Biała Północ Afryki – Berberowie (Amazoni)
Амазахи – белый север Африки
Amazoni (Amazohowie) – biała północ Afryki
© tłumaczenie by Czesław Białczyński, © komentarz by Czesław Białczyński
Основные жители Марокко не арабы – амазахи (греч. берберы). Откуда племена этих светлокожих, худощавых высоких мужчин и изящных красивых женщин появились когда-то в Африке, — до сих пор не известно. Но случилось это за много сотен лет до того, как эти земли завоевали арабы и даже до прихода финикийцев. Сейчас многие амазахи ассимилировали с местным населением арабской или африканской внешности, но осталось и не мало «чистых» представителей. (Известные люди амазахского происхождения: Зидан Зинедин, Изабель Аджани.)
Głównymi mieszkańcami Maroka nie są Arabowie, lecz Amazowie (grec. Berberowie). Skąd plemiona tych jasnoskórych, szczupłych mężczyzn i znakomicie pięknych kobiet przybyły kiedyś do Afryki – wciąż nie jest wiadome. Ale zdarzyło się to wiele setek lat wcześniej, zanim te ziemie zostały podbite przez Arabów, a nawet przed przybyciem Fenicjan. Teraz wielu Amazów zasymilowało się z miejscową ludnością o wyglądzie arabskim lub afrykańskim, ale wciąż jest wielu „czystych” ich przedstawicieli. (Znani ludzie pochodzenia amazohskiego: Zinedine Zidane, Isabelle Adjani.)
Zwracam uwagę na miano własne Berberów Amazoni/Amazowie (Amazohowie), nawiązujące do Amazonek i Mazonek, czyli także do Mosochów, Mazoków, Mezyków, Mazurów i Mazowszan oraz Morza Mazowskiego (Azowskiego) i tamtejszych nadczarnomorskich starożytnych Amazonek. Także greckie ich nazwanie Berberowie, nawiązuje wprost do notatek Herodota z V wieku p.n.e., gdzie pisze on o bliskim sąsiedztwie nad Morzem Czarnym Amazonek i tych, których one biorą na ojców swoich dzieci – Gargarów/Harharów/ Warwarów/Barbarów. W Grecji i Rzymie uczyniono z nich Barbarzyńców, a w Afryce to samo zrobiono z Berberami.
źródło: http://slavyanskaya-kultura.ru/drevnii-mir/amazahi-belyi-sever-afriki.html
АМАЗАХИ (Барберы)
Бербе́ры (от греч. βάρβαροι, лат. barbari; самоназвание амазах — господарь, свободный, благородный человек) — общее название коренных жителей северной Африки от Египта на востоке до Атлантического океана на западе и от Судана на юге до Средиземного моря на севере. Говорят на бербергских языках. По религии — сейчас в основном мусульмане-сунниты, но сохранили целый ряд этнических обычаев. Название «берберы», данное европейцами по аналогии с варварами из-за непонятности их языка.
Спорно, но весьма вероятно родство берберов и ГУАНЧЕЙ.
Вероятно, самоназвание амазахи — это то же что древние египтяне называли «Машуеш» (одно из ливийских племен), Геродот — Максиес/ Мазиес (о Ливии), также в античности жителей северных берберов называли Масилы в Нумидии (Алжир и Тунис) и Масасилы (запад Алжира и Марокко). Приставка «мас, мес – маз, мез», которая применялась к именам нумидийских царей (Массиниса, например), встречается до сих пор в фамилиях североафриканцев: Мазари, Мазуни, Мазали, Мзали, Месали, Месис и пр. Также, название деревни Amagaz (произнести а-Магесс), восточная Кавилия.
Среди многочисленных берберских народов можно выделить основные:
1. Амацирги — проживают в северном Марокко, на крайней северо-западной береговой полосе материка (т. н. Риф, от которого население его, славившееся своими морскими разбоями, было известно под названием рифских пиратов) и самую северную часть Атласа до провинции Телла.
2. Народ шиллу в южном Марокко, занимает часть большой равнины вдоль Ум-эр-Ребиа и Тензифт.
3. Кабилы — народ в Алжире (из кабилов наиболее известен Зинедин Зидан).
4. Шауйя— народ в Алжире, населяет Орес. Главный город — Батна.
5. Туареги — берберы Сахары, населяющие пустыни, живут, разделенные огромными пространствами.
Большинство берберов сегодня живёт в горах. Берберских деревень множество. Дома из сложенного красного местного камня или мазанки из такого же цвета глины расположены в зелени речных долин у склонов гор.
AMAZAHOWIE (Berberowie)
Berberowie (od greckiego βάρβαροι, łaciński Barbari; Amaz nazwa własna – władca, wolny, honorowy człowiek) – wspólna nazwa rdzennych mieszkańców Afryki Północnej, od Egiptu na wschodzie do Oceanu Atlantyckiego na zachodzie i od Sudanu na południu do Morza Śródziemnego na północy. Mówią językami berberyjskimi. Zgodnie z religią – obecnie przeważnie sunniccy muzułmanie, ale zachowali wiele etnicznych zwyczajów. Nazwa „Berberowie”, nadana im została przez Europejczyków przez analogię z barbarzyńcami z powodu niezrozumiałości ich języka.
Sporna jest, lecz nie mniej bardzo prawdopodobna wspólnota rodowa Berberów i Guangczów (Guangzhou/Guangdong – prowincja i ludność okolic Kantonu w Chinach).
A Qing-era portrait of the Grotto of the Five Immortals, the Taoist temple around the five stones which gave Guangzhou its nickname „The City of Rams”.
Przed zdobyciem obecnej nazwy miasto było znane jako Panyu, nazwa nadal noszona przez jedną z dzielnic Guangzhou. Pochodzenie nazwy jest nadal niepewne, z 11 różnymi wytłumaczeniami [19], w tym, że mogła odnosić się do dwóch lokalnych gór. [21] [22] Miasto jest czasem znane jako Guangzhou Fu lub Guangfu po statusie stolicy prefektury. Z tego ostatniego imienia Kanton był znany średniowiecznym Persom, takim jak Al-Masudi i Ibn Khordadbeh [23] jako Khanfu (خانفو). [24]
Stolica od dawna nosi przydomek Miasto Pięciu Baranów lub Pięciu Kamieni od pięciu kamieni w starej Świątyni Pięciu Nieśmiertelnych, o których mówiono, że jako bohaterowie kultury taoistycznej wędrowali na kozach lub owcach, a którym przypisuje się wprowadzenie uprawy ryżu na tym obszarze w czasach założenia miasta.
1. Amatsirgów (A-Matsirków)- mieszkających w północnej części Maroka, w skrajnym północno-zachodnim pasie wybrzeża kontynentu (tzw Rif, którzy wsławili się z licznych rozbojów morskich, a byli znani jako Rifscy piraci) i najbardziej północnej części Atlasu do prowincji Tella .
2. Szillów w południowym Maroku – zajmują część dużej równiny wzdłuż Um-er-Rebia i Tenzift.
3. Kabylów – lud w Algierii (najbardziej znanym z Kabylem jest Zinedine Zidane).
4. Lud Shauia – w Algierii zamieszkuje Ores. Głównym miastem jest Batna.
5. Tuaregowie – Berberowie z Sahary, zamieszkujący pustynię, żyją, oddzieleni rozległymi przestrzeniami.Większość Berberów żyje dziś w górach. Wsie berberyjskie są liczne. Domy zbudowane z czerwonego miejscowego kamienia lub z wysuszonego błota, z gliny w tym samym kolorze, znajdują się w zielonych dolinach rzek u podnóża gór.
ПЕРВЫЕ ИСТОРИЧЕСКИЕ СВЕДЕНИЯ
Pierwsze wzmianki historyczne
Гараманты (греч. Γαράμαντες) — древний народ Сахары. Впервые упоминаются Геродотом (около 500 г. до н. э.) как «очень великий народ» (судя по археологическим данным, их государство возникло намного ранее, в конце II тыс. до н. э.). Имели европеоидный облик. В VIII веке до н. э. государство гарамантов уже включало в себя весь нынешний Феззан, южные районы Триполитании и значительную часть Мармарики. Цивилизация гарамантов была весьма высокоразвита технологически. Геродот писал о них, как о воинственных, отчаянных и задиристых племенах, проникавших, на запряжённых четвёрками лошадей колесницах, глубоко в степные, ещё тогда, просторы северной Африки. Государство гарамантов было аннексировано Римом в 19 году до н. э. Окончательно ассимилированы арабами гараманты в VII веке н. э. Гараманты говорили на языке берберской группы и использовали так званое древней письменностью тифинаг (другое название «древнеливийское»).
КАБИЛЫ (от арабского qabîlah — племя) —народ группы берберов на севере Алжира. Говорят на северной ветви берберо-ливийских языков. Письменность на основе латинской графики. Распространены также французский и арабский языки. Предпринимаются попытки возрождения древней письменности тифинаг (другое название «древнеливийское»), сохранившейся в вышивках и т. п. (её хранители — в основном женщины). Кабилы составляют большинство членов местных партий «Объединение за культуру и демократию», «Фронт социалистических сил» и др.
