Henryk Białczyński (1920 – 2018)

 

 

Wikipedia:

Henryk Białczyński (ur. 14 maja 1921 w Krakowie, zm. 19 września 2018 w Warszawie^[1]) – polski statystyk, działacz oraz urzędnik państwowy i samorządowy.

 

 

Wychował się w wielodzietnej rodzinie robotniczej. Z uwagi na biedę od wczesnych lat młodości musiał pracować. Zdobył zawód księgarza, a potem trudnił się kształceniem zawodowym młodzieży. Rozwinął działalność społeczną i w 1956 został przewodniczącym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej Żyrardowa, a następnie, w 1960 – Miejskiej Rady Narodowej Płocka. Od 1965 był zatrudniony w kierownictwie Głównego Urzędu Statystycznego. Był jednym z organizatorów Narodowego Spisu Powszechnego w 1970. Zajmował się modernizacją technik obliczeniowych w GUS, rozwojem działalności wydawniczej urzędu, a także tworzeniem działu statystyki terenowej. W 1972 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych i funkcję tę pełnił do 1983, zajmując się przede wszystkim sprawami socjalnymi, wydawniczymi, poligraficznymi, bibliotecznymi, rekreacyjnymi, jak również pracą badawczą). Rozwinął współpracę z organizacjami pozarządowymi (m.in. Polskie Towarzystwo Krajoznawcze, Fundusz Wczasów Pracowniczych, Polski Komitet Pomocy Społecznej). W latach 1981–1983 był równocześnie prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W pierwszym okresie jej istnienia rozwijał działalność Rządowej Rady ds. Rodziny^[1].

Był współzałożycielem i pierwszym redaktorem naczelnym czasopisma Polityka Społeczna, jak również współinicjatorem założenia Muzeum Zabawek i Zabawy w Kielcach^[1].

Moje uwagi: Dziwna to rodzina robotnicza, która posiadała kawał ziemi uprawnej w Krakowie Łobzowie. Naprawdę była to zubożała szlachta, a tutaj widzę życiorys na potrzeby PRL „podkolorowany”. Prywatnie brat mojego ojca, czyli mój stryjek. Czesław Białczyński.

Przypisy

Antoni Rajkiewicz, Pamięci Henryka Białczyńskiego 14 V 1920 – 19 IX 2018, w: Polityka Społeczna, nr 9/2018, s. 40, ISSN 0137-4729

 

Dyrektorzy ZUS

Henryk Białczyński (1981-1983)

Urodził się w 1921 r. Zmarł 19 września 2018 r. Ukończył studia na Wydziale Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Był działaczem politycznym zajmującym się głównie szkolnictwem, edukacją statystyczną, kulturą i statystyką terenową. Swoją karierę zawodową rozpoczął w 1936 r. w prywatnym przedsiębiorstwie handlowym. W czasie wojny pracował w przedsiębiorstwach prywatnych. Od stycznia 1945 roku do 1948 roku działacz Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od roku 1943 do końca roku 1949 był zatrudniony w Spółdzielni Pracowników Przemysłu Poligraficznego „Placówka”. Następnie w latach 1950-1951 pracował w Liceum Księgarsko-Papierniczym i jednocześnie w Centrali Obrotu KS „Dom Książki”. Od 1 sierpnia 1951 r. do końca tego roku był zatrudniony w Dyrekcji Okręgowego Szkolnictwa Zawodowego. Ze szkolnictwem zawodowym związany był do 1954 r. Sprawował wiele odpowiedzialnych funkcji państwowych. Był między innymi Przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Płocku (1956-1965), Dyrektorem Generalnym w Głównym Urzędzie Statystycznym (1965-1972), podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych (1972-1981). Od stycznia 1967 r. do czerwca 1972 r. sprawował funkcję redaktora naczelnego Wiadomości Statystycznych. Zapoczątkował wydawanie popularnonaukowej serii wydawniczej „Biblioteka Wiadomości Statystycznych”.

