Genetyczne rody i archeologiczne kultury o formacji i ekspansji Bałtosłowian, Słowian i Polaków w genetycznym rodzie ojcowskim R1a

Doskonała kontra prof. Figlerowiczowi i jemu podobnym manipulantom wynikami badań genetyczno-archeologicznych. CB

Oto mapa długich fragmentów (IBD) długich z genomów rodu R1a a zarazem najwcześniejszych potomków ojcowskiej haplogrupy R1a-Z645, Praindoeuropejczyków istotnych, twórców kultury ceramiki sznurowej (w skrócie KCSz lub ang.CWC).

Ksiądz Stanisław Pietrzak

Genetyczne rody i archeologiczne kultury  o formacji i ekspansji
Bałtosłowian, Słowian i Polaków w genetycznym rodzie ojcowskim R1a

(z asymilantami) w CWC
i postsznurowych kulturach archeologicznych protomierzanowickiej

(Ch-V) i  mierzanowickiej na południu, a  trzcinieckiej, łużyckiej i pomorskiej bardziej na północy Polski

W areale środkowoeuropejskich sznurowców, CeCWC, rozróżniamy dwa ugrupowania: południowe na terenie
Małopolski, Śląska, Moraw i Słowacji (i tu Chłopice-Vesele), zachodnie na Połabiu w Niemczech Wschodnich

Z tych ugrupowań emanowały dwie ważne dla powstania etnosu bałtosłowiańskiego postsznurowe kultury. Z ugrupowania południowego – kultura Mierzanowicka, a z ugrupowania zachodniego – rozwinięty na elementach kultury grobów jednostkowych i pucharów dzwonowatych pakiet kultury trzcinieckiej.

1)Wśród ekspandujących genomów rodu Praindoeuropejskiego – horyzontu kultury ceramiki sznurowej, możliwie najbliższych krewnych sobie (bo z długimi IBD), znajdujemy najpierw w Małopolsce, a następnie w północno-zachodnim areale Kotliny Karpackiej na Słowacji późnosznurową, a zarazem protomierzanowicką, Chłopice-Vesele (od Chłopice pod Przemyślem po Vesele w Zach. Słowacji).  Ludność kultury Chłopice-Vesele była zapewne pierwszą społecznością inicjującą w Polsce Południowej, na Słowacji i w czeskich Morawach etniczną linię południową Bałtosłowian, Słowian i Polaków. Małopolską kontynuacją kultury Chłopice była kultura mierzanowicka (od Mierzanowice, wsi w powiecie opatowskim w Ziemi Sandomierskiej).

2)Drugą, równie ważną, bo uczestniczącą w tym samym procesie formacji etnosu Bałtosłowian, Słowian i Polaków, była kultura trzciniecka (od miejscowości Trzciniec w powiecie Opole Lubelskie nad Wisłą). To kultura postsznurowa, z bardziej północno-zachodniego jej areału. Uformowała się w społeczności postsznurowej, ale nie, jak do niedawna ustalano, na Kujawach, lecz na Połabiu, wśród elementów kultury grobów jednostkowych (skr. KGJ) i kultury pucharów dzwonowatych (ang.BBC) w latach 2500-2000 przed Chr. Objęła ona znaczną część Polski, początkowo głównie nizinnej, bardziej północnej, później także wyżynną w Polsce Środkowej, na wschodzie docierając do Środkowego Dniepru.

Taki obraz czasowego i geograficznego początku oraz rozprzestrzenia się horyzontu kultury trzcinieckiej zawdzięczmy głównie grupie archeologów poznańskich na czele z J. Czebreszukiem, korzystających z dorobku także archeologów niemieckich. Korzystną tu metodą było posłużenie się znanego w zachodnioeuropejskiej archeologii odwoływania się do tzw. pakietu kultury, tak że obok znanych terminów kultury materialnej i horyzontu kultury, mamy tu także termin „pakiet kultury”.

