RudaWeb: Lęch władca łęgów
Nasz pierwszy Lech wcale nie miał takiego imienia. Miano, które mu przypisali potomkowie, było określeniem statusu społecznego. Przede wszystkim było tytułem władcy, posiadacza ziemskiego. Rozciągnięto je na całe – zróżnicowane rolami społecznymi – rody i plemiona, później narody, a w końcu na jedną narodowość. Ponadto to miano nie brzmiało tak, jak je dziś przyjmujemy. Za to wypowiedzieć poprawnie mogą je w zasadzie tylko Polacy/PoLachy.
„W starożytnych narzeczach słowiańskich, skiba ziemi zwała się lechą. Narzędzie używane do poruszania (mieszania) roli, dziś jeszcze w narzeczu polskim zowie się lemiesz (le(ch)miesz – dop. RudaWeb). Lechami, zważając na tę niezmienną pierwiastkowych języków własność wyrażania się krótko, nazwani być musieli władcy tych lech czyli ziemi.” Tak pochodzenie imienia naszego Lecha wyjaśnił Aleksander Tyczyński w „Rysie historycznym oświecenia Słowian”.
źródło: RudaWeb.pl
Dalej cytowany XIX-wieczny autor wyjaśnia: „Lachowie w Czechach składali stan oddzielny rycerski; w najdawniejszym zabytku poezji i języka czeskiego w Sądzie Libuszy królowa mówi do zgromadzonych stanów: „Moi kmiecie, lesi, władykowie”. Czeska kronika Dalemila z XIV w.: „W tej ziemie biesze lech, Jemuż imię biesze Czech.” Na terenach Słowiańszczyzny zachodniej owi lechowie mieli realnie władać i miały one przez innych Słowian zostać nazwane Lechiją. Nestor: „(…) od tiech Liachow prozawasza sia Polanie, Liachowe druzii Luticy, inni Mazowszanie, inni Pomorjanie.” Dalej Tyczyński dowodzi, że naczelnym bóstwem tych Lechów był Świętowit, czyli tam gdzie był on najbardziej czczony, tam władali Lechowie.
Lechy/Lachy więc to władcy ziem uprawnych i jednocześnie ich obrońcy, a więc odwieczny polski typ rycerza-ziemianina. Zaświadczony po raz pierwszy przez Rzymian w opisie federacji słewskiej, gdzie Słewowie dzielą się co roku obowiązkami – jedni pilnują gospodarki, a drudzy wojują i tak na zmianę. Lechom, dopiero jak przybywali na nowe ziemie, do ich godności dodawano (dodawali sobie?) wyróżniające miano, np. Czesi, Pomorzanie itd., a niesłowianie mogli ich zbiorczo nazywać Słewami, kiedy spotykali się na placu boju, ale nie bardzo mieli pojęcie o organizacji ich społeczności w czasach pokoju.
Dla porządku, ale i pośredniego potwierdzenia tego co wyżej, przytoczę krótki tekst ze strony wspanialarzeczpospolita.wordrpress.com : „Słowo Lah/Leh, obecnie pisane jako Lech i jest utożsamiane z naszym Państwem od starożytności. Starożytna nazwa grecka naszego Państwa to Lachia (…), po ukraińsku nadal zwie się nas Lachami, stąd powiedzenie: „Pamitaj Lasze, szo po Wislu, to nasze”. Litwini, mimo (…) pięćsetletniej wspólnej państwowości z Polską, nigdy nie zmienili nazwy Polski na chrześcijańską i do tej pory Polska po litewsku to Lenkija (Lęchija), a Polak to Lenkas. Węgrzy zwą nas Lengyel (…). Ważne jest, by zrozumieć, że są to wszystkie narody ościenne Polski, które nie były chrześcijańskie w momencie zmiany nazwy Lechia na Polska i właśnie z tego powodu jej nie zmieniły. Czechy i Niemcy były chrześcijańskie i natychmiast zmieniły nazewnictwo na chrześcijańskie”.
Z drugiej strony warto przytoczyć to, co o genezie Lecha ojca narodu sądzą profesjonaliści (za bogowiepolscy.net):„Lech – w mitologii zachodniosłowiańskiej i polskiej syn Pana, brat Czecha i Rusa, eponimiczny heros Lechitów-Polaków – Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich, Andrzej Kempiński”. I dalej jeszcze bardziej egzotycznie: „Profesowie Jacek Banaszkiewicz, Marek Derwich i Marek Cetwiński uznają Lecha nie za postać historyczną, ale jednoznacznie mitologiczną, za herosa-półboga, mitycznego przodka Polaków. (…) Jest więc Lech wyraźnym odpowiednikiem między innymi Romulusa, mitycznego przodka Rzymian (…) polska badaczka tematyki celtyckiej Janina Rosen-Przeworska zauważa (…), że termin lech poświadczony jest również w językach celtyckich i posiada tam interesujące podwójne znaczenie: 1.kamień (por. kultowy cromlech), 2.bohater, heros, przodek”.
Do kompletu brakuje jeszcze kosmitów, ale tu znowu ich zwolennicy zapewne coś już wymyślili – jakąś planetę zwaną np. w keczua Leachu, z której przybyli na ziemię ludzie w świetlistych bańkach 🙂 Na marginesie dodam, że oczywiście Lecha próbowali nasi naukowcy już w XIX w. przypisać do Wikingów, bo UtLach to towarzysz broni. Najprostsze i najbardziej prawdopodobne w świetle źródeł wytłumaczenie, że miano Lech pochodzi od określenia ornych ziem, którymi władał, okazuje się poza zasięgiem naukowych dociekań.
Dokąd doszli i skąd
więcej: https://rudaweb.pl/index.php/2017/01/20/lech-wladca-legow/