-century Vaishnava temple at Kadwaha in Madhya Pradesh, for example, features a Surya artwork along with many other gods and goddesses at its doorway.^[71] The 8th and 9th century goddess (Shaktism) temples of central India, similarly engrave Surya along with other Hindu gods within the temple.^[71] The six century Shiva temple at Gangadhar in Rajasthan includes Surya.^[73] Similar mentions are found in stone inscriptions found near Hindu temples, such as the 5th century Mandasor inscription.^[74] These temples, states Michael Meister, do not glorify one god or goddess over the other, but present them independently and with equal emphasis in a complex iconography.^[71]

Cave temples of India, similarly, dedicated to different gods and goddesses feature Surya.^[75][76] For example, the 6th century carvings in the Ellora Caves in Maharashtra as well as the 8th and 9th century artworks there, such as Cave 25, the Kailasha Temple (Cave 16) and others feature complete iconography of Surya.^[77][78]

Hindu temples predominantly have their primary entrance facing east, and their square principle based architecture is reverentially aligned the direction of the rising Surya.^[79][80] This alignment towards the sunrise is also found in most Buddhist and Jaina temples in and outside of India.^[81][82]

 Dedicated temples

A prominent temple dedicated to Surya can be found in Arasavalli, which is in the Srikakulam district of Andhra Pradesh, India. The coastal district temple is peculiar with its latitude aligned to the minor lunar standstill. Also the transition from lunar calendar of north India to solar calendar of south India can be seen in the local culture. This is probably the eastern most coastal sun temple in the peninsular India, where prayers are offered until date. The place, Chicacole, has a significance in the Kalinga (historical region) kingdom with their port at Kalingapatnam, making it to Megasthenes dairy (Calingae). The diaspora is spread in the present day south east Asia at historical Kalinga (province), Kalingga Kingdom etc.

Deo Surya Mandir

Other most worshiped Surya temple is the Deo Surya Mandir. Sun Temple of Deo is one of the most remarkable, major crowd-puller and notable temple and religious place in Deo, Bihar, India for chhath puja. Deo Sun Temple Built in during the 8th century.

In Tamil Nadu, Navagraha temples are world famous. Suryanar kovil situated in Tanjore district of Tamil Nadu is one among the Navagraha temples and it is dedicated to Surya. Here lord Surya is called as Sivasurya Perumal. It is the first among the Navagraha temples of Tamil Nadu.^[83]

The most famous Surya temple is the Konark Sun Temple, a World Heritage Site in Orissa. Constructed in the 13th century by the Eastern Ganga dynasty, on a pre-existing pilgrimage site for Surya god, the temple architecture mimics a grand chariot with twelve wheels pulled by seven horses.^[84][85] The temple features Surya in three representations, with the main large Surya destroyed and the temple damaged over the course of repeated Muslim invasions.^{[43]: 17–20} Besides Konark, there are two other sun temples in Orissa called

Biranchi Narayan Sun Temple.

There are sun temples in many parts of India, such as Modhera, Gujarat.^[86] It was sponsored by King Bhimdev of the Chaulukya dynasty. Other major Surya temples are found in Kanakaditya Temple in Kasheli (Dist ratnagiri) – Maharashtra, near the famous Galtaji’s temple in Jaipur, Rajasthan and Assam.

Adithyapuram Sun Temple is a Hindu temple located in Iravimangalam near Kaduthuruthy in Kottayam district in the Indian state of Kerala dedicated to Surya. It is noted as the only Surya shrine in the Kerala state.^[87][88]

The Martand Sun Temple in Jammu and Kashmir was destroyed by Islamic armies.^[89] A surviving Surya temple in northern India is Kattarmal Surya mandir in Almora District, Uttarakhand created by King Kattarmal in the 12th century.^{[citation needed]}

The Gurjars were essentially sun worshipers and some of the sun temples were erected by them during the medieval period.^[90] The sun temple known as Jayaditya was constructed by Gurjar king of Nandipuri, Jayabhatta II. This temple is situated at Kotipura near Kapika in the Bharukachha district.^[91] The Surya temple of Bhinmal known as Jagaswami Surya temple was also erected during this period.^[92]

Rzeźba Suryi z towarzyszami, ok. XI wiek

Tłumaczenie i uwagi

Surya 

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii: https://en.wikipedia.org/wiki/Surya

Surya (ujednoznacznienie).

Surya Bóg Słońca[1] Władca Planet Para Brahman, Najwyższa Istota (Saura) Członek Navagraha

Inne nazwy Aditya Vivasvant Martanda Savitr Bhaskara Bhanu Divakara Suryanarayana Ravi Kathiravan Prabhakara

 Przynależność: Deva, Adityas, Navagraha

Siedziba: Suryaloka,

Planeta Słońce

Mantra Gayatri Mantra Oṃ Adityayah Namo Namaḥ Oṃ Surya Devāya Namaḥ

Broń: Suryastra, Astras, Różdżka, Trisula, Czakra, Gada i Muszla

Dzień Niedziela

Czerta 1

Rydwan górski zaprzężony w siedem koni Woźnica: Aruṇa[2]

Festiwale Pongal, Sankranti,[3] Chhath

Genealogia

Rodzice  – Kashyapa (ojciec) Aditi (matka)

Rodzeństwo  – Adityas, w tym Indra Varuna Vamana Bhaga Aaryaman Mitra

Małżonki – Sanjna i Chhaya[uwaga 1]

 Dzieci – Vaivasvata, Manu, Yama, Yamuna, Ashvins (Aświnowie), Revanta, Shani, Tapati, Savarni, Manu, Sugriva, Karna

Ekwiwalenty

Grecki odpowiednik Helios[7], Indoeuropejski odpowiednik Sehul, Nordycki odpowiednik Sól, Rzymski odpowiednik Sol, Egipski odpowiednik Ra[8]

Jak widać słowiańskiego odpowiednika nie ma bo skądże! Anglosasom i Niemcom nawet do łba nie strzela taka postać jak Suarożyc/ Suarażicz – Suońce – o ileż bliższy w brzmieniu do Surya niż jakiś Sehul czy Sól, Helios czy Sol. Do tego zawierający człon RA i S tak jak SuRyA = SuaRAżicz / SuaROżyc. Także przecież Suarag/Swarog  – Ogień Niebieski / Niebiański, który pojęciowo bliski jest ze związnym z Suryą Agnim, jak i ZoRzA / ZoRiA bliska wszak zadziwiająco SuRyA.

Ale gdzieżby jakieś takie pomysły????

Jest też oczywiście w języku polskim przywódcze znane miano sou = soł, np. soł-tys co bliskie jest zoł-tys (złoty), sołectwo jako okręg dowodzony przez sołtysa, a są też inne słowa. Krąg pojęć związanych z Sou i Zou oraz Swa przedstawiliśmy w Wykładni 21. Także z zor – wzrok i zerkać i pozierać, oraz źrzeć, dawać pozor czyli uważność, strzec – a więc być wojem, dowódcą; i wiele innych odniesień też tam przedstawialiśmy. Nie ma sensu do tego wracać w tym miejscu, wrócimy do tego przedstawiając Zorzę jako słowiańską Boginię.

Tutaj warto dodać, że równie wielkie podobieństwo ma irańskie zor / zora + war, co w mianie soutys lub soł-tys po wymiewnie l ł – r brzmi po prostu zor + tys, czyli zor-tyrs – posiadający wladzę nad-zoru, podobnie do w zor+ ca – nadzorca, dozorca, dawać po-zor itp., czyli ten który trzyma straż, albo dowodzi.

Na uboczu, ale nie całkiem, warto też zapamiętać że matką Surji jest Aiditi (Matka Bogów, a więc odpowiednik Białobogi), a ojcem Kashyapa (co czyni go odpowiednikiem Czarnogłowa). Imię Kashyapa próbuje się tłumaczyć różnie – oczywiście nigdy nie sięgając po źródłosłow słowiański – najczęściej jako żółw, odwołując się do całej gamy języków z bliskiego otoczenia sanskrytu, jednak zawsze są to tylko słowa zbliżone w brzmieniu. Najciekawszą wersją tego imienia przedstawianą przez specjalistów jest ta z języka tocharskiego B kaccāp („brainpan” = CZASZA, SKORUPA, MÓZGOWNICA), co odpowiada nie żółwiowi a skorupie żółwia, czaszy, czerepowi, opoce, podstawie. W mitologiach indo-europejskich to jeden z głównych obrazów świata – trzymanego przez żółwia lub Tytana na barkach / skorupie / głowie-czaszce.

Obrazowo mamy tu w mitologii wedyjskiej / wędyjskiej / słowiano-aryjskiej (Rigweda: data powstania 1800-1200 p.n.e.) wprost sytuację w której Aiditi – Nieskończone Wody Kosmosu i Łono Światłości płodzi z Czaszą, Czarą – Podstawą Świata, Najwyższych Bogów, a wymienia się ich 33, przy czym w Rigwedzie jest to początkowo 8 bogów, co odpowiada 8 Żywiołom z Wiarowiedy.

W warstwie semantycznej, etymologicznie rzecz biorąc Aiditi to inaczej, tłumacząc wprost na wersje językowe prasłowiańskie i poprzez nie na język słowiański współczesny, byłaby to Odzieja / Udzieja / Udzieła / Odziela – Dzięgini; przypominam że Dzięgle, Dziejowie / Działowie – to para Trójgłowych Bóstw Wiary Przyrodzonej Słowiańskiej, Rodziciele Bogów Żywiołów i Bogów Mocy (Białoboga i Czarnogłów).

Gdy użyjemy do miana Kashyapy tej samej metody tłumaczenia, to poprzez tocharski Kaccapa otrzymamy bliskie słowiańskie słowo Kaczjapa, a w Słowiańskiej Baji to Kaczka-Utoka „Ujmuje” (japą, jamą dziobową / ustną) z Nieskończonych Wód Bytę-Bułę, z której w wyniku tego działania (owej bitwy, zmagania,) powstaje późniejszy Świat Widny – Jawia (Ziemia), Wela (Prawia i Nawia) oraz Niebo (Nie-Było = Jednia / Obejma). Jest to mit – opowieść bajna – uznawana za wszechsłowiańską, znaną na całym obszarze Słowiańszczyzny; opowieść o powstaniu Bytów w walce o Pierwszy Dział (Dział Działów) Czarnogłowa (Utoka – Czarnego Wrana) z Białobogą. Nie miejsce tutaj na wyjaśnienia i snucie dalszych analogii między mitologią wedyjską, czy iryjską(irańską, aryjską) a słowiańską, ale takich podobieństw i odpowiedników jest w nich całe mnóstwo.

