Od jakiegoś czasu świat obiegają przestrogi przed wybuchami tzw. superwulkanów. W przeszłości powodowały one potężne reperkusje klimatyczno – przyrodnicze, których skutki znacząco wpływały na losy naszych przodków.

O superwulkanie mówi się, gdy objętość wyrzuconego materiału wulkanicznego (magmy i materiałów piroklastycznych) przekracza 1000 km³. Jego erupcje zdarzają się stosunkowo rzadko w odstępie dziesiątek czy kilkunastu tysięcy lat, a siła eksplozji oceniana jest od 7 do 8 w skali VEI (ang. Volcanic Explosivity Index – Indeks Aktywności Wulkanicznej). Według współczesnej wiedzy w ciągu ostatnich 36 milionów lat miały miejsce prawdopodobnie 42 erupcje o najwyższej sile w skali VEI. Natomiast te o współczynniku wynoszącym do 2 są zjawiskiem powszechnym i praktycznie co chwilę się zdarzają.

Zdaniem wielu uczonych, jeżeli w dzisiejszych czasach doszłoby do wybuchu superwulkanu, np. Yellowstone w skali poprzedniej erupcji sprzed 640 tysięcy lat, zniszczyłby on większość obszaru Stanów Zjednoczonych, pokrywając wszystko w promieniu 500 kilometrów metrową warstwą popiołów i innych substancji wulkanicznych. Jeżeli tak się stanie, to superwulkan Yellowstone wyrzuci w powietrzne blisko 15 tysięcy metrów sześciennych magmy a 420 kilometrów sześciennych toksycznego siarkowego pyłu i skał zatruje atmosferę. Wyemitowane tlenki siarki w zetknięciu z parą wodną stworzą cienki welon kwasu siarkowego wokół Ziemi, który w powiązaniu z pyłami wulkanicznymi przez wiele lat będzie odbijał światło słoneczne powodując silne zaciemnienie oraz gwałtowne ochłodzenie i w efekcie zapoczątkuje trwającą dziesiątki lat „zimę wulkaniczną”. Zmiany następować będą błyskawicznie i nic nie rozległych obszarach kuli ziemskiej nie uchroni przed zniszczeniem większości upraw oraz uniemożliwi ponowne zasiewy. Tak będzie przez wiele lat. Globalne ochłodzenie, oznaczające spadek temperatur o kilkanaście stopni, zalegające ciemności odcinające od życiodajnego światła słonecznego – zrobią swoje. Brak plonów, to również brak paszy dla zwierząt hodowlanych i w efekcie brak żywności dla ludzi. Połowy morskie starczą na krótko i szybko okaże się, że ograniczone zapasy czegokolwiek do zjedzenia też się skończą. Według polskiego geologa, prof. Jerzego Żaby, około 5 miliardów ludzi po prostu umrze z głodu. Powyższy opis to tylko przypuszczenie. Czy jest ono realne?

W toku dziejów supererupcje wulkaniczne występowały cyklicznie i zawsze powodowały traumatyczne skutki. Przyjrzyjmy się zatem faktom, wynikającym z kilku tego rodzaju wybuchów w czasach istnienia Homo sapiens.