Adam Smoliński, Czesław Białczyński – Słupy nagrobne nawiązujące do symboliki Świętowita… a węgiersko-słowiańskie pogańskie kopijniki-kapjawy Siedmiorodzian-Sekielów

Pogańskie słupy nagrobne Sekielów i Siedmiorodzian na Uhorzu-Węgrzech

Ostatnio w Szczecinie Obelisk
Mail od Adama Smolińskiego do mnie z 2014 roku
Ostatnio w Szczecinie, na grobach niewierzących, stawia się takie obeliski (zdjęcie).
Może nieświadomym nic one nie mówią, dla mnie to czysta symbolika Świętowita.
Czyż nie?
Pozdrawiam
Adam
To typowy kopijnik słowiański i rzeczywiście symbolika czterostronnego Świętowita. Oczywiście, jest to bezpośrednie nawiązanie do grzebalnej tradycji pogańskiej Słowian. Nie należy wierzyć w bzdurne tłumaczenia Wikipedii o kopijnikach, nawet ich węgierska nazwa – kopjafa – jest słowiańska.

21

Czesław Białczyński – pogańskie słupy nagrobne Sekielów i Siedmiorodzian na Uhorzu-Węgrzech

Że Węgry mimo odmiennego języka są krajem prasłowiańskim i mocno skoligaconym od początku istnienia z Polską wiadomo po przeprowadzonych w 2012 roku badaniach genetycznych, które wykazały bardzo duży udział ludności o haplogrupie R1a w tym kraju – dodatkowo nie stwierdza się tam prawie w ogóle występowania obecnie haplogrupy ugro-fińskiej – N.
Tym, którzy zastanawiają się jak mogłyby wyglądać, czy też jak powinny wyglądać słowiańskie nagrobki Wiary Przyrodzonej Słowian, polecam niniejszy materiał ze starosłowiańskich Węgier-Uhorza i starosłowiańskiej Rumunii – Kraju Siemiorodzian, bo wszystko to jest starosłowiańskim dziedzictwem – huno-awarsko-ogursko-madziarsko-harwacko-uhorzańskim: Krainy Panów (Panonii), Pustki (Puszty), Nadbołotonia (znad Balatonu) oraz Siedmio(g)rodu – Ziemi Siedmiu Rodów, inaczej zwanych też Siedem Plemion (Siedmiu Braci protoplastów Chorwacji Nadczarnomorskiej, którzy przyprowadzili Chorwatów z Chorwacji Białej nad Morze Śródziemne).

Czytaj dalej

Adrian Leszczyński – Starożytni Szczecinianie i Warnowie

Adrian Leszczyński – Starożytni Szczecinianie i Warnowie

Publikujemy kolejny artykuł Adriana Leszczyńskiego, kontynuujący temat nazw starożytnych słowiańskich plemion, tym razem poświęcony Szczecinianom i Warnom oraz wnoszący kilka drobnych poprawek do poprzedniego tekstu na temat Ślężan. Dodam tylko, że zgadzam się z treścią tego artykułu w całej rozciągłości. CB

 

 

© by Adrian Leszczyński

Wstęp – jeszcze kilka słów o Silingach i ich związkach ze Ślężanami

Mój ostatni artykuł pt. „Mugilones, Svarines, Silingowie i Ślężanie” [1]  wywołał falę dyskusji na temat przedstawionych w nim tez językowych łączących nazwę starożytnych Silingów ze średniowiecznymi Ślężanami. Trzeba przyznać, że nawet krytyczne uwagi wnoszą wiele do odkrywania prawdy pod warunkiem, że są merytoryczne. W związku z tym na początku niniejszego artykułu chciałbym wrócić jeszcze na chwilę do tematu związanego z Silingami i Ślężanami dopisując kilka zdań. Są one efektem polemiki z krytycznymi, acz merytorycznymi uwagami.

Alfabet grecki składa się zarówno z pojedynczych liter jak i ich kombinacji, które w koniunkcji oddają brzmienie nowych dźwięków. Według Wikipedii podwójne greckie „g” („γγ”) wymawiane jest jako „ng”. W fonologii greckiej jest to spółgłoska nosowa tylnojęzykowa, miękkopodniebienna. [2]  Uznając to za aksjomat, nie zaprzecza on teorii, że nazwa „Σιλίγγαι” (transliteracja pol.: Siliggai lub Silingai) ma słowiańską etymologię. Dowodem na to może być wspomniana w rzeczonym artykule nazwa bez wątpienia słowiańskich Milingów (gr. Μιληγγοί), gdzie greckojęzyczny kronikarz użył podobnego zabiegu w zapisie, jak starożytny Tacyt zapisujący nazwę „Σιλίγγαι”. Fakt ten nie zaprzecza słowiańskiego pochodzenia tegoż plemienia. Ponadto greckie „Σιλίγγαι” w transliteracji na język polski mogło brzmieć „Ślingai”, co oddawałoby brzmienie plemienia, jako Ślyngowie lub Ślęgowie. Uwzględniając koncepcję  prof. Stanisława Rosponda wywodzącego nazwę plemienną Ślężan od wyrazu  ślęg” (wilgoć) wciąż mielibyśmy słowiańską etymologię. I to bez względu na to, czy głoska „ż”lub „z”, jako pochodna od głoski „g” istniała już w języku polskim czy nie. Według mnie, istniała. A jeśli nawet nie istniała, to nazwa plemienia brzmiałaby „Ślęganie”. W innym przypadku nazwa ta brzmiałaby „Ślężanie” lub „Ślęzanie”, a zapis grecki z podwójną literą „g” („γγ”) mógł być możliwie najlogiczniejszym zapisem połączonych głosek „-nż” (Ślynżanie / Ślenżanie) lub „-nz” (Ślynzanie / Ślenzanie). Wówczas to w zapisie greckiego podwójnego „g” („γγ”), pierwsze „g” („γ”) odpowiadałoby za głoskę „n”, zaś drugie za głoskę „g” lub „ż” albo „z”.
Wszystkie te możliwe kombinacje interpretacyjne wciąż nie zaprzeczają słowiańskości pierwotnego zapisu Silingów i ich najbardziej prawdopodobnej słowiańskiej etymologii.

Czytaj dalej