Живут в основном в Алжире в горах Большая и Малая Кабилия (историческая область Кабилия) к востоку от г. Алжир. Численность в Алжире ок. 3 млн чел. (2007, оценка). Живут также во Франции (676 тыс. чел.), Бельгии (50 тыс. чел.), Великобритании (св. 3 тыс. чел.). Общая численность 4 млн чел, по некоторым источникам — до 6 млн чел.
Поселения обычно располагаются на вершине горы и имеют 2 улицы: внутреннюю — для женщин и внешнюю — для мужчин; тесно поставленные друг к другу дома обращены наружу глухими стенами. Жители поселения образуют общину (таддарт, джамаат), возглавляемую вождём (амин, амеккран); она подразделяется на группы (адрум), включающие несколько родственных (в 4-5-м поколении) патрилинейных объединений (тараррубт), состоящих из больших патриархальных семей (ахам — букв. большой дом).
Сохранился доисламский фолкльор. В кавильской фолкльоре есть своя птица-феникс, это сокол (или ястреб), вернее самка сокола, то есть соколиха, Tha-Nina (tha – женский артикль, подобно французскому La). По своему символизму и значению для нас она не уступает нашей жар-птице. Она является символом возрождения, женской красоты и просто женским именем.
Защитные символы наносимые хной призваны оберегать женщину в наиболее важные периоды жизни — свадьба, беременность, затем роды. Рисунки на лице,шее, декольте — в основном это Северная Африка, Марокко — это уже другая традиция, называемая harquus («харкуз»). Для harquus используется не хна, а другие красящие смеси, черного цвета. Рисунки в стиле harquus часто можно видеть на лицах танцовщиц трайбл-беллиденс и соответствующие украшения на теле в виде рисунков и татуировок дополняют образ.
Garamantowie (grec. Γαράμαντες) to starożytni ludzie z Sahary. Pierwsza wzmianka Herodota (około 500 p.n.e.) mówi o nich jako „bardzo wielkim narodzie” (na podstawie danych archeologicznych wiadomo, że ich państwo istniało znacznie wcześniej, już pod koniec II tysiąclecia p.n.e.). Mieli oni europejski wygląd. W VIII wieku p.n.e.. Państwo Garamantów obejmowało już cały obecny Fezzan, południowe regiony Trypolitanii i znaczną część Marmariki. Cywilizacja Garamantes była bardzo wysoko rozwinięta technologicznie. Herodot pisał o nich jako o wojowniczych, bitnych, krewkich plemionach, które przenikają na wozach zaprzężonych w czwórkę koni, głęboko w stepowe jeszcze wówczas, ogromne połacie północnej Afryki. Państwo Garamantów zostało zaanektowane przez Rzym w 19 roku p.n.e.. Wreszcie Garamantia została zasymilowana przez Arabów w 7 wieku naszej ery. Garamantia mówiła w języku grupy berberyjskiej i używała pisma zwanego starożytnym tifinagh (znanego również jako „starolibijskie”).
Garamantowie, czyli Hara-Manowie (Haromężowie) – nie wnikając w kwestię czy byli to przodkowie Słowian, Scytów czy Celtów można mówić o ludzie pochodzącym od Ariów (Indoeuropejczykach).
KABYLE (z arabskiego qabîlah – plemię) – lud berberyjski na północy Algierii. Mówią północną gałęzią języków berberyjsko-libijskich. Pismo oparte jest na grafice łacińskiej. Mówi się tu także po francusku i arabsku. Czynione są starania, aby ożywić dawne pismo tifinagh (zwane również „starolibijskim”), zachowane głownie w haftach, itp (jego opiekunkami są głównie kobiety) … Kabyle stanowią większość członków lokalnych partii „Stowarzyszenie na rzecz Kultury i Demokracji”, „Front Sił Socjalistycznych” itp.
Żyją głównie w Algierii w górach Wielka i Mała Kabylia (historycznym regionie Kabylii) na wschód od Algieru. Liczba w Algierii to ok. 3 miliony ludzi. (spis 2007). Mieszkają również we Francji (676 tys. osób), Belgii (50 tys. osób), Wielkiej Brytanii (ok. 3 tys. osób). Łączna liczba 4 miliony ludzi, według niektórych źródeł – do 6 milionów osób.
Osady znajdują się zazwyczaj na szczycie góry i mają dwie ulice: wewnętrzną – dla kobiet i zewnętrzną – dla mężczyzn; Ściśle ustawione względem siebie, domy są zwrócone na zewnątrz ślepymi ścianami. Mieszkańcy osady tworzą wspólnotę (taddart, jamaat), na czele której stoi przywódca (amin, amekkran); Wspólnota jest podzielona na grupy (adrum), złożone z kilku powiązanych (4-5 generacji) wspólnot patrylinearnych (tararrubt), składających się z dużych rodzin (zadrug) patriarchalnych (AHAM – duży dom).
Zachował się u nich przed-islamski folklor. W kabylskim folklorze występuje ptak Feniks, który jest sokołem (lub jastrzębiem), dokładnie samica, tj Sokoliha, zwana Tha-Nina (tha – kobieta, jak francuskie La). Poprzez swoją symbolikę i znaczenie jest równy naszemu Żarptakowi. Jest symbolem odrodzenia, kobiecego piękna i tylko kobiecego imienia.
Symbole ochronne malowane henną mają na celu ochronę kobiety podczas najważniejszych okresów jej życia – małżeństwa, ciąży, a następnie porodu. Rysunki na twarzy, szyi i dekolcie – głównie w Afryce Północnej, Maroko – to kolejna tradycja nazywa harquus ( «harkuz”). W przypadku Harquus nie używa się henny, ale inne mieszaniny barwiące, czarne. Rysunki w stylu harquus często można zobaczyć na twarzach tancerek plemiennych, wykonujących taniec brzucha i podobne ozdoby na ciele w postaci rysunków i tatuaże dopełniają obrazu.
ТУАРЕГИ (самоназвание — имощаг, имошаг) — народ группы берберов в Мали, Нигере, Буркина-Фасо, Марокко, Алжире и Ливии. В прошлом, крайне агрессивный народ-захватчик.
По религии туареги — мусульмане-сунниты. Однако они сохранили много доисламских обычаев, как например, матрилинейную родовую организацию и ортокузенный брак по материнской линии. Несмотря на то, что современные туареги исповедуют ислам, где разрешено многоженство, настоящий туарег женится только один раз в жизни. Женщины пользуются уважением в туарегском обществе. Девочки с раннего возраста учатся читать и писать, а мужчине позволительно быть неграмотным.
Основное занятие — мотыжное земледелие (зерновые, бобовые, овощи), совмещаемое с разведением мелкого рогатого скота. Часть туарегов, населяющая Алжирскую Сахару и пустыню Тенере, кочует со стадами верблюдов и коз.
Древние туагеры были белыми и состояли из каст. Рабы и кузнецы не имеют никакого отношения к туарегам высших каст. Они как правило темнокожие, тогда как сами туареги светлокожие и высоки ростом, худощавы. Считали жизнь всего лишь игрушкой, поэтому не боялись ее потерять или отобрать у других, поэтому отличались свободным нравом. Положение женщины определялось количеством любовников и воздыхателей. Туареги совершали набеги на соседние племена, захватывая людей в рабство. (Колин М. Тернбул. Человек в Африке)
Есть легенда о происхождении народа туарегов. Согласно ей, к ним из Марокко пришла «мать-прародительница» Тин-Хинан на белом верблюде со своей служанкой Такамат. Неизвестно как они добрались до Ахаггара, здесь Тин-Хинан стала царицей. Самые прекрасные, моложые и сильные мужчины-поклонники приезжали к ней для совокупления, потом она их убивала. Царица и служанка рожали детей, положив начало роду туарегов. От Тин-Хинан произошло благородное племя, а от служанки — племя вассалов. В 1925 году в районе древнего укрепления Абалессы в Ахаггаре нашли богатое захоронение женщины, многие туареги верят, что это именно Тин-Хинан.
В XI в. арабские завоеватели вторглись на территорию расселения туарегов в Северной Африке, вновь сместив ареал туарегов в западном направлении. В этот период туареги подверглись исламизации и арабизации. По иронии судьбы, современные туареги ассимилировали с чернокожим населением.
В Средние века туареги были заняты в транссахарской торговле, создали несколько просуществовавших недолго государственных образований, такие как Султанат Агадес; контролировали важные перевалочные торговые пункты, как например Такедда (город-государство на территории Нигера, в оазисе на западе нагорья Аир, существовавшее в Средние века.).
Во время колониальной эры туареги оказались включены во Французскую Западную Африку. В отличие от многих других народов туареги на протяжении долгого времени оказывали сопротивление новой власти (Туарегское восстание 1916-1917). Так, например, колониальная власть в колонии Нигер смогла подчинить туарегские племена только к 1923 г. Французская колониальная власть управляла туарегами через клановых лидеров, стараясь использовать межклановые противоречия.