Hinduizm i Historia Hindusów

Pochodzenie Tradycje Bóstwa Pojęcia Praktyki Szkoły filozoficzne Guru, sants, filozofowie

Teksty Społeczeństwo Inne tematy – Zarys słownika Portal hinduizmu vte

Surya (/ˈsuːrjə/;[9]sanskryt: सूर्य, IAST: Sūrya) jest Słońcem[10], a także bóstwem solarnym w hinduizmie.[10] Jest tradycyjnie jednym z pięciu głównych bóstw w tradycji Smarta, z których wszystkie są uważane za równoważne bóstwa w Panchayatana puja i środek do urzeczywistnienia Brahmana.[11]

Inne imiona Suryi w starożytnej literaturze indyjskiej to Aditya, Arka, Bhanu, Savitr, Pushan, Ravi, Martanda, Mitra, Bhaskara, Prabhakara, Kathiravan i Vivasvan.[12][13][14]

 Ikonografia Suryi

Jest często przedstawiany jako jadący na rydwanie zaprzężonym w konie, często w liczbie siedmiu[2], które reprezentują siedem kolorów widzialnego światła i siedem dni tygodnia.[12][15]

No i mamy tutaj tak Zorzę jak i właściwie Tęczę-Dengę (poprzez obraz Siedmiu Koni, Siedmu Barw) zwaną też Radugą (RA-duga), i to  w pełnej etymologicznej i symbolicznej krasie, a przez miano Z-ORza i RA-duga nawiązania do samego jądRA, do RA jako sedna bajnego obrazu jak i wijozowijnego wywodu bytu, dokładnie takie samo jak w słowie SuRyA. 

W okresie średniowiecza Surya był czczony w tandemie z Brahmą w ciągu dnia, Shivą w południe i Wisznu wieczorem.[12][16]

Oto związek Swarożyca z Zorzą zachowany w sanskryckich wedach.

W niektórych starożytnych tekstach i sztuce Surya jest przedstawiany synkretycznie z Indrą, Ganeshą i innymi.[12][15]

Surya jako bóstwo występuje również w sztuce i literaturze buddyzmu i dżinizmu. Surya jest również uważany za ojca Sugrivy i Karny, którzy odgrywają ważne role w dwóch hinduskich eposach — odpowiednio Ramajanie i Mahabharacie.

Surya był głównym bóstwem czczonym przez bohaterów Mahabharaty i Ramajany.[17][18] Surya jest przedstawiany z czakrą, interpretowaną również jako Dharmachakra.

Dharma-czakra – no proszę! O pojęciu darmy dopiero co mówiliśmy w poprzedniej wykładni, albo w 21.

Surya jest władcą Simhy (Lwa), jednej z dwunastu konstelacji w systemie zodiaku hinduskiej astrologii. Surya lub Ravi jest podstawą Ravivara, czyli niedzieli, w kalendarzu hinduskim.[19]

Z drugiego tomu Księgi Tanów można się dowiedzieć co to oznacza że zwiazany jest z Lwem hinduskiego zowijaku.

Główne święta i pielgrzymki ku czci Surya obejmują Makar Sankranti, Pongal, Samba Dashami, Ratha Saptami, Chath puja i Kumbha Mela.[20][21][22] Jest on szczególnie czczony w tradycjach Saura i Smarta w stanach Indii, takich jak Radżastan, Gudżarat, Madhya Pradesh, Bihar, Maharashtra, Uttar Pradesh, Jharkhand i Odisha.

Przetrwał jako główne bóstwo w hinduizmie dłużej niż większość oryginalnych bóstw wedyjskich, ale kult Surya znacznie upadł około XIII wieku, być może w wyniku muzułmańskiego zniszczenia świątyń Słońca w północnych Indiach.

Nowe świątynie Słońca praktycznie przestały być budowane, a niektóre z nich zostały później przeznaczone dla innego bóstwa. Pozostało wiele ważnych świątyń Surya, ale większość z nich nie jest już czczona. W pewnych aspektach Surya miał tendencję do łączenia się z wybitnymi bóstwami Wisznu lub Śiwa lub był postrzegany jako podrzędny wobec nich.[23]

Teksty i historia

Wedy

Słońce i Ziemia

Słońce powoduje dzień i noc na Ziemi, z powodu odwrotności, gdy tutaj jest noc, po drugiej stronie jest dzień, słońce tak naprawdę nie wschodzi ani nie zachodzi. — Aitareya Brahmana III.44 (Rigweda)[24][25]

Najstarsze zachowane hymny wedyjskie, takie jak hymn 1.115 Rigwedy, wspominają Surya ze szczególnym szacunkiem dla „wschodzącego słońca” i jego symboliki jako rozpraszającego ciemność, tego, który wzmacnia wiedzę, dobro i całe życie.[26][27] Jednak użycie jest specyficzne dla kontekstu. W niektórych hymnach słowo Surya oznacza po prostu Słońce jako nieożywiony obiekt, kamień lub klejnot na niebie (hymny Rigwedy 5.47, 6.51 i 7.63); podczas gdy w innych odnosi się do uosobionego bóstwa.[28][27] Surya jest wyraźnie kojarzony z boginią świtu Ushas (czytaj Uszas = Brzask / Utro), ​​a czasami jest wymieniany jako jej syn lub mąż.[29] Pochodzenie Suryi znacznie różni się w Rigwedzie, przy czym stwierdza się, że narodził się, zmartwychwstał lub został ustanowiony przez szereg bóstw, w tym Adityas, Aditi, Dyaush, Mitra-Varuna, Agni, Indra, Soma, Indra-Soma, Indra-Waruna, Indra-Vishnu, Purusha, Dhatri, Angirases i bogowie w ogóle.[28][30]

Atharvaveda wspomina również, że Surya pochodzi od Vritry.[28]

Wedy twierdzą, że Słońce (Surya) jest twórcą wszechświata materialnego (Prakriti).[31] W warstwach tekstów wedyjskich Surya jest jedną z kilku trójc, obok Agni i Vayu lub Indry, które są przedstawiane jako równoważna ikona i aspekt hinduskiej koncepcji metafizycznej zwanej Brahmanem.[32]

Widzimy tutaj powyżej, że Surja nie jest słońcem, nie jest Swarożycem chociaż ma z nim związek tak jak Zorza ma związek z wyjściem Słońca na nieboskłon. Uszas = Urzas / Brzask / Utro to Zorza – Światło Utra (RAnka, po RAnka), J-UTRZ-nia, JutRAboga – Surja Zaranna. Wszystkie inne wymienione powyżej spekulacje są wtórne do tego pierwotnego obrazu Baji Wędyjskiej – słowiano-aryjskiej.

W warstwie Brahmana literatury wedyjskiej Surya pojawia się z Agni (bogiem ognia) w tych samych hymnach.[33] Surya jest czczony za dzień, podczas gdy Agni za swoją rolę w nocy.[33] Pomysł ewoluuje, stwierdza Kapila Vatsyayan, gdzie Surya jest określony jako Agni jako pierwsza zasada i nasiono wszechświata.[34] To w warstwie bramińskiej Wed[35][36] i Upaniszadach Surya jest wyraźnie powiązany z mocą wzroku, percepcją wzrokową i wiedzą.

Podkreślmy ten związek z pojęciem wzroku, zerkania, widzenia, światła i świtu a także dawania pozoru czyli uważności, uwagi i powagi, związanego z funkcją Strażnika Dnia i Pana Widzialności, przez co i Wiedy. A więc znowu z Zorzą i zorzeniem, w-zrokiem.

Dlaczego? Dlatego że właśnie tymi cechami obdarzają miano Soren i Sewer przedstawiciele uzurpacji zachodniej przypisującej bezpodstawnie pochodznie tego imienia do kultury łacińskiej i germańskiej, dzisiejsi nosiciele tzw języków germańskich.

Konfrontacja z innymi bóstwami słonecznymi

Surya w literaturze indyjskiej jest określany różnymi imionami, które zazwyczaj reprezentują różne aspekty lub cechy fenomenologiczne Słońca. Postać Suryi, jaką znamy dzisiaj, jest połączeniem różnych bóstw Rigwedy.[40] Tak więc Savitr odnosi się do tego, który wschodzi i zachodzi, Aditya oznacza tego, który ma splendor, Mitra odnosi się do Słońca jako „wielkiego świetlistego przyjaciela całej ludzkości”[41], podczas gdy Pushan odnosi się do Słońca jako do oświeciciela, który pomógł Devasom pokonać Asurasów, którzy wykorzystują ciemność.[42] Arka, Mitra, Vivasvat, Aditya, Tapan, Ravi i Surya mają różne cechy charakterystyczne we wczesnych mitologiach, ale w czasach eposów są synonimami.[42]

Termin „Arka” częściej występuje w nazwach świątyń północnych Indii i wschodnich części Indii. Świątynia Konark z XI wieku w Orissie została nazwana na cześć złożonego słowa „Kona i Arka” lub „Arka w rogu”.[43]: 6–7 

Inne świątynie Surya nazwane na cześć Arka to Devarka (Deva teertha) i Ularka (Ulaar) w Bihar, Uttararka i Lolarka w Uttar Pradesh oraz Balarka w Radżastanie. Inna ruina świątyni słońca z X wieku znajduje się w Bahraich w Uttar Pradesh o nazwie Balarka Surya Mandir, która została zniszczona w XIV wieku podczas inwazji tureckich.

Vivasvat, znany również jako Vivasvant,[44] jest również jednym z takich bóstw. Jego żoną jest Saranyu, córka Tvashtar. Jego synami są Ashvins, Yama i Manu. Poprzez Manu, Vivasvat jest uważany za przodka ludzkości. Vivasvat jest powiązany z Agni i Matarishvan, przy czym Agni został po raz pierwszy objawiony tym dwóm. Vivasvat jest również różnie spokrewniony z Indrą, Somą i Varuną. Vivasvant jest również używany jako przymiotnik Agni i Ushas, ​​co oznacza „olśniewający”. Już w czasie swojego najwcześniejszego pojawienia się (Rigweda) Vivasvat stracił na znaczeniu. Prawdopodobnie był bóstwem słonecznym, ale uczeni debatują nad jego konkretną rolą jako jednego z nich.[45] W Rigwedzie Indra pije Somę obok Manu Vivasvata i Trity.[45] W literaturze post-wedyjskiej

Vivasvat – Światowid – Światło Widne (Mir-Mitra) lub Światłowiłt/ Światuwiłt (Świat-Owit) – Światło Wite lub Uwiłte (Wić / Wać lub Rod – Zaródź).  

Vivasvat traci na znaczeniu i jest po prostu innym imieniem słońca.[45] Jest spokrewniony z awestyjskim Vivanhvantem, który jest ojcem Yima (spokrewniony z Yamą) i Manu.[45][46] Eposy Zgodnie z Yuddha Kanda z Ramajany, Rama został nauczony stotry Ādityahṛdayam przed wojną z Ravaną, królem rakshasas. Stotra została ułożona w Anushtup Chanda na cześć Suryi, który jest opisywany jako ucieleśnienie wszystkich bogów i początek wszystkiego we wszechświecie.

Epos Mahabharata rozpoczyna rozdział o Suryi, który z czcią nazywa go „okiem wszechświata, duszą wszelkiego istnienia, źródłem wszelkiego życia, celem Samkhyas i Joginów oraz symbolem wolności i duchowego wyzwolenia.[27]

Ikonografia

Buddyzm i dżinizm

Hellenistyczna moneta Platona z Baktrii (145–130 p.n.e.) z bogiem słońca Heliosem (po lewej) i przedstawieniem Suryi na buddyjskiej płaskorzeźbie w Bodh Gaya (II wiek p.n.e.), najwcześniejsze znane przedstawienie w Indiach (po prawej).[48][49] Surya na rydwanie z końmi, jaskinie Bhaja (I w. p.n.e.). Surya z okresu Kushan w stroju północnym. II–III w. n.e., sztuka Mathury.[50]

Rzeźba kamienna Suryi z okresu Pala-Sena

Rzeźba kamienna Suryi z okresu Pala-Sena w Muzeum Cywilizacji Azjatyckich Najwcześniejsze przedstawienia Suryi jadącego rydwanem występują w buddyzmie balustrady świątyni Mahabodhi w Bodhgaya (II w. p.n.e.), w jaskiniach Bhaja (I w. p.n.e.) i jaskini dżinijskiej Ananta Gumpha w Khandagiri (I w. n.e.).[49] Są one podobne do przedstawienia boga Heliosa, który jeździł rydwanem w mitologii hellenistycznej, pojawiającego się na przykład na monetach grecko-baktryjskich królów, takich jak Platon I.[48] Ikonografia Suryi zmieniała się w czasie.

 W niektórych starożytnych sztukach, szczególnie z wczesnych wieków ery nowożytnej, jego ikonografia jest podobna do tej znalezionej w Persji i Grecji, co sugeruje prawdopodobne przyjęcie wpływów greckich, irańskich i scytyjskich.[51][27]

Po przybyciu wpływów greckich i kuszańskich do starożytnych Indii, niektóre ikony Suryi z następnego okresu przedstawiają go w płaszczu i wysokich butach.[52] [53] W niektórych dziełach sztuki buddyjskiej jego rydwan jest przedstawiony jako ciągnięty przez cztery konie.[17] Drzwi buddyjskich klasztorów w Nepalu przedstawiają go symbolicznie wraz z Chandrą (bogiem księżyca) z Suryą przedstawioną jako czerwony okrąg z promieniami.[54]

Hinduizm

Jedno z pierwszych przedstawień Suryi w kontekście hinduistycznym, w świątyni Virūpākṣa w Patṭṭadakal (VIII w. n.e.).[48]

W kontekście hinduistycznym bóg słońca pojawia się dopiero w późniejszym okresie, jak w świątyni Virūpākṣa w Patṭṭadakal (VIII w. n.e.).[48] Ikonografia Suryi w hinduizmie różni się w zależności od tekstów. Zazwyczaj jest przedstawiany jako wspaniała stojąca osoba trzymająca kwiat lotosu w obu rękach, jadąca rydwanem ciągniętym przez jednego lub więcej koni, zwykle siedem.[55] Siedem koni zostało nazwanych na cześć siedmiu metrów sanskryckiej prozodii: Gayatri, Brihati, Ushnih, Jagati, Trishtubha, Anushtubha i Pankti.

Brihat Samhita Varaha Mihira (ok. 505–587), hinduski tekst opisujący architekturę, ikonografię i wytyczne projektowe, stwierdza, że ​​Surya powinien być przedstawiany z dwiema rękami i noszący koronę. Opisuje konkretnie jego strój jako północny (tj. środkowoazjatycki, z butami).[56]

Natomiast Vishnudharmottara, inny hinduski tekst o architekturze, stwierdza, że ​​ikonografia Surya powinna przedstawiać go z czterema rękami, z kwiatami w dwóch rękach, laską w trzeciej, a w czwartej powinien być przedstawiony z przyrządem do pisania (liść palmy Kundi i pióro symbolizujące wiedzę).[27] Jego woźnicą w obu księgach jest Aruṇa, który siedzi.[27]

Zwykle towarzyszą mu dwie kobiety, które reprezentują boginie świtu o imionach Usha (Uszas / Brzask) i Pratyusha (Pratyusza / Zmierzch). Boginie te są przedstawiane jako strzelające strzałami, co jest symbolem ich inicjatywy, by rzucić wyzwanie ciemności.[52] W innych przedstawieniach te boginie to dwie żony Suryi, Samjna i Chhaya.[57] Według niektórych tekstów miał dwie inne żony, Rajni i Prabha.[58][59]

Anikonicznymi symbolami Suryi są swastyka i kamień pierścieniowy.[52]

Astronomia

Surya oznacza Słońce w literaturze indyjskiej. Powyżej: Wschód słońca w Uttarakhand, Indie

Surya jako ważne ciało niebieskie pojawia się w różnych indyjskich tekstach astronomicznych w sanskrycie, takich jak Aryabhatiya z V wieku autorstwa Aryabhaty, Romaka z VI wieku autorstwa Latadevy i Panca Siddhantika autorstwa Varahamihiry, Khandakhadyaka z VII wieku autorstwa Brahmagupty i Sisyadhivrddida z VIII wieku autorstwa Lalli.[61] Teksty te przedstawiają Suryę i różne planety oraz szacują cechy odpowiedniego ruchu planetarnego.[61] Inne teksty, takie jak Surya Siddhanta, datowane na okres między V a X wiekiem, przedstawiają rozdziały na temat różnych planet z mitologiami bóstw.[61] Rękopisy tych tekstów istnieją w nieco innych wersjach, przedstawiają obliczenia oparte na Surya i planetach oraz ich względny ruch do Ziemi. Różnią się one danymi, co sugeruje, że tekst był otwarty i rewidowany w ciągu ich życia.[62][61][63] Na przykład uczeni hinduscy z X wieku p.n.e. oszacowali długość gwiazdową roku w następujący sposób, na podstawie swoich badań astronomicznych, z nieco innymi wynikami:[64] Teksty sanskryckie: Ile dni w roku?

Tekst hinduistyczny Szacunkowa długość roku gwiazdowego[64] Surya Siddhanta 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 36,56 sekundy Paulica Siddhanta 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 36 sekund Paracara Siddhanta 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 31,50 sekundy Arya Siddhanta 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 30,84 sekundy Laghu Arya Siddhanta 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 30 sekund Siddhanta Shiromani 365 dni, 6 godzin, 12 minut, 9 sekund

Najstarszym z nich jest prawdopodobnie Surya Siddhanta, natomiast najdokładniejszym jest Siddhanta Shiromani.[64] Zodiak i astrologia Surya (środek) jest zazwyczaj przedstawiany jako trzymający kwiaty lotosu i jadący w rydwanie ciągniętym przez konie. Towarzyszą mu żony (dolne postacie kobiece) i dzieci (inne postacie męskie). Boginie świtu (górne postacie kobiece) są zaopatrzone w  strzały i  strzelają z łuków. Około IX wieku n.e. Synonim Surya, Ravi, jest rdzeniem słowa „Ravivara” lub niedziela w kalendarzu hinduskim.[65] Zarówno w indyjskiej, jak i grecko-rzymskiej nomenklaturze dni tygodnia, niedziela jest poświęcona Słońcu.

Surya jest częścią Navagraha w hinduskim systemie zodiaku. Rola i znaczenie Navagraha rozwijały się z czasem pod wpływem różnych wpływów. Ubóstwienie słońca i jego astrologicznego znaczenia nastąpiło już w okresie wedyjskim i zostało zapisane w Wedach.

Najwcześniejszym dziełem astrologicznym zapisanym w Indiach jest Vedanga Jyotisha, które zaczęto kompilować w XIV wieku p.n.e. Prawdopodobnie opierało się na pracach cywilizacji doliny Indusu, a także na różnych obcych wpływach.[66]

Astrologia babilońska jako pierwsza rozwinęła astrologię i kalendarz i została przyjęta przez wiele cywilizacji, w tym Indie.[67][68] Navagraha rozwinęła się z wczesnych prac astrologicznych na przestrzeni czasu. Słońce i różne klasyczne planety zostały wymienione w Atharvaveda około 1000 r. p.n.e.

Navagraha została poszerzona o dodatkowe wkłady z Azji Zachodniej, w tym wpływy zoroastryjskie i hellenistyczne.[69] Yavanajataka, czyli „Nauka Yavanas”, została napisana przez Indo-Greka o imieniu „Yavanesvara” („Pan Greków”) pod rządami zachodniego króla Kshatrapa Rudrakarmana I. Yavanajataka napisana w 120 r. p.n.e. jest często przypisywana standaryzacji indyjskiej astrologii.

Navagraha rozwinęła się dalej i osiągnęła punkt kulminacyjny w erze Shaka z ludem Saka, czyli Scytów. Ponadto wkład ludu Saka stanowiłby podstawę indyjskiego kalendarza narodowego, który jest również nazywany kalendarzem Saka.

