Serbska Polaźnica a Boża Krówka w Szczodre Gody.

Czy widzicie  to co ja? To jest Serbski obrzęd Polaźajnik, który odbywa się w Szczodre Gody, po Wilijnej Nocy czyli Tajnej Nocy, Nocy Dzikich Łowów na Białe Światło – Bożą Krówkę.

Zwróćcie uwagę na strój kobiety, która rozpala ogień Wiertłem Ogniowym, a nazywa się Polaźajnicą. Przybywa ona do każdego domu aby ten ogień rozpalić przed pierwszym posiłkiem w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia – 25 grudnia.

Czarna wysoka, szpiczasta czapeczka, czarna suknia bądź luźne szorty. Nakryta jest chustą w charakterystyczny wzór – czerwona chusta i białe kropki, wypisz wymaluj Boża Krówka – Skra-Wedrak-Bedrik.

I w Polsce ocalały Podłaźniki, chociaż słowo to ma inne znaczenie, jednakże jest związane nadal ze Szczodrymi Godami. Ocalały też orszaki Bożonarodzeniowe z Turoniem i Czarną oraz Białą Postacią (Diabeł i Śmierć) oraz z postaciami w maskach zwierzęcych, a także z malowanymi na czarno twarzami.

To Odprysk tego samego pogańskiego olbrzymiego obrzędu związanego z Zimowym Narodzeniem Światła Bożego (Światła Świata – Swątlicy-Wedricy). Dokładnie odtwarzam ten obrzęd w Tanie Dwunastym Wielkim – Szczodre Gody, w Księdze Tanów. Zdjęcie pochodzi z artykułu Badnjak z portalu Old European Culture. Postaram się ten artykuł przetłumaczyć niedługo.

Wiki o Turoniu:

Turoń – maszkara przedstawiająca rogate, czarne i włochate zwierzę z kłapiącą paszczą, występujące w widowiskach obrzędowych ludu polskiego w okresie od Bożego Narodzenia do Wielkanocy.

Osoba odgrywająca turonia przykrywała się derką, płachtą lub skórą baranią, przed sobą trzymając zamontowany na długim patyku drewniany łeb byka z kłapiącą szczęką, rogami (czasem prawdziwymi – bydlęcymi, kiedy indziej drewnianymi), obitym skórą królika lub innego zwierzęcia.

Osoba odgrywająca turonia szła pochylona i okryta derką w sposób mający przypominać posturą i wyglądem prawdziwe zwierzę. Czasami turoń mógł być prowadzony na sznurku^[1].

Po wejściu wraz z grupą kolędniczą do chaty rozpoczynał figle i tańce, skakał, ryczał jak osioł, najbardziej lubił płatać figle kobietom, które ganiał, zaczepiał oraz tłukł je pyskiem. Podczas śpiewania kolęd turoń kłapał pyskiem w takt melodii^{[potrzebny przypis]} i dzwonił zawieszonym na szyi dzwonkiem^[2].

W którymś momencie tych harców następował ważny element kolędowania: turoń padał^{[potrzebny przypis]}, a wówczas następowało jego cucenie – masowanie, podpalanie pod nim słomy, dmuchanie i wlewanie wódki w pysk kukły, odczynianie uroków. Po takich zabiegach turoń odzyskiwał siły i znów zaczynał hasać, po czym przedstawienie wkrótce^{[potrzebny przypis]} się kończyło. W każdym z regionów Polski, gdzie zwyczaj ten występował, wyglądał nieco inaczej. W krakowskim turoń towarzyszył kolędowaniu z gwiazdą w czasie święta Trzech Króli. Postępował za kolędnikami i gdy weszli oni do chaty lub dworu rzucał się na osoby, które zanadto zapatrzyły się na gwiazdę i towarzyszących jej muzykantów. Pysk jego był wykonany z cienkiego drewna, obity skórą zajęczą i na tyle przepastny, że mógł on połknąć naraz całe jabłko lub opróżnić kieliszek wódki^[3]. Z pewnością to przez alkohol, spożywany w każdej niemal z odwiedzanych chat, zachowanie turonia było tak bezczelne. W rękach turoń trzymał dwa kije, którymi, podnosząc się ustawicznie uderzał w podłogę, przeskakiwał przez nie oraz przez znajdujące się w izbie stołki. W kieleckiem z turem, nazywanym przez uczestników „turuniem” chadzano w Zapusty a więc w czasie karnawału^[4]. Podobnie było w Tarnowie, gdzie jednak Turoniowi towarzyszyli inni przebierańcy: Tatar (Turek) i Żyd. Za Mielcem zaś z turoniem chadzano w wigilię Nowego Roku^[5].

Kiedy Turoń już naprzykrzył się domownikom, śpiewano mu piosenkę:

Po czym gospodarz bądź gospodyni daje kolędnikom tytułem „odczepnego” pieniądze oraz podarek ze spiżarni. Ci zaś podziękowawszy za podarki udają się do następnej chaty^[6].

Etymologia

Jak pisze Oskar Kolberg: „(…) przypomina mi się badanie o Turze, uczenie przez Niemca Hariusza wywiedzione.Tur w językach wschodnich jest wyrazem obcym, a znaczy byka – należy więc do pojęć i obrzędów pogańskiej Słowiańszczyzny, gdzie tur był emblematem Słońca, na cześć zaś jego obchodzono święto Turzycami zwane. Nie inaczej więc turuń tłumaczyć się ma; oto po Bożym Narodzeniu i nowe słońce się rodzi, jaśniej i dłużej świecąc z nastaniem nowego lata.”

Nie do końca tak jest, ale na razie nie mam czasu prostować tego artykułu – zrobi to znacznie lepiej Księga Tanów.