Туареги стали прообразом для народа фременов в эпической серии Френка Герберта «Дюна».
В ГАЛЕРЕЕ приедставлены преймущественно фотограффии кабилов (наследственные амазихи) и несколько туарегов (ассимилированные амазахи):
Tuareg (nazwa własna – Imoszag, Imoszak) – Berberowie w Mali, Nigrze, Burkina Faso, Maroka, Algierii i Libii. W przeszłości niezwykle agresywni najeźdźcy.
Według religii Tuaregowie są muzułmanami sunnickimi. Jednak zachowali oni wiele przedislamskich zwyczajów, takich jak matrylinerna organizacja rodowa i orto-kuzynowskie małżeństwo matrylinearne. Mimo, że współczesny Tuareg praktykuje islam, gdzie poligamia jest dozwolona, prawdziwy Tuareg żeni się tylko raz w życiu. Kobiety są szanowane w społeczeństwie Tuaregów. Dziewczynki od najmłodszych lat uczą się czytać i pisać, a mężczyzna może być analfabetą.
Głównym zajęciem jest uprawa zbóż, rośliny strączkowe, bób, warzywa, w połączeniu z hodowlą małego bydła. Część Tuaregów, zamieszkuje pustynie: Saharę algierską i Tenere. Wędrują ze swymi stadami wielbłądów i kóz.
Starożytni Tuaregowie byli biali, a społeczność składała się z kast. Niewolnicy i kowale nie mają nic wspólnego z Tuaregami wyższych kast. Są na ogół czarni, podczas gdy Tuaregowie są jasnoskórzy i wysocy, szczupli. Uważali, że życie jest tylko zabawką, więc nie bali się go utracić lub odebrać innym, więc byli wolni w swoich wyborach. Pozycja kobiety była zdeterminowana liczbą kochanków i wielbicieli. Tuaregowie dokonywali najazdów na sąsiednie plemiona, chwytając ludzi w niewolę. (Colin M. Turnbull, Człowiek w Afryce)
Istnieje legenda o pochodzeniu Tuaregów. Według niej, „matka-przodek” Tin-Hinan przybyła do nich z Maroka na białym wielbłądzie ze swoją służącą Takamat. Nie wiadomo, w jaki sposób dotarły do Ahaggar, tu Tin-Hinan została królową. Najpiękniejsi młodzieńcy i silni mężowie przybywali do niej na kopulację, potem ich zabiła. Królowa i pokojówka urodziły dzieci, rozpoczynając rodzinę Tuaregów. Od Tin-Hinan poszło szlachetne plemię, a od sługi – plemię wasali. W 1925 roku, w rejonie starożytnej fortecy Abalessa w Ahaggar, znaleziono bogaty pochówek kobiety, wielu Tuaregów uważa, że była to Tin-Hinan.
W XI wieku arabscy zdobywcy zaatakowali osadę Tuaregów w Afryce Północnej, ponownie przesuwając obszar Tuaregów na zachodzie. W tym okresie Tuaregowie zostali poddani islamizacji i arabizacji. Jak na ironię, nowocześni Tuaregowie zasymilowali się z czarną populacją.
W średniowieczu Tuaregowie zajmowali się trans-Saharyjskim handlem, stworzyli kilka krótkotrwałych podmiotów państwowych, takich jak Sułtanat Agadez; kontrolowali ważne punkty przeładunkowe, takie jak Takeda (miasto-państwo na terytorium Nigru, w oazie na zachodzie wyżyny Powietrza, która istniała w średniowieczu).
W czasach kolonialnych Tuaregowie zostali włączeni do francuskiej Afryki Zachodniej. W przeciwieństwie do wielu innych narodów, Tuaregowie długo sprzeciwiali się nowemu rządowi (Powstanie Tuaregów w latach 1916-1917). Na przykład władza kolonialna w kolonii Nigru mogła podporządkować plemiona Tuaregów dopiero w 1923 roku. Francuska władza kolonialna rządziła Tuaregami przez przywódców klanów, próbując rozgrywać sprzeczności międzyklanowe.
Tuaregowie stali się prototypem dla ludu Fremenów w epickiej serii „Diuna” Franka Herberta.
W GALERII przedstawiamy w większości Kabylów, sporo Amazahów i kilku Tuaregów zasymilowanych z Amazahami:
więcej u źródła: http://slavyanskaya-kultura.ru/drevnii-mir/amazahi-belyi-sever-afriki.html