Bez Komentarza te wpływy sakijskie, czyli ludu określanego w pracach historycznych mianem „plemię Saków” – ludu rzekomo koczowników i prymitywów stepowych. Także co do imienia rzekomego Greka dawcy / pana – Jawana Swary, raczej Słowiano-Aria niż jakiegoś Greka.

Kalendarz hinduski to kalendarz księżycowo-słoneczny, który rejestruje zarówno cykle księżycowe, jak i słoneczne. Podobnie jak Navagraha, został opracowany przy kolejnych wkładach różnych dzieł.

Świątynie i nabożeństwa

Świątynie Surya znajdują się w wielu częściach Indii. Bardziej powszechne niż świątynie Surya są dzieła sztuki związane z Surya, które znajdują się we wszystkich typach świątyń różnych tradycji w hinduizmie, takich jak świątynie hinduistyczne związane z Shivą, Vishnu, Ganeshą i Shakti.[71] Płaskorzeźby na ścianach świątyń, fortach i dzieła sztuki nad drzwiami wielu klasztorów hinduistycznych przedstawiają Surya.[72][71]

 Świątynia Słońca, Modhera

Wiele świątyń, w których znajdują się ikony i dzieła sztuki Surya, datowanych jest na drugą połowę I ​​tysiąclecia p.n.e. i wczesne wieki II tysiąclecia. Na przykład świątynia waisznawska z XI wieku p.n.e. w Kadwaha w Madhya Pradesh ma dzieło sztuki Surya wraz z wieloma innymi bogami i boginiami u swoich drzwi.[71] Świątynie bogini (śaktyzmu) z VIII i IX wieku p.n.e. w środkowych Indiach podobnie grawerują Surya wraz z innymi hinduskimi bogami w świątyni.[71] Świątynia Śiwy z VI wieku p.n.e. w Gangadhar w Radżastanie zawiera Surya.[73] Podobne wzmianki można znaleźć w inskrypcjach kamiennych znalezionych w pobliżu świątyń hinduistycznych, takich jak inskrypcja Mandasor z V wieku p.n.e.[74]

Te świątynie, stwierdza Michael Meister, nie gloryfikują jednego boga lub bogini ponad innymi, ale prezentują ich niezależnie i z równym naciskiem w złożonej ikonografii.[71]

Podobnie świątynie jaskiniowe w Indiach, poświęcone różnym bogom i boginiom, przedstawiają Surya.[75][76] Na przykład rzeźby z VI wieku w jaskiniach Ellora w Maharasztrze, a także dzieła sztuki z VIII i IX wieku, takie jak jaskinia 25, świątynia Kailash (jaskinia 16) i inne, zawierają kompletną ikonografię Suryi.[77][78]

Świątynie hinduistyczne mają przeważnie główne wejście skierowane na wschód, a ich architektura oparta na zasadzie kwadratu jest z szacunkiem wyrównana w kierunku wschodzącego Suryi.[79][80] To wyrównanie w kierunku wschodu słońca można również znaleźć w większości świątyń buddyjskich i dżinijskich w Indiach i poza nimi.[81][82]

Świątynie poświęcone

Wybitna świątynia poświęcona Suryi znajduje się w Arasavalli, które znajduje się w dystrykcie Srikakulam w Andhra Pradesh w Indiach. Świątynia dystryktu nadmorskiego jest wyjątkowa, ponieważ jej szerokość geograficzna jest wyrównana z niewielkim zatrzymaniem księżyca. Również przejście z kalendarza księżycowego północnych Indii do kalendarza słonecznego południowych Indii można zaobserwować w lokalnej kulturze. Jest to prawdopodobnie najbardziej wysunięta na wschód świątynia słońca na wybrzeżu półwyspu indyjskiego, gdzie do dziś odbywają się modlitwy.

Miejsce, Chicacole, ma znaczenie w królestwie Kalinga (region historyczny) z portem w Kalingapatnam, co czyni je mleczarnią Megasthenes (Calingae). Diaspora jest rozprzestrzeniona w dzisiejszej południowo-wschodniej Azji w historycznej Kalinga (prowincja), królestwie Kalinga itd.

Deo Surya Mandir

Inną najbardziej czczoną świątynią Surya jest Deo Surya Mandir. Świątynia słońca w Deo jest jedną z najbardziej niezwykłych, przyciągających tłumy i godnych uwagi świątyń i miejsc religijnych w Deo, Bihar, Indie na chhath puja.

Świątynia Deo Sun zbudowana w VIII wieku.

W Tamil Nadu

świątynie Navagraha są znane na całym świecie. Suryanar kovil położony w dystrykcie Tanjore w Tamil Nadu jest jedną ze świątyń Navagraha i jest poświęcony Surya.

Tutaj pan Surya jest nazywany Sivasurya Perumal. Jest to pierwsza wśród świątyń Navagraha w Tamil Nadu.[83]

Najsłynniejszą świątynią Surya jest Świątynia Słońca w Konarku w Orissie, wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zbudowana w XIII wieku przez dynastię Wschodniego Gangesu na istniejącym już miejscu pielgrzymkowym dla boga Surya, architektura świątyni przypomina wielki rydwan z dwunastoma kołami ciągniętymi przez siedem koni.[84][85] Świątynia przedstawia Suryę w trzech przedstawieniach, przy czym główna duża figura Suryi została zniszczona, a świątynia uszkodzona w trakcie powtarzających się muzułmańskich inwazji.[43]: 17–20 

Oprócz Konarku w Orissie znajdują się dwie inne świątynie słońca zwane Świątynią Słońca Biranchi Narayan.

Świątynie słońca znajdują się w wielu częściach Indii, takich jak Modhera w Gudżaracie.[86] Jej sponsorem był król Bhimdev z dynastii Chaulukya. Inne główne świątynie Surya znajdują się w świątyni Kanakaditya w Kasheli (Dist ratnagiri) – Maharashtra, w pobliżu słynnej świątyni Galtaji w Dżajpurze, Radżastanie i Assamie.

Świątynia Słońca Adithyapuram to hinduska świątynia położona w Iravimangalam w pobliżu Kaduthuruthy w dystrykcie Kottayam w indyjskim stanie Kerala, poświęcona Surya. Jest znana jako jedyna świątynia Surya w stanie Kerala.[87][88] Świątynia Słońca Martand w Dżammu i Kaszmirze została zniszczona przez armie islamskie.[89]

Ocalałą świątynią Surya w północnych Indiach jest Kattarmal Surya mandir w dystrykcie Almora w Uttarakhand, stworzony przez króla Kattarmala w XII wieku.[potrzebne źródło] Gurjars byli zasadniczo czcicielami słońca, a niektóre świątynie słońca zostały wzniesione przez nich w okresie średniowiecza.[90] Świątynia słońca znana jako Jayaditya została zbudowana przez króla Gurjara z Nandipuri, Jayabhatta II. Świątynia ta znajduje się w Kotipura w pobliżu Kapiki w dystrykcie Bharukachha.[91] Świątynia Surya w Bhinmal znana jako świątynia Jagaswami Surya została również wzniesiona w tym okresie.[92]……

Uff! Chyba wystarczy żeby udokumentować jak wielką rangę ma postać Surji / Zorii w świecie kultury słowiano-aryjskiej po stronie Ariów (Persów) i Windyjczyków (Wędyjczyków Południowych – Hindusów). Do Persów jeszcze wrócimy. Temat Surji i jego związku z innymi szeroko zakresowymi bóstwami Słowian na tym zamykamy.

Zoren / Zoran – w czysto Słowiańskim Kręgu Kulturowym

Czas na krąg słowiański i bardzo proszę rodzimowierców polskich żeby wbili sobie do głów, że Zorza jako bogini to nie żaden wymysł ani pomysł Białczyńskiego tylko fakt kulturowo-etnograficzno-historyczny.

Zoren – Imię to ma wersje Zorin i Zoran oraz inne warianty.

Co ciekawe Filipińczycy twierdzą że to popularne u nich imię ma pochodzenie od Basków z Europy i także nie zauważają Słowian.

„Zoren to imię męskie przesiąknięte wielkim pragnieniem radości. Zrodzone z baskijskiego Zorion,” tak piszą. Oczywiście są to czyste wymysły jakiejś panienki z Filipin.

(https://www.thebump.com/b/zoren-baby-name  )

Zoran (Serbian Cyrillic: Зоран) is a common South Slavic name, the masculine form of Zora, which means dawn, daybreak. The name is especially common in Serbia, North Macedonia, Croatia and to some degree in Slovenia.

Notable people with this given name include:

Masculine

Usage Croatian, Serbian, Slovene, Macedonian

Scripts Зоран(Serbian, Macedonian) 

Meaning & History

Expand Links

Masculine form of Zora. 

Related Names

Family Tree·Details

Root zořa

Feminine FormsZora, Zorana(Croatian) Zora, Zorana(Serbian) Zarja, Zora(Slovene) Zora(Macedonian)

User SubmissionZorán

Name Zoran in modern Croatia

Zoran is a male name, in Croatia mostly Croatian, but also Serbian. It is one of the most common names (among the top hundred) in Croatia, with over twenty thousand namesakes living there.

  The relative popularity of names Zoran in Croatia

  CanvasJS.com

The name Zoran was the most popular from years 1967 to 1974. The peak year was 1967.

  Prevalence

Name Zoran is present mainly in North-West Croatia, and scarcely in Central Croatia. Most of the persons named Zoran live in the following cities and municipalities: Zagreb (over three thousand), Split (about a thousand), Rijeka (about a thousand). Relatively speaking, the city with the highest percentage of namesakes is Šodolovci (1.08% of total population).

Znaczenie imienia Zorina

Imię Zorina to imię pochodzenia słowiańskiego, które oznacza „zorzę”. Jest to imię dla dziewczynki, które wyraża moc i siłę. Jest to imię, które daje nadzieję i wiarę w lepsze jutro.

Imię Zorina jest pięknym i wyjątkowym imieniem, które może być doskonałym wyborem dla Twojej córki.

