Prasłowianie. Słowianie potomkami Trojańczyków. (Część I.)
Polecam bardzo dobry artykuł Stanisława Bulzy na stronie Polish Club Online w Kalifornii (USA), z linkami do artykułu Adriana Leszczyńskiego, a dalej i do strony Dragomiry Płońskiej. Kto nie czytał o starożytnych Wędach i Lęchitach, czy o dziejach obwaru, a potem grodu Vilusa/Wiljon/Iljon/Widłuża/Troja i o Wojnie Trojańskiej w mojej Księdze Ruty (wyd. Slovianskie Slovo 2013), może przeczytać tutaj. Jest to nieco odmienna wersja niż z Mitów Greckich według Roberta Gravesa. Brak mi tutaj też naświetlenia problemu z punktu widzenia Nas – Lechitów, czyli pewnego odwrócenia opowieści i wprowadzenia naszej prawdy do tego mitu, ale i tak, nawet w nacjonalistycznej wersji greckiej, widać wystarczająco dużo dla wtajemniczonych. Początkujących ostrzegam – to nie do końca tak było, lepiej zapoznać się z wersją mitów z Księgi Ruty. CB
źródło: http://www.polishclub.org/2017/12/01/praslowianie-slowianie-potomkami-trojanczykow-czesc/
„Vocabularium Venedicum”
Po cyklu „Słowianie. Słowiańszczyzna Zachodnia” dwie części, miała się pojawić część III. „Słowianie. Słowiańszczyzna Południowa”. Jednak by lepiej zrozumieć osiedlanie się Słowian na południu Europy, postanowiłem wstrzymać się z częścią III. i najpierw zamieścić część „Prasłowianie”. Słowianie potomkami Trojan”. Nie jest tak, jak piszą historycy, że Słowianie zamieszkali na południu Europy dopiero w V lub VI w. Słowianie pod nazwa Wenetów zasiedlili ziemię między Alpami a Adriatykiem już w XII w. p.n.e. Słowianie obok Etrusków należą do najstarszych ludów Europy.
Helmold (ok. 1125-1177) historyk saski, proboszcz z Bozowa w Wagrii (obecnie Bosau), autor kroniki „Chronica Slavorum” („Kronika Sławian”), przełożył Jan Popłoński, tak opisywał ziemie zamieszkałe przez starożytnych Słowian:
„Tam więc gdzie się Polska kończy, przychodzi się do bardzo rozległej krainy Sławian, którzy w starożytności Wandalami, dziś zaś Winitami albo Winulami tj. Wendami się nazywają”. Dalej: „Te to są ludy Winulów (Wendów), rozlane po krajach, ziemiach (provincias) i wyspach morza. Cały ten rodzaj ludzi, oddany czci bałwanów, zawsze, niestały i ruchliwy, trudniący się morskiemi rozbojami, z jednej, strony Duńczyków, z drugiej Sasów niepokoi”.
Wenedowie jest chyba najstarszą i najpopularniejszą wspólną nazwą dla wszystkich Słowian Zachodnich
W północnych Niemczech znajduje się region historyczno-geograficzny Wendland, obejmujący w przybliżeniu powiat Lüchow w Dolnej Saksonii wraz z okolicami. Termin „Wendland” został po raz pierwszy użyty około 1700 roku przez pastora Christophera Henninga, autora „Vocabularium Venedicum”, na określenie terenów nad lewym brzegiem dolnej Łaby, gdzie miejscowa ludność wciąż używała jeszcze języka drzewiańskiego. Największymi miastami regionu są Wustrow, Lüchow, Dannenberg i Hitzacker. Główną rzeką Wendlandu jest Jeetze, będąca dopływem stanowiącej wschodnią granicę regionu Łaby.
We wczesnym średniowieczu obszary dzisiejszego Wendlandu stanowiły ośrodek osadnictwa Drzewian. Region jeszcze u schyłku wieków średnich zachował swój słowiański charakter, a rozpoczęta w XII w. kolonizacja niemiecka przebiegała tutaj opornie, na co wpłynęły znaczne oddalenie od głównych szlaków komunikacyjnych oraz geograficzna izolacja pasmem Hohe Geest od zachodu i bagnami od południa. Do XVIII wśród miejscowej ludności przetrwał połabski język i obyczaj, przez co stanowił Wendland jedyną obok Łużyc enklawę Słowiańszczyzny w nowożytnych Niemczech. Świadectwem słowiańskiej przeszłości są w Wendlandzie liczne nazewnictwo miejscowe pochodzenia słowiańskiego oraz charakterystyczne wsie o układzie okolnicy.
