Złote Czapy z epoki brązu, czyli archeologiczne i wikipedyczne kłamstwo anglo-niemieckie.
Avanton gold cone
„Złote Czapy (lub złote kapelusze) (niem. Goldhüte, w liczbie pojedynczej: Goldhut) to bardzo specyficzny i rzadki rodzaj archeologicznego artefaktu z epoki brązu w Europie. Jak dotąd znane są cztery takie obiekty.
Obiekty wykonane są z cienkiej blachy złotej, której płaty zostały przymocowane zewnętrznie do długich stożkowych i obrzeżonych nakryć głowy prawdopodobnie wykonanych z jakiegoś materiału organicznego, a które służyły do stabilizowania zewnętrznego płatka złota. Do 2012 roku znaleziono następujące Złote Czapy:
1. Złota Czapa z Schifferstadt, znaleziona w 1835 roku w Schifferstadt koło Speyer, której wiek oceniono na ok. 1400-1300 p.n.e.
2. Avanton Gold Cone, niekompletna, znaleziona w Avanton niedaleko Poitiers w 1844 r., jej wiek to prawdopodobnie ok. 1000-900 p.n.e.
3. Złoty stożek z Ezelsdorf-Buch, znaleziony w pobliżu Ezelsdorf niedaleko Norymbergi w 1953 r., wykonana najprawdopodobniej k. 1000-900 p.n.e; najwyższy znany okaz w c. 90 cm.
4. Berlińska Złota Czapa znaleziona prawdopodobnie w Szwabii lub Szwajcarii, wykonana około 1000-800 p.n.e.; nabyta przez Muzeum für Vor- und Frühgeschichte w Berlinie w 1996 roku.
Czapa Berlińska znaleziona prawdopodobnie w Szwabii lub Szwajcarii
https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_hat– dostęp dnia 30 12 2018 roku
Kontekst kulturowy
Czapy są związane z kulturą proto-celtycką kultur pól popielnicowych (Urnfield Proto-Celtic) [1] z epoki brązu. Ich bliskie podobieństwa w symbolice i technikach produkcji świadczą o spójnej kulturze epoki brązu na szerokim terytorium w dzisiejszej wschodniej Francji i zachodnich oraz południowo-zachodnich Niemczech. Porównywalna złota czapa została znaleziona w Mold, Flintshire, w północnej Walii, ale wydaje się, że jest wykonana nieco wcześniej.
[ Mamy tutaj pierwsze „germańskie”, a właściwie anglo-niemieckie kłamstwo w zdaniu „The hats are associated with the Proto-Celtic[1] Bronze Age Urnfield culture„. Chodzi nie tylko o przedstawiony w opisie fałszywie zasięg kultur pól popielnicowych, ale w ogóle o ich rzekomą proto-celtyckość.
Wikipedia- krąg kultur pól popielnicowych
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Kr%C4%85g_kultur_p%C3%B3l_popielnicowych, dostęp dnia 30 12 2018):
Krąg kultur pól popielnicowych – krąg kultur archeologicznych młodszej i późnej epoki brązu, a także wczesnej epoki żelaza w Europie. Jego nazwa pochodzi od urn (popielnic), w których składano zwłoki po ciałopaleniu.
Wśród kręgu kultur pól popielnicowych wyróżnia się wiele jednostek taksonomicznych zajmujących łącznie ogromne połacie Europy. Na zachodzie sięgają one Katalonii i południowej Francji oraz dorzecza środkowego Renu i południowej Anglii, na południu Austrii i Węgier, na wschodzie łuku Karpat i zachodniej Ukrainy oraz Białorusi, zaś na północy obszaru północnych Niemiec, gdzie rozwijała się kultura nordyjska. Wśród grup i kultur omawianego kręgu występują takie jednostki jak:
- kultura pilińska – północno-wschodnie Węgry i południowo-wschodnia oraz środkowa Słowacja;
- kultura łużycka – Polska z wyjątkiem Mazur oraz przyległe obszary Słowacji, Moraw, Czech, Brandenburgii, Ukrainy i Białorusi;
- francusko-katalońska kultura pól popielnicowych – Katalonia i południowo-wschodnia Francja;
- kultura Deverel-Rimbury – południowa Anglia;
- południowoniemiecka kultura pól popielnicowych – górne dorzecze Dunaju i Renu;
- północnotyrolska kultura pól popielnicowych (kultura Hötting) – doliny rzek północnego Tyrolu;
- środkowodunajska kultura pól popielnicowych – południowe Morawy, Dolna Austria, południowo-zachodnia Słowacja, zachodnie Węgry oraz tereny w dorzeczach Drawy i Sawy;
- dolnoreńska kultura pól popielnicowych – dorzecze dolnego Renu;
- a także kultury, które jedynie częściowo reprezentują model charakterystyczny dla innych grup omawianego kręgu:
- kultura knowiska – obszar Kotliny Czeskiej;
- kultura milawecka – południowe i południowo-zachodnie Czechy;
- kultura unstrucka (kultura Waltersleben) – Turyngia;
- grupa Helmsdorf – wschodnie i północne przedpole gór Harz.
Pogrubione przeze mnie wersy pokazują ewidentne kłamstwo propagandy anglo-niemieckiej, gdyż ze spisu kultur wynika przynależność do owego kręgu, w zdecydowanej większości kultur starożytnych ewidentnie słowiańskich. Cały krąg owych kultur zatem prędzej można przypisać Słowianom lub jak kto woli Protosłowianom, albo Słowiano-Ariom niż Celtom, albo Protoceltom. Chyba, że uznamy za przodków Celtów Słowian lub Słowiano-Ariów. Jest to możliwe tylko wtedy, gdyż przedstawione w tekście wyodrębnienie się kultury pól popielnicowych ma miejsce na ziemiach Starożytnej Słowiańszczyzny, w okresie kultury łużyckiej, która jest kontynuacją wcześniejszej kultury unietyckiej i kultur mogiłowych (nieco zmodyfikowanych pochówków kurhanowych w stosunku do unietyckich), a także kultury ceramiki sznurowej (Corded War).
Widać też wyraźnie wskazany w opisie obraz powolnego przenikania i zastępowania typowych artefaktów kultury pól popielnicowych przez obiekty przypisywane do celtyckiej kultury halsztackiej. Okres w jakim następuje ta asymilacja (ponad tysiąca lat – od 1700 do nawet 400 p.n.e. w wypadku kultury łużyckiej) wskazuje na typowy proces przejmowania przez słowiano-aryjskie społeczności na poszczególnych obszarach, nowinek „technologicznych” i obyczajowych, jakie niosła ze sobą kultura Celtów, o ile kulturę halsztacką można w ogóle przypisać wyłącznie Celtom. O dziwo polsko-katolicka Wikipedia jest tutaj bardzo poprawna pod względem opisu sytuacji archeologicznej, nie pada tutaj ani jedno słowo wskazujące na etnos (jak zawsze w polskojęzycznej Wikipedii, kiedy jakaś kultura lub cokolwiek, np. Złote Czapy, musi być przypisane Słowiano-Ariom).
Zaliczenie tych Złotych Czap do kultury proto-celtyckiej jest nadużyciem, nie mówiąc już o tym, że z archeologią, jako nauką, określanie przedmiotów w nawiązaniu do jakiejkolwiek nacji, nie ma nic wspólnego. Nieuprawnione jest także wnioskowanie, że następował jakikolwiek celtycki podbój obszarów słowiano-aryjskich w związku z powolnym przyjmowaniem przez Prasłowian od Praceltów pewnych innowacji kulturowych, czy nowinek technologicznych. Żeby było jasne, używam określeń Prasłowianie i Praceltowie, obszary „słowiano-aryjskie”, wnioskując nie na podstawie badań archeologicznych skorup i innych artefaktów (np. znajdowanych ludzkich szkieletów, urn popielnicowych, czy sposobu wykonywania pochówków).
To w świetle innej nauki niż archeologia, genetyki, okazuje się bowiem, że kultura pól popielnicowych jest powiązana z poprzedzającą ją kulturą mogiłową i unietycką, a także ceramiki sznurowej nie tylko niektórymi artefaktami archeologicznymi, ale przede wszystkim poprzez ciągłość genealogiczną osób, których szkielety znajdowane są w pochówkach owych kultur. Przez genetykę kopalnego DNA udowodniony został zdecydowanie udział Słowian (haplogrupa R1a) i Staroeuropejczyków (haplogrupa I2 oraz I1) w owych kulturach archeologicznych. Należy zaznaczyć, że ilościowy obraz udziału ludności o hg Y-DNA R1a w badaniach kopalnego DNA jest zafałszowany, przez masowe praktyki ciałopalne, gdzie DNA nie jest możliwe do zbadania. Genetyka genealogiczna współczesnego DNA w sposób jeszcze bardziej zdecydowany mówi o licznym udziale przedstawicieli hg R1a w tychże kulturach, a w niektórych z nich o zdecydowanej dominacji Słowiano-Ariów.
Wyniki badań i twierdzenia genetyki mają dodatkowe poparcie w obserwacjach z dziedziny antropologii fizycznej porównującej cechy budowy czaszek i kości różnych ludów od dziejów starożytnych do współczesności.
Także poniższe zdanie, cytuję:
„Porównywalna Złota Czapa została znaleziona w Mold, Flintshire, w północnej Walii, ale wydaje się, że jest wykonana nieco wcześniej”,
budzi poważne wątpliwości ponieważ obiekt z pogranicza Szkocji i Walii jaki widzę jako zabytek z Mold (Walia) nie jest czapą, lecz innym elementem ubioru o podobnej ornamentacji, a do tego jest starszy od owych czap o 500 lat.
Wróćmy jednak do oryginalnego tekstu ze strony: https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_hat– dostęp dnia 30 12 2018 roku
„Uważa się, że stożkowate Złote Czapy typu Schifferstadt są powiązane z szeregiem podobnych przedmiotów ze złota i koron: z Irlandii (Comerford Crown, odkryta w 1692 r.) i z atlantyckiego wybrzeża Hiszpanii (złote korony Axtroki i Rianxo). Zachowały się tylko hiszpańskie okazy.”
Strój króla Scytów (Słowianio-Ariów), w tym wspaniała czapa złota, z kurhanu w Ryżanówce na Ukrainie, III wiek p.n.e..
I znów uwaga na kolejne anglo-niemieckie kłamstwo.
Dlaczegóż to bowiem scytyjskie czapy królewskie miałyby nie być brane pod uwagę jako kontynuacje Złotych Czap ewoluujących w korony królewskie, albo jako prototypy koron królewsko-cesarskich? Zdecydowanie bardziej niż przywoływana korona Der Goldhelm von Leiro (podobna ornamentem, ale nie kształtem),czy poniższe korony cesarskie i królewskie zachodniej Europy, przypominają Złote Czapy co do kształtu
Der Goldhelm von Leiro im Museum Arqueolóxico e Histórico, Castelo San Antón, A Coruña
nakrycia głowy władców Scytów, książąt polskich czy czapki Kazachów:
Królewski kołpak scytyjsko-tocharski z mogiły w Czerczen
Scyta w typowej czapce
Królowa scytyjska z mogiły w Ryżanówce (Ukraina)
Wojownik konny scytyjski w walce
No i pytanie, gdzie są dowody, że ta irlandzka Czapa w ogóle istniała?
Idźmy jednak dalej:
„Archeologiczne konteksty tych czap nie są bardzo jasne (dla okazu berlińskiego jest to całkowicie nieznane). Wydaje się, że co najmniej dwa znane przykłady (Berlin i Schifferstadt) zostały celowo i starannie pogrzebane w starożytności.” (w sensie że zakopano je pod ziemią w sposób celowy).
Chronologia
Chociaż żadna nie może być datowana dokładnie, ich technologia sugeruje, że prawdopodobnie powstały między 1200 a 800 p.n.e..
Funkcjonalność
Przyjmuje się, że Złote Czapy służyły jako religijne insygnia bóstwom lub kapłanom kultu słońca, szeroko rozpowszechnionego w Europie Środkowej. Ich zastosowanie jako czapki na głowę jest silnie wspierane przez fakt, że trzy z czterech przykładów mają poszerzenie w kształcie ronda u podstawy stożka, oraz że ich otwory są owalne (nie okrągłe), a ich średnice i kształty są mniej więcej takie same jak te ludzkiej czaszki. Rysunek przedstawiający obiekt przypominający stożkowaty kapelusz na kamiennej płycie Grobu Króla w Kivik, Południowa Szwecja, mocno popiera ich związek z religią i obrzędowością, podobnie jak fakt, że znane przykłady zdają się być zdeponowane (pochowane) z pieczołowitością.
Próby odszyfrowania ozdób ze Złotych Czap sugerują, że ich kultowej roli towarzyszą lub uzupełniają ich użycie, funkcje złożonych urządzeń kalendarycznych. Nie wiadomo, czy były one rzeczywiście wykorzystywane do takich celów, czy po prostu przedstawiały podstawową wiedzę astronomiczną.”
Miejsca w których odnaleziono Złote Czapy na terenie współczesnych Niemiec i miejsce Bitwy nad Dołężą
Zasięg Kultury Łużyckiej (kolor zielony) a Złote Czapy i Bitwa nad Dołężą. Kolor niebieski i brązowy to również obszar kultur pól popielnicowych (porównaj mapę powyżej w artykule z Wikipedii)
1200 p.n.e do 800 p.n.e. to pełny rozkwit i ekspansja kultury łużyckiej w Europie Środkowej. Moim skromnym zdaniem- jeśli uznamy, że takie przypisanie Złotym Czapom funkcji jest prawidłowe – to otrzymujemy kolejny dowód (np. po Złotym Dysku z Nebry) na wysoki poziom zaawansowania cywilizacji kultur pól popielnicowych. Rozpowszechnienie jednolitego kultu solarnego na tak olbrzymim obszarze świadczy o jednolitości religijno-kulturowej, a więc o istnieniu zorganizowanego życia religijnego z ośrodkami wiary i kastą kapłańską. Dokonano przecież obrzędowego/rytualnego pochówku Złotych Czap w różnych częściach Europy, a wszystkie one zachowują spójność, gdy idzie o sposób wykonania oraz ornament i kształt. Jeśli dodamy do tego inne wiadomości na temat na przykład wydobycia miedzi i produkcji przedmiotów z brązu, czy istnienia ośrodków produkcji specjalistycznej o pewnych przywilejach względem otoczenia, mamy mocne przesłanki, które wskazują na istnienie na obszarze kultury pól popielnicowych organizacji państwowych, choćby o takim zasięgu jak wymieniona w zestawieniu kultura łużycka, która „celtyckich”/halsztackich innowacji nie przyjmowała na swoim obszarze dominacji do około 400 roku p.n.e..
Gdy dodamy do tego fakty związane z Wielką Bitwą nad Dołężą i wynikającą z tego odkrycia potwierdzoną wysokiej klasy organizację militarną, mamy oto wyraźnie widzialną genetycznie i archeologicznie oraz religijnie, militarnie, handlowo i przemysłowo – postulowaną Wielką Lechię w latach 1300-400 p.n.e. – wyśmiewaną przez polskich pseudoakademików i Lemingów oraz propagandę niemieckich mediów informacyjnych w Polsce. Co ciekawe niemieckie media w Niemczech wcale się na przykład z Bitwy nad Dołężą nie śmieją, lecz gorączkowo pracują nad przypisaniem tejże bitwy (po jednej choćby stronie wojennej) do kultur nordycznych, czyli proto-niemieckich.
The hat at the Historical Museum of the Palatinate in Speyer
Kalendarze
Złoty stożek Ezelsdorf-Buch
„Złote Czapy są pokryte pasmami ozdób na całej ich długości i szerokości. Ozdoby – głównie dyski i koncentryczne koła, czasem pojedyncze koła – były dziurkowane za pomocą pieczątek, rolek lub grzebieni. Starsze przykłady (Avanton, Schifferstadt) pokazują bardziej ograniczony zakres ozdób niż te późniejsze.
Funkcje kalendarzowe berlińskiego złotego kapelusza
Wygląda na to, że ozdoby wszystkich znanych Złotych Czap reprezentują systematyczne sekwencje pod względem liczby i rodzajów ozdób na grupę w linii.
Szczegółowe studium [2] berlińskiego przykładu, który jest w pełni zachowany, potwierdziło, że symbole mogą przedstawiać kalendarz księżycowy. Obiekt mógł pozwolić na określenie dat lub okresów zarówno w kalendarzu księżycowym, jak i słonecznym.
Ponieważ dokładna znajomość roku słonecznego była szczególnie ważna dla ustalenia ważnych religijnie wydarzeń, takich jak letnie i zimowe przesilenia, wiedza astronomiczna przedstawiona na Złotych Czapach stanowiłaby wielką wartość dla społeczeństwa epoki brązu. To, czy same czapy były rzeczywiście używane do określania takich dat, czy nawet prezentowały całą taką wiedzę, pozostaje nieustalone.
Dotychczasowe ustalenia funkcji pozwoliły na zliczanie jednostek czasowych do 57 miesięcy. Proste pomnożenie takich wartości może również pozwolić na obliczenie dłuższych okresów, np. cykle metoniczne.
Każdy symbol lub każdy pierścień symboli może reprezentować jeden dzień. Oprócz pasm ozdobnych zawierających różną liczbę pierścieni istnieją pozornie specjalne symbole i strefy na obszarach przestępnych, które musiały zostać dodane lub odjęte z okresów, o których mowa.
System tej funkcji matematycznej włączonej do ozdoby artystycznej nie został do tej pory w pełni odcyfrowany, ale podjęto próbę rozszyfrowania Złotej Czapy z Berlina i wydzielenia okresów, które można rozgraniczyć.
Zasadniczo, zgodnie z tą teorią, począwszy od strefy Zi, sumę uzyskuje się przez dodanie odpowiedniej ciągłej liczby sąsiednich sekcji: Zi .. Zi + n. Aby osiągnąć równoważną wartość księżycową lub słoneczną, od tej sumy początkowej należy odjąć sumę symboli ze strefy przestępnej w obszarze liczonym.
Ilustracja przedstawia reprezentację słoneczną po lewej i księżycową po prawej. Czerwone lub niebieskie pola w strefach 5, 7, 16 i 17 są strefami przestępnymi.
Wartości w poszczególnych polach są osiągane przez pomnożenie liczby symboli na strefę z liczbą pierścieni lub okręgów zawartych w każdym dominującym symbolu. Symbolom specjalnym w strefie 5 przypisuje się wartość „38”, jak wskazuje ich numer.
Przykład
Strefa 12 jest zdominowana przez 20 powtórzeń wykrawanego symbolu nr 14, okrągłego symbolu dysku otoczonego 5 współśrodkowymi okręgami.
Zatem symbol ma wartość 20 x 5 = 100.
Mniejsze symbole pierścienia umieszczone pomiędzy większymi powtórzeniami nr 14 są uważane za zwykłe ozdoby, a zatem nie są liczone.
Dzięki temu systemowi czapy mogą być wykorzystywane do obliczania luni-solarnego układu kalendarzowego, tj. do bezpośredniego odczytu w datach księżycowych lub słonecznych, a także konwersji między nimi.
Tabela może być używana w taki sam sposób jak oryginalne Złote Czapy. Aby określić liczbę dni w danym okresie czasu (żółte pola), dodaje się wartości kolorowych pól powyżej, osiągając wartość pośrednią. Jeżeli uwzględniono którąkolwiek z czerwonych stref przestępnych, ich suma musi zostać odjęta. Pozwala to na obliczenie 12, 24, 36, 48, 54 i 57 miesięcy synodycznych w układzie księżycowym oraz 12, 18, 24, 36, 48, 54 i 57 miesięcy słonecznych (czyli dwunastych roku tropikalnego).
Przykład
Aby wyznaczyć 54-miesięczny cykl w systemie księżycowym, dodaje się wartości liczbowe zielonych lub niebieskich stref od 3 do 21, osiągając sumę 1739 dni. Na tej podstawie wartości czerwonych pól interkalujących 5, 16 i 17 są odejmowane, a wynik wynosi 1739-142 = 1597 dni, lub 54 miesięcy synodycznych po 29.5305 dni każdy. Całkowita rozbieżność dat do około 2 dni od astronomicznej dokładnej wartości jest prawdopodobnie wynikiem niewielkiej niedokładności w obserwacji miesiąca synodycznego i słonecznego w epoce brązu.
Produkcja
Znane dotychczas Złote Czapy są wykonane ze stopu złota zawierającego 85-90% Au, około 10% Ag oraz ślady Cu i Sn (<1% każdy). Wykonane są z bezszwowych pojedynczych kawałków blachy złotej, młotkowanych do grubości między 0,25 milimetra (0,0098 cala) (Schifferstadt) a 0,6 milimetra (0,024 cala) (Berlin). Stożki są więc zaskakująco lekkie, biorąc pod uwagę ich wielkość. Przykład Ezelsdorf, mierzący 89 centymetrów (35 cali) wysokości, waży zaledwie 280 gramów (9,9 oz).
