Moje spektakle teatralne, to w zasadzie jak na razie – poza szkolnymi próbami (amatorskimi w latach 1970 – 1980), w czasach już profesjonalnych po ukończeniu Łódzkiej Filmówki – pięć innych dużych form, które zrealizowałem jako współtwórca w różnych konfiguracjach, z różnymi współautorami.
Zaliczam tutaj tylko formy stricte dramatyczne, bo w Polskim Radio czytano – nagrywane w Teatrze Polskiego Radia – w doskonałym wykonaniu aktorskim, w odcinkach – 4 moje epickie utwory literackie, w III Programie PR i Polskim Radio Kraków. Moja rola w tych wypadkach ograniczała się do wyboru odpowiednich fragmentów, albo dokonania takich skrótów w całości, aby utwór zmieścił się w antenowych ramach 26-30 dni czyli tyleż odcinków po 10 minut każdy. Reszta była już dziełem reżysera.
W ten sposób w latach 1980 – 2001 czytano w PR powieści:
1. Zakaz wjazdu -III PR – 1980 (26 odcinków)
2. Śmierć buntownika – III PR – 1986 (30 odcinków)
czytał Jerzy Radziwiłowicz
Jerzy Radziwiłowicz
oraz
3. Stworze i Zdusze – III PR 1993 (12 odcinków)
4. Mitologia Słowiańska, Księga Tura – III PR, PR Kraków 2001 (9 odcinków)
czytała Ewa Kolasińska
Ewa Kolasińska
Można powiedzieć, że to niewiele, ale jak na człowieka, który już od 1996 roku w zasadzie poświęcił się zarządzaniu kulturą i instytucjami kultury – wyłącznie w sektorze prywatnym (i to nie w tym mainstrimowym – postpezetperowosko-postubeckim, ale apolitycznym lub opozycyjnym w stosunku do postkolonialnego porządku III RP), a od 2001 roku wyłączył się z twórczości radiowo- filmowo-telewizyjnej to nie mało.
♦
Teatr i Musical
Groteska – Lech Walicki 2010 – to już tylko licencja praw autorskich
Teatr to głównie adaptacje powieści Stanisława Pagaczewskiego „Porwania Baltazara Gąbki”, a więc spektakle dla dzieci.
Były w przeszłości:
1. Warszawa – teatr Guliwer, reż. Stefan Pułtorak (współpraca)
2. Teatr Dramatyczny w Białymstoku – premiera 19 czerwca 2005 – reż. Krystyna Krupska-Wysocka (współpraca)
3. Teatr Polski w Szczecinie – premiera 1997 grany przez 1998 – adaptacja na musical wspólnie z H. Banaszkiewiczem
Obecnie:
4. Teatr Groteska (Kraków) – to już tylko na zasadzie udzielenia licencji – premiera 13 października 2010
♦
Teatr Polskiego Radia
Romana Bobrowska
1. Jedno z tych zdarzeń – 1978 – reżyseria Romana Bobrowska – 45 minut – Polskie Radio kraków, III PR Polskiego Radia
♦
Teatr TV – Wybór: TVP 1 – 1999
Krystyna Janda
To jest sztuka która zaistniała wyłącznie dzięki mojemu wielkiemu uporowi i usilnym namowom oraz pracy z debiutującym wtedy bardzo młodym autorem Jackiem Włoskiem. Gdyby nie ta determinacja Crackfilmowi nie pozwolono by zaistnieć na płaszczyźnie produkcji Teatru Telewizji zdominowanej ówcześnie przez jednego człowieka – właściciela późniejszego Akson Studio – czerwonego barona (tak ich chyba trzeba nazywać – beneficjentów PRLu?) dzisiaj potentata medialnego – Michała Kwiecińskiego.
Dalsze dzieje kariery artystycznej – scenariuszowej Jacka Włoska to typowy przykład negatywnej selekcji medialnej w produkcji filmowej i telewizyjnej III RP. Zaczął on pisać – i chciałem to dokończyć wspólnie z nim – kolejna – naprawdę niesamowitą, doskonała sztukę dla teatru TV, ale nikogo to nie obchodziło – Crackfilm był skończony i ci co z nim współdziałali też mieli źle skończyć.
Do udziału w spektaklu, który pod względem psychologicznym i dramaturgicznym był majstersztykiem – udało mi się namówić wielkie gwiazdy – przede wszystkim Krystynę Jandę, a potem Jerzego Stuhra, który wprowadził do tekstu kilka ważnych retuszy. W sztuce debiutował telewizyjnie Tomasz Kot.
Wybór – Jakub i Marta Poganowie (Krystyna Janda i Jerzy Stuhr) – 1999
WYBÓR (Włosek Jacek)
- Spektakl telewizyjny
- Rok produkcji: 1999
- Dane techniczne: Barwny. 70 min.
Premiera:04.10.1999
Marta i Jakub Poganowie mieszkają w dużym, pięknym domu, jeżdżą luksusowymi samochodami, „pieniędzy mają więcej niż wydają”. Ona jest dziennikarką, on sławnym psychologiem, autorem poczytnych książek i autorytetem moralnym. Pozornie wiodą harmonijne, syte, szczęśliwe życie. Pozornie. W rzeczywistości bowiem egzystują nie tyle razem, co obok siebie. Jakub traktuje żonę z wyższością, w obecności osób trzecich robi pogardliwe uwagi na temat jej pracy. Jedynego syna Szymona uważa za nieudacznika, pogrążającego się bez sensu w alkoholu i narkotykach. Wysiłki Marty, by ratować rozpadającą się nieuchronnie rodzinę, niewiele dają. Nic zresztą dziwnego. Większość czasu spędza w domu sama. Pewnego wieczora, wróciwszy ze spaceru z psem, zastaje w kuchni Jakuba, głęboko czymś wstrząśniętego. Urywanym głosem mąż mówi, że zabił dziecko. Małą rumuńską dziewczynkę, która wpadła pod koła jego samochodu, kiedy przekładał kasetę na drugą stronę. Co gorsza, zanim siadł za kierownicę, trochę wypił. Prawdopodobnie pod wpływem szoku, schował ofiarę do bagażnika. Małżonkowie, przerywając sobie wzajemnie, gorączkowo próbują znaleźć jakieś wyjście z kryzysowej sytuacji. Padają rozmaite propozycje. Jakub jest zbyt roztrzęsiony, by trzeźwo myśleć. Inicjatywę przejmuje więc Marta.