Podobnie brzmiące dla chłopców:	Zoriana, Zorian, Zoran, Zerrin, Zeroun, Zoram, Zacharina, Zereen
Podobnie brzmiące dla dziewcząt:	Zorianna, Zorana, Zareen, Zurine, Zera`im, Zurina, Zera~Im, Zeerin

 Odmiany imienia „Zorina”

Jak wiele imion pochodzenia słowiańskiego, „Zorina” ma kilka odmian w różnych językach i regionach. Na przykład na Ukrainie można znaleźć formę „Zoryana”, która zachowuje ten sam rdzeń etymologiczny, ale z inną końcówką. Na Białorusi imię może występować jako „Zarina”, które ma podobne pochodzenie, ale z modyfikacją początkowej samogłoski. Różnice te zachowują pierwotne znaczenie nazwy, ale odzwierciedlają różnice językowe i kulturowe różnych regionów słowiańskich.

W innych językach i kulturach, takich jak angielski czy hiszpański, „Zorina” może zachować swoją pierwotną formę lub dostosować się do fonetyki każdego języka, zachowując znaczenie „świtu” lub „świtu”. Analizując pochodzenie i znaczenie nazwy, należy wziąć pod uwagę te różnice, ponieważ pozwala to zrozumieć jej bogactwo językowe i różnorodność kulturową.

Зоря́на – to słowiańskie imię pochodzące z Ukrainy. Wywodzi się ono od ukraińskiego słowa зоря (zoria), które oznacza gwiazdę. Imię to było popularne przed chrztem Wschodniej Europy, a następnie zostało zapomniane. W XX wieku zaczęło wracać do łask, i obecnie można spotkać kobiety mające na imię Зоряна. Jest też wariant tego imienia – Зореслава (Zoresława), które łączy w sobie słowa „зоря” (gwiazda) oraz „слава” (chwała).

Zorza – postać w folklorze słowiańskim, uosobienie świtu, być może bogini. W zależności od tradycji może występować w liczbie pojedynczej, dwóch lub trzech sióstr jednocześnie. Mimo że Zorza jest etymologicznie niezwiązana z praindoeuropejską boginią świtu *H₂éwsōs, to posiada większość jej cech. Często przedstawiana jako siostra Słońca, Księżyca, oraz Gwiazdy-Jutrzenki – Gwiazdy Porannej z którą czasami ją utożsamiano^[1]. Mieszka w Pałacu Słońca, otwiera mu rano bramę by mógł ruszyć w wędrówkę po niebie, pilnuje jego białych koni, opisywana też jako dziewica^[2]. 

Trudno komentować tę bzdurę o niezwiązaniu Zorzy z Uszas-Ustra. Pisalismy o tym jasno wczesniej Utra – Ustra – JutraBoga / Jutrznia (Utrznia / Utsznia / = Usznia = Uszas.

Etymologia

Ogólnosłowiańskie słowo zorza (z prasłowiańskiego *zoŗà) pochodzi z tego samego rdzenia co staropolskie słowo źrzeć (‘widzieć, obserwować’, z prasłowiańskiego *zьrěti), które oryginalnie mogło oznaczać ‘blask’. Słowo zarza mogło powstać pod wpływem słowa ‘żar’.

*zoŗà pochodzi z prabałtosłowiańskiego *źoriˀ (por. litewskie žarà, žarijà), etymologia rdzenia niejasna^[3]. 

Mitologia porównawcza

 Główny artykuł: H₂éwsōs.

Praindoeuropejską, zrekonstruowaną boginią świtu jest *H₂éwsōs. Jej imię zostało zrekonstruowane przy pomocy metody porównawczej na podstawie imion indoeuropejskich bogiń świtu, np. greckiej Eos, rzymskiej Aurory, czy wedyjskiej Uszas, analogicznie, na podstawie wspólnych cech bogiń świtu, zostały również zrekonstruowane cechy praindoeuropejskiej bogini.

Mimo że kult Zorzy znajduje potwierdzenie tylko w folklorze, to jego korzenie sięgają indoeuropejskich czasów starożytnych, a sama Zorza przejawia większość cech *H₂éwsōs^[4].

Zorza posiada następujące cechy wspólne dla większości bogiń świtu:

1. Pojawia się w towarzystwie św. Jerzego i św. Mikołaja (interpretowanych jako boscy bliźniacy)^[5]
2. Kolory czerwony, krasny, złoty, żółty, różany^[2][6]
3. Mieszka za morzem, na wyspie Bujan^[7][2]
4. Otwiera drzwi Słońcu^[1][2]
5. Posiadała złotą łódź i srebrne wiosło

Dwie Zorze z Psałterza Chłudowa

Zarubin podjął się porównania folkloru słowiańskiego oraz indoaryjskiej Rygwedy i Atharwawedy, gdzie zachowały się wizerunki Słońca i jego towarzyszek, Zórz. Wizerunki te sięgają starożytnych koncepcji od początkowo fetyszystycznych (Słońce w postaci pierścienia lub koła) do późniejszych antropomorficznych. Nowogrodzki Psałterz Chłudowa z końca XIII wieku zawiera miniaturę przedstawiającą dwie kobiety. Jedna z nich, ognistoczerwona, podpisana jako „zorza poranna”, w prawej ręce trzyma czerwone słońce w formie pierścienia, w lewej ręce trzyma pochodnię opartą na ramieniu, zakończoną pudełkiem, z którego wychodzi jasnozielony pasek przechodzący w ciemnozielony. Pasmo to kończy się w prawej ręce innej kobiety, w kolorze zielonym, podpisaną jako „zorza wieczorna”, z lewego rękawa wyłania się ptaszek. Zinterpretować to należy jako Zorzę Poranną wypuszczającą Słońce na jego dzienną wędrówkę, a o zachodzie na spotkanie ze Słońcem oczekuje Zorza Wieczorna.

Bardzo podobny motyw został odnaleziony w jaskiniowej świątyni z II lub III w. n.e. w Nashik, Indie. Płaskorzeźba przedstawia dwie kobiety: jedna z nich, przy pomocy pochodni, zapala koło Słońca, a druga oczekuje go o zachodzie.

Niektóre inne płaskorzeźby przedstawiają dwie boginie świtu: Uszas i Pratiuszę, a Słońce w towarzystwie Zórz pojawia się w kilku hymnach. Słońce w postaci kola pojawia się w indoaryjskiej Rygwedzie, czy nordyckiej Eddzie, a także w folklorze: podczas dorocznych świąt Germanów i Słowian zapalali oni koło, które według średniowiecznych autorów miało symbolizować słońce^[2].

Podobne wizerunki podobne do tego z psałterza i z Naszik pojawiają się w różnych częściach słowiańszczyzny, np. na rzeźbionej i malowanej bramie słowackiej posiadłości chłopskiej (wieś Očová): na jednym z filarów wyrzeźbiona jest Zorza Poranna, o złotej głowie, nad nią znajduje się łuna, a jeszcze wyżej Słońce, które toczy się po łukowej drodze, a na drugim filarze wyrzeźbiona jest Zorza Wieczorna, nad którą znajduje się zachodzące słońce. Na tej płaskorzeźbie znajdują się też przyciemnione słońca, być może martwe słońca pojawiające się w folklorze słowiańskim. Motywy te potwierdzone są też przez rosyjskie powiedzenie „Słońce nie wzejdzie bez Porannej Zoriuszki”. Taki motyw znaleziono także na grzbiecie sań z XIX w., gdzie Słońce, w formie koła, znajduje się w pałacu, a dwie Zorze stoją w wyjściu, oraz na chłopskim hafcie z obwodu twerskiego, gdzie Zorze na koniach podjeżdżają na koniach do Słońca, jedna jest czerwona, a druga zielona^[2]. 

Tradycja ruska

W tradycji ruskiej często występują jako dwie dziewicze siostry: Zoria Utrienniaja (Zorza Poranna, od utro – „poranek”) jako bogini świtu, oraz Zoria Wieczerniaja (Zorza Wieczorna, od wieczer – „wieczór”) jako bogini zmierzchu. Każda miała stać po innej stronie złotego tronu Słońca. Zorza Poranna otwierała bramę niebiańskiego pałacu, gdy Słońce rano ruszało w wędrówkę po niebie, a Zorza Wieczorna zamykała bramę, gdy Słońce wracało na noc do swojej siedziby^[1][2]. Siedziba Zorzy miała znajdować się na wyspie Bujan^[8].

Mit z późniejszego okresu mówi o trzech Zorzach i ich specjalnym zadaniu^[1]:

W niebie są trzy siostrzyczki, trzy małe Zorze: jedna Wieczorna, druga Nocna, trzecia Poranna. Ich obowiązkiem jest pilnowanie psa przywiązanego żelaznym łańcuchem do konstelacji Małej Niedźwiedzicy. Jeżeli łańcuch się zerwie, nastąpi koniec świata.

Zorza patronowała także małżeństwom, co objawia się tym, że często występuje w pieśniach ślubnych, oraz aranżowała je pomiędzy bogami. W jednej z pieśni małorosyjskich, gdzie Księżyc podczas wędrówki po niebie spotyka Zorzę, wprost przypisuje się jej tę funkcję^[9][a]:

O Zorzo, Zorzo! gdzieś ty była?
Gdzieś ty była? Gdzie zamierzasz mieszkać?

Gdzie mam zamiar mieszkać? u Pana Iwana,
U Pana Iwana na jego dworze,
Na jego Dworze i w jego domu,
A w jego domu są dwie radości:
Pierwsza radość – wyswatać jego syna;
A druga radość – oddać jego córkę za mąż

Modlono się do niej jako Zarii (Zaria) także o dobre plony oraz o zdrowie^[10]:

Hej, poranna Zario, i wieczorna Zario! Padnij na moje żyto, aby wyrosło jak las, mocne jak dąb!

Zaria Matko poranka, wieczora i północy! Jak cicho odejdziesz i znikniesz, tak i oby moje choroby i smutki we Mnie, słudze Bożym, cicho odeszły i zniknęły – o poranku, o wieczorze i o północy! 

Tradycja białoruska

W folklorze białoruskim pojawia się jako Zaranica (Зараніца) lub jako Zara-zaranica (Зара-Зараніца). W jednym z fragmentów Zorzę spotykają śś. Jerzy oraz Mikołaj, którzy wedle mitologii porównawczej pełnią funkcję boskich bliźniaków, którzy w mitologiach indoeuropejskich na ogół są braćmi bogini świtu: „Szedł święty Jerzy z Mikołajem, spotkali Zaranicę”^[5].

W folklorze występuje także w formie zagadki^[11]:

Zara-zaranica, piękna dziewica, po niebie chodziła, klucze upuściła. Księżyc je zobaczył, lecz nic nie powiedział, gdy słońce wstało, klucze znalazło.