3 listopada 1981 r. został mianowany, na wniosek Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych, na stanowisko Prezesa ZUS, z zachowaniem stanowiska podsekretarza stanu w tym ministerstwie. Funkcję tę pełnił do 2 maja1984 roku. Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Oficerskim, Krzyżem Kawalerskim, Srebrnym Krzyżem Zasługi. Otrzymał również odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

 

Oficjalnie

Dodatkowe informacje:

DYREKTORZY – Zespołu Szkół Elektrycznych w Żyrardowie

1945-1954

mgr inż. Władysław Żarnoch

Był organizatorem i pierwszym dyrektorem Gimnazjum Elektrycznego, które dało początek obecnemu Zespołowi Szkół nr 1 w Żyrardowie. Władysław Żarnoch był absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej. Był doświadczonym nauczycielem, wychowawcą i dyrektorem szkół średnich w Łomży, Wyszkowie, Żyrardowie i Warszawie. W okresie okupacji organizował tajne nauczanie. Uczestniczył w obronie Warszawy w wojnie 1920 r. i Powstaniu Warszawskim.

W roku 1944 Władysław Żarnoch wraz z żoną Jadwigą znalazł się w Żyrardowie. W 1945 podjął się zadania zorganizowania średniej szkoły zawodowej. Dzięki jego zapałowi i zdolnościom organizacyjnym, zaledwie w 6 tygodni od wyzwolenia miasta, rozpoczęło działalność Męskie Gimnazjum Elektryczne. Pełniąc funkcję dyrektora szkoły, Władysław Żarnoch doprowadził do jej dynamicznego rozwoju i wybudowaniu nowoczesnego i największego obiektu technicznego, oddanego do użytku w 1951 roku.

W 1953 roku Władysław Żarnoch został powołany do pracy w Centralnym Urzędzie Szkolnictwa Zawodowego. W latach późniejszych pracował w Ministerstwie Oświaty i Kuratorium Miasta Stołecznego Warszawy. Za zasługi dla szkolnictwa zawodowego został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

 

1954

inż. Stanisław Wyleziński

Urodzony 1913 roku w Kozłowicach Starych po ukończeniu gimnazjum w Żyrardowie odbywa służbę wojskową, kończy szkołę podchorążych rezerwy i po pierwszych ćwiczeniach zostaje awansowany nad podporucznika, po wyjściu z wojska rozpoczyna studia na wydziale mechanicznym Politechniki Warszawskiej.

W 1939r. zostaje zmobilizowany. Walczy w ramach armii Łódź. W czasie opóźnienia marszu IV niemieckiej Dywizji Pancernej w okolicach wsi Hojnata dostaje się do niewoli, z której ucieka i wraca do Żyrardowa, gdzie włącza się do pracy konspiracyjnej.

W 1940r. zostaje aresztowany i osadzony w obozie w Majdanku, a następnie w 1944r. ewakuowany do obozu w Niemczech. W czasie ewakuacji w 1945r. ucieka z transportera i ukrywa się do zajęcia terenu przez aliantów. W 1945r. wraca do Żyrardowa i rozpoczyna pracę w przedsiębiorstwie budowlanym. W 1948r. rozpoczyna pracę jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum i Liceum Elektrycznym w Żyrardowie.

Po przeniesieniu dyr. Żarnocha do CUSZ od marca do września 1954r. pełni funkcję dyrektora szkoły, a następnie vice dyrektora dla kierunku mechanicznego. Po przejściu na emeryturę w 1980r. mieszka w Żyrardowie. Zmarł w maju 2005r. i spoczął na miejscowym cmentarzu.

 

1954-1956

mgr inż. Henryk Białczyński

Urodził się 14 maja 1921r. Pracę w Państwowym Gimnazjum Elektrycznym i Liceum Elektrycznym rozpoczyna w styczniu 1954 roku, jako nauczyciel Nauki o Polsce, jednocześnie obejmuje tez posadę dyrektora szkoły. Za swoja pracę otrzymuje Medal 10-lecia Polski Ludowej, odchodzi ze szkoły w lipcu 1956r.

W latach 1960-1965 pełni funkcję przewodniczącego Prezydium MRN w Płocku. W 1972 r. zostaje powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych, następnie został członkiem Zarządu Głównego PTTK.

Za swoja działalność w PTTK został odznaczony wieloma odznakami, medalami okolicznościowymi, a także z inicjatywy ZG PTTK – Medalem 40-lecia PRL. Umiera w 2002 roku w wieku 81 lat.

