Linz, czyli rzymski obóz Lenthia założony podczas wojen Moro-Kumańskich
Kim są Morowcy? – Morawianie.
Kim są Kumanowie – inaczej zwani Pszonami, Pszońcami – jasnowłosi wojownicy ze Stepów Ukrainy. A kim są Morokumanowie – w transkrypcji rzymskiej zapisani jako Markomanowie? Nikim innym jak Moro-Kumanami – armią złożoną z jednych i drugich. Markomania to nic innego jak Pierwsza Wielka Morawa, a Kumanowie to nikt inny – jak ściągnięci na pomoc przeciw Rzymowi kolejni wojownicy, sturczeni językowo Słowianie ze stepów Ukrainy i z nadwołżańskich równin.
Typowo słowiańskie barwy flagi narodu/ludu/plemienia słowiańskiego Rakoszanów, czyli dzisiejszej Austrii. Austria po czesku Rakousko.
Linz (czes. Linec) – miasto statutarne w północno-wschodniej Austrii, siedziba kraju związkowego Górna Austria oraz powiatów: Linz-Land orazUrfahr-Umgebung, do których miasto jednak nie należy. Leży nad Dunajem, założone przez Rzymian pod nazwą Lenthia. 5 marca 1684 powołano w Linzu antyturecką Ligę Świętą. Współcześnie rozwinięty przemysł metalowy (huta żelaza), maszynowy i chemiczny. Ważny węzeł komunikacyjny. Ośrodek turystyczny (m.in. zamek z XVI-XVII w., barokowe pałace i kościoły, liczne muzea). Liczy 197 283 mieszkańców (1 stycznia 2015).
47,7% powierzchni miasta przypada na tereny zielone, 32,9% na teren zabudowany, 7,4% na wody, a 11,9% na powierzchnie komunikacyjne.
Założycielem miasta byli Rzymianie, którzy podczas wojen markomańskich, założyli na brzegu Dunaju obóz rzymski – Castra Romana. Nadali mu nazwę Lenthia.
Niemiecka nazwa Linze pojawiała się po raz pierwszy w roku 799 n.e., kiedy to książęta bawarscy przybyli tutaj z północy i Linz stał się ważnym ośrodkiem handlowym.
Podczas panowania Babenbergów Linz stał się miastem.
Słowo Lenthia wymawia się „Lenhia”, a więc jest to coś pośredniego pomiędzy Lengyel, Lenkija, Lęgija, a Le-chia. Znowu mamy tu Babiborów, czyli Babenbergów – tych nieprawych, wschodnich. Skąd się wciąż oni biorą?!
A kto to są Pszońcy czyli Kumanowie z drugiego członu nazwy Mar-Komanowie? Narracja oficjalna wikipedyczna pozostawia wiele do życzenia – jak zawsze. Wymaga zdecydowanej rewizji w nieuprawnionych sformułowaniach, gdyż przeczy sobie wewnętrznie sama.
Wikipedia
Połowcy (nazywani też Komanami lub Kumanami) – lud pochodzenia ałtajskiego, należący do grupy kipczackiej, który swoje pierwotne siedziby w VIII wieku miał na stepach Kazachstanu i południowej Syberii w górnym biegu rzeki Irtysz. Są spokrewnieni z Turkami seldżuckimi. Ich język, zwany także kumańskim należy do grupy języków kipczackich. Golili głowy pozostawiając dwa długie warkocze. Charakterystyczne w ich ubiorze były krótkie kaftany[1].
[Obecnie nie bardzo wiadomo co znaczy to sformułowanie „lud pochodzenia ałtajskiego” i od tego rozpoczyna się fałszywa narracja, która ciągnie się potem przez cały opis stosunków słowiańsko-węgiersko-połowieckich w opisie Wikipedii. Należałoby ustalić ich genotypy. Jest pewne, że są one mieszane i że znajdziemy wśród nich genotyp Indo-Europejski R1a – czyli słowiańsko-scytyjski. A więc przynależą oni do wspólnoty Królestwa SIS i naszej rodziny. Gdy będziemy mieli genetyczne badania dowiemy się tego samego zapewne co w sprawie Turków, że wśród nich jest trochę post-Celtów (R1b) i trochę post-Słowian/Scytów (R1a), a także Finowie (N) i genotypy post-Mongolskie, język zaś sturczony przyjął się jako łącznik pomiędzy tymi wszystkimi ludźmi, a pochodzi jak turecki z enklawy w Ałtaju, gdzie niewolnicy Hunów Heftalitów, którzy wypowiedzieli im posłuszeństwo ukryli się na kilkadziesiąt lat i gdzie gospodarowali w izolacji od otoczenia, nie niepokojeni przez BIAŁYCH HUNÓW. CB]
Współplemienni z Pieczyngami, zamieszkiwali też tereny od Donu do Dunaju.