Krystyna Janda jaką zapamiętałem z tamtego czasu
„Wybór” to dramaturgiczny debiut Jacka Włoska. Jak na psychologa z zawodu przystało, autor z dużą przenikliwością ukazuje zachowanie ludzi poddanych ciężkiej życiowej próbie. To właśnie wtedy człowiek przekonuje się, kim naprawdę jest – tchórzem, łajdakiem, bohaterem czy męczennikiem. Musi sam radzić sobie z własną słabością. Musi podjąć decyzję, która zaważy na całym jego losie. Dla Marty i Jakuba Poganów nadszedł właśnie czas egzystencjalnego, a przede wszystkim moralnego egzaminu. Oboje muszą dokonać wyboru. On ma na szali z jednej strony karierę i nieposzlakowaną opinię, z drugiej – czyste sumienie. Jednak przed prawdziwie tragicznym dylematem stoi jego żona. Klimat etycznych rozterek, towarzyszących poczynaniom bohaterów, bolesny proces samopoznania, któremu podlegają, sprawia, że spektakl Jerzego Stuhra ogląda się z dużym zainteresowaniem. Sprzyja temu także wysokiej próby aktorstwo, zarówno reżysera, jak i Krystyny Jandy. Dzięki nim psychiczne zmagania Poganów stają się wiarygodne, bliskie, raz budzące współczucie, kiedy indziej znów zabarwione niesmakiem zrozumienie. Precyzyjna reżyseria Stuhra oraz inscenizacyjna wstrzemięźliwość pozwalają należycie wybrzmieć moralnej i psychologicznej problematyce sztuki. Wybrzmieć na tyle silnie, by po zakończeniu przedstawienia widz zadał sobie pytanie: „A kim ja naprawdę jestem?” [PAT]
Jerzy Stuhr – w tamtym okresie udzielał się bardzo poważnie we Wschodnioeuropejskiej Fundacji scenariuszowej którą kierowałem
Ekipa
- Autor: Jacek Włosek
- Reżyseria: Jerzy Stuhr
- Asystent reżysera: Jolanta Piech
- Zdjęcia: Tomasz Wert
- Operator kamery: Roman Piotrowski
- Współpraca operatorska: Mirosław Krawiec, Grzegorz Stankiewicz, Jarosław Świątek, Wojciech Uhl
- Oświetlenie: Ryszard Gawęda (mistrz), Piotr Walenista, Janusz Bulanda, Marian Pietrzyk, Witold Ruberż, Jacek Chudecki, Marek Żuczek
- Wózkarz: Jacek Bańkowski, Piotr Hebel
- Scenografia: Ryszard Melliwa
- Asystent scenografa: Grzegorz Skawiński
- Rekwizyty: Marcin Dyakowski
- Kostiumy: Jagna Janicka
- Asystent kostiumografa: Zofia Przyboś-Olewicz
- Muzyka: Abel Korzeniowski
- Wykonanie muzyki: Dorota Miśkiewicz (wokaliza), Janusz Dębowski (tenor), Tomasz Kudyk (trąbka), Adam Niedzielin (fortepian), Michał Skiba (kontrabas)
- Realizacja nagrań: Aleksander Wilk
- Dźwięk: Andrzej Cecota
- Asystent realizatora dźwięku: Stanisław Orzeł, Tomasz Sikora, Artur Pląder
- Montaż: Mieczysław Orman
- Współpraca montażowa: Tomasz Płonka
- Charakteryzacja: Ludmiła Pilecka
- Opracowanie graficzne: Jarosława Migoń
- Redakcja: Ewa Millies-Lacroix
- Kierownictwo produkcji: Marcin Gajownik
- Kierownictwo planu: Eleonora Sokołow
- Producent: Barbara Grotowska
- Produkcja: Agencja CrackFilm
- Obsada aktorska: Krystyna Janda (Marta Pogan), Jerzy Stuhr (Jakub Pogan), Andrzej Hudziak (Teodor), Tomasz Kot (Szymon Pogan), Roman Gancarczyk (Jan Igorewicz), Alicja Resich-Modlińska (Agata Ossowska), Dorota Pomykała (Julia), Katarzyna Litwin (Pani)
Tomasz Kot w tamtych czasach
Opinie Internautów
|
|
Michał Kwieciński (jeden z obecnych potentatów medialnych)
Reżyser teatralny i telewizyjny, producent filmowy. W 1981 roku uzyskał doktorat z chemii organicznej. Zadebiutował w Teatrze Telewizji w roku 1986 przedstawieniem „Branzilla” H. Mann’a. Dotychczas nagrał dla Telewizji kilkanaście spektakli. Za reżyserię „Krawca” S. Mrożka otrzymał w 1998 roku Nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki. W swoim dorobku reżyserskim ma również realizacje trzech przedstawień operowych dla Warszawskiej Opery Kameralnej. Od 1992 właściciel firmy producenckiej AKSON Studio. W latach 2005-2008 wiceprzewodniczący Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Od roku 2007 członek Prezydium i skarbnik Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
(z www.filmpolski.pl)