Prawie wszystkie większe miejscowości w Wendlandzie mają słowiańskie pochodzenie co dokładnie widać po układzie budynków. Są one najczęściej ułożone w kształcie półkola lub podkowy wokół okrągłego placu w centrum. Stąd pochodzi nazwa „wiosek kołowych”. Szczególne znaczenie posiadał gród Weinberg w dzisiejszym Hitzacker – jak twierdzi historyk Karl-Heinz Willroth. Tutaj jego zdaniem koncentrowała się polityczna władza Wendlandu i tutaj rozwinęło się życie gospodarcze tego regionu
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Wendland).
Hitzacker (Elbe) był po raz pierwszy wzmiankowany w 1162 r., a dokument założycielski miasta pochodzi z 28 lutego 1258 r. Jednak dużo wcześniej na tym miejscu osiedlili się słowiańscy Drzewianie, a mianowicie już w VIII w. zbudowali gród na miejscu dzisiejszego starego miasta. W języku drzewiańskim gród nazywał się Ljauci (Lgautztgi). Do roku 1990 przebiegała tu na Łabie granica wewnątrzniemiecka.
Pierwotne nazwy Słowian w źródłach
Zachodnio-północna część Jutlandii w starożytności zwała się Wandelsyssel, teraz Wendsysel t. j. siedziba Wendów, w której były osady: Waendlefolkhaert, Winaebierghaeret, a mieszkańcy zwali się Wandelboer, u pisarzy łacińskich Wandale. W tej miejscowości i teraz są miasta: Wester-Wandel, Oster-Wandel, Winaebiorg t.j. Wendski gród. Żywioł słowiański widocznie szerzył się aż do Jutlandii, ale pierwotne stosunki ludów w tym kraju pokryte są głęboką tajemnicą (Wilhelm Bogusławski, „Dzieje Słowiańszczyzny Północno-Zachodniej do połowy XIII w.”, Poznań, 1889).
W źródłach najstarsza pierwotna nazwa Słowian przedstawia się w takich formach:
Enetowie (Homer), Henetowie (Pliniusz), Vindi (Corn. Nepos), Venedi (Plinius), Veneti (Tacyt), Venedae (Ptolemeusz), Venetae (Jordanis), Winidi (Fredegar), Winedi (s. Bonifacyusz), Winedae (Alfred), Venedi (Annales s. Amandi), Venetii, a tak są nazwani, około 620 roku, w Vita sancti Columbani, starożytni Norykowie, wreszcie Winithi (Annales Xantenses), czyli tak nazwani, mieszkający nad Bałtykiem, Obotryci. Ta pierwotna nazwa, którą niewiadomo jak wymawiali sami Słowianie w tych prastarych czasach, w których jeszcze nie istniała dla nich nazwa Słowian, obejmowała wielką przestrzeń od Vindeliciern, przez Vindobonę (Wiedeń) i Wenetów nadadriatyckich do Wenetów czyli Wenedów nadelbiańskich, a na Zachód aż do wyspy Vindilis (It. Ant.), znajdującej się u brzegów Wenetów w Galii, i aż do Kornwalii.
Wenedowie, Wenetowie, Wenedzi, łac. Venedi, Venedea, wg źródeł rzymskich z I-V w. (Pliniusz St. Tacyt, Ptomeleusz, i in) lud zamieszkały w Sarmacji w dorzeczu Wisły, między Bałtykiem a Górami Wenedzkimi (Karpatami). Większość badaczy identyfikuje Wenedów ze Słowianami bądź uważa ich za jedno z plemion (zachodnio) słowiańskich. Wenedowie (kochać, miłość, rodzina, pokrewieństwo, przyjaciel).
Wenetowie, łac. Veneti, w starożytności lud mieszkający między Alpami a Adriatykiem, z miastami Ateste (Este) i Patavium (Padwa); lud mieszkający w płn. zach. Galii (dziś Morbihan we Francji).
Nazwa Windi znajduje się w starożytności nie tylko na Pomorzu bałtyckim, ale i dalej na zachód: w Galii, Brytanii, Hiszpanii, gdzie były wiadome góry Vindius, w Azji za Gangesem rzeka Winda czy Wenda i grzbiet wysokich gór Windhja. Przedrostek „wind” jest prastary i spoczywa w ogólnym źródle mowy aryjskiej.
Porównując nazwę Windi, Wendi, Wenedi z nazwą Veneti nadadriatyckim Wenetom służącą, badacze utrzymują, że nazwy te są jednego pochodzenia i w ogóle oznaczają Słowian, od morza Bałtyckiego do Adriatyckiego w starożytności zamieszkałych. Z dokumentów od X do XV w. przekonujemy się, że nie tylko na ziemiach wydartych Słowianom od czasów Karola Wielkiego, ale i dalej na zachód po Wezerę w Bawarii, Szwajcarii, Tyrolu aż do granic Italii krzyżowały się dwie formy nazwy Słowian: Wind, Windisch i Wend, Wendisch. Wind-gau w górach Harzu, Windisch-ra nad Renem w Szwajcarii, Wintsch-gau okolica w Tyrolu nad r. Adie (Etsch), Windisch-Gratz m. w Styryi i mnóstwo wsi słowiańskich z przydaniem widisch lub wendisch (Wilhelm Bogusławski, „Dzieje Słowiańszczyzny Północno-Zachodniej do połowy XIII w.”, Poznań, 1889). Słoweńcy, byli zwani też Windami.