Ustawicznie nękali najazdami Ruś. W 1068 miał miejsce najazd Połowców na Ruś Kijowską i zniszczenie księstw południoworuskich. Próbowali przemieszczać się na zachód, ale w 1089 zostali rozbici na terenie obecnej Mołdawii przez króla węgierskiego Władysława I. Na początku XII wieku zostali odrzuceni przez księcia kijowskiego Włodzimierza II Monomacha na stepy na północ od Kaukazu, za Wołgę i Don.
W drugiej połowie XII wieku brali udział w wojnach pomiędzy księstwami ruskimi po stronie jednych księstw ruskich przeciw innym ruskim księstwom. Zawierali związki małżeńskie z przedstawicielami dynastii Rurykowiczów m.in. w sąsiadującym z Małopolską księstwie halickim. Wchodzili także w związki małżeńskie z rodzinami panującymi Serbii i Węgier. Bułgarskie królewskie dynastie Terterów i Szyszmanidów były częściowo pochodzenia kumańskiego[2].
W wiekach XI-XII plądrowali przygraniczne ziemie kijowskie, węgierskie i bułgarskie.
[Określenie „plądrowali przygraniczne ziemie kijowskie” można rozciagnąć we wszystkie możliwe strony, gdyż tak samo „plądrowali” je korzystając z braku kontroli tych ziem Polacy, Węgrzy i inni. Każdy kto posiadał drużynę wojowników zajmował pozycję zwierzchnika tutejszych chłopów i pasterzy oraz kupców i korzystał na daninach od nich. Gdy bezprawie i samowola przybierały wymiar zbyt duży władza centralna z Kijowa, z Krakowa, z Budy wysyłała na swoje słabo kontrolowane pogranicza armię i robiła tamże porządki. Tutaj takie porządki nazywa się „odrzuceniem”. Dziwne sformułowania tworzą dziwaczną relację o prawdziwej historii tych ziem i ludach jakie na nich żyły. Oni po prostu byli tutaj i żyli, współżyli z Kijowszczyzną, z Małopolską, z Rusinami i Wołochami, ze struczonymi słowiańskimi Bułgarami i Siedmiorodzianami słowiańskimi, ze słowiańskimi Sekielami zmadziaryzowanymi, z Węgrami-Hunogarami, z Mołdawianami, Tatarami i innymi. Weźmy pierwsze trzy zdania z tego akapitu Wikipedii i zastanówmy się: od 1068 roku do 1089 roku pozwalano im zajmować Ziemię Kijowską gdzieś na stepowych peryferiach i czerpać profity z handlu, rolnictwa i działalności ludzi tam osiadłych. Ponad 20 lat nikt ich nie niepokoił? Po czym ich po prostu „odrzucono”, czyli przywrócono kontrolę nad terenem przez feudałów z Kijowa, z ich głównym kaganem-księciem kijowskim na czele, przeganiając feudałów-watażków Połowców. CB]
Terytoria Kumanów (Połowców) przed najazdem Mongołów w XIII wieku
W XIII w. do Europy przybyli Mongołowie, którzy zniszczywszy królestwo Gruzji od południa przeszli Kaukaz i rozgromili Połowców na stepach na północ od Kaukazu w roku 1223. W tym samym roku w bitwie pod Kałką Połowcy Kocjana (Kocjanie) razem z książętami Kijowa, Halicza,Czernihowa i Smoleńska próbowali zatrzymać hordy Mongołów, ale zostali wymordowani razem z wojskami ruskimi, po wynegocjowanym z Mongołami złożeniu broni. Kocjan zbiegł. Później, z 40 tys. współplemieńców uzyskał azyl na Węgrzech.
Ich tereny Mongołowie włączyli do Złotej Ordy, przez co w ciągu kolejnych dwóch wieków znaczna ich część zmieszała i zasymilowała się współtworząc różne narody tureckojęzyczne – z Kazachami, Tatarami Krymskimi, Tatarami syberyjskimi, Nogajami, Baszkirami, Karaczajami,Bałkarami, Kumykami.
[Widać, że Połowcy wspólnie z Rusinami, Węgrami, a potem Polakami bronili Europy przed najazdem prawdziwym – mongolskim, tym który niemal zrównał z ziemią Kraków i wprowadził na wieżę Mariacką słynnego strażaka z trąbką, której dźwięk”urwała” tatarska strzała. My w Polsce znamy ten najazd nie jako najazd Mongołów tylko Tatarów, bo zagony Tatarów tutaj pod Kraków wysłano. Napisano tutaj wprost, że dopiero po wcieleniu do Złotej Ordy zostali oni ostatecznie struczeni, utracili swoją słowiańskość. CB]
Część zachodnich Połowców zwanych Kumanami została osiedlona przez króla Węgier, Belę IV na ziemiach na wschód od Dunaju, a następnie pobita przez magnatów węgierskich nieprzychylnych Władysławowi IV. Sam Władysław w przeddzień bitwy pod Hódtó został aresztowany, zaś Kumanowie zostali rozgromieni; dzięki temu magnatom udało się osłabić pozycje króla, dla którego Kumanowie byli praktycznie jedynym wsparciem[3]. Do naszych czasów potomkowie Połowców w Europie przetrwali jedynie na terenach położonych na zachód od gór Matra w północnych Węgrzech, jednak ich zachowana przez wieki odrębność i kultura obecnie szybko zanika (zobacz skansen Połowców w Hollókő).
[Król Węgier Władysław IV traktował ich jako swoją armię i tę armię wybili feudałowie węgierscy. Połowcy osiedli w samym sercu Węgier i tam mieszkają do dzisiaj ich potomkowie, a skład genetyczny dzisiejszej ludności Węgier jest nam znany – odsetek haplogrupy R1a jest tam bardzo wysoki – haplogrupa fińska N – w ogóle nie występuje na dzisiejszych Węgrzech, domieszka celtycka jest oczywiście obecna. Węgrzy są mówiącymi po hunoogórsku Słowiano-Celtami. Jak traktowali ich Mongołowie po podboju stepów Nadczarnomorskich możecie przeczytać poniżej – tak samo jak traktowali Słowian rycerze Watykanu na ziemiach zachodnio i południowo słowiańskich podbitych przez Teutonów. Mimo tego – jak przeczytacie poniżej – owi Niewolnicy Słowiańscy opanowali dwór Egiptu i założyli tam dynastię rządzącą. CB]
Po opanowaniu przez Mongołów stepów nadczarnomorskich Połowcy byli sprzedawani jako niewolnicy. Członkowie dynastii Bahri, pierwszej dynastii mameluków w Egipcie byli Połowcami. Jednym z wybitniejszych jej przedstawicieli był sułtan Bajbars (al-Malik al-Zahir Rukn al-Din Baibars al-Bunduqdari) urodzony w miejscowości Solhat (obecnie Staryj Krym) na Krymie i sprzedany na Krymie jako niewolnik Egipcjanom. Dynastia Bahri rządziła Egiptem od 1250 do 1382.
Przechowywany w weneckiej bibliotece Świętego Marka czternastowieczny Codex Cumanicus składa się z podręcznika języka kipczackiego, hymnów oraz zagadek w języku Kumanów[2].
Od Połowców pochodzi nazwa Tańce połowieckie, znanego (także w kulturze masowej) fragmentu opery Kniaź Igor Aleksandra Borodina.
Etymologia słowiańskiej nazwy „Połowcy”[edytuj]
Nazwa Połowcy poświadczona jest we wszystkich wersjach latopisów ruskich. W kodeksie/latopisie Ławrientiewskim z ok. 1377 r., autor zanotował pod rokiem 1054: Prichodi Bołuš (Болушь) s Połow’ci, a w 1061 r. latopis ten przytacza pierwszą wyprawę Połowców przeciwko Rusi: Pridoša Połowci perwoje na Rus’kuju zemliu wojewati. Ponieważ nazwa Połowców jest już w tym czasie oddana w formie słowiańskiej, można mniemać, że przybysze byli bardzo dobrze znani. Termin Połowcy znany także kronikarzom polskim w formie Pławcy, Plawci, Plauci (wpływ czeski?), a za pośrednictwem słowiańskim zapożyczony także przez Węgrów, pod postacią Palócz, może stanowić dowód dłuższego współżycia Słowian z tym ludem. Nazwa ta, w różnych odmianach fonetycznych, zawiera przekład nazwy szczepowej tureckiej Kuman (wyżej wspomniany latopis pod rokiem 1185: Poběženi byša inoplemen’nici i Kumani rekše Połowci).
Tureckie Kuman według badań etniczno-językowych, pochodzi od pnia kuǵ, kū, kuv, kub, co znaczy blady, białawo-żółtawy, płowy. Etymologia ta żółtawy, blady (w perskim do dziś żółty to niemal to samo co blady) odpowiada pierwotnemu znaczeniu rosyjskiego wyrazu połowoj czyli płowy, białawo-żółtawy, blady (palewyj, izabełłowyj, blědnyj). Nie bez wpływów słowiańskich zapewne tłumaczą nazwę Kumanów-Połowców inne źródła europejskie (łacińskie, niemieckie) i ormiańskie (np. Adam z Bremy wymienia homines pallidi, zaś ormiański kronikarz Mateusz z Edessy pod 1050 r. cytuje „lud płowy” xartēš).
Węgierski turkolog prof. Gyula Németh dowodził, że określenie blady odnosiło się do cery Połowców[4], podobnie uważał też Lew Gumilow, według którego: Niebieskookich, jasnowłosych Kumanów zaczęto na Rusi nazywać Połowcami (od słowa „połowa”, które oznacza pociętą słomę, mającą odcień matowożółty)[5]
- Komańcza