DNA Słowian z Himalajów

W jeziorze ponad 5 kilometrów nad poziomem mórz, spoczęły ciała ludzi o genach odnotowanych w kolebce Słowian. W badaniu naukowym określono obszar ich pochodzenia jako wschodni rejon Morza Śródziemnego. Zaiste, Adriatyk i Morze Czarne sąw północno-wschodniej części Śródziemnomorza, a największą rzeką tego regionu jest Dunaj.

Najlepiej rozpoznany w tych analizach genom jest typowy dla Słowian. Inne zresztą też są blisko… “Ancient DNA from the skeletons of Roopkund Lake reveals Mediterranean migrants in India” to tytuł pracy zespołu pod kierownictwem Éadaoin Harney’a z 20 sierpnia 2019 r.

https://www.nature.com/articles/s41467-019-11357-9

Publikacja prezentuje metodologię rozpoznawania powiązań ludów w oparciu o tzw. autosomalne DNA. Przy czym stanowi kolejny przykład podatności tej metody na manipulacje danymi. W próbkach porównawczych badacze uwzględnili Basków, Kreteńczyków, Cypryjczyków, Egipcjan, Anglików, Estończyków, Finów, Francuzów, Gruzinów, Niemców, Greków, Węgrów, Włochów, Norwegów, Hiszpanów, Syryjczyków, Ukraińców oraz grupy niezwiązane z Eurazją Zachodnią, w tym Han i Papuasów (dziwię się tylko, że przy takim nastawieniu zabrakło Eskimosów, Buszmenów i Kosmitów). Z tego im wyszło, że DNA ze szczątków z himalajskiego jeziora, datowanych na ok. 1800 r. n.e., najbliższe jest współczesnym Kreteńczykom, choć dodali: “Wyniki te w żaden sposób nie oznaczają, że osobniki Roopkund_B pochodzą z samej wyspy Krety, chociaż sugerują, że ich niedawni przodkowie lub oni sami pochodzili z pobliskiego regionu”. Znając obecny genotyp Kreteńczyków i ustalenie Petera Underhilla, że najstarsza haplogrupa męska (Y-DNA) R1a w Europie pochodzi właśnie z Krety oraz z Polski i Słowacji, nie należy się dziwić twierdzeniu o pochodzeniu “z pobliskiego rejonu”. Tyle, że ten region wyjścia może być trochę bardziej na północ od brzegów Morza Śródziemnego. Takie przesunięcie w górę mapy pewnie nastąpiłoby gdyby genetycy łaskawie rozważyli też geny współczesnych Polaków, Rosjan czy Słowian Południowych.

W załącznikach do pracy można jednak znaleźć ciekawe informacje. Niemniej te fakty pozostawiono poza głównym tekstem pracy i nie uwzględniono w jej wnioskach. Na taki zabieg dał się nabrać nawet wytrawny bloger Davidski pisząc: “I don’t yet have a strong opinion about the origins of the earlier, typically South Asian Roopkund dead. They may have been visitors from all over India, or members of different castes from northern India”. Tymczasem w przypadku szczątków ludzi z ok. 1800 r. n.e. (Roopkund_B) odkrycie ich przodków może okazać się łatwiejsze, jeśli wczytamy się w tabele 1, załączoną do publikacji. Znajdują się tam kluczowe dane dla identyfikacji etnosów, czyli haplogrupy męskie. Mamy tu: R1a1a1b1a2b (z najwyższą wiarygodnością – zasięg pokrycia 1.547), następnie G2a2b2a1a1c1a2, J1a3a, E1b1b1b2 i T1a2, a na końcu R1b1a, który to wynik autorzy uznali jednak za mało wiarygodny (“Y-chromosome calls that should be interpreted with caution due to low coverage”). Przy tym ostatnim niepewnym wskazaniu warto dodać, że najstarsza zbadana próbka R1b1a pochodzi sprzed 14 tys. lat z północnych Włoch (Villabruna).

Zanim dojdziemy do R1a z najwyższą pewnością rozpoznania, krótko zastanówmy się nad pozostałymi próbkami Y-DNA.