Gdańsk, Lubeka, Wismar, Rostock, Stralsund, Królewiec, Ryga i inne miasta Hanzy były nazywane „miastami Wenedów”- „wendische Städte/vandalicae Urbes” od XIV wieku. Szwedzcy królowie używali tytułów „Suecorum Gothorum Vandalorumque rex” od XVI wieku. Terminy te są pozostałościami dawnych średniowiecznych identyfikacji Wenedów/Wandalów.
Adrian Leszczyński zadał sobie wiele trudu, i sporządził wykaz miejscowości występujących w Niemczech, Austrii, Szwajcarii o przymiotnikach „Wendisch i „Windisch”. W Niemczech nazw z przymiotnikiem „Wendisch” zachowało się kilkadziesiąt i Windisch również zachowało się kilkadziesiąt. W Austrii natomiast nazw z przymiotnikiem „Wendisch”, „Windisch” zachowało się tylko kilka.
Zapraszam na stronę:
Liga Assuwa
Hetyci. Fot. planeteplus.pl.
Jeszcze w XIII w. przed ur. Chrystusa Hetyci panowali prawie nad całą Azją mniejszą, z wyjątkiem sektora północno-zachodniego, lecz od około 1250 r. przed Chrystusem władza ich była stopniowo ograniczana. Król Hetytów Tuthalija IV (około 1250-1220 przed ur. Chrystusa) musiał walczyć z rewoltą, której przewodziło potężne królestwo Assuwa. Nazwa znaczy prawdopodobnie to samo co po grecki Azja. U Homera nazwa związana jest z doliną rzeki Kaistros („Iliada” 2, 461), która wypływa z gór Tmolos, płynie przez Lidię i Jonię. Roczniki Tuthaliji podają, że liga Assuwa obejmowała 22 miejscowości usytuowane od Luqqa (Licja) na południu, do Truisa na północy. Filologowie nie wykluczają, że Truisa jest tożsama z Troją. W wojnie trojańskiej po stronie Trojan brały udział 33 miejscowości. Zostały one wymienione w „Iliadzie” w ks. II. „Rejestr okrętów”. Z ludów europejskich Homer wymienia Traków i Macedończyków, którzy jednak nie przypłynęli okrętami:
„Traków prowadził Akamas i heros Pejroos.
Z ziemi, którą obmywa burzliwa toń Hellespontu”.
Z Tracji był jeszcze lud Kikonów mieszkający nad rzeką Hebros:
„Zasię na czele Kikonów, włóczników tęgich, stał Eufem
Syn Trojdzena, syna Keasa, co Dzeus go miłował”.
Z Amydon miasta Macedonii, północno wschodniej części Grecji, nad rzeką Aksolonem pod Troję przybyli Peonowie:
„Hen, z Amydonu zastępom Peonów przewodził Pyrajchmes,
Łuk obłoczysty miał każdy, a przyszli od rzeki Aksjosu,
Której rozlewny nurt najpiękniejsze na ziemi ma wody”.
Jest to o tyle ważne, że po wojnie trojańskiej Eneasz i Antenor z ludem trojańskim i Henetami wyszli z Troi i okrążając Morze Czarne przez Trację i Macedonię przyszli na obszar północnej Italii, a później część z nich dotarła na północ aż nad Bałtyk.
Dorowie i Ludy Morza
Wojna trojańskiej miała miejsce w latach 1193-1183 (Eratostenes), lub około 1250-1230 p.n.e. (Herodot), i ta data jest prawdziwa. Homer w „Iliadzie” prezentuje rejestr okrętów, które przybyły pod Troję. Katalog ten wymienia 164 nazw miejsc z których przybyły wojska z Agamemnonem pod Troję. Siły greckie były zgromadzone w 29 kontyngentach. Katalog Trojan jest o wiele mniejszy i wymienia jedynie 33 nazwy miejscowości, z których przybyły wojska na pomoc Troi. Oba Katalogi zostały dokładnie zbadane i istnieje pogląd, że rejestr odzwierciedla geografię polityczną z okresu sprzed wojny o Troję. Cała flota morska Greków liczyła 1186 okrętów, i jest to liczba okrętów zbliżona do floty morskiej Atlantydy Platona, która miała 1200 okrętów.
więcej u źródła: http://www.polishclub.org/2017/12/01/praslowianie-slowianie-potomkami-trojanczykow-czesc/