Chodzi tutaj o rosę, na którą księżyc nie reaguje a która znika pod wpływem słońca^[11]. Zara prawdopodobnie jest po prostu boginią świtu, i można ją tłumaczyć dosłownie jako Świt, a Zaranica jest zdrobnieniem i może świadczyć o szacunku wobec Niej^[5]. 

Tradycja polska

W folklorze polskim występują trzy siostry zorze: Zorza porankowa, Zorza południowa, Zorza wieczorowa, które pełnią funkcję Rodzanic^[12]:

Zarze, zarzyce, trzy siestrzyce. Poszła Matka Boża po morzu, zbirając złote pianki; Potkał ją święty Jan: A gdzie idziesz matuchno? Idę synaczka swego leczyć.[13]

Zorzyczki, zorzyczki, trzy was jest jedna porankowa, druga południowa, trzecia wieczorowa. Weźcie od mego dziecka płaczenie, oddajcie mu spanie.[14]

Zorze, zorzeczeńki! Wszystkieśta moje siostruczeńki! Siadajta na konia wronego I jedźta po towarzysza mojego. Żeby on nie mógł beze mnie ni spać, ni jeść, ni siadać, ni gadać. Żeby ja mu się spodobała we stanie, w robocie, w ochocie. Żeby ja była wdzięczna i przyjemna Bogu i ludziom, i temu towarzyszowi mojemu.[15]

1. Pan Iwan ma być jakąś istotą niebiańską, wspominaną czasami w pieśniach również jako „Braciszek Iwanuszko”. W folklorze ukraińskim młody Iwan jest synem Słońca i nazywa swoją siostrę „Jasną Zorzą”.

Przypisy 

  Graves 1987 ↓, s. 290-291.

    Zarubin 1971 ↓, s. 70-76.

    Derksen 2008 ↓, s. 548, 541.

    Váňa 1990 ↓, s. 61.

    Sańko 2018 ↓, s. 15–40.

    Afanasjew 1865 ↓, s. 81-85, 198.

    Shedden-Ralston 1872 ↓, s. 376.

    Shedden-Ralston 1872 ↓, s. 375.

    Shedden-Ralston 1872 ↓, s. 190.

    Shedden-Ralston 1872 ↓, s. 362-363.

    Shedden-Ralston 1872 ↓, s. 349-350.

    Grzegorzewic 2016 ↓.

    Vrtel-Wierczyński 1923 ↓, s. 60.

    Czernik 1985 ↓, s. 123.

    Wisła. Miesięcznik Geograficzno-Etnograficzny. 1903 T.17 z.3 – Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, t. 17, z. 3, wbc.poznan.pl, s. 391 [dostęp 2019-12-25].

    LechosławSiewierski, [Muzyka] Sound of Triglav – Zoriuszka [online], Słowianie i Słowianowierstwo, 3 października 2018 [dostęp 2020-07-19] (pol.).

    Who’s Who on American Gods [online] [dostęp 2020-07-18] (ang.).

    NataliaKlimczak, The Slavic Star Goddess Zorya, Guardian of the Doomsday Hound and Servant of the Sun God [online], ancient-origins.net [dostęp 2020-07-18] (ang.).

    Sheet Music of Julian Cochran : Urtext Editions [online], juliancochran.org [dostęp 2020-07-18].

20.   FLOEX | Zorya [online], floex.cz [dostęp 2020-07-18]. 

Bibliografia

• William Ralston Shedden-Ralston: The Songs of the Russian People: As Illustrative of Slavonic Mythology and Russian Social Life. Ellis & Green, 1872.
• Zdeněk Váňa: Svět slovanských bohů a démonů. Praga: Panorama, 1990. ISBN 80-7038-187-6. (cz.).
• Jerzy Bartmiński: Słownik stereotypów i symboli ludowych. T. 1: Kosmos. Cz. 1: Niebo, światła niebieskie, ogień, kamienie. Lublin: Wydawnictwo UMCS, 1996. ISBN 83-227-0901-3.
• L. A. Zarubin. Сходные изображения солнца и зорь у индоарийцев и славян. „Советское славяноведение”. 6, s. 70-76, 1971. Moskwa: Наука. (ros.).
• Robert Graves: New Larousse Encyclopedia of Mythology: With an Introduction by Robert Graves. Gregory Alexinsky. Nowy Jork: CRESCENT BOOKS, 1987. ISBN 0-517-00404-6. (ang.).
• Rick Derksen: Etymological dictionary of the Slavic inherited lexicon. Leiden: Brill, 2008. ISBN 978-90-474-2816-9.
• Ziemisław Grzegorzewic: O Bogach i ludziach. Praktyka i teoria Rodzimowierstwa Słowiańskiego. Olsztyn: 2016. ISBN 978-83-940180-8-5.
• Stefan Vrtel-Wierczyński: Średniowieczna poezja polska świecka. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1923.
• Stanisław Czernik: Trzy zorze dziewicze : wśród zamawiań i zaklęć. Wyd. 2. Łódź: Wydawn. Łódzkie, 1985. ISBN 83-218-0422-5.
• Siarhei Sańko. Reflexes of Ancient Ideas about Divine Twins in the Images of Saints George and Nicholas in Belarusian Folklore. „Folklore: Electronic Journal of Folklore”. 72, s. 15–40, 2018. DOI: 10.7592/fejf2018.72.sanko. ISSN 1406-0957. (ang.).
• Aleksandr Nikołajewicz Afanasjew: Поэтические воззрения славян на природу: Опыт сравнительного изучения славянских преданий и верований в связи с мифическими сказаниями других родственных народов. T. 1. Moskwa: Izd. K. Soldatenkova, 1865.
•  

Linki zewnętrzne

• Zoriuszka w serwisie YouTube w wykonaniu zespołu Werchowyna
• Zoriuszka w serwisie YouTube w wykonaniu Drużyny Grodu Trzygłowa

W zależności od tradycji może pojawiać się jako pojedyncza istota, często nazywana „Czerwoną Dziewicą” lub jako dwie lub trzy jednocześnie. Często jest przedstawiana wraz z Księżycem i Gwiazdami, Gwiazdą Poranna, z którą czasami jest identyfikowana. Mieszka w Pałacu Słońca (bądź u wiedźmy Perparuszy), rano otwiera bramę, aby móc wyruszyć w podróż po niebie, strzeże białych koni, Wszystko widzi bowiem jest na samej górze

Według naukowców litewski folklor potwierdza podobną podwójną rolę świetlistych bóstw Vakarine i Ausrine:  Vakarine, Gwiazda Wieczorna, przygotowała łóżko dla słonecznej bogini Saulė , a Aušrinė , Gwiazda Poranna, rozpaliła dla niej ogień gdy przygotowywała się do kolejnego dnia podróży.

W tradycji rosyjskiej często pojawiają się jako dwie dziewicze siostry: Zorya Utrennyaya (Morning Zorya, od útro „poranek”) jako bogini świtu i Zoria Vechernyaya (Evening Aurora, od véčer „wieczór”) jako bogini zmierzchu. Każdy miał stanąć po innej stronie złotego tronu Słońca. Poranna Zoria otwierała bramę niebiańskiego pałacu, gdy Słońce zachodziło rano, a Wieczorna Zoria zamykała bramę, gdy Słońce wracało do swojej siedziby na noc.  Siedziba Zoryi miała znajdować się na wyspie Buyan, za morzem skąd wschodzi słońce.

Zorya patronowała także małżeństwom, czego wyrazem było jej częste występowanie w pieśniach weselnych, oraz aranżowała małżeństwa między bogami.

Zara-Zaranitsa (aka „Dawn the Red Maiden”) pojawia się zamiennie z Marią ( Matką Bożą ) w różnych wersjach tych samych wątków zagovory jako najwyższa moc

Modlono się również do niej jako Zarii o dobre zbiory i zdrowie:

O ty poranna zaria i ty wieczorna zaria! padnij na moje żyto, aby wyrosło wysokie jak las, grube jak dąb!

Matka Zarya [tutaj najwyraźniej zmierzch] rano, wieczorem i północy! tak jak wy cicho blakniecie i znikacie, tak niech zarówno choroby, jak i smutki we mnie, słudze Bożym, cicho blakną i znikają – poranne, wieczorne i północne!

Zarya była również wzywana jako opiekunka i rozpraszająca koszmary i bezsenność:

Заря, зарница, васъ три сестрицы, утренняя, полуденная, вечерняя, полуночная, сыми съ раба Божія (имя) тоску, печаль, крикъ, безсонницу, подай ему сонъ со всѣхъ сторонъ, со всѣхъ святыхъ, со всѣхъ небесныхъ.

W innym zaklęciu przywoływana jest Zarya-Zarnitsa wraz z „poranną Iriną” i „Południową Darią”, aby rozproszyć smutek dziecka i zabrać go „poza błękitny ocean”.

Chorwacki historyk Natko Nodilo zauważył w swoim studium Starożytna wiara Serbów i Chorwatów, że starożytni Słowianie postrzegali Zorę jako „lśniącą dziewicę” ( „svijetla” i „vidna” djevojka ),

W białoruskim folklorze występuje jako Zaranitsa (Зараніца) lub Zara-zaranitsa (Зара-Зараніца).

Zara-zaranitsa, piękna dziewica, szła po niebie i upuściła klucze. Księżyc ich zobaczył, ale nic nie powiedział. Dostrzegło je słońce i podniosło.

Chodzi o rosę , na którą księżyc nie reaguje i która znika pod wpływem słońca.  Zara jest prawdopodobnie po prostu boginią świtu i można ją przetłumaczyć dosłownie jako „Świt”

W polskim folklorze istnieją trzy siostrzane Zory ( Trzy Zorze ): Poranna Zorza (po polsku: Zorza porankowa lub Utrenica ), Południowa Zora ( Zorza południowa lub Południca ) i Wieczorna Zora ( Zorza wieczorowa lub Wieczornica ), które pojawiają się w polskich urokach ludowych i według Andrzeja Szyjewskiego reprezentują potrójny podział dnia.

Inne ludowe powiedzenie z Polski brzmi tak: Żarze, zarzyczki, jest was trzy, zabierzcie od mojego dziecka płakanie, przywróćcie mu spanie .

W magicznym uroku miłosnym z Polski dziewczyna prosi, aby świt (lub gwiazda poranna) udał się do ukochanego dziewczyny i zmusił go, by kochał tylko ją: [34

Witajcie Zorze

Witaj gwiazdo poranna

W języku ukraińskim występują również słowa wywodzące się z „Zorya”: зі́рка (dialekt зі́ра „zira” i зі́ри „ziry”) zírka , zdrobnienie oznaczające „gwiazdkę”, „gwiazdkę”, „gwiazdkę”; зі́рнйця „zirnitsa” (lub зі́рнйці „zirnytsi”), poetyckie określenie oznaczające „mała gwiazda”, „aurora, świt”.

W powiedzeniu zebranym w „Харківщині” ( obwód charkowski ) mówi się, że „na niebie jest wiele gwiazd (Зірок), ale są tylko dwa Zori: poranna (світова) i wieczorna (вечірня)” .

W lamencie sieroty żałobnik mówi, że weźmie „klucze świtu” („То я б в зорі ключі взяла”).

Vy zori-zirnytsi, vas na nebi tri sestrytsi: odna nudna, druga pryvitna, a tretia pechal’na

Gwiazdy poranne, trzy siostry na niebie: jedna nudna, druga gościnna, trzecia bolesna

W słoweńskiej pieśni ludowej zatytułowanej „Zorja prstan pogubila” (Zorja zgubiła pierścionek) piosenkarka prosi matkę („majko”), brata („bratca”), siostrę („sestro”) i kochanie („dragog”), aby spojrzeli dla tego.

Według profesor Moniki Kropej, w słoweńskiej tradycji mitopoetyckiej słońce wschodzi rano, któremu towarzyszy poranny świt, zwany Sončica (od sonce , „słońce”), a wieczorem zachodzi, do którego dołącza wieczorny świt Zarika (od zarja , 'świt’).

Słoweński folklorysta Jakob Kelemina ( sl), w swojej książce o słoweńskich mitach i podaniach ludowych, stwierdził, że Zora pojawia się jako córka Królowej Węży (prawdopodobnie wcielenie nocy) w tzw. Cyklu Kresnickim .

Na Słowacji Bogini Zaria (alternatywnie trio bóstw o ​​imieniu Zori) jest również przywoływana w zaklęciach przeciwko chorobom. Według profesor Daiva Vaitkevičienė to „bardzo popularny motyw słowiańskich uroków”.

Słowo „Zorya” funkcjonuje języku rumuńskim jako słowo oznaczające „świt” ( zori )

Gwiazda Poranna jest również znana jako dennica , zornica lub zarnica .

W językach serbsko-chorwackich planeta Wenus jest znana jako Zornjača , kiedy pojawia się rano, i Večernjača , kiedy pojawia się w nocy.

W pieśni ludowej Gwiazda Świtu/Poranna jest przedstawiana jako panna młoda męskiego Księżyca.

Księga Tura

Znaczenie mian i imion oraz przydomków, i ważniejsze pojęcia wywodzone z jego miana:

Zorza jest czczona pod przydomkami Jutrybogi-Jutry (Jutrzni), Utrii-Witry (Ustricy) i Wzorzy-Żarzycy (Zurii-Zorii, Orzy-Ory). Bogini jest wymieniana przez najdawniejszych kronikarzy pod imieniem Utrii. Jej główne imię nawiązuje do rdzenia orz obecnego w takich słowach, jak: orzeł, orzech, orzyna (jeżyna), orzyć (orać) oraz orz – wierzchowiec. Orzy znaczy szybki, popędliwy, ładny, zwinny, płodny, i przede wszystkim jarzący, błyszczący, jasny, silny. Jest to słowo pochodzące z czasów Wspólnoty, znane wszystkim Ariom (Indoeuropejczykom). U Istów jako nazwa zorzy i imię bogini Zorzy zachowało się bardzo pierwotne miano Ausra. W językach Słowian przetrwało ono w takich słowach, jak: hoży, hyży, jary, orzeł, orać, orzyć i innych. Słowo orewit oznaczało niegdyś popędliwość konia ku klaczy, a zatem siłę płodności. Do dziś huculskie woryk znaczy źrebiec, a wora stado. Trzeba zauważyć, że Polacy do XVI wieku na oznaczenie szybkiego wierzchowca używali słów orz, orzs, ors, hors i źrzebiec. Od tego wyrazu pochodzą również takie nazwy, jak Orawa, Orzew, Worów czy Horyń.

Orzyć znaczy poza tym – wywracać, rozcinać, rozpoczynać, rozpędzać, pędzić, gnać, pustoszyć, niszczyć. Rdzeń ten pozostaje w bliskim związku z pojęciami źrzeć – widzieć, przejrzeć, źrały – dojrzały, źrebię –nowonarodzony, źrzeb, źreb – los, zręb – podstawa, wzrok – spojrzenie, wzór – rzecz godna naśladowania,wzierać – spoglądać, wyzierać – wyjawiać się, zórać – jaśnieć, wychylać się, wschodzić, zerkać – obejrzeć,spozierać – patrzeć, zerkało – zwierciadło, lustro odbijające, wzraz – odcisk, odbicie, kształt, podobieństwo,obraz – odbicie, na wyraz – na kształt, na podobieństwo, źrenica dawniej zrzenica i jirzenica – oko. Tu dochodzimy do słowa zór mającego wiele rozgałęzień świadczących o jego prastarym i głębokim znaczeniu magicznym. Oznacza ono przede wszystkim jaśnienie, blask, żar, zarzewie, pożar, ognistość, łunę, co wyraźnie wskazuje na związek z bogami Ognia i Jasnego Nieba. Poprzez bliskość z wyrazami życie, żyć, ożyć, ożywić, jur, jurzyć, jary, jurny wskazuje na związek postaci Zorzy z bogami Życia (Simami, Rodami, Bożebogami) i płodności (Sporami, Rgłami, Dziewami).

Wykazuje także, poprzez wyrazy zrąb, źrzeb, źrebiec, rok i wierg, bliski związek z bogami Bytu i Doli. Zór oznacza jednocześnie (trudne do wytłumaczenia inaczej niż przez bezpośredni związek z mitem) takie pojęcia, jak pozór – udawanie zgody, fałszywy ślad, pozór – wstyd, pozor – uważność, uważanie, pozor – szpiegowanie, podpatrywanie, prezor – pycha, zazor – przygana. Widać jasno związek wszystkich przydomków Zorzy ze sobą oraz mityczne korzenie znaczeń wywodzących się od tego pnia. Przydomki Wzorza, Zurja i Żarzyca określają ją jako jaśniejącą, gorejącą, przynoszącą światło, jasność dla oka (wejrzenia), możliwość spostrzegania świata albo jako odbierającą owe możliwości, przynoszącą ciemność. Ta dwuznaczność znajduje odbicie w mitycznych losach bogini strąconej z Niebios (z powodu zawiązanego przez nią z Watrą spisku i okaleczenia Bodnyjaka). Jej miłość do Księżyca spowodowała jego przecięcie (zarzęcie).

Warto zwrócić uwagę na zbieżność miana Zorza-Zurja (Zorja) z mitologicznymi pojęciami sanskryckimi z religii hinduskiej (Wed), gdzie Surja to najważniejszy Bóg Słoneczny, którego ojcem był Diw, a on sam nazywany jest „okiem” Mitry i Waruny. Surja jest szczególnie mocno związany z Agnim – Ogniem. Także jego córka nosi imię Surja i została zaślubiona Somie. 

Imię Zurii przechowały kroniki ruskie. Widać tutaj bardzo mocny związek dawnej wiary przyrodzonej Słowian i Hindusów, który wypływa z czasów Wspólnoty Ariów (wspólnych wierzeń owego okresu), znajdującej swe odbicie i zapis w rozbudowanej formie indyjskich Wed. O wspólnocie owej świadczą niezbicie niemal identyczne miana bogów jak i pojęcia religijne, takie jak: Mir-Podag – sanskrycki Mitra, Zorza – Surja, Ogień (Swar-Og, Poż-ogień, Ogniobog) – Agni, Warza – Waruna, Watra – Wrytra, Wijns – Waju, Żywia-Siwa – Śiwa, Wiszeń – Wisznu, Diw i Dziwień – Diw, Kalja-Obiła – Kali, Krasa i Kirowie – Kriszna, Karna – Karna, Gogołada-Mienia (od um – rozum, men – miano) – Uma, Trojan – Trimutri, Trzygław – Twarztri, Rod (Rodżana, Rudź) –Rudra, Rada – Radha, Weles (Wela) –Wali, Jamień – Jama, Dziewanna – Dewi, Drasznica – Durga, Mokosza –Moksza (stan najwyższej duchowej wolności, wyzwolenia), Pogoda-Ptacha i Pąć-dagżwik – Patha (droga, droga życia, droga duchowa ku doskonałości, polskie Pąć – ścieżka), Chors i Chorsawa-Czara – Ćandra (Czandra –Księżyc), Kupała – kuppala (pąk), pojęcie Raju – sanskryckie Raj, czarownego kręgu – czakra, Weń (powietrze, Weniowie) – Wena (tęsknota, słoneczny ptak), sołwy (święty napój) – soma, podania i dajny (litewska nazwa bajnej-mitologicznej pieśni-podania) – dhjana (wgląd, mądrość), Nieba – niebo, człony sweit- i wit- np. w Światowit – Wiśwanatha (Pan Wszystkich), Wiwaswat (Jasny, Słońce) albo wed- np. w wiedza – weda oraz wiele wiele innych. Taka zbieżność nie może być przypadkowa i wskazuje na ów pradawny i bardzo głęboki związek, wręcz jedność, z której obydwie religie wyrosły. 

Inne przydomki Utrija, Ustrica, Jutra, Jutryboga nawiązują do pojęcia utro – poranek, jasność, jaskrawość, zaranie, ponowność, narodzenie dnia, rano, jutro, jutrzejszy dzień. W języku prasłowiańskim pierwotnie istniało słowo ustro oznaczające zaranie i z niego zapewne powstało ustro –odbicie, czyli lustro (podobnie jak od zerkać – zierkało, zwierciadło). Pojęcie blasku porannego -utrii wiąże się również bardzo blisko z pojęciemwitry – pogody, wiatru, wedry i wedernicy – tęczy (Dengi), wrzy, waru, wiru, a więc z bogami Pogody, Warzą i Watrą.

