Orszula albo Orsua
ORsua
Istnieje też inne imię, URSZULA/ORSZULA, na które warto zwrócić uwagę, a które powszechnie uchodzi za przejęte przez Słowian (tych znad Prypeci Allo Allo) od łaciny romajskiej (rzymskiej) i to w XIV wieku n.e., podobnie jak inne męskie imię ANDRZEJ/Jędrzej (Ondrej, Indra) uchodzi za przejęte od greckiego Andros.
Jest to jeden z przykładów do jak powszechnego zamętu na wszelkich możliwych płaszczyznach, tu tak mało ważnej jak nazewnictwo imienne ludzi i etymologia imienia, prowadzi idiotyczne założenie o nieobecności Słowian w Starożytności, choćby w czasach rzymskich i greckich, nie mówiąc już o czasach poprzedzających Rzym o tysiąclecia (kultura ceramiki sznurowej 3000 p.n.e. czy Vincza – jeszcze wcześniej).
Średnio inteligentne dziecko zrozumie, że już w tamtych czasach – około 5000 -3000 p.n.e. posługiwano się przydomkami czy też mianami, czyli inaczej imionami, albo rzeczownikami oznaczającymi konkretnych ludzi, w odróżnieniu od innych ludzi.
Miana – Imiona posiadali już ludzie w paleolicie, w epoce kamienia łupanego. Zadufanemu w sobie, wyższościowo nastawionemu do świata Człowiekowi Współczesnemu coś takiego w ogóle nie przychodzi do głowy. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Może od nadmiaru szczepionkowej rtęci i aluminium w mózgu. Podobno Rzymian przywiodły do upadku ołowiane rury akweduktów, być może obserwujemy umysłowy upadek ludzkości współczesnej, skoro powtarza ona idiotyzmy bez zastanowienia, jak w przykładzie ze słownikiem Brucknera? Być może.
Wikipedia (dostęp 15 12 2018)
Urszula – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, od łacińskiego przydomka Ursula, który stanowi zdrobnienie od wyrazu pospolitego[1] ursa (niedźwiedzica); można je zatem tłumaczyć jako „niedźwiedziczka”[2]. W Polsce imię to notowano od XIV wieku w formie Urszula (od 1367) i Orszula (także od 1367)[3], a także łacińskiej Ursula. Możliwe staropolskie zdrobnienia: Ula; z łac. przyrostkiem: Ulita, wschodniosł.: Ulicha[4]. Przez stulecia imię Urszula było rzadkie, a w XIX wieku uchodziło za staromodne i pretensjonalne. Popularność zyskało w XX wieku[2].
Urszula imieniny obchodzi:
- 29 maja, jako wspomnienie św. Urszuli Ledóchowskiej (1865-1939), założycielki Urszulanek Serca Jezusa Konającego
- 21 października, jako wspomnienie św. Urszuli i towarzyszek
Odpowiedniki w innych językach:
- łacina — Ursula
- język francuski – Ursule
- język hiszpański – Úrsula
- język niemiecki – Ursula
- język węgierski – Orsolya
- język włoski – Orsola
Oczywiście polsko-katolicka Wikipedia jest już chyba pisana przez zakonników, zapewne jezuitów, którzy toczą kolejną krucjatę, co tutaj bardzo dobrze widać. Głodnemu chleb na myśli, a erotomanowi wszystko kojarzy się z d..ą! Trudno było znaleźć jakieś starsze światowe odniesienia imienia Urszula, zapewne starsze od polskiego, skoro to jest imię podobno już staro-rzymskie(!), niż imię jakiejś zakonnicy od Serca Jezusa Konającego! Jeżeli już szukać gdzieś źródła tego imienia i miejsca w kalendarzu imienin, to przecież w starożytnym Rzymie, a nie w Watykanie. Ale nie to jest tutaj istotne. Otóż przypadkiem, podano tutaj na szczęście słabiutki zarys możliwej etymologii tego imienia nie uwzględniając oczywiście jak zwykle możliwości Etymologii Ario-Słowiańskiej czy też Słowiano-Aryjskiej z okresu przed rokiem 3000 p.n.e., a więc z czasów które lingwistyka nazywa czasami języka pra-indo-europejskiego, czyli inaczej mówiąc po ludzku, właśnie słowiano-aryjskiego.
