Rozprawa ks.Wojciecha Dębołęckiego, która ukazała się w Warszawie w 1633 roku. Jeden z najważniejszych zabytków literatury sarmackiej. Opisuje legendarne pochodzenie Scythów, których sukcesorem ma być współczesne mu Królestwo Polskie.

Wojciech Dembołęcki (Dębołęcki, 1585 – ok. 1646) WYWÓD JEDYNOWŁASNEGO PAŃSTWA ŚWIATA… (fragment) Że pierwotny syryjski język słowieński był Nie może się wątpić, że pierwotny syryjski lubo z żydowska aramejski język najstarszy jest. Pierwotny mówię, bo dzisiejszy syryjski szczerochaldejski jest, dopiero tam za czasów Nabogdonozora wprowadzony. Gdzie się od miejsca tylko zowie syryjskiem, równie jako tatarski w Krymie scytyckiem i niemiecki w Prusiech pruskiem. Na który stopień oczywisty prawdy wstąpiwszy, łacno się znowu dorachować, iż pierwotny język syryjski, którem Jadam, Noe, Sem i Jafet gadali, nie inszy był, tylko słowieński. Ponieważ abowiem jedniż to byli różnemi względami Syrowie i Arameowie, a o tych Pliniusz (między inszemi) rzetelnie mówi lib. 6 cap. 17: aramaei ab antiquis vocabantur Scythae, qui et alio nomine Saccae appellantur, tedyć pierwotny aramejski lub syryjski język musiał być nie inszy, tylko scytycki. Czego niepomału potwierdza Scytharu civitas, o której mamy 2 Machab. 12, iż jeno 60 staj było od Jaruzalem. Jeżelić abowiem aż tak blisko były granice scytyckie, tedyć pogotowiu dalsze onego miejsca samarytańskie i syryjskie musiały być scytyckie. Własności zaś języka scytyckiego łacno się znowu dorachować, wspomniawszy na to, iż Królestwo Scytyckie wszystek świat cum fasciculo temporum w dzisiejszej Koronie Polskiej pokazuje. Bo jeżeli tu jest Królestwo Scytyckie, tedyć i tuteczny język, a nie który inszy, musi być prawdziwem scytyckiem. A iż w Koronie Polskiej nigdy od początku jej nie było inszego języka prócz dzisiejszego (jako się w tym wywodzie obaczy), tedyć tenże musiał być i w Syryjej przodków naszych, którzy tam Egipcyjany o starożytność rodzaju przedysputowali. Jawno tedy jest, że scytycki abo słowieński nasz język nic więcej nie jest różny od pierwotnego syryjskiego lubo aramejskiego, jeno jako łaciński od rzymskiego. Zaczym wątpić się nie może, iż ten jest najstarszy na świecie i on własny, o którym Genes. 2 mamy: Omne quod cocavit Adam animae viuentis, ipsum est nomen eius. