Jest pan najbardziej znanym polskim rzeźbiarzem w Stanach Zjednoczonych, ale cała pana twórczość jest mocno związana z Polską i jej historią. Dlaczego, mimo tylu lat przeżytych za granicą, tematyka kraju pochodzenia pozostaje panu najbliższa?

Urodziłem się w Polsce, jestem Polakiem, wychowałem się w rodzinie katolickiej. Moi rodzice byli partyzantami w Narodowej Organizacji Wojskowej, Armii Krajowej, Narodowym Zjednoczeniu Wojskowym. Całe moje dzieciństwo i lata szkolne przesiąknięte były gehenną stalinowskiego i ubeckiego terroru. Dla mojej rodziny II wojna światowa nie skończyła się 8 maja 1945 roku, ona ciągle trwała. Jako dziecko wraz z rodziną przechodziłem te ciężkie czasy. Uczyłem się od niej kochać Polskę, jej historię, kulturę i sztukę.
Tu, w Ameryce, poznałem, jak historia polskiego narodu jest przekłamywana, omijana, poniżana, pozostała mi walka o prawdę i honor polskiego narodu, a moją bronią jest moja sztuka. Ta walka trwa do dziś.

Droga do sukcesu zazwyczaj nie jest łatwa. Jak to było w pana przypadku?

Sukces dla mnie to realizacja samego siebie, własnych idei twórczych, które są akceptowane, zrozumiane, docenione, co z kolei przekłada się na niezależność finansową, która daje poczucie wolności twórczej. Mistrzem nikt się nie rodzi. Do sukcesu doszedłem ciężką pracą i wytrwałością. Gdy byłem na trzecim roku Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie –  zafascynowałem się odlewaniem rzeźb w brązie. Po dyplomie w pracowni prof. Jerzego Bandury odbyłem praktykę w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych – najlepszej odlewni metali kolorowych w Polsce. W tym też kierunku specjalizowałem się w Ameryce od 1975 roku – najpierw w Sculpture House na Manhattanie, a potem w Johnson Atelier w Mercerville, NJ, gdzie pracuję do dziś. Odpowiadam za realizacje rzeźb w metalach kolorowych firmy Johnson Atelier w odlewniach brązu w Ameryce, Polsce, Chinach, Meksyku i Tajlandii. Dlatego wiele podróżuję po świecie i znam bardzo wielu specjalistów w tej dziedzinie. Robię zatem to, o czym marzyłem jako student krakowskiej ASP.

Co jest dla pana najważniejsze w pana twórczości rzeźbiarskiej?

Najważniejsze jest uczucie. Forma, przestrzeń, faktura, światło, materiał, technologia – to wszystko ma jeden cel: wyrazić to, co czuje i co myśli twórca. Uczucie to kamerton dźwięku duszy artysty, to kompas myśli twórczej. Rzeźba bez uczucia, bez wyrazu jest martwym przedmiotem. Dobrą rzeźbę widzianą raz czuje się i pamięta przez całe życie.
Pragnę tworzyć takie rzeźby, aby inne narody wyczuły w niej temperaturę polskiej krwi, krwi, która przechodzi z pokolenia na pokolenie, jest wieczna i niezniszczalna.

Jak Amerykanie przyjmują pana monumentalne rzeźby? Czy je rozumieją, czy odczytują ich walor uniwersalny?

Najlepszym dowodem na docenienie przez Amerykę mojej twórczości jest jej finansowanie. Rzeźba monumentalna w metalu i jej realizacja są bardzo kosztowne, to setki tysięcy dolarów, to inwestycja w talent i wizję twórcy. Te wysokie koszty pokrywane są przez organizacje, miasta, instytucje sztuki. Myślę, że Amerykanów w moich rzeźbach fascynuje oryginalność i prawda, która z nich przebija.
Obecnie kończona jest w brązie, w odlewni w Tajlandii, moja monumentalna kompozycja Światowid – na 15 metrów wysoka, ważąca 7 ton – która stanie w muzeum rzeźby monumentalnej w Hamilton, New Jersey. Została sfinansowana przez Sculpture Foundation za sumę pół miliona dolarów. Czy Światowid ma coś wspólnego z Ameryką? Okazuje się, że jednak ma, gdy rzeźba nosi tytuł:” Space – Conquer or Die”.

Nagroda Fundacji Turzańskich, którą pan właśnie otrzymał, nie jest pierwszą w pana artystycznym życiorysie. Co wnoszą tego rodzaju wyróżnienia do pana kariery zawodowej?

To bardzo ważny impuls psychologiczny. To podtrzymanie wiary w to, co tworzę, to docenienie przez Fundację Turzańskich mojej drogi twórczej. Docenienie również ciężkiej pracy fizycznej, bo taka jest praca rzeźbiarza. Rzeźbiarz monumentalista, którym jestem – a niewielu nas na świecie – to długodystansowiec, odporny na wszystko. Realizacja kompozycji monumentalnej jest długa i kosztowna, co pociąga za sobą ogromną odpowiedzialność za skończenie projektu w terminie i zmieszczenie się w kosztorysie realizacji dzieła. Każde przyznane artyście wyróżnienie to zauważenie jego wysiłku i wyzwanie do stworzenia następnego dzieła.

Czy lata przeżyte za granicą pozwoliły panu spełnić się pod względem artystycznym, jak też prywatnym?

Na pewno tak, monumentalne pomniki, płaskorzeźby, medale, które powstały w Stanach Zjednoczonych, byłyby nie do zrealizowania w Polsce i ze względów politycznych, i finansowych. Na przykład Partyzantów I stworzyłem, gdy w Polsce był stan wojenny i mój ojciec był internowany w Załężu. Aspekty prywatne i artystyczne same się nałożyły w moim życiu. Rzeźba to moje życie, a Nowy Jork, do którego przybyłem z Polski, to przecież stolica międzynarodowej sztuki.

W 2010 roku powstał w Polsce film “Światowe kariery Polaków. Udacznicy” – jest pan jednym z jego bohaterów, czyli polskim artystą, który osiągnął światowy sukces. Co to określenie dla pana znaczy?

Tak, zaproszono mnie do udziału w Udacznikach – to bardzo dobry i ciekawy program, który przybliża Polakom i Polonii nieznanych polskich twórców rozsianych po całym świecie. Jeżeli postawienie mnie w tym gronie można uznać za sukces, to się zgadzam, że go osiągnąłem. Wiem jednak z doświadczenia, że wielu ludzi na świecie zna moje pomniki, ale nie wie, kto jest ich twórcą, i dlatego wyróżnienie Fundacji Turzańskich jest dla mnie bardzo ważne.