„Pakiet trzciniecki”

Streszczenie
„Pakiet trzciniecki”, alias „Pakiet Riesenbecher-Trzciniec” (pakiet R-T), pojęcie dawne, które odnajdujemy w niedawnych pracach Janusza Czebreszuka i głównie jego środowiska naukowego, choć korzysta z nieco zawężonego zestawu danych archeologicznych kultury trzcinieckiej, ma geograficznie bardzo rozległy teren ekspansji, bo od rejonu dolnego Połabia i kultury Riesenbecher, w której się rozwinął, niżowych Niemiec, przez północną i środkową Polskę, po areał niemeńskiej i środkowodnieprzańskiej kultury. Nawiązuje więc do granic ukształtowanych przez długą tradycję neolityczną w rejonie Niżu, a zarazem stanowi czytelną przestrzeń i świadectwo rozwoju bałtosłowiańskiego etnosu. Wywodząc się natomiast z elementów późnosznurowych kultur KGJ i BBC, pakiet trzciniecki stanowi, podobnie jak bardziej południowa kultura mierzanowicka, ewolucyjną kontynuację języka PIE. Czas powstania i ekspansji „pakietu R-T” pokrywa się z takim czasem dla pakietu KGJ i pakietu PDZ, tj. lata 2500-2000 przed Chr.

Wyjaśnienie
Termin „pakiet” jako określenie zespołu archeologicznego pojawił się w literaturze naukowej już w 1939 roku, ale zdefiniowany dopiero w 1954 r. przez K. Stegena i odtąd w nauce zachodniej, zwłaszcza na gruncie niemieckim regularnie używany, lecz szczegółowo został opracowany później, bo w 1976 r. przez C. Burgesa w odniesieniu do wykształconego z kultury grobów jednostkowych (KGJ) „zespołu artefaktów” pucharów dzwonowatych (PDZ/BBC).

Obiektem terminu pakiet nie są materialne przedmioty kultury samej w sobie, lecz – jak rozumiem – pewne ich cechy, szczegóły wytwarzania, wyrażania mody lub ideologii; z zastosowanie tego pojęcia do zjawisk Trzcińca w powiązaniu z Riesenbecher (pakiet R-T) zostało opracowane przez Janusza Czebreszuka w tenże,  Schyłek neolitu i początki epoki brązu w strefie południowo-zachodniobałtyckiej (III i początek II tys. przed Chr). Alternatywny model kultury. Poznań 2001.
Dla studium podam wybrane fragmenty: pakiet ogólnie 1.2.7. (s.44 i n.), pakiet KGJ 2.4.1.6. (s.112 i n.), pakiet PDZ 2.4.2.6. (s.140 i n.), pakiet Riesenbecher-Trzciniec 2.4.4.(s.150-176)

Cennym wymogiem właściwego pakietu jest możliwość ustalenia miejsca pochodzenia poszczególnych elementów.
Autor wymienia trzy elementy wspomnianego pakietu trzcinieckiego, rozszerzonego w pakiet R-T, a to:

1) „Technologia trzciniecka” – pojęcie znane zwłaszcza z literatury polskiej. Oznacza rodzaj produkcji naczyń opartej na dodawaniu grubego tłucznia w naczyniach grubościennych z ich powierzchnią wygładzoną twardą szczotką. Gruba domieszka wystaje na powierzchni. Sugestie pochodzenia: kultura amfor kulistych, kultura ceramiki grzebykowatej (Białoruś) i kultura pojedynczego grobu (SGJ);

2) Poszerzone i skośne felgi naczyń zestaw danych środkowodnieprowskiego pochodzenia, głównie z regionu Prypeci  i z Polski (Studium M. Krywalcewicza i J. Czebreszuka);
3) Postać „garnka trzcinieckiego„  z kultury pojedynczych grobów i pucharów dzwonowatych; typowa w kulturze Riesenbecher („WielkiePuchary”) na Niżu Niemieckim (zob. mapa).

http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/images/kultury-srodkowoeurop-wczesnybraz.jpg

Cały areał kultury trzcinieckiej od Połabia po Środkowy Dniepr może być postrzegany jako równocześnie areał nadchodzącej kultury łużyckiej. Conajmniej na terenie Polski i na wschód po Dniepr okazuje się on ojczyzną Bałtosłowian. W całości zarazem może być nazwany protołużyckim, ze wszystkimi znanymi konsekwencjami etnicznymi..Na terenie proto-trzcinieckiej kultury Riesenbecher mamy starożytną próbkę R1a kultury łużyckiej, Halberstadt LBA, z roku około 1100przed Chr.

Podsumowanie.

Na terenie Polski zauważamy dwa główne areały kultur postsznurowych, wychodzących z jednego źródła – kultury ceramiki sznurowej i wspólnej ojczyzny praindoeuropejskiej. To omawiana niżej kultura proto-mierzanowicka, bardziej południowa (Chłopice-Vesele) i omówiona wyżej trzciniecka, bardziej północna. Obydwie dziś nakładają się klinowo na siebie, i jak wykazują klastry Leiden i praca E. Gilberta 2022, wymieniają się genetycznymi komponentami, dzięki temu stanowimy prawie jednolity genetycznie lud, co nam potwierdzają „Thousand Polish genomes” w pracy: E Kaja et al. 2021.