Ze względu na cechy tribologiczne materiału ma on tendencję do twardnienia wraz ze wzrostem odkształcenia (patrz plastyczność), co zwiększa jego wrażliwość na pękanie. Aby uniknąć pękania, konieczne było ekstremalne odkształcenie. Dodatkowo materiał musiał zostać zmiękczony poprzez wielokrotne podgrzewanie go do temperatury co najmniej 750 ° C (1380 ° F).
Ponieważ stop złota ma względnie niską temperaturę topnienia około 960 ° C (1760 ° F), wymagana była bardzo staranna kontrola temperatury i procesu ogrzewania izotermicznego, aby uniknąć topienia którejkolwiek powierzchni. W tym celu rzemieślnicy z epoki brązu użyli ognia lub pieca na węgiel drzewny podobnego do tych używanych do wyrobu ceramiki. Temperatura może być kontrolowana tylko przez dodanie tlenu, za pomocą mieszków.
Biorąc pod uwagę warunki tribologiczne i środki techniczne dostępne w tamtym czasie, produkcja nawet nieudekorowanej złotej czapy byłaby ogromnym osiągnięciem technicznym.
W trakcie dalszej produkcji Złote Czapy były ozdabiane rzędami radialnych pasm ze znakami tłoczonymi w metalu. Aby było to możliwe, były one prawdopodobnie wypełnione kitem lub smołą opartą na żywicy drzewnej i wosku – w przypadku Schifferstadtu ślady tego przetrwały. Cienki złoty liść był w celu dekoracji uderzany tępym ostrzem: narzędzia lub formy musiały przypominać stemple przedstawiające poszczególne symbole i były wielokrotnie wciskane (lub zwijane) na zewnątrz złota. Zastosowano również grzebienie.
Wystawy
Złoty kapelusz Schifferstadt
Złota Czapa z Schifferstadt została odkryta na polu w pobliżu miasta Schifferstadt w południowo-zachodnich Niemczech w 1835 roku. Jest to artefakt z epoki brązu wykonany z cienkiej blachy złotej i służył jako zewnętrzna dekoracja głowy, na podkładzie prawdopodobnie z materiału organicznego, z rondem i paskiem pod brodą. Czapa jest eksponowana w Muzeum Historycznym Palatynatu w Spirze. Jest to jeden z grupy czterech podobnych artefaktów znanych jako Złote Czapy, wszystkie stożkowate nakrycia głowy z epoki brązu wykonane z blachy złotej.
Okaz z Schifferstadt był najstarszy z grupy czterech znanych Złotych Czap, był pierwszym, który został odkryty. Po obiekcie z Berlina jest najlepiej zachowanym, w pełni, z wyjątkiem niewielkiej części ronda.
Przez porównanie z innymi obiektami z późnej epoki brązu datuje się czapę z Schifferstadt na około 1400-1300 p.n.e. (Jest to dokładnie czas Bitwy znad Dołęży. CB)
Uważa się, że Czapa, podobnie jak jej odpowiedniki, służył jako religijne insygnia bóstwom lub kapłanom do obrzędów kultu słońca w epoce brązu w Europie. Sugerowano również, że czapy mają służyć funkcji kalendarza.
Kapelusz Schifferstadt to stożek o pojemności 350 g, podzielony na poziome pasma ozdobne, stosowany w technice repoussé. Ma tępą, nieoszlifowaną końcówkę. Wał jest krótki i przysadzisty, z wyraźnym poszerzeniem i szerokim rondem u dołu. Czapa ma 29,6 cm wysokości i mniejszą średnicę około 18 cm. Szerokość ronda wynosi 4,5 cm. U podstawy złoty arkusz został owinięty wokół miedzianego drutu (teraz zagubiony) dla dodatkowej stabilności.
Na całej długości kapelusz jest podzielony i ozdobiony rzędami poziomych symboli i pasm. Zastosowano pięć różnych znaczków i dłuto lub wkładkę, aby utworzyć poziome pasy powtarzanych ostemplowanych symboli, zgodnie z systematycznym schematem.
