Čakańscy rycerze, czciciele słońca i ognia

Bardzo ważny artykuł na RudaWeb

Ceramika kultury pól popielnicowych, FOT: willow/wikimedia.org

Stąd mieli wyjść Dorowie i Ludy Morza. Ich pancerze stały się wzorem dla zbroji greckich herosów. Słowacy są pewni, że ich przodkowie zanieśli zaawansowaną sztukę wytwarzania oręża z brązu nad Morze Śródziemne. Ich zdaniem, kultura čakanska była związana z łużycką, ale rozwinęła się w II tysiącleciu p.n.e. bardziej na południe i zachód – na ziemie dzisiejszych Węgier, Czech, Austrii i docierając do Włoch (Etruskowie?).

Tę niewątpliwie słowiańską kulturę charakteryzowało ciałopalenie większości zmarłych, ale książętom stawiano okazałe kurhany chroniące ich mogiły. Na początku lat 60-tych ubiegłego wieku wyodrębnił kulturę čakanską słowacki archeolog Jozef Paulik. Uznał on, że ta starożytna społeczność charakteryzowała się rolniczo-pasterskim stylem życia. Jednak niewątpliwie przewodnią rolę wypełniała warstwa wojowników. Zarówno łużycka, jak i čakanska są zaliczane do kręgu kultur pól popielnicowych.

Około połowy II tysiąclecia p.n.e. w Europie Środkowej następują zmiany, które objęły cały szereg dziedzin życia ówczesnych społeczności. Jest to okres ogromnej unifikacji kulturowej na obszarze od Pirenejów do Bałkanów oraz od mórz Północnego i Bałtyckiego po Śródziemne. Obecnie sądzi się, że ta unifikacja była skutkiem rozprzestrzeniania się nowej religii zorganizowanej wokół kultu solarnego, pioruna i ognia. Równocześnie w pochówkach zmniejsza się rola wyrobów metalowych – stały się na tyle powszechne, że przez to mniej atrakcyjne dla ludności. Powszechnie szczątkom zmarłych towarzyszą za to różne wyroby ceramiczne.

więcej: https://rudaweb.pl/index.php/2017/05/31/cakanscy-rycerze-czciciele-slonca-i-ognia/