Istyjskim odpowiednikiem Zorzy jest bogini Ausra. 

Chętnych do głębszego zapoznania się z tą boginią zapraszam na stronę:

https://wiaraprzyrodzona.wordpress.com/2016/02/18/bogini-zorza/

Sami widzicie jakie jest pochodzenie tych imion. Najstarszym i najbardziej powszechnym źrodłem jest Słowiańszczyzna i Persja oraz Indie, gdzie imię to było mianem bogini / boga, co jest  poświadczone wieloma mitologicznymi opowieściami na temat tejże postaci. Choćbyście się nie wiem jak wysilili aby przegrzebać wszystkie skandynawskie i niemieckie źródła oraz opisy dla pojęcia „zorza” i postaci boskiej takiej jak Zoria / Sorya / Surya, co byłoby jaką taką podstawą do stwierdzenia o skandynawskim bądź germańskim pochodzneiu miana Soren – to po prostu nie znajdziecie nic takiego.

Naprzeciw tego germańskiego NIC stoi taka obfitość słowiano-aryjskich mian, odniesień, postaci i pojęć jaką tutaj powyżej opisałem. Naprawdę nie rozumiem jak można być takim ignorantem żeby nadal pisać podobne brednie jak ta poniżej o imieniu Zorian: 

„Imię Zorian – pochodzenie i znaczenie

Imię Zorian jest męskim imieniem o niezwykle interesującym pochodzeniu i bogatej historii. Jest to imię, które wywodzi się z języka greckiego, a dokładniej od słowa „Zorion”, które oznacza „szczęście” lub „pomyślność”. Imię to jest również związane z mitologią grecką, ponieważ wierzono, że Zorian był jednym z synów boga Zeusa. 

Pochodzenie imienia Zorian

Jak już wspomniano, imię Zorian wywodzi się z języka greckiego. W starożytnej Grecji było ono popularne jako forma imienia Zorion, a także jako nazwa jednego z bogów. W późniejszych czasach imię to rozprzestrzeniło się na inne kraje Europy, takie jak Rosja czy Polska, gdzie przyjęło formę Zorian.

W Polsce imię Zorian pojawiło się stosunkowo niedawno, bo dopiero w XIX wieku. Było ono często nadawane w rodzinach szlacheckich i arystokratycznych. Współcześnie jest to imię rzadko spotykane, ale wciąż cieszy się pewną popularnością wśród rodziców poszukujących nietypowych i oryginalnych imion dla swoich dzieci. 

Znaczenie imienia Zorian

Imię Zorian jest związane z pozytywnymi wartościami, takimi jak szczęście, pomyślność czy powodzenie. Osoby noszące to imię często są uważane za osoby o optymistycznym podejściu do życia, pełne energii i entuzjazmu. Są też często postrzegane jako osoby szczęśliwe i łatwo przyciągające dobre rzeczy w swoje życie.

Ponadto, imię Zorian może być również interpretowane jako „syn Zeusa”, co nawiązuje do mitologicznego pochodzenia tego imienia. W mitologii greckiej Zorian był jednym z synów Zeusa i bogini Demeter, a jego zadaniem było strzeżenie ziemi przed złem i nieszczęściami. 

Znani przedstawiciele imienia Zorian

Mimo że imię Zorian nie jest bardzo popularne, to można znaleźć kilka znanych osób noszących to imię. Jedną z nich jest polski aktor teatralny i filmowy, Zorian Stryjeński, który zagrał m.in. w filmach „Kochaj albo rzuć” czy „Zmiennicy”. Innym znanym przedstawicielem tego imienia jest rosyjski pisarz i dramaturg, Zorian Dołenko.

Warto również wspomnieć o postaci fikcyjnej noszącej to imię – Zorianie Greyjoy z sagi „Pieśń lodu i ognia” autorstwa George’a R.R. Martina oraz serialu „Gra o tron”. Zorian jest młodszym bratem Balona Greyjoya, władcy Wyspy Żelaznej, i jest jednym z ważniejszych bohaterów w fabule sagi.”

Zorian

Chyba chodziło tutaj o Oriona ponieważ Zoriona ani Zoriana w greckiej mitologii jako żywo trudno się doszukać. Nawet jeśli gdzieś tam w ukryciu lokalnym jakimś jest, to tak mało popularny, że trudno by było z Grecji to imię wywodzić mając tyle bliższych wzorów znaczeniowych, w tym imię bóstwa Słowian i Hindusów sanskryckich. Chyba, że chodziło o córkę Zeusa i Demeter K-Orę, co jakoś się wiąże nie tyle z Zor- co OR-.

Zoriona nie znajdzie się w Mitach Greckich Roberta Gravesa, ani w Złotej Gałęzi u J. G. Frazera.

Nie ma go też w rosyjskiej encyklopedii Mitologii Świata (Mify Narodow Mira).

Nie znajdziecie też go wśród dzieci Zeusa na portalu pantheion.pl:

Zeus + Z Praboginią

• Zeus + Gaia → Centaurowie
• Zeus + Gaia → Agdistis (Kybele)

 Z Tytanidami (córki Uranosa i Gai)

• Zeus + Dione → Afrodyta (Bogini miłości)
• Zeus + Eurynome → Charyty (Boginie wdzięku, piękna i wesołości :Aglaia, Euphrosyne i Thaleia)
• Zeus + Leto → Artemida (Bogini polowania i opiekunka dziewcząt)
• Zeus + Leto → Apollon (Bóg muzyki, proroctwa i uzdrawiania)
• Zeus + Metis → Atena (Bogini wojny, mądrości i rzemiosła)
• Zeus + Mnemosyne → Muzy (9 Bogiń muzyki i pieśni: Kalliope, Terpsikhore, Kleio, Euterpe, Ourania, Thaleia, Polyhymnia, Melpomene, Erato)
• Zeus + Selene → Pandeia (Bogini pełni księżyca)
• Zeus + Selene → NEMEA (Bogini lub nimfa)
• Zeus + Selene → Ersa (Bogini rosy)
• Zeus + Themis → Nimfy Themeidy
• Zeus + Themis → Mojry (Boginie losu: Atropos, Lakhesis i Klotho)
• Zeus + Themis → Hory (trzy Boginie pór roku: Dike, Eirene i Eunomia)
• Zeus + Themis → Eunomia (Bogini dobrych rządów)
• Zeus + Themis → Eirene (Bogini pokoju)

 Z Boginiami

• Zeus + Hybris → Pan (Bóg pasterzy)
• Zeus + Semele → Dionizos(Bóg wina i rozpusty)
• Zeus + Demeter → Persefona (Bogini świata podziemnego)
• Zeus + Persefona → Zagreos (Dionizos)
• Zeus + Persefona → Melinoe (Podziemna Bogini ofiar dla zmarłych)
• Zeus + Hera → Hefajstos (Bóg kowali)
• Zeus + Hera → Hebe (Bogini młodości)
• Zeus + Hera → Eris (Bogini sporu)
• Zeus + Hera → Ejlejtyja (Bogini porodu)
• Zeus + Hera → Ares (Bóg wojny)

 Z Muzami

• Zeus + Kalliope → Korybanci (Bogowie orgiastyczni misteriów samotrackich)
• Zeus + Kalliope → Kabirowie (Bogowie misterów samotrackich)
• Zeus + Thaleia → Palikoi (Bliźniaczy Bogowie źródeł termalnych na Sycylii)

 Z Nimfami (śmiertelne boginki niższego rzędu)

• Zeus + Karme → Britomartis (Bogini polowania i sieci rybackich)
• Zeus + Aix → Aigipan (Bożek wiejski)

 Z Plejadami (nimfy – córki Atlasa i okeanidy Plejone)

• Zeus + Elektra → Harmonia (Bogini harmonii)
• Zeus + Maia → Hermes (Bóg kupców, pasterzy i posłańców)

 Nieznane

• Zeus + (…) → Nimfy
• Zeus + (…) → Litai (Boginie modlitwy)
• Zeus + (…) → Kairos (Bóg okazji)
• Zeus + (…) → Alatheia (Bogini prawdy)

Ciekawe że Anglosasi ani Grecy nie potrafią wywieść imienia półboga jakim jest Orion z sensem. Piszą o nim tak:

„Orion widoczna konstelacja zawierająca siedem jasnych gwiazd w charakterystycznym wzorze, koniec XIV w., orioun, ostatecznie od greckiego Oriōn, Oariōn, imię gigantycznego myśliwego w mitologii greckiej, kochanego przez Aurorę, zabitego przez Artemidę, imię nieznanego pochodzenia, chociaż niektórzy spekulują na temat akadyjskiego Uru-anna „Światła Nieba”.

Inną grecką nazwą konstelacji był Kandaon, tytuł Aresa, boga wojny, a wzór gwiazdy jest przedstawiany w wielu kulturach jako olbrzym (taki jak staroirlandzki Caomai „Uzbrojony Król”, staronordyjski Orwandil, starosaski Ebuðrung). Mezopotamski tekst z 1700 r. p.n.e. nazywa go Prawdziwym Pasterzem Anu.”

Orion is both a surname and a male given name usually derived from the character from Greek mythology or the constellation named for the character. The name has increased in usage in recent years along with other mythological names.^[1] Notable persons with that name include:

Orion to zarówno nazwisko, jak i imię męskie, zwykle pochodzące od postaci z mitologii greckiej lub konstelacji nazwanej na cześć postaci. Imię to zyskało na popularności w ostatnich latach, podobnie jak inne imiona mitologiczne

Orion Greek mythology, Orion (/əˈraɪən/; Ancient Greek: Ὠρίων or Ὠαρίων; Latin: Orion)^[1] was a giant huntsman whom Zeus (or perhaps Artemis) placed among the stars as the constellation of Orion.

Ancient sources told several different stories about Orion; there are two major versions of his birth and several versions of his death.

Mitologia grecka, Orion (/əˈraɪən/; starogrecki: Ὠρίων lub Ὠαρίων; łac.: Orion)[1] był gigantycznym myśliwym, którego Zeus (lub być może Artemida) umieścił wśród gwiazd jako konstelację Oriona. Starożytne źródła opowiadały kilka różnych historii o Orionie; istnieją dwie główne wersje jego narodzin i kilka wersji jego śmierci.

cdn