Święte pogańskie wzgórze - Grabarka, moje spotkanie z bogami/mocami, z wołaniem słońca

Grabarka jest starym słowiańskim miejscem mocy, świętym wzgórzem, ze świętym źródłem. Chrześcijanie poznali to miejsce stosunkowo późno.

Święte Źródło

Święte Wzgórze

Święty Gaj

Różance podobnie jak krzyże są przedmiotami kultowymi przejętymi przez chrześcijaństwo od pogan, czyli od Wiary Przyrody. Stosujemy do medytacji/mantrowania (mudrowania/mądrowania/rzekania) dwa rodzaje różańców: 96 ogniw – biały (jasny, miękki) lub 108 ogniw (twardy, ciemny). Tego ostatniego używają także hinduiści i buddyści. Mudrowanie z różańcem, to jeden ze sposobów osiągania transu, pustego umysłu, bezmyślenia. Można ten stan osiągnąć w dowolny sposób – także bez mudr, przez odpowiednie oddychanie i skupienie. W stanie skupienia wypowiadamy „bez słów” a przez wyobrażenia prośby/zadania, kiedy czujemy już więź z energią kosmiczną. O tych dwóch różańcach piszemy w Księdze Ruty

Grabarka to pogańskie miejsce mocy dzisiaj w większości użytkowane przez prawosławnych, ale także i przez nas – pogan. Ja wieszam węsiorki i bajorki na gałęziach drzew. Podobnie robią w Tybecie.

Typowe bajorki czy węsiorki prezentują tylko kolor danego boga, któremu składa się prośbę. Bajorek ma tę prośbę zapisaną wzorem lub w przytroczonym woreczku. Z węsiorem wystarczy pomyśleć prośbę/zadanie (w skupieniu) i zapalić kadzidło – dym zaniesie „prośbę/żądanie/zadanie” do nieba. Powinno się to odbyć „od serca” , z wyobrażeniem „akcji/działania/zadania” (wizualizacja). Prawosławni wiążą tutaj proszalne ręczniki pamiątkowe (wstążki z wzorami obrzędowymi i tajami), które są dla nich niezrozumiałą namiastką, a w rzeczywistości odbiciem pogańskiego obyczaju upamiętnienia ręcznika obrzędowego osób zmarłych w jego fragmencie (cienkiej wstążce) z charakterystycznym dla zmarłego wzorem (dawniej ręcznik obrzędowy – osobistą własność każdego człowieka – Słowianina, spalano na popiół ze zmarłym i umieszczano w popielnicy grobowej).

2 razy po 54 lata to Wielkie Koło Wieków – złożone z 4 okresów naprzemiennego władania Bogów Działu – Białobogi i Czarnogłowa. Rozpoczyna Wielkie Koło Czarnogłów i jego Trzem, a w 27 roku (I Półkole) oddaje władanie Białbodze, która włada do końca 54 roku (I Małe Koło Wieków), kiedy przekazuje znów Czarnogłowowi Berło Wieków i Księgę Czasu, ten włada do końca 81 roku (III Półkole) i przekazuje znów atrybuty czasu Białobodze, która zamyka bieg czasu – Wielkie Koło – w 108 roku. Co jak co, ale to trzeba przyznać, że Krak III Zobiraj-Żabikruk pozostawił po sobie doskonałe wodne umocnienia i grody na wyspach, otoczone palisadami jak się patrzy. Druga rzecz ważna, jaka po nim została, to różaniec modlitewny o 108 ogniwach, czyli mający tyle kości co dwa trzydziewiętne koła wieków – dokładnie tyle, ile lat Żabikrak w Wiślanii razem jako kapłan Wądy i kagan panował50. Różaniec Zobiraja, nazywany inaczej Różańcem Bierły II albo Różańcem Bądu (Bycia, czyli Bytu – tu i teraz), stał się szybko wśród Sistanów najważniejszym narzędziem służącym wywołaniu osobistego skupienia, dającego oderwanie od spraw świata i skierowanie woli ku bogom poprzez święte modły.

Dwa Koła Wieków to 108 lat według miary trzydziewiętnej. Pół Koła Białobogi 3x 9 = 27 lat, Pół Koła Czarnogłowa = 27 lat, razem daje to koło wieków = 54 lata (Małe Kołwieko). Dwa Koła Wieków = 108 lat (Wielkie Koło Wieków – Wielkie Kołwieko), tyle ile żył Krak II Żabik i ile jest ogniw-kości w naszyjniku modlitewnym, ustanowionym przez wedowników kącin Wądy-Nurty na Żabikruku. Jednakże według miary powszechniej stosowanej – na kołwiek składa się 48 roków, czyli tyle lat, ilu jest Małych Bogów. W tym kole każdy Małobóg opiekuje się jednym rokiem. Zatem możliwe, że Żabik miał 96 lat, kiedy umarł, i stąd w użyciu znajduje się także naszyjnik o 96 ogniwach, nazywany Różańcem Wieczności. Ten zawiera w sobie czertę życia – 6, podczas gdy Różaniec Wądy zawiera czertę śmierci – 9. Obydwa te różańce stanowią modlitewny słowiański zestaw, zwany Pełnomodła lub Pełnia. Pierwszy różaniec o sumie ogniw 108 uważany jest za Czarnogłowski, drugi za Białoboski. Zwyczajowo pierwszy ma ogniwa wydłużone i jest wykonany z drzewa dębowego, jeśli malowany to na czarno. Drugi ma korale kuliste i jest zrobiony z pnia stuletniej róży szypszyny lub lipy, jeśli
malowany to na biało lub czerwono.

Ręczniki zawiązane na krzyżach. Ręcznik obrzędowy, albo „obrzędowy obrus” – to jak nazwa wskazuje Bajor, czyli duży bajorek – wyszywany ręcznie, haftowany magicznym wzorem wierzeniowym – symbolami bóstw z czasów pogańskich. Ręcznik – ręczny wzór bogów, obrus – obraz, również wyszywany ręcznie na płótnie. Taki ręcznik towarzyszył każdej osobie od urodzenia do śmierci. Wyszywały go wiedźmy – wiedzące wszystko na temat symboli bogów oraz powiązań urodzonej osoby z mocami i żywiołami w związku z datą narodzin i wyrokiem (wiergiem) jaki otrzymał dany człowiek od Rodzanic pod poduszkę przy narodzinach.