Problem wyboru odcienia barw dla II Rzeczpospolitej budził  kontrowersje. Wprawdzie spośród ponad stu odcieni czerwieni brano pod uwagę zaledwie kilka, lecz były to barwy mocno zakotwiczone w dziejach polskich symboli narodowych.:pąs, czyli jasna czerwień , barwa płatków kwiatu maku, cynober – kanoniczna czerwień w heraldyce, karmazyn – barwa z grupy ciemnych czerwieni, a także i … amarant. Wówczas rozgorzał spór o jedną z narodowych barw, znany w literaturze przedmiotu pod tytułem „Czerwień czy amarant ?”; stał się on nawet przedmiotem publikacji.

Przez jakiś czas w XVII wieku uważano w Polsce, w wolnej jeszcze I Rzeczypospolitej Szlacheckiej karmazyn (mocną czerwień szlacheckich szat) za barwę  narodową. Ta barwa używana jest w herbach, w heraldyce. Jednakże kolor ten był dostępny z racji swej ceny wyłącznie dla najbogatszej szlachty, która przy pomocy tejże barwy wywyższała się ponad współbraci w szlachectwie (Szaraków – Szlachtę Szarą) PRZERADZAJĄC SIĘ W NOWĄ KLASĘ – ARYSTOKRACJĘ. KOLOR KARMAZYNOWY ZWIĄZAŁ SIĘ WIĘC Z PROCESEM ZASTĘPOWANIA  RÓWNOŚCI SZLACHTY NIERÓWNOŚCIĄ SPOŁECZNĄ, OLIGARCHIĄ ARYSTOKRATYCZNĄ, KTÓRA PRZEJMOWAŁA RZĄDY W POLSCE. Ta barwa zatem która teraz oficjalnie znajduje się na polskiej fladze jest barwą oligarchiczną, a nie wiecową – wspólną dla wszystkich Polaków. To barwa najbogatszych i zawsze taką była. Z tego powodu w 1864 roku wprowadzono w polskim wojsku barwę pospolitą – amarant – gdyż Polska była Rzeczą Pospolitą, a nie Rzeczą Nowobogacką. Żołnierz był równy Żołnierzowi tak jak Sarmacki Woj (s/z-Lacha) był równy Wojowi.

Wyjaśnijmy funkcję jaką pełnił amarant w dziejach polskich barw narodowych. Wprowadzenie tej barwy do powszechnego użycia wyparło szlachecki, ale tak naprawdę wielkopański karmazyn arystokracji polskiej  i spowodowało nie tylko spontaniczne uznanie jej za jedną z dwóch – obok bieli, barwy polskiego orła/feniksa – barw narodowych. Rozporządzenie Rządu Tymczasowego z 1864 r., ustalające banderę dla mającej operować na Morzu Czarnym floty polskiej określało barwy tejże bandery jako biało-amarantowe ! Amarant nierozłącznie związany jest z barwą munduru polskiego żołnierza – jest on

bowiem kanoniczną barwą kawalerii polskiej, czyli starosarmackiej braci szlacheckiej (nota bene znamienne jest w tymże kontekście znaczenie nazwy tej barwy w języku greckim, gdzie amarantos = nieśmiertelny!). Możemy stwierdzić, że w grece to znaczenie jest wtórne i odsłowiańskie, bowiem słowo amarant jest zaprzeczeniem  słowa marant, na zwykłej stosowanej w językach indoeuropejskich i w języku polskim oraz wszystkich słowiańskich zasadzie np. polityczny – a-polityczny (czyli nie polityczny, bezpolityczny, niepolityczny). Marny, marnować – jest skróceniem, uproszczeniem określenia złożonego z dwóch członów: mar-nyjny, marnyjować –  czyli oddawać Marze i Nyji – uśmiercać, przekazywać w Zaświaty (w nicość , unicestwiać, unyjat’i – unicestwiać/zabijać/uśmiercać). Mary – łoże śmierci, katafalk dla ciała zmarłego człowieka. Maran’t  – człowiek oddany Marze i Nyi – zMARNIK- zmarlak/umornik – marant.  A-marant zatem, to człowiek to pozbawiony śmiertelności – nieśmiertelny. Słowo amarant zawiera w sobie jak wszystkie ważne mogtyczne słowa związane z Najwyższym Światłem (RA), święte fonemy AR oraz RA.