Płomiennica zimowa (Flammulina velutipes)
Paweł i Grzyby na YouTube
https://www.youtube.com/watch?v=m2OQqsPS1X8
https://www.youtube.com/watch?v=lz_f_BUirvo
Łukasz Łuczaj
https://www.youtube.com/watch?v=JDmvWclesxY
Płomiennica zimowa rozprzestrzeniona jest na całej półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego, występuje także w Australii[6]. W Polsce jest bardzo pospolita[3].
Rośnie od października do grudnia, a podczas łagodnej zimy nawet do marca, na pniakach i pniach drzew liściastych, prawie zawsze kępami, najobficiej na topolach i wierzbach. Grzyb jest niewrażliwy na mróz i nie gnije[5][7]. Rośnie na martwych drzewach, ale także na żywych, nawet na wysokości kilku metrów nad ziemią. Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, ale także w parkach[6].
Stwierdzono występowanie płomiennicy zimowej na następujących gatunkach drzew i krzewów liściastych: Acer, Aesculus hippocastanum, Alnus glutinosa, Betula pendula, Carpinus, Cornus sanguinea, Crataegus, Fagus, Fraxinus excelsior, Juglans regia, Koelreuteria paniculata, Malus domestica, Morus alba, Populus, Quercus, Ribes rubrum, Robinia, Salix, Sambucus nigra, Sorbus aucuparia, Tilia, Ulmus. Na drzewach iglastych występuje bardzo rzadko i tylko na żywotniku (Thuja)[3].
Grzyb jadalny: smaczny grzyb, nadaje się do zup i marynowania. Szczególnie cenny dlatego, że owocuje zimą. Jest również uprawiany. W kuchni azjatyckiej znany pod nazwą enoki. Podczas mrozów nie rośnie, ale po ustąpieniu mrozów rośnie dalej[8]. Saprotrof i pasożyt[6].
Biały wysyp zarodników jest bardzo charakterystyczny i zdecydowanie odróżnia płomiennicę zimową od grzybów, z którymi może być mylona: hełmówką obrzeżoną (Galerina marginata), łuszczakiem zmiennym (Kuehneromyces mutabilis) albo maślanką wiązkową (Hypholoma fasciculare). Wszystkie wymienione mają ciemniejszy wysyp zarodników[5]. Bardzo charakterystyczny dla płomiennicy zimowej jest też okres pojawiania się owocników, zamszowy, ciemny trzon i miedzianożółta barwa kapelusza[6].
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Moje zimówki grudzień 2017:
