RudaWeb: Geny brzegowe
Kilka nowych badań genetycznych z ostatnich dni porządkuje naszą wiedzę o etnogenezie indoeuropejskiej, a więc i prasłowiańskiej. Część wyników wspiera podstawę słowiańską dla późniejszych gałęzi indoeuropejskich. Wskazuje Europę Środkową jako najbardziej możliwy obszar tego procesu.
O niespodziewanie wczesnym DNA archeologicznym zawierającym R1a z Rumunii pisałem poprzednio. Nowsze badania pozwalają wrócić zaś do starszego wpisu o tradycji ciałopalenia w Europie Środkowej. Pozwalają też potwierdzić dotychczasowe ustalenia o bliskości Scytów i Słowian oraz ich zasięgu w Europie zgodnie z świadectwami historyków starożytnych. Wreszcie uzasadniają też rolę kontaktów słowiańsko-celtyckich w kształtowaniu starożytnej Europy.
Zacznijmy od pracy zespołu Anny Linderholm z 14 kwietnia br. „Corded Ware cultural complexity uncovered using genomic and isotopic analysis from south-eastern Poland”. Autorzy napisali: „Wszystkie osobniki eneolityczne z Polski nosiły linie mtDNA pochodzenia europejskiego lub zachodnioazjatyckiego35, w tym H (w tym H2 i H7), HV, I2, J1, K1, T1, T2, U4 i U5 (Tabela S8). Osoby z Pełczyskiej wykazywały te same haplogrupy mtDNA zidentyfikowane w innych miejscach CWC. W przeciwieństwie do osobników kompleksu Yamnaya osobniki CWC [kultura ceramiki sznurowej] i BBC [kultura pucharów dzwonowatych] z południowej Polski posiadały linie I2 i J1, ale brakowało haplogrup mtDNA W i U2, często spotykanych u osobników Yamnaya. Uzyskaliśmy dane genetyczne od 19 osobników (16 z CWC i 3 z BBC). Wszystkie badane osobniki pochodzą z trzech regionów geograficznych: Pogórza Rzeszowskiego (część województwa podkarpackiego; tereny Szczytna, Chłopice, Mirocin i Święte), Wyżyny Małopolskiej (Mistrzejowice, Proszowice, Bosutów, Pełczyska) i Grzbietu Sokalskiego (część zachodnia Wyżyny Wołyńskiej – stanowisko Łubcze). Wszystkie pochówki podobnego rodzaju wykazują ten sam obrzęd pogrzebowy, z pewnymi różnicami dotyczącymi wyposażenia grobów, a ich daty radiowęglowe są zbieżne”. Na blogach genetycznych trzeba było poszukać Y-DNA, czyli haplogrup męskich. Na eurogenes ukazał się, w komentarzu podpisanym Arza, wykaz Y-DNA dla części z badanych szczątków ze stanowisk polskiej kultury ceramiki sznurowej (Corded Ware):
więcej u źródła: RudaWeb – Geny brzegowe