Znalazły się tutaj dwa brzmienia bliskie istoty tego imienia węgierskie – Orsolya, i włoskie – Orsola, do których jest też zbliżona średniowieczna wersja polska tego imienia – Orszula/Orsula.
Jakie to imię ma naprawdę pochodzenie/ Takie jak i Swastyka, która jest obrazem kręcącego się wokół gwiazdy centralnej nieboskłonu gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy. W którymś kościele dzwonią w polsko-katolickiej Wikipedii, ale to nie ten kościół, jaki sobie wyobrażają jezuiccy autorzy tego hasła.
Ursus – Wielka i Mała Niedźwiedzica (Ursa Major – Ursa Minor). Jak tu piszą – od rzymskiej nazwy niedźwiedzia pochodzić ma to imię, a dziewczyna miałaby być „niedźwiedziczką” – bardzo to zabawne, zwłaszcza jako imię dla kobiety, bo niedźwiedź jak wiadomo jest tak samo zgrabny jak słoń w składzie porcelany, a typową cechą kobiecą jest „siła niedźwiedzia”!!!
Zaśmiałbym się w tym miejscu na głos i śmiałbym się do jutra rana, ryzykując że ze śmiechu dostanę przepukliny, ale nie jest mi do śmiechu, kiedy czytam takie piramidalne nonsensy, a cały świat tzw „kultury” Zachodniej i jej „encyklopedystów” kręci się wokół tychże bredni kompletnie zaślepiony, jakby nadal trwało Średniowiecze. Rozumiem, że powszechny dzisiaj na zachodzie neo-marksizm źle wpływa na umysły ludzkie, gdyż jako filozofia skrajnego materializmu kompletnie pomija czynnik magiczny we wszelkich swoich rozważaniach, na wszelkich płaszczyznach. Jednak w okresie staro-rzymskim i etruskim, greckim (500 p.n.e.), a w starosłowiańskim tym bardziej (3000 p.n.e.) na szczęście marksizm nie obowiązywał.
Założę się z Każdym Odważnym o cały majątek, że każde imię w głębokiej starożytności miało charakter podniosły, a nie ośmieszający jego nosiciela i że miało charakter MAGICZNY, wspomMAGAjący tego człowieka, a nie wykpiwający go.
Nie inaczej jest z imieniem OR-Sua, czyli Światło Słońca (Suonca/Sounca, SuaRAgicza/SouRAżicza, Sua-RAga/SouROga), czy też mianem danym ziemskiemu niedźwiedziowi – Or-Sou, jako temu zwierzęciu, które zasypia na zimę wraz z „najsłabszym” Souncem/Suoncem i jest na wiosnę budzone przez Sounce/Suonce, pełniąc na naszej planecie rolę odwzorowaną z Boskiego Kołowrotu – tego właśnie Gwiazdozbioru Niebieskiego, który ciągnie Swastykę Odradzającego Się Wiecznie Słońca, Przekaziciela Światła (RA) z Głębi Wszechświata na Matkę Ziemię, ciągnie ją przez tysiąclecia od czasu przynajmniej Pierwszej Precesji i centralnego położenia Polaris w okresie Atlantydzkim – 24.000 do 22.000 lat temu.
Jest to fragment artykułu który opublikowałem w całości pod poniższym linkiem, a tam więcej informacji o członach OR, RO, AR, RA i innych samogłoskowych wariantach tego boskiego R np ARIA lub R1a, Mir-Ra, Ar-Ka, Ra-Ka itd:
Mir RA, spadek po Słowianach na półwyspie Synaj i w kościele judeo-chrześcijańskim
I tutaj: