[powiększ] widok obecny 7524/2015

 Trudno sobie wymarzyć bardziej spektakularny dowód na jedność Wiary Przyrodzoney na świecie niż porównanie Polaków i Maorysów pod tym względem, a do tego porównanie zakorzenione w głębokiej przeszłości – czasach przedchrześcijańskich tych dwóch ludów, wręcz w starożytności sięgającej czasów absolutnie odległych, grubo przed powstaniem Persji, Cesarstwa Rzymu czy piramid w Egipcie (według oficjalnej wersji historii). Taką okazję stwarzają Kopce Polskie i Kopce Nowozelandzkie.

 

Wzgórza naturalne, czasami z usypanymi na nich kopcami, albo budowle o kształcie piramid,  jak i szczególnie okazałe drzewa, są obiektem czci w Wierze Przyrodzonej (Naturalnej) na całym świecie. Nie wszystkie kopce/wzgórza mają charakter obrzędowy, część z nich jest kopcami-portalami międzywymiarowymi, czyli kurhanami, w których znajduje się pochówki osób szczególnie ważnych z punktu widzenia plemienia, lub całego wielkiego ludu.  Jak widać maoryski Kopiec w Auckland ma formę trapezu, nie jest kolisty jak nasze. Góra i kopiec w Auckland – ważnym kulturalnie i gospodarczo ośrodku Nowej Zelandii do pewnego stopnia jest tworem naturalnym, uzupełnionym o sztuczne elementy – usypane, czy też wyżłobione w zboczu. Gdy jednak popatrzymy z odpowiedniej perspektywy widać, że łączy on obydwie formy – trapezową i kolistą, bo tę drugą ma sam były wulkan, czyli Wzgórze Maungakiekie (maunga – wzgórze, kiekie – nowozelandzka winorośl, po maorysku oczywiście). Europejscy osadnicy, którzy przybyli tutaj w czasach nowożytnych nazwali tę górę Tree Hill – Wzgórze Drzewa. Dlaczego? Dlatego, że kiedy przybyli na wzgórzu rosło olbrzymie drzewo – Drzewo Totara. Europejscy chrześcijanie nie rozumieli, że jest to drzewo święte. Czy coś wam to przypomina? Mnie tak – Kopiec Kraka, Kopiec Wandy i inne kopce polskie.

Widać wyraźnie ogólnie kolisty kształt góry.

Kopiec Wandy w Krakowie Mogile

 Mamy w Polsce także „inne kopce” niż ten powyżej, w kształcie trapezów, lub podłużnych kolumn zwężających się ku szczytowi. Zwane są piramidami kujawskimi, np. w Wietrzychowicach. Mają formę leżących, lekko zawiniętych piramid.

Polskie trapezowe kopce w Wietrzychowicach

Takich kopców jest więcej w całej Polsce i nie jest prawdą to co piszą w Wikipedii, że występują one tylko na Kujawach i Pomorzu, w Skandynawii (południowa Szwecja, Norwegia i Dania) i Niemczech (Łużyce), czy w Holandii. Kultura Pucharów Lejkowatych, którą one według oficjalnej nauki reprezentują archeologicznie, obejmowała, oprócz powyżej wymienionych terenów, Wielkopolskę, Małopolskę (Sandomierz), Ukrainę i Wołyń. Są to więc tereny zamieszkałe w okresie jej formowania się, przez ludność o haplogrupie Y-DNA R1a oraz I, której jesteśmy bezpośrednimi potomkami.

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

W Polsce współczesnej żyje 60-65% ludzi o hg R1a i około 10% ludzi o hg I2, ale jak wiemy nasz kraj jest tworem sztucznie ograniczonym i proporcje byłyby inne gdyby spojrzeć na I Rzeczpospolitą, a nawet na II RP. Te nasze Kujawskie kopce trapezowate, uznane zostały za wytwór rodzimej  nadwiślańskiej cywilizacji, a zbudowano je przed 5500 laty (3500 p.n.e.).

 

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

 

We wsi Wietrzychowice, położonej niedaleko Izbicy Kujawskiej, znajduje się rezerwat archeologiczny: cmentarzysko szkieletowe. Zostało ono wzniesione przez plemiona pasterzy i rolników, zamieszkujących tamtejsze tereny pięć i pół tysiąca lat temu. Ze względu na wielkość znajdujące się tam grobowce nazywane są „piramidami polskimi”. Z reguły określenie „piramidy” zarezerwowane jest dla egipskich faraonów, jednakże megality (megas – wielki, lithos – kamień) kujawskie przywodzą takie skojarzenia. Monumentalność grobowców szczególnie jest widoczna od czoła (od szerszej części). Ludność kultury pucharów lejkowatych budowała grobowce z potężnych głazów. W Polsce stosowano najczęściej formę wydłużonego trapezu. Megality występowały przede wszystkim na Kujawach (również na Pomorzu), stąd też ich nazwa. Głazy tworzyły obstawę, mającą chronić mogiły przed rozmyciem, a zarazem ograniczyć obszar poświęcony czci zmarłego i czynnościom kultowym. Nad mogiłami usypywano potężne wały ziemne mające ponad 1000 m sześciennych objętości, ponad 100 m długości i do 3 m wysokości. Przeważnie zmarły (w grobach tych chowani byli wyłącznie mężczyźni) – osoba wysoko postawiona w hierarchii plemiennej – był pochowany w pozycji wyprostowanej w czole grobowca. Czasami grzebano w ten sposób równocześnie 2-3 osoby. Wyposażenie zmarłego w drogę pośmiertną było skromne. Do naszych czasów  dochowały się naczynia i łyżki gliniane, zabytki z krzemienia, w tym groty do strzał, siekiery oraz topory bojowe. Wysiłek wkładany przy wznoszeniu tych budowli niewątpliwie świadczy o istnieniu silnej więzi plemiennej, a także o zróżnicowaniu społecznym lub istnieniu władców plemiennych. Dla zachowania cmentarzysk w obecnej postaci objęto je ochroną prawną i na ich terenie utworzono rezerwaty archeologiczne w Wietrzychowicach, Sarnowie i Gaju. Do dzisiaj w rezerwacie archeologicznym w Wietrzychowicach znajduje się pięć grobowców. Nasypy ziemne – które przed wykopaliskami miały podobno od 80 cm do 1 m wysokości, a po odtworzeniu osiągają ponad 2 m – ujęte są w obstawy z kamieni: wielkich z czoła grobowców (szczególnie w narożnikach) i coraz mniejszych wzdłuż „ogona”, długiego do ponad 100 m, czasem zakończonego jednym większym głazem. Głazy obstawy stabilizowane były z zewnętrznej podstawy klinami z płaskich kamieni, dzięki czemu można było odtworzyć zarys kopca nawet tam gdzie brakowało już samych głazów. Nasypy najwyższe są z czoła grobowców, tj. od południa, a po pewnym czasie wyraźnie obniżają się i zwężają w te charakterystyczne „ogony”. Wszystkie mają przerwę w środku ściany czołowej prowadzącą niegdyś do komory grobowej: podobno znajdowano tam niekiedy resztki konstrukcji drewnianych. W latach 1935 i 1966-1974 cmentarzysko megalityczne w Wietrzychowicach badali profesorowie: Konrad Jażdżewski i Stanisław Madajski. Grobowiec nr 3 w Wietrzychowicach Grobowiec 3 został zbadany i zrekonstruowany w 1935 r. przez K. Jażdżewskiego. Był to największy grobowiec w grupie kurhanów w Wietrzychowicach. Miał 115 m długości i 10 m szerokości w partii czołowej. Kamienie z obstawy tej części nasypu dochodziły do 1.5 m wysokości. Znajdowały się w nim dwa prostokątne groby otoczone niewielkimi głazami i przykryte ziemią oraz kamiennym brukiem. Tuż przy grobach i nieco nad nimi zachowały się ślady stypy pogrzebowej z resztkami połupanych kości ludzkich i zwierzęcych, a także ułamki ceramiki, narzędzia krzemienne i węgle drzewne. W nasypie odkrył 80 fragmentów naczyń, topór kamienny (długość 19.5 cm, szerokość 8.5 cm, wysokość 7 cm.) i inne wyroby z krzemienia. Grobowiec nr 5 w Wietrzychowicach W grobowcu 5 znaleziono szczątki dwóch mężczyzn, na których czaszkach zachowały się ślady trepanacji. Młodszy, w wieku ok. 35 lat, przeżył czterokrotną trepanację, dla starszego (ok. 50 lat) jednorazowa operacja również zakończyła się pomyślnie. Nie ocalały żadne trwałe ślady budowli drewnianej. Znaleziono za to fragmenty naczyń glinianych, pochodzących z różnych kultur, w tym z okresu wpływów rzymskich. Cennym przedmiotem jest granitowa gałka maczugi – buławy z wyżłobionymi rowkami, inspirowana zapewne pierwszymi wyrobami z miedzi. Ponieważ szczątki naczyń są różnorodne, nie można z nich odtworzyć kształtu konkretnych naczyń. Nie można pisząc o piramidach kujawskich nie wspomnieć o śp. Eugeniuszu Paliwodzie. Człowiek ten brał udział w badaniach grobowców w latach 60. XX wieku a potem stał się ich społecznym opiekunem i propagatorem tego bezcennego zabytku. Oprowadzał turystów i pokazywał nigdzie nie eksponowane znaleziska takie jak: naczynia gliniane i krzemienne. To m.in. dzięki niemu powstał rezerwat archeologiczny w Wietrzychowicach.

Lewandowska B., Dorcz K., Myrta A., Piramidy Kujawskie, Izbica Kujawska, 2005 (folder) Dorcz K., Hederych J., Polskie piramidy: Wietrzychowice, Gaj, Sarnowo, 1993 http://www.izbica-kujawska.com/turystyka/grobowce.php

Dodam tylko dla uzupełnienia kilka ważnych informacji. Szczyty piramid są zakrzywione tak że wszystkie wyznaczają jeden punkt położony obecnie pod wodą, w małym zalewie. Tam znajduje się zapewne właśnie portal. Kopce posadowiono w świętym Gaju – a więc mamy tutaj nie tylko źródło, które uformowało zalew, ale także gaj złożony z setek świętych drzew. Czy widać podobieństwo do Nowej Zelandii mimo wszystkich różnic. Oczywiście na Kopcu Kraka zobaczylibyśmy to lepiej, gdyby chrześcijanie – podobnie jak w Nowej Zelandii – nie ścięli świętego dębu który tam rósł.

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

Tych kopców było więcej ale ponieważ upodobano je sobie jako rezerwuar kamienia na okoliczne budowle, więc po wielu nie pozostał ślad. Tutaj widać że kopiec numer 4 jest prawdopodobnie częściowo rozebrany. Wierzchołki kopców wyznaczają na mapie poniżej punkt w wodzie zalewu. Źródło, a może „portal międzywymiarowy”?

Tablica pokazuje jak wyglądał zalew – w środku widać centrum – Oś-RO-dek poRtAlu wyznaczany przez wierzchołki piramid. Te olbrzymie konstrukcje wymagające wielkiego zbiorowego wysiłku (głazy są olbrzymie i nie występują w pobliżu tego miejsca) przy posadowieniu budowano według oficjalnej nauki dla uczczenia władców zamieszkującego tutaj plemienia.

 

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

W większości „kurhanów” znaleziono pojedyncze osoby, w jednym dwie – wszystko mężczyźni, ze śladami trepanacji czaszki, czasami wielokrotnymi.  Proszę nie wierzyć, że chodziło o ich „leczenie” np. z gruźlicy mózgu i ropnego zapalenia ucha przy pomocy tejże trepanacji – jak to oficjalna nauka twierdzi w opisach umieszczonych na tablicach informacyjnych w Wietrzychowicach.

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

Pochowano tutaj nie żadnych naczelników plemiennych, lecz wiedunów, wiedźminów, Osoby Wiedzące i Wiodące – czyli górytów-guru całego tego ludu. Lud ten zamieszkiwał nie tylko Kujawy, ale wielki obszar nad Łabą, Wisłą, Odrą, Dnieprem i na Pomorzu Bełtyku/Bałtyku, po obu jego stronach (południowej i północnej), aż po wybrzeże Atlantyku/WĄd-Ląd-Styksu z rzekami Lechem i Rynem-Granią. Była to Kraina Wądlądczyków (Wenedów-Wenetów-WądDalów-Wandali).

foto: http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

Ogon kopca wyznaczający starannie linię ku wodzie. Także na tym zdjęciu widać, że drzewa eosnące wokół kopców zostały wygięte mocą elektromagnetyczną nad tę centralną-ośrodkową linię kopca.  Tak jest w większości kopców, lecz są też takie, gdzie drzewa odginają się od owej linii centralnej. Wierzcie mi, łatwo to potwierdzić jadąc tam osobiście, nie ma kopców „obojętnych” – drzewa są pochylone nad linią centralną lub wyraźnie odchylone od niej!   

Większość zdjęć z Wietrzychowic pochodzi z blogu:http://znaszlitenkraj.blogspot.com/

Na koniec jeszcze jedno zdjęcie, które potwierdzi absolutną wspólnotę Wiary Przyrody Wszech Czasów. Tocharski kopiec na pustyni Takla Makan.

Tocharowie – Białe Mumie – lud indoeuropejski z haplogrupą R1a, na ziemiach Zachodnich Chin nad rzeką Tarim. Na kopcu widzimy dwa „nędzne” krzaki, które w tych warunkach musiały zastąpić drzewa.

Tocharowie z WIKI

– oczywiście tutaj nie wspomina się, że mieli haplogrupę R1a, tylko sugeruje jakiś spór o ich pochodzenie, czyli wiedza ta jest nieaktualna i pokrętna, jak cała Wikipedia finansowana przez Germanów i Anglosasów oraz zatrudnionych przez nich popleczników różnych nacji. Zwracam uwagę, że według najnowszej wersji wikipedycznej Tocharowie to Yuezhi, których do tej pory przedstawiano w nauce światowej jako „tureckich” Hunów (którzy nigdy tureccy nie byli). To jedyne encyklopedyczne źródło elektroniczne jakie mamy – WIKI – jest niestety częściowo niewiarygodne.

Tocharowie (stgr. Τόχαροι Tócharoi, łac. Tochari) – w starożytności indoeuropejska grupa plemion, posługująca się językami tocharskimi.

Wspomniani przez pisarzy antycznych, m.in. przez Strabona i Pliniusza Starszego. Zajmowali się pasterstwem, uprawą roli, rzemiosłem i handlem. Trwają spory odnośnie ich identyfikacji etnicznej, przez część badaczy identyfikowani są ze znanym z przekazów chińskich plemieniem Yuezhi^[1] lub Kuszanami^[2]. W drugiej połowie II wieku p.n.e. (ok. 130 roku p.n.e.) opanowali Baktrię, a w I wieku p.n.e. wspólnie z Kuszanami założyli w Azji Środkowej silne państwo, które przetrwało do IV–V wieku.

Języki tocharskie, należące do indoeuropejskiej grupy centum (czyt. kentum), był używany na terenach wschodniego Kazachstanu i pn-zach Chin (aż po Gobi) do VII w. n.e., kiedy został wyparty całkowicie przez język ujgurski. Tocharowie – obok Ujgurów – stanowią główną grupę etniczną, od której pochodzą dzisiejsi mieszkańcy zachodnich Chin, zwłaszcza regionu autonomicznego Sinciang^. Stąd obecni mieszkańcy Sinciangu mogą mieć cechy fenotypowe trzech ras: białej północnej (substrat tocharski), żółtej (substrat Han) i śródziemnomorskiej (substrat turkijski).

Innym potwierdzeniem wszech-ziemskiej wspólnoty Wiary Przyrody trwającej całe tysiąclecia, jest kult wód, rzek i świętych źródeł, który przez 800 lat zwalczało w Europie bezskutecznie chrześcijaństwo, po to by po tych bezsensownych wysiłkach, zmuszone przez lud, w końcu przejąć go od „upartych pogan europejskich” i obudować swoją ideologią kultu świętych miejsc uzdrawiających w imieniu świętych patronów kościelnych. 

 

Drzewo totara

 Przejdźmy jednak do drzewa Totara, które dla Maorysów było tym samym czym dla nas są święte dęby. Że było święte świadczy to co się stało po jego ścięciu przez głupiego farmera. Także to co się stało po ponownym posadzeniu tam przez Europejczyków byle jakiego drzewa. Dwukrotnie wybuchły zamieszki wśród Maorysów z powodu tego co działo się na Wzgórzu Maungakiekie.

Oto oficjalna Nowozelandzka informacja o wzgórzu i drzewie.

Lokalizacja Maungakiekie / One Tree Hill w dzielnicy Auckland.
Maungakiekie / One Tree Hill.

Maungakiekie / One Tree Hill jest to 182 metrowy (597 stóp) wulkaniczny szczyt w Auckland w Nowej Zelandii. To ważne miejsce dla pamięci dziejów, zarówno Māori jak i Nowozelandczyków. Okolica wokół podstawy wzgórza jest również nazywana One Tree Hill; Miejsce to jest otoczone przez przedmieścia Royal Oak na zachód, a patrząc w kierunku wskazówek zegara, rozciąga się Epsom, Greenlane, Oranga i Onehunga. Szczyt zapewnia widoki na cały obszar Auckland i pozwala odwiedzającym zobaczyć obydwa porty w Auckland.

Scoria, czyli stożki wzgórza składały się z trzech kraterów – jeden jest obecnie w stanie nienaruszonym, a dwa zostały naruszone przez strumienie wypływającej lawy, która je rozmyła. Lawa wylewała się we wszystkich kierunkach, w większości w stronę Onehunga. Pokryła ona teren o powierzchni 20 kilometrów kwadratowych (7,7 ²), co czyni ten wulkan drugim co do wielkości w obszarze pola wulkanicznego Auckland, za Rangitoto Island. Wiek erupcji jest obecnie nieznany, ale nastąpiła ona dawniej niż w roku 28.500, ponieważ wskazują na to pokłady pyłu „zamrożonego” na powierzchni wulkanicznego wycieku, pochodzące z wybuchu w tym czasie wulkanu Te Tātua-a-Riukiuta.

 

 

 

Nazwa maoryska Maungakiekie oznacza „górę winorośli kiekie”. Maorysi nazywali jednak tę górę także „Górą drzewa Totara”. Zalesione otoczenie góry było uznawane za dom dla TE Wai ō Hua jeszcze w roku 1700. Inne plemiona Maori w okolicy Auckland również czciły tę górę jako Górę Przodków.

Maungakiekie był największym i najważniejszym PA Maorysów (pag- pąg, po polsku, po słowiańsku ośrodek zarządzania, inaczej okręg, znaczenia pokrewne do pąk, pęk) w czasach pre-europejskich. Stożek i jego otoczenie zamieszkiwała populacja do 5000 osób. W tym czasie, Nga Kiwi Tamaki Marama szef Maorysów władał tym pa i strzegł jego strategicznego położenia. Pozwalało mu to na zbieranie daniny od podróżnych przejeżdżających z Northland i reszty wyspy ku leżącej za przesmykiem Wyspie Północnej. Jego położenie między Waitemata Harbour, na wschód (otwarty Pacyfik) i na Manukau Harbour na zachód (otwarte Morze Tasmana) daje dostęp do dwóch zatok bogatych w owoce morza i do dwóch ulokowanych tutaj portów. Wulkaniczne gleby na stożku były bardzo żyzne, a mieszkańcy stworzyli tutaj kaskadowe pola uprawne na stokach. Wzgórze było stosunkowo łatwe do obrony przed najazdami innych plemion z innych stron ze względu na strome zbocza chronione dodatkowo przez palisady. Świetność Waiohua PA Maorysów zakończyła się około 1740-1750 AD, kiedy zostali pokonani w wojnie inwazyjnej Ngati Whatua-o-Kaipara. PA została opuszczona około 1795 AD ze śmiercią lidera Te Taou Tuperiri.

 

 

Europejskie parki

Obszar obejmuje dwa parki, Cornwall Park i One Tree Hill Domain, które są obok siebie, a tym samym często postrzegane jako jeden. Cornwall Park jest prywatny Park otwarty dla publiczności; jest podawany przez Cornwall Powierniczego Park Zarządu, który otrzymuje dochody z dzierżawy nieruchomości sąsiednich granic parku. One Tree Hill Domain jest publiczny park podawać bezpośrednio Auckland Rady.

W 1845 Ngati Whatua, za zgodą przedstawicieli narodu Waiohua, sprzedawane bloku ziemi, którą wliczone Maungakiekie / One Tree Hill do kupca, Thomas Henry. Rząd pod jego prawa poboru wykluczone 115 akrów wzgórzu sam ze sprzedaży i to przysługiwało w koronie. To jest teraz One Tree Hill Domain. [7] W 1853 roku Brown & Campbell nabył grunty Henry’ego wokół niedawno chroniony One Tree Hill Domain. Ten kraj stał się ostatecznie w 1901 roku Park Cornwall [8]

Ze względu na jego wysokość i relatywnie centralnej lokalizacji, miasto od dawna wykorzystywane przez park zbiorników wody pitnej jej. Pierwszy został zbudowany w 1900 roku na szczycie zachodniego szczytu i choć nie są już w służbie, niewielka konstrukcja jest nadal widoczne dzisiaj. Pięć kolejnych zbiorniki zostały następnie zbudowany pod ziemią, z których ostatni został ukończony w 1977 roku i są obecnie stosowane w celu utrzymania podaży do obszaru Onehunga oraz zbiorników na szczycie Mt Eden.
Cornwall Park
Zobacz także: Cornwall Park Stadium
Statua Sir John Logan Campbell

 

 

Cornwall Park jest dziedzictwo Sir John Logan Campbell. Początkowo ziemia była własnością przez niego gospodarstwa na obrzeżach miasta Auckland. Po powrocie z Włoch w 1880 roku zamierza zbudować wspaniałą rezydencję rodziny na stokach wzgórza (gdzie obecne tearooms są) i zasadził wiele drzew w tym oliwek na stokach. Ostatecznie on zbudowany dom bliżej miasta (ziemia jest teraz częścią ogrodów Parnell Rose). O około 1900 zdał sobie sprawę, że przedmieściach Auckland zostały rozprzestrzenia się w zastraszającym tempie, a on zdecydował się opuścić nieruchomość Greenlane do miasta jako parku. Części parku, około 120 ha (296,5 ha), są nadal działać jako gospodarstwo dzisiaj, zapewniając Aucklanders z dostępem do przykładu życia na wsi, w samym sercu miasta. [9]

Park został zaprojektowany przez architekta krajobrazu Austin Strong i opiera się na Golden Gate Park w San Francisco. [10] [11]

Campbell wstępnie przewidziana nazwę będzie Corinth Park po znanego regionu w Grecji. Otrzymał on nazwę Cornwall Park powodu wizyty w Królewskiej Australii i Nowej Zelandii w 1901 przez księcia Kornwalii i księżna (później króla Jerzego V i królowej Marii). John Logan Campbell został poproszony być honorowym Burmistrz Auckland w czasie wizyt, a on skorzystał z okazji, aby dar park dla mieszkańców Nowej Zelandii i poprosił, by go nazwać Cornwall Park. W zamian otrzymał tytuł szlachecki.

 

One Tree Hill Domain

One Tree Hill Domain (118 akrów / 48 ha) leży w Auckland i jest częścią przylegajacą do parku Cornwall (425 akrów / 172 ha), tworząc w sumie 220 hektarów (540 akrów) w zieleni publicznej.

Ze względu na sakralny charakter wzgórza dla Maori, jako że była ona często wykorzystywana przez młodzież na pijackie imprezy nocne, postanowiono w 2008 roku zamykać dojazd do szczytu w nocy. Można tam dojść nocą pieszo. [Jak widać Nowozelandczykom wystarczy zamknąć wjazd dla samochodów żeby przestali bezcześcić to miejsce. CB]

 

Osada Traktat

W Traktacie z rozliczenia Waitangi z ludem Tamaki Makaurau w Auckland w 2014 roku, został oficjalnie nazwany wulkan „i iwi:  Maungakiekie One Tree Hill oraz ludowi temu nadano prawo własności. Teraz wspólnie zarządzają zbiorowo wraz z Radą w Auckland wspólnym dobrem „i iwi wszystkich innych ludzi w Auckland”.

Zwróćcie uwagę, że dzieje się to wszystko od 2008, a prawo własności przywrócono Maorysom w zeszłym roku! Czy nie uważacie że to przejaw działania Wielkiej Zmiany? CB

 

Obelisk
Szczegóły na obelisku

Maoryskie znaki sakralne – Czy to wam coś przypomina? Trójząb, Wschodzące Słońce, Gwiazda? Czy to jest dowód na jedność Wiary Przyrody na całym Świecie?

Na szczycie wzgórza znajduje się grób Sir Johna Logana Campbella zwieńczony obeliskiem. Campbell postawił obelisk na szczycie Maungakiekie / One Tree Hill jako pomnik Māori. Przed przystąpieniem do budowy, One Tree Hill zaproponował też przekazanie funduszy do zapewnienia środków finansowych do posadowienia obelisku na kalderach w Cornwall Park, ponieważ były duże trudności techniczne we wzniesienia obelisku. Campbell, podobnie jak wielu europejskich Nowozelandczyków swojego pokolenia, spodziewał się, że Maorysi stopniowo wymierają, a imponujący pomnik będzie symbolem najbardziej odpowiednim do utrwalenia o nich pamięci. Do 1930 roku to się oczywiście nie stało, a uważane okreslenie „pomnik” było nieodpowiednie i wielu Maorysów sprzeciwiało się jego stosowaniu. Podczas budowy obelisku, zasugerowano, że powinna obowiązywać nazwa „wieża Setnej Rocznicy podpisania Traktatu z Waitangi”, a nie „pomnik Maorysów”.

Przed obeliskiem stoi brązowy posąg wojownika Maorysów. Kamienny obelisk został zaprojektowany przez Richarda Atkinsona Abbota. Budowę zakończono w 1940 roku, ale odsłonięcie obelisku zostało opóźnione aż do po II wojnie światowej. W dniu 24 kwietnia 1948 roku, co było zgodne ze zwyczajami obrzędowymi  Maorysów odsłonięto go oficjalnie. Grób Sir Johna Logana Campbella jest ze zwykłego granitu, zdobionego tylko przez wieniec z brązu. Leży w środku platformy widokowej, na osi z głównymi tablicami pamiątkowymi na podstawie obelisku i statui Wojownik Maoryskiego w brązie.

Zwracam uwagę na datę odsłonięcia w zgodzie z Maoryskim kalendarzem Obrzędowym – każde święto kalendarza Wiary Przyrody zawiera się między 20 a 26 dniem miesiąca. Wzgórze jest związane z tradycyjnymi obserwacjami astronomicznymi Maorysów. Rolę kąciny pełnił dla Maorysów Akacjowy Dom, ale nie ten który stoi na wzgórzu do dzisiaj jako najstarszy drewniany budynek w Auckland. Nie pozostał po nim ślad tak samo jak i po drzewie Totara – olbrzymim drzewie które rosło na szczycie. Współcześnie znajduje się na wzgórzu także obserwatorium astronomiczne, zupełnie identycznie jak w Krakowie – Fort Skała obok Srebrnej Góry. CB

 

Obserwatorium Stardome

Stardome Observatory (znany wcześniej jako Auckland Observatory), znajduje się w One Tree Hill Domain, i zawiera dwa teleskopy i planetarium. Obserwatorium zajmuje się między innymi badaniami kosmosu. Tutaj odkryto i nazwano planetoidę 19620 Auckland. Obecnie łączy funkcje rozrywki i edukacji (poprzez planetarium i za pośrednictwem publicznego dostępu do starszego teleskopu), jak i trwających badań z obu teleskopów. Jest obsługiwany przez instytut charytatywny publicznego zaufania.

 

Acacia Cottage

Cornwall Park jest siedliskiem Acacia Domek – jest to jeden z ocalałych najwcześniejszych budynków  z drewna w Nowej Zelandii, a także najstarszy istniejący w Auckland. Zbudowany w 1841 roku, był pierwotnie domem Williama Browna i Johna Logana Campbella i znajduje się za ich sklepem. Został przeniesiony w 1920 roku z jego oryginalnej lokalizacji poza Shortland Street, w jakiej jest teraz sercem CBD w Auckland. W 1956 roku został ponownie przeniesiony na teren parku w bardziej widoczne miejsce.

Drzewa na wzgórzu

Gdy Auckland powstało jako kolonialne miasto zbudowano je poniżej wzgórza i stojącego na nim drzewa totara. Od tego drzewa nadano szczytowi nazwę angielską. wzgórza angielskiego. Zidentyfikowano, że na szczycie rosło drzewo i była to pohutukawa (Metrosideros excelsa).

 

Pohutukawa – piękne drzewo które zakwita w pełni na 24 grudnia – czy to znów jakiś przypadek czy też ewidentnie Święte Drzewo Maorysów. Jest naprawdę przepiękne więc powiększcie je sobie na cały ekran. Takie wielusetletnie drzewo, lub drzewo Totara, które jest także świętym maoryskim drzewem, ściął na opał, lub z obowiązku chrześcijańskiego, osadnik Angielski w 1853 roku, na szczycie Maungakiekie.

[Metrosideros wyniosły, maori: Pohutukawa (Metrosideros excelsa) – gatunek rośliny z rodziny mirtowatych. Pochodzi z Nowej Zelandii, ale rozprzestrzenił się także w Australii i Afryce Południowej^[2]. Ze względu na bardzo twarde drewno wraz z kilkoma pokrewnymi gatunkami z rodzaju Metrosideros nazywany drzewem żelaznym. Kwitnie zwykle w okresie Bożego Narodzenia, stąd zwyczajowa angielska nazwa „Christmas tree”^[3]. Drzewo dobrze znoszące trudne warunki na wybrzeżu morskim. Jedno z najbardziej typowych drzew Nowej Zelandii.]

Drzewo zostało ścięte przez białego osadnika w 1852 roku, w akcie wandalizmu religijnego albo na opał według innej wersji wydarzeń. Wydaje się to prawdopodobne, ale mogło być też inaczej. Mogło być inaczej i było to drzewo Totara (Podocarpus totara), które, jako święte drzewo, dało wzgórzu starą nazwę maoryską. W 1870, aby zastąpić poprzednie drzewo Totara zasadzono sosnę radiata. John Logan Campbell wielokrotnie próbował sadzić rodzime drzewa na szczycie wzgórza, ale żadne drzewa tam nie przetrwały. Tylko dwie z sosen zasadzone w pasie przeżyły dłużej. Jednak w 1960 roku, jedna z dwóch została ścięta w innym ataku chuligańskim, prawdopodobnie na opał.

Tak zachowują się Europejczycy wszędzie gdzie się pojawią, we wszystkich podbitych zbrojnie krajach Świata – tego wymaga od nich Kościół i ich chrześcijańska wiara – NAWRACANIA na Jedyną Słuszną Religię Wszechświata. Nic dziwnego, że w Afryce dzisiaj morduje się masowo chrześcijan, którzy są symbolem sprzeniewierzenia się wierze swoich krajów, odszczepieństwa i uznawani są za V kolumnę wewnątrz swoich narodów. To samo dotyczy Indii i Chin. Ten sam powód jest osią wojny islamu z chrześcijaństwem. Islam oczywiście sam nie jest lepszy – to jeszcze gorsza zaraza wywołująca amok i fanatyzm. Gdyby nie amok religijny mas ludowych zaszczepiany im przez władców Polska i Rosja byłyby dzisiaj jednym krajem, nie byłoby Rzezi Wołyńskiej (Polaków i Ukraińców różniła tylko religia prawosławna bądź katolicka), nie byłoby wojen na Bałkanach, ani w Iraku, Afganistanie, Czadzie, czy Syrii i Palestynie.

 

Pozostałe drzewa zostały później zaatakowane dwukrotnie z użyciem pilarek przez aktywistów maoryskich chcących zwrócić uwagę na niesprawiedliwości rządu Nowej Zelandii wyrządzone Māori. Skoro drzewa nie były trotara ani pohutukawa tylko obcych niemaoryskich gatunków uznali to za wystarczający powód do ich ścięcia. Pierwszy atak odbył się w dniu 28 października 1994, w rocznicę Deklaracji Niepodległości 1835. Drugi atak 05 października 2000. Drugie drzewo udało się uratować, ale mimo dokonania znacznych wysiłków zostało usunięte na dnia 26 października 2000 roku ze względu na ryzyko zawalenia. Częściowo ze względu na niepewność co do tego, jaki gatunek drzew powinien być przesadzany (sosnowe lub nowego drzewa macierzystego dla Nowej Zelandii), stoi pusty szczyt w tej chwili, z wyjątkiem obelisku. Nowa nazwa „Żaden Tree Hill”, szybko stała się popularna. Istnieją plany posadzenia gaju pohutukawa i drzew Totara na szczycie, ale obawy o roszczenia przez lokalną iwi związane z Traktatem z Waitangi do tej pory nie pozwalały na sadzenia, choć Rada Auckland hoduje kilka sadzonek w nadziei na przywróceniu gaju jak tylko roszczenia traktatowe będą rozliczone. Rada usuwa powtarzające się nielegalne nasadzenia, zwykle pohutukawa, czekając na wyniki Traktatu.

 

Irlandzki zespół rockowy U2 napisał piosenkę o wzgórzu, „One Tree Hill”, która pojawiła się na ich albumie Joshua Tree. Została napisana na cześć Nowozelandczyka Grega Carrolla, pracownika zespołu, który zginął w wypadku motocyklowym w Dublinie w dniu 3 lipca 1986 r.
Nazwa w dramacie telewizyjnym dla nastolatków, One Tree Hill w ostatnim odcinku serialu, była inspirowana piosenką U2. W serii, bohater Andy Hargrove, pochodzi z Nowej Zelandii. Jego matka przeniosła się z rodziną do Tree Hill w Północnej Karolinie, ze względu na wspólną nazwą.

Asteroida 23988 Maungakiekie został nazwana przez Iana P. Griffina, brytyjskiego astronoma. Asteroida została odkryta w Obserwatorium Auckland, które znajduje się w One Tree Hill Domain, o kilometr na południowy zachód od szczytu.

Jak widzicie drzewo było tak święte, że do dzisiaj przez sto lat trwa walka Maorysów o odzyskanie wzgórza od najeźdźców. Drzewa totara dorastają do olbrzymich rozmiarów, potrafią mieć wysokość dziesięciu pięter – 35 metrów.

Zastrzalin totara (Podocarpus totara G.Benn. ex D.Don) – gatunek drzewa będący endemitem Nowej Zelandii. Rośnie na całej Wyspie Północnej oraz w północno-wschodniej części Wyspy Południowej. Drzewo długowieczne, średnich/dużych rozmiarów, zwykle wysokie na 20-25 metrów, wyjątkowo dochodzi do 35 m. Kora łuszcząca się papierowymi płatami w kolorze purpurowym/złoto-brązowym. Drewno twarde, z prostymi słojami, odporne na butwienie. Liście ostre, zielone, szpiczaste, sztywne i skórzaste, mają ok. 2 cm długości.Szyszki znacznie zmodyfikowane, z 2–4 zrośniętymi, mięsistymi, przypominającymi jagodę soczystymi łuskami, jaskrawoczerwonymi w stanie dojrzałości. Szyszka zawiera 1–2 zaokrąglonych nasion na wierzchołkach łusek.

One Tree Hill (New Zealand)

Maungakiekie / One Tree Hill is a 182-metre (597 ft) volcanic peak in Auckland, New Zealand. It is an important memorial place for both Māori and other New Zealanders. The suburb around the base of the hill is also called One Tree Hill; it is surrounded by the suburbs of Royal Oak to the west, and clockwise, Epsom, Greenlane, Oranga, and Onehunga. The summit provides views across the Auckland area, and allows visitors to see both of Auckland’s harbours.

The hill’s scoria cones were erupted from three craters – one is intact and two have been breached by lava flows that rafted away part of the side of the scoria cone. Lava flows went in all directions, many towards Onehunga, covering an area of 20 square kilometres (7.7 sq mi), making it the second largest (in area covered) of the Auckland volcanic field, behind Rangitoto Island. The age of eruption is currently unknown, but it is older than 28,500 years as it has a mantling of volcanic ash erupted at that time from Te Tātua-a-Riukiuta volcano.^[1]

 

History

Māori pā (fort)

The Māori name Maungakiekie means „mountain of the kiekie vine”.^[2] Māori also knew it as „tōtara that stands alone”.^[3] The mountain and its surrounds were home to the Te Wai ō Hua tribe from the early 1700s and probably before that time. Other Māori tribes in the Auckland area can also trace their ancestry to the mountain.

Maungakiekie was the largest and most important Māori pā in pre-European times. The cone and its surroundings are estimated to have been home to a population of up to 5,000.^[4] At this time, the Nga Marama chief Kiwi Tamaki held the pa and used its strategic placement to exact tribute from travellers passing from Northland to the rest of the North Island through the rich isthmus. Its position between the Waitemata Harbour to the east (opening upon the Pacific Ocean) and the Manukau Harbour to the west (opening onto the Tasman Sea) offered a wide variety of seafood from the two harbours. The volcanic soil on the scoria cone was highly fertile, and the inhabitants terraced the slopes extensively. The hill was relatively easy to defend from raiding parties from other tribes due to its steep sides and imposing palisades. Waiohua occupation of the Māori pā ended around 1740-1750 AD when they were defeated in a war against the invading Ngati Whatua-o-Kaipara^[5] The pā was abandoned around 1795 AD with the death of Te Taou leader Tuperiri^[6]

European parks

The area contains two parks, Cornwall Park and One Tree Hill Domain, which are next to each other and thus often perceived as one. Cornwall Park is a private Park open to the public; it is administered by the Cornwall Park Trust Board which receives income from leasehold properties adjoining the park’s borders. One Tree Hill Domain is a public park administered directly by Auckland Council.

In 1845 the Ngati Whatua, with the concurrence of representatives of the Waiohua people, sold a block of land which included Maungakiekie / One Tree Hill to a merchant, Thomas Henry. The Government under its preemptive rights excluded 115 acres of the hill itself from the sale and this was vested in the Crown. This is now One Tree Hill Domain.^[7] In 1853 Brown & Campbell purchased Henry’s land surrounding the recently protected One Tree Hill Domain. This land ultimately became Cornwall Park in 1901.^[8]

Due to its height and relatively central location, the city has long used the park for its potable water reservoirs. The first was constructed in 1900 atop the western peak and, while no longer in service, the small structure is still visible today. Five further reservoirs were subsequently built underground, the latest of which was completed in 1977, and are currently used to maintain supply to the Onehunga area and to the reservoirs atop Mt Eden.

Cornwall Park

Cornwall Park is the legacy of Sir John Logan Campbell. Originally the land was a farm owned by him on the outskirts of Auckland. Upon his return from Italy in the 1880s he intended to build a great family residence on the slopes of the hill (where the current tearooms are) and planted many trees including olives on the slopes. Eventually he constructed a house closer to town (the land is now part of the Parnell Rose gardens). By about 1900 he realised that Auckland’s suburbs were spreading at an alarming rate and he decided to leave the Greenlane property to the city as a park. Parts of the park, about 120 hectares (296.5 acres), are still run as a farm today, providing Aucklanders with access to an example of rural life in the heart of the city.^[9]

The park was designed by the landscape architect Austin Strong and is based on Golden Gate Park in San Francisco.^[10][11]

Campbell initially intended the name to be Corinth Park after the noted region in Greece. It received the name Cornwall Park because of the Royal visit to Australia and New Zealand in 1901 by the Duke & Duchess of Cornwall (later King George V & Queen Mary). John Logan Campbell was asked to be honorary Mayor of Auckland during the visits, and he took the opportunity to gift the park to the people of New Zealand and asked that it be called Cornwall Park. In return he was knighted.

One Tree Hill Domain

One Tree Hill Domain (118 acres / 48 hectares) is an Auckland Council-administered park adjoining Cornwall Park (425 acres / 172 hectares) creating a total of 220 hectares (540 acres) of public green space.^[12]

Due to the use of the hilltop as a nightly party stop for boy racers and other (often drunk) groups of youths, it was decided in 2008 to close off the road access to the summit at night. Walking up to the hilltop is still possible at night.^[3]

Treaty settlement

In the 2014 Treaty of Waitangi settlement with the Tamaki Makaurau Collective of 13 Auckland iwi, the volcano was officially named Maungakiekie / One Tree Hill and ownership was vested to the collective. It is now co-governed by the collective and Auckland Council in common benefit of the iwi „and all other people of Auckland”.^{[13][14][15][16][17][18]}

Features

Obelisk

 

On the summit of the hill is the grave of Sir John Logan Campbell surmounted by an obelisk. Campbell bequeathed £5000 for an obelisk on the summit of Maungakiekie / One Tree Hill as a memorial to Māori.^[19] Prior to its construction, the One Tree Hill council suggested the funds be diverted to provide finance for swimming baths in Cornwall Park because of engineering difficulties in erecting the obelisk. Israel Goldstine, mayor of One Tree Hill, opposed this, stating that the money had been set aside for a specific purpose, and if it were impossible to conform with Campbell’s wishes, the council should adhere to his wishes as near as practicable.^[19]

Campbell, like many european New Zealanders of his generation, had expected that Māori would gradually die out and that an impressive memorial would be a most fitting symbol to perpetuate their memory.^[20] By the 1930s this had obviously not happened, and some considered the term „memorial” was inappropriate with many Māori objecting to its use. During construction of the obelisk, a suggestion was made that it should be described as a centennial tower to mark the centennial year of the signing of the Treaty of Waitangi and not a memorial.^[20]

Before the obelisk stands a bronze statue of a Māori warrior. The stone obelisk was designed by Richard Atkinson Abbot and completed in 1940, but the unveiling of the obelisk was delayed until after World War II on 24 April 1948. This was in keeping with Māori custom of not holding such ceremonies during a time of bloodshed. The grave of Sir John Logan Campbell is a plain granite slab, ornamented only by a bronze wreath. It lies in the middle of the viewing platform, on axis with the main memorial plaques on the Obelisk base and the bronze Warrior Statue.

Stardome Observatory

The Stardome Observatory (previously known as Auckland Observatory), is located within One Tree Hill Domain, and contains two telescopes and a planetarium. The observatory has, amongst other research, discovered and named the asteroid 19620 Auckland. Its current functions combine entertainment and education (via the planetarium and via public access to the older telescope) as well as ongoing research with both telescopes. It is operated by a charitable trust.

Acacia Cottage

Cornwall Park is home to Acacia Cottage, one of the earliest surviving timber buildings in New Zealand, and also the oldest extant in Auckland. Built in 1841, it was originally the home of William Brown and John Logan Campbell and located behind their store. It was relocated in 1920 from its original location off Shortland Street, in what is now the heart of the CBD of Auckland City. In 1956 it was moved again within the park to a more prominent location. It is listed as a ‚Category I’ site by the New Zealand Historic Places Trust.^[21]

Trees on the hill

When Auckland was founded as a colonial town a tree stood near the summit which gave the hill its English name. Two accounts identify it as a pōhutukawa (Metrosideros excelsa). This tree was cut down by a white settler in 1852, in an act of vandalism in one account,^{[citation needed]} or for firewood in another.^[3] It seems likely this was a different tree from the tōtara (Podocarpus totara) which, as a sacred tree, had given the hill one of its Maori names. A radiata pine was planted in the 1870s to replace the previous tōtara .^[22] John Logan Campbell repeatedly tried to grow native trees on the hill’s summit, but the trees failed to survive – with only two pines, originally part of a shelter belt for the native trees, surviving for long. However, in 1960, one of the two was felled in another attack,^[3] possibly for firewood.^{[citation needed]}

The remaining tree was later attacked twice with chainsaws by Māori activists to draw attention to injustices they believed the New Zealand government had inflicted upon Māori (as the tree was not a native New Zealand species, they considered it an appropriate target). The first attack happened on 28 October 1994, the anniversary of the 1835 Declaration of Independence.^[23] A second attack on 5 October 2000^[24] left the tree unable to recover even though substantial efforts were made, and so it was removed on 26 October due to the risk of it collapsing.^[3] The chainsaw used in the first attack was later placed on sale on popular New Zealand auction site, TradeMe in 2007,^[25] but later withdrawn by the website after complaints and a poll of users. It was later listed on eBay.^[26]

Partly due to uncertainty as to what species of tree should be replanted (a new pine or a tree native to New Zealand), the summit stands empty at the moment, except for the obelisk. A new nickname, „None Tree Hill”, soon became popular. Plans are ongoing to plant a grove of pōhutukawa and totara trees at the summit, but concerns by local iwi over Treaty of Waitangi claims have so far prevented any actual planting,^[27] though the Auckland Council is growing a number of seedlings in the hopes of reinstating a grove as soon as the treaty claims are settled.^[28] The Council has removed repeated illegal plantings, usually of pōhutukawa, while waiting for the Treaty claims to be settled.^[29]

In popular culture

• Irish rock band U2 wrote a song about the hill, „One Tree Hill”, which appeared on their album The Joshua Tree. It was written to honour New Zealander Greg Carroll, an employee of the band who died in a motorcycle accident in Dublin on 3 July 1986.
  • The naming of the teen television drama, One Tree Hill and the show’s final episode, was inspired in turn by the U2 song.^[30] In the series Andy Hargrove hails from New Zealand. His mother moved the family to Tree Hill, North Carolina because of the common name.

• Asteroid 23988 Maungakiekie was named after the hill by Ian P. Griffin, a British astronomer. The asteroid was discovered at the Auckland Observatory which is located in the One Tree Hill Domain, a kilometre southwest of the peak.

• Mozilla Firefox 0.9 was named One Tree Hill by Auckland resident and (at that time) Firefox lead engineer Ben Goodger.
• [nadesłał Jarek z Bielska]

 Platan na dziedzińcu pałacu biskupów w Bayeux jest także obiektem nieprzypadkowym.

Bayeux – miasto i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Calvados. To miasteczko średniowieczne, w którym kilkadziesiąt domów skupia się wokół olbrzymiej katedry postawionej tutaj celowo na miejscu dawnego pogańskiego kultu. Na dziedzińcu tejże katedry znajduje się Święte Drzewo – platan.

Położone na północy Francji miasto Bayeux słynie przede wszystkim z gobelinu przedstawiającego podbój Anglii przez Normanów w XI wieku. Można go podziwiać w muzeum w Bayeux. Wcześniej był on przechowywany w katedrze Bayeux, przypominającej nieco gotycki tort weselny, która nadal góruje nad okolicznymi budynkami. Wewnątrz katedry można natknąć się na przepiękne, wykonane z precyzją malowidła ścienne i wzbudzające niepokój krypty.

katedra z XI – XV wieku

KryptyTkanina z Bayeux (Tapisserie de Bayeux) – haft z XI wieku przypisywany królowej Matyldzie, żonie Wilhelma Zdobywcy (tkanina dł. 70 m przedstawiająca podbój Anglii przez Normanów).[nadesłał Jarek z Bielska]

Skąd my to znamy?!

Vandals force One Tree Hill to be locked

4:28 PM Wednesday Oct 8, 2008

 

Location

• 670 Manukau Road, Epsom
• 8.2km – 13 minute drive from Downtown Auckland

If you want to ramble through wide green spaces, One Tree Hill Domain and the neighbouring Cornwall Park form the largest area of parkland in Auckland City. The pastoral Cornwall Park, grazed by sheep and cattle, gives you the impression you are in the countryside.

Maungakiekie/One Tree Hill is Auckland’s largest and intact volcanic cone excluding Rangitoto and you get extensive city views from the summit. The 183 metre volcano has three caters and a lava field that extends to the Manukau shoreline.

The area was the largest and most intensively settled pa in Auckland, and was the centre of the Maori occupation during the 18th century when tribes of the region were united under the paramount chief Kiwi Tamaki. It is also associated with many of Auckland’s influential figures including Sir George Grey and Sir John Logan Campbell who is buried on the summit.

 

---

How to get there

Car
From Downtown Auckland, take State Highway 1 south and exit at 432 for Market Road. Merge onto Mount Hobson Road, turning right onto Market Road and continue straight onto Campbell Crescent. Turn left onto Manukau Road.

There are entries to One Tree Hill Domain and Cornwall Park off Manukau Road at Royal Oak, Greenlane West and Campbell Road.

Get directions with Google Maps.

Bus
Visit the Maxx website or phone 09 366 6400.

---

Opening hours

The summit gate is open daily from 7am-8.30pm in summer and 7am-7pm in winter, aligning with daylight savings.

 

---