Te bransoletki nosili wikingowie? Norwescy archeolodzy odkryli srebrny skarb z IX wieku

Od Poli Dec

Zabytki związane ze Skandynawią są zawsze ciekawe ze względu na obecność w  genetycznej puli męskiej Skandynawów haplogrupy R1a, która świadczy o sporym słowiańskim komponencie we wszystkich późniejszych skandynawskich nacjach, jak i grupach morskich poszukiwaczy przygód, eksploratorów i rabusiów, których zwie się ze skandynawska wikingami a po polsku chąśnikami. Nawet w słowie wiking widać słowiański komponent językowy „wij_k-” oraz skandynawską końcówkę „-ing”. Wić, uwijać – jak wiadomo „stwarzać”, „przejawiać”, „wyjawiać”, czyli też odkrywać, a wici – to „polecenia”, „rozkazy” do wykonania. Jednak wić się, wikłać, także „falować” jak woda w morzu, „przeplatać”, poruszać się po liniach krzywych, płynnych jak wąż albo ryba, także „mataczyć, kłamać, oszukiwać”, być nieuchwytnym, śliskim, „pleść” nie tylko kosze ale i niestworzone historie.  CB

Skarb został znaleziony około 20 centymetrów pod ziemią na zboczu góry w Årdal. NTB/ Volker Demuth, Arkeologisk museum, Universitetet i Stavanger/ materiały prasowe