Pozostaje jeszcze sprawa genetycznego obrazu regionu Dolnego Śląska. Wprawdzie Górna Odra (z Kietrzem R1a) jest objęta areałem kultury Chłopice-Vesele, ale Środkowa Odra (tzw. Dolny Śląsk na powyższej mapie kultur III tysiąclecia i wczesnej epoki brązu zajęty jest przez kulturę unietycką. Co do ludności kultury unietyckiej, szeroko po Europie rozproszonej, wysunięto przypuszczenie o jej mieszanym pochodzeniu, praindoeuropejskim i staroeuropejskim. Jest chyba częścią klastra Leidena środkowodunajskiego, z centrum w Austrii. Mimo starań J.Czebreszuka, raczej nie udało się dołączyć pakietu unietyckiej do pakietu R-T.

Kultura trzciniecka w Polsce obok mierzanowickiej z grupą strzyżowską

Choć pochodzą z dwóch zgrupowań areału CeCWC i jednej kultury, sznurowej, widoczny jest już niewielki
dystans genetyczny między tą bardziej południową (mierzanowicką) i bardziej północną w Polsce (trzciniecką)

Oto tabela genomów kultury mierzanowiskiej i trzcinieckiej

Grupa dziesięciu DNA ludzi kultury trzcinieckiej,  dziedziczona
wśród dzisiejszej ludności w Europie, ale w najwyższym stopniu przez Polaków.

……

(Dwie próbki (poz700 i poz658) outlierów z kultury trzcinieckiej dziedziczone w dzisiejszych genomach)

http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/images/kultura-trzciniecka-i-dzisiejsza-europa.jpg

……

Zbiorczy opis kultur epoki brązu i żelaza na polskich ziemiach (Wikipedia)
https://en.wikipedia.org/wiki/Bronze-_and_Iron-Age_Poland

c.d. n.

czytaj aktualną na dzień 04.04. 2024 całość u źródła:

http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/genealogia-genetyczna-polakow-i-baltoslowian.htm

Oto zamieszczona w anglojęzycznym artykule mapa historyczna , która pokazuje jaki obszar POLSKI należy badać i rozpatrywać jako źródło naszej kultury i etnosu!!! CB

Poczytajcie anglojęzyczną Wikipedię do której link daje tutaj ksiądz Stanisław Pietrzak na temat kultury Unietice na obszarze Polski -= Polski rozumianej tak jak należy – nie w dzisiejszym rozmiarze jak patrzy na nią wspóółczesna „nauka” polska i dziwnie myślący,  bo nie chcę stwierdzić iż bezmyślni, doktoranci i doktorzy różnych dziedzin nauki: lingwiści, archeolodzy, historycy, genetycy (typu prof Figlerowicza).

Ja dla zachęty przytoczę tylko jeden fragment z tego brytyjskiego opracowania, który stwierdza jednoznacznie, że na ziemiach polskich już w latach 2000-1800 p.n.e. musiało istnieć najprawdopodobniej lokalne państwo, bowiem zarządzała nim dynastia, której władcy mają swoje groby w Wielkop0lsce:

„Charakterystyczną cechą społeczeństw kultury Unetice była większa ogólna zamożność i rozwinięte rozwarstwienie społeczne w porównaniu z kulturami późnego neolitu. Przedmioty wykonane z brązu, często o charakterze luksusowym lub prestiżowym, cieszyły się dużym zainteresowaniem jako symbole władzy i znaczenia i zwykle znajdowano je w grobach „książąt”. W Łękach Małych koło Grodziska Wielkopolskiego odkryto czternaście takich miejsc pochówku, czyli okrągłe kopce ziemi usypane na konstrukcjach drewnianych, glinianych i kamiennych, niektóre o średnicy dochodzącej do 30 metrów, w Łękach Małych koło Grodziska Wielkopolskiego, które wzniesione zostały w latach 2000–1800 p.n.e., co sugeruje istnienie lokalnej dynastii.

Rozpowszechnienie się lokalnie wytwarzanych wyrobów z brązu (sztylety unietyckie cieszyły się dużym popytem w całej Europie i w Anatolii) z dala od ośrodków wydobycia rud i rzemiosła brązu pokazuje, że elity potrafiły kontrolować szlaki handlowe, co wiązało się także z transportem bursztynu od wybrzeży Morza Bałtyckiego po obszar rzemieślniczy znad Morza Egejskiego. Odnaleziono wiele ukrytych (z nieznanych powodów) skarbów z brązu, w tym wspaniały skarb z Pilszcza koło Głubczyc.[8] Wyrafinowana stylistycznie ceramika unietycka wykazuje inspirację naczyniami achajskimi pozyskiwanymi z handlu. Budowano ufortyfikowane osady; jedno aktywnie badane stanowisko, które było użytkowane i przechodziło przez szereg faz w okresie 2000–1500 p.n.e., znajduje się w Bruszczewie w powiecie kościańskim.[9] W okolicach Wrocławia i na Dolnym Śląsku odkryto pozostałości osad i cmentarzy, m.in. warsztat obróbki bursztynu w Nowej Wsi w powiecie bolesławieckim.[10][11]„

https://en.wikipedia.org/wiki/Bronze-_and_Iron-Age_Poland

Takim obszarem moi drodzy zarządzało to PAŃSTWO i jego władcy w opisywanym powyżej czasie!!! A obok nich istniało inne, o którym cytat poniżej. CB

„Kultura Mierzanowic Na wschód od kultury Unietyckiej, w Małopolsce i dalej na północ, na Mazowsze, mniej więcej w tym samym okresie leżało terytorium kultury mierzanowickiej, której nazwa wzięła się od typowej wsi koło Opatowa. Ludzie ci, kulturowo również potomkowie kultury ceramiki sznurowej, początkowo zajmowali się mobilną hodowlą bydła, ale około 2200 roku p.n.e. zaczęli budować stałe osady i zajmowali się także rolnictwem. Kultura mierzanowicka była społeczeństwem konserwatywnym, często wciąż posługującym się narzędziami kamiennymi i rezerwującym miedź do dekoracji.[14] Z pleszowskiej grupy kultury mierzanowickiej wywodzi się najwybitniejsze z polskich grodów z epoki brązu, zlokalizowane w Trzcinicy koło Jasła. Został zbudowany na szczególnie odpowiednim, wzniesionym, naturalnym miejscu, o początkowej zamkniętej powierzchni 0,6 ha. Pozostała w ciągłym użyciu od około 2100 do 1300 roku p.n.e. i często nazywana jest Troją Karpacką lub Troją Północy.

Obszar ten był miejscem badań archeologicznych przez ostatnie sto lat, ale dopiero nowsze badania odsłoniły jego prawdziwe znaczenie dla zrozumienia rozwoju wczesnej epoki brązu w Europie Środkowej. Odkopano 30 000 zabytków grupy pleszowskiej, w tym wyjątkowo dobrze wykonaną zdobioną ceramikę i sprzęt tkacki. Część odnalezionych obiektów, a także charakter obiektów obronnych ujawniają kontakty grupy pleszowskiej z ludami Kotliny Karpackiej i wynikające z tego wpływy pochodzące z ich kultur.

Wysoce rozwinięci ludzie kultury Otomani-Füzesabony przybyli na teren Trzcinicy około 1650 roku p.n.e., pochodzący z terenów na południe od Karpat, i przejęli osadę rozwiniętą wcześniej przez grupę pleszowską, zasiedlającą dorzecze rzeki Wisłoki. Zasymilowali miejscową ludność i stworzyli potężniejszą twierdzę, odbudowując i rozbudowując z niezwykłą pomysłowością inżynierską istniejącą konstrukcję. Otomani pozostawili po sobie ponad 60 000 zidentyfikowanych zabytków (w tym, w odróżnieniu od Mierzanowic, liczne luksusowe przedmioty z brązu), z których wiele jest przejawem ich bliskich związków z kulturami obszaru śródziemnomorskiego – stąd „powiązanie trojańskie”.

Twierdza Trzcinica została spalona, odbudowana i ponownie rozbudowana (do 2 hektarów), a po 1350 roku p.n.e. opuszczona na ponad dwa tysiące lat. Osada została ponownie zasiedlona przez Słowian, którzy około 770–780 n.e. zbudowali tu potężny gród.[15][a] [a]

W całym swoim zasięgu i poza nim kultury mierzanowickie i strzyżowskie (oraz bardziej południowa część kultury iweńskiej) zostały zastąpione kulturą trzciniecką. Nosiła nazwę od Trzcińca koło Puław i trwała od roku 1700 do 1100 p.n.e., czyli przez cały drugi i trzeci okres epoki brązu.”