czynicielu iskry żarnej,

władco Welu, wilczy Dziadzie,

sielo Ura zalękniony

w płaśniach warnych

spod Run Tynu, w głębi Nawii,

z kładziwy ofiarnej,

uwielczony przez dmy Świstów,

szerzycielu tłoków sławnych,

pieśni gwarnych, kruszców czarnych,

goworz znów nam hajno,

paswij znów jak dawno,

jaro, mokro,

żyzno, twardo.

Niechać wirzy mińcarz lumen

z czestki w leść, tym lotniczym złotem,

kaj Trojeden niesie Włócznię,

twarz skazaną niebia grotem,

dla Dziedzictwa Wiecznej Chwały,

w wecie ze Swarogiem.

Wykluwają Rody więzi wszakie

rujne i zawiłe, wieszcze źrzeby,

ujęte przez ryty gdzie haw niekto żyje.

Sławny lupar moczarowy zamuł ryje

skuty w Siwy rzecządz,

narzekając na dział Swąta

wpierw Tera kalecząc.

Hej, Wołoko, przełóż Krużców,

wesprzyj Sporców, Kładowników,

zawyj w brzegi, poślij wzgórzom

i ze Śląkwą borzą zaczerw

prawa krotłe nasze; wierne,
raźne i we wszędy rwane,

niespożyte, łase, krasne,

drabotliwe, radne, dawne;

wszędybytnym istom, wesym dziwom

u gałęzi Wierzby zwanej Iwą.”

* z tą nazwą tytułu pieśni sprawa była dość niejasna — do teraz — z pewnej perspektywy, teraz to zrozumiałem.
Mianowicie, „płyn” lasu to po prostu Woda. Wychodzi więc Wiosna <za/wy>wodzi <do/z> lasu.
Vor (wósr̥) + í (w) + vagl (u Skandynawów oznaczało „grzędę” albo „łoże”, ale u nas mówiono „*woǵʰlos”; chodzi o Słomę — Sławny płyn) + Lasek Gałęzi po germańsku, czyli *Skōgaz. Woda to słowa, sława… itd; w końcu płynie.Sława żercom Sławy.