Czytelnik zadał pytanie: Jako laik od wielu lat obserwuję spór dotyczący pochodzenia naszych przodków, ale to wraz z kolejnymi badaniami genetycznymi ewoluuje. Czy ktoś w żołnierskich słowach mógłby mi przybliżyć jaki jest stan tego sporu? W jakim stopniu możemy uznać, iż nasi przodkowie zamieszkiwali tereny dzisiejszej Polski już od tysięcy lat, a w jakim, że przybyli dopiero w VI w?

Ponieważ nie znajduję dowodów współczesnej nauki na obronę tezy o przybyciu Słowian do Europy Środkowej w VI w. n.e., to nie odpowiem co tkwi w mózgach jej zwolenników. Dalej też będzie możliwie jak najzwięźlej.

Wiemy, że obecnie wśród narodów, posługujących się językami indoeuropejskimi, występuje generalny związek między haplogrupami męskimi, czyli tymi fragmentami kodu DNA, które są przenoszone z ojca na syna. R1a związana jest głównie z narodami indosłowiańskimi, a R1b z italoceltyckimi. Języki germańskie są mniej przypisane do jednego genotypu (przeważnie są to zbliżone proporcje R1a, R1b oraz I1), ale z wyraźną przewagą R1b na Wyspach Brytyjskich. Te spostrzeżenia nie dotyczą byłych kolonii, które przyjęły język zdobywców (np. USA, Kanada, Australia), czyli również społeczeństw głównie anglojęzycznych spoza Europy.

R1a w Polsce – ok. 57 proc. mężczyzn, najstarsza próbka kopalna z Obłaczkowa (Wielkopolska) z ok. 2 800 p.n.e.

R1a w Indiach (północne) – od 40 do ponad 70 proc. w zależności od regionu i kasty (najwyższe wskaźniki wśród braminów do dziś posługujących się sanskrytem), najstarsze próbki z doliny Swat (obecny Pakistan) z ok. 1 900 p.n.e.