Optyczne rozdzielenie poszczególnych pasm ozdobnych uzyskano za pomocą żeber pierścieniowych lub pasm wokół całej zewnętrznej powierzchni kapelusza. Symbole w pasmach to głównie motywy dyskowe i kołowe, zwykle z wewnętrznym dyskiem lub klamrą, otoczone maksymalnie sześcioma koncentrycznymi okręgami.
Uderzające są dwa zespoły z podobnymi do oczu motywami, przypominającymi podobne symbole na czapkach z Ezelsdorfu i Berlina. W przeciwieństwie do innych znanych przykładów, wierzchołek stożka nie jest ozdobiony gwiazdkowato, lecz pozostaje całkowicie gładki.
Ilustracja przedstawia schemat kształtu i składu Czapy, a także liczbę stref ozdobnych i liczbę znaczków użytych dla każdego z nich.
Złota Czapa z Schifferstadt została odkryta 29 kwietnia 1835 roku podczas prac rolnych na polu o nazwie Reuschlache, 1 km na północ od Schifferstadt. Następnego dnia znalezisko zostało przekazane urzędnikom w Speyer, a następnie władzom Królestwa Bawarii.
Znane okoliczności sugerują podejrzenia o związek czapy z kultem: CZAPA została pochowana w pozycji pionowej, na około 60 cm głębokości. Jego szczyt sięgał tuż pod powierzchnię ziemi. Okazało się, że kapelusz stał na płycie spieczonej gliny. Był wypełniony ziemią lub mieszaniną popiołów z ziemi, której nic nie pozostało.
Płytka gliniana, która rozpadła się podczas jej odzyskiwania i jest teraz całkowicie zagubiona, osiadła na jednocalowej warstwie piasku, umieszczonej w prostokątnym dole. Trzy brązowe siekiery opierały się o stożek.
Kapelusz jest młotkowany z jednego kawałka stopu złota z 86,37% Au, 13% Ag, 0,56% Cu i 0,07% Sn. Jego średnia grubość wynosi od 0,2 do 0,25 cm, z wyjątkiem brzegu, który jest znacznie cieńszy, od 0,08 do 0-13 mm. To ostatnie może sugerować, że został on przerobiony na pewnym etapie.
Gdyby ilość złota użytego do założenia kapelusza została uformowana w kwadratowy pręt, mierzyłaby tylko 2,5 cm kwadrat. Taki pręt lub bryła została rozbita na grubość nowoczesnego arkusza papieru drukarskiego podczas jego produkcji.
Nie będę wykonywał tłumaczenia pozostałych opisów znalezisk, bo nie mają one znaczenia dla zasadniczej treści naszego wywodu. Przedstawione tutaj opisy pochodzą z anglo- i niemiecko-języcznej wersji Wikipedii. Pokazują one jak głęboki wpływ na interpretacje tego samego znaleziska archeologicznego może mieć narodowość osób dokonujących tegoż opisu i ich nacjonalna stronniczość. Pokazują również jak głęboki wpływ na interpretację naukową znalezisk ma fakt nie uwzględniania przez archeologię faktów z dziedziny genetyki archeologicznej – kopalnego DNA oraz genetyki genealogicznej współczesnych populacji Europy.
Otrzymaliśmy tutaj bez żadnego naciągania faktów, z naszej Słowiańskiej Strony, obraz w którym Złote Czapy są dowodem, istnienia Królestwa Wielkiej Lechii z czasów kultur pól popielnicowych (1700 p.n.e.) i kultury łużyckiej (1400-400 p.n.e). Królestwa, które wydobywało miedź, produkowało przedmioty z brązu na skalę masową, stosowało ciałopalenie ale i pochówki szkieletowe, posiadało olbrzymią siłę militarną (Bitwa nad Dołężą), posiadało znajomość astronomii i przekładało ją na kształtowanie kalendarza rolniczego w wersji lunarnej i solarnej oraz kształtowało wierzenia i religię na obszarze od Dniestru do wybrzeża Atlantyku.
Anglosasi i Niemcy z tych samych artefaktów stworzyli w Wikipedii obraz kultury rzekomo proto-celtyckiej naciągając interpretację archeologiczną pod konkretne zapotrzebowanie propagandy nacjonalnej – anglo-niemieckiej.