 

1956-1973

inż. Kazimierz Buławski

Kazimierz Buławski urodził się 4 marca 1910r. w Warszawie. W 1933r. kończy Wyższą Szkołę Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Hipolita Wawelberga w Warszawie. Najpierw długo szuka pracy, a następnie przez kilka miesięcy pracuje na bezpłatnej praktyce. Dopiero później znajduje stałe zatrudnienie – kolejno w Szkole Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy jako wykładowca, w Zakładzie Elektrycznym „Walter” w Warszawie jako konstruktor, w Fabryce Kabli w Bydgoszczy jako asystent i w Państwowych Zakładach Tele i Radio w Warszawie jako asystent laboratoryjny. Na początku wojny wyjeżdża z grupą inżynierów do Centralnego Ośrodka Przemysłowego pod Sandomierzem, potem do Rumunii, gdzie wstępuje do Wojska Polskiego.

W 1940 r. z Rumunii z fałszywym paszportem przedziera się do Jugosławii i Grecji, a następnie do Francji, gdzie wstępuje do I Dywizji Grenadierów, walczy z Niemcami w Ardenach na linii Maginota. Pod koniec czerwca 1940 r. dostaje się do niewoli niemieckiej. Przybywa, aż w 8 obozach jenieckich na terenie Holandii i Westfalii pełniąc z woli uwięzionych kolegów funkcję męża zaufania. Po wyzwoleniu przez Amerykanów z żołnierzami francuskimi i brytyjskimi udaje mu się odszukać niemieckiego komendanta obozu, który za zbrodnie popełnione na Polakach skazany zostaje przez aliantów na dwa lata więzienia.

Po powrocie do kraju a maju 1946r., udaje mu się jedynie odnaleźć tylko wypalone mury swojego mieszkania. W tej sytuacji postanawia zatrzymać się u brata w Żyrardowie. Początkowo prowadzi wraz z bratem Konstantym Buławskim i Henrykiem Kraszewskim warsztat elektromechaniczny „Elmet” znajdujący się w nieistniejącym już domu przy zbiegu ulic Mireckiego i Partyzantów w Żyrardowie. W 1947r. rozpoczyna pracę na pól etatu w Gimnazjum Elektrycznym w Żyrardowie. W 1948 r. likwiduje warsztat i przenosi się na stałe do pracy w Liceum Elektrycznym II stopnia w Żyrardowie. Aby rozbudować warsztaty szkolne, sprzęt i lokal po swojej firmie przekazuje w bezpłatne użytkowanie szkole. Pozwoliło to na zorganizowanie działu obróbki cieplnej i galwanicznej oraz podjęcie produkcji transformatorów i zgrzewarek wg projektu inż. K. Buławskiego i H. Kraszewskiego. Z polecenia dyrektora Liceum Elektrycznego jako jego zastępca kieruje budową nowego budynku przy ul. Bohaterów Warszawy – przyszłego Technikum Elektrycznego i Zasadniczej Szkoły Zawodowej.

I lipca 1956 r. zostaje mianowany dyrektorem nowej szkoły. W 1957 r. wspólnie z przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie doprowadził do zatwierdzenia przez Ministerstwo Oświaty i Wychowania planów rozbudowy szkoły, która stała się z czasem Zespołem Szkół Zawodowych. Z uporem przekonuje swoje władze w Warszawie o konieczności zorganizowania nowych kierunków nauczania. Doprowadza m.in. do powstania kierunku elektronicznego i radiowego, co do których ówczesne władze nie bardzo były przekonane. Mija jednak trochę czasu i do Żyrardowa zaczynają zjeżdżać delegacje oświatowe z krajów socjalistycznych, a nawet z dalekiego Egiptu. Wszyscy są zachwyceni „szkołą Buławskiego”.

Z jego inicjatywy powstały wzorcowo wyposażone pracownie i laboratoria z zakresu elektroenergetyki, mechaniki, radia, telewizji, automatyki, elektroniki przemysłowej oraz języków obcych. W tych ostatnich po raz pierwszy chyba zastosowano łączność bezprzewodową oraz specjalne pulpity do jednoczesnego nagrywania wzorcowej lekcji przez wszystkich uczniów, zdalnego uruchamiania rzutników, magnetofonów, automatycznego podnoszenia i opuszczania zasłon w oknach itp. Później urządzenia te zastosowane zostały w innych szkołach. Fundusze zdobywano nie tylko z kuratorium czy ministerstwie, ale również poprzez udział w różnego rodzaju konkursach związanych z postępem pedagogicznym.

Wykorzystując swoje znajomości na Politechnice Warszawskiej K. Bulawski ściąga do Żyrardowa jeden z pierwszych w kraju „mózgów elektronowych” Odrę-1305. Chodziło mu o to aby młodzież na konkretnym przykładzie mogła się zapoznać z konstrukcją i obsługą tego skomplikowanego urządzenia. Pod patronatem dyrektora powstały też repetytory do szybkiego sprawdzania wiedzy uczniowskiej. Wystarczyło po prostu posłużyć się kilkoma testami, nacisnąć parę guziczków i ocena była gotowa. Pomysły te prezentowane były na łamach fachowych czasopism wzbudzając w latach 60-tych liczne dyskusje i kontrowersje. Szczególnie głośno dyskutowano o tzw. matematycznym wskaźniku sprawności wychowania. K. Buławski troszczył się najpierw o wyposażenie pracowni, potem kiedy udało mu się stworzyć niezbędne zaplecze, starał się dostosować do niego odpowiednie programy i podręczniki. Nie wszystko spotykało się z pozytywnym przyjęciem. Efekt był taki że K. Bulawski musiał przejść na wcześniejsza emeryturę w kwietniu 1973r.

W tym czasie liczba uczniów i słuchaczy Zespołu Szkół Zawodowych grubo przekroczyła 2 tys. Po 1973 r. podtrzymywał kontakt ze szkołą, pracując w niepełnym wymiarze godzin aż do 1984 r. Oprócz pracy w szkole dużo czasu poświęcał pracy społecznej w Związku Nauczycielstwa Polskiego i Radzie Miejskiej w Żyrardowie. Od 1957 r. był członkiem Sekcji Szkolnictwa Zawodowego przy Okręgu ZNP w Warszawie. W 1959 r. został wiceprzewodniczącym tej sekcji i zasiadał w prezydium Sekcji Szkolnictwa Zawodowego przy Zarządzie Głównym ZNP. Z upoważnienia tej sekcji był delegatem na IV Kongres Techników we Wrocławiu.

W latach 1984-91 pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Emerytów i Rencistów w Zarządzie Okręgu ZNP w Skierniewicach. Przez wiele kadencji był radnym miejskim. W latach 1959-61 był przewodniczącym komisji oświaty i kultury Miejskiej Rady Narodowej w Żyrardowie, a w latach 1962-64 wiceprzewodniczącym. Za pracę zawodową i działalność społeczną wyróżniony był licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in. Przewodniczącego WRN w Warszawie (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Złotą Odznaką ZNP (1963), Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1964), Złotą Odznaką „Za Zasługi dla województwa warszawskiego” (1963) i Odznaką Grunwaldzką (1969), Medalem Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego (1987).

Umiera 29 grudnia 1999r., 4 stycznia 2000r. spoczął w alei zasłużonych na żyrardowskim cmentarzu. Człowiek czynu oddany polskiej młodzieży i szkole, ceniony wychowawca i aktywny działacz społeczny.

 

1973-1991

mgr inż. Eugeniusz Szczygieł

Urodzony w 1931r. w okolicach Nowego Sącza. Po ukończeniu Politechniki Warszawskiej w 1955r. rozpoczął pracę w Zespole Szkól Zawodowych w Żyrardowie. W 1972r. został dyrektorem szkoły.

W 1991r. odszedł na emeryturę. Pełnił funkcję przewodniczącego MRN, obecnie jest radym Żyrardowa trzecią kadencje.

 

od 1991

mgr Barbara Gruchal

Pracę w Zespole Szkół Zawodowych w Żyrardowie rozpoczęła 1 września 1976r. jako nauczycielka historii, po ukończeniu studiów wyższych na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. W październiku I986r. została wicedyrektorem, a od 1 września 1991 r. pełni nieustannie funkcję dyrektora Szkoły.

W marcu 2002r. uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego. W czasie kierowania Szkołą wdrożyła nowoczesne kierunki kształcenia: systemy i sieci komputerowe, teleinformatyka, mechatronika, wzbogacając bazę techno-dydaktyczną umożliwiającą realizację programów nauczania w zakresie wymienionych specjalności.

Szkoła uczestniczyła w programie PHARE/MOVE – modernizacji kształcenia zawodowego z wykorzystaniem środków Unii Europejskiej, a także realizowała eksperyment pedagogiczny – Liceum Techniczne.

Za szczególnie wyróżniającą pracę otrzymała w październiku 1995r. Nagrodę Pierwszego Stopnia Ministra Edukacji Narodowej, a w marcu 1996r. Medal Komisji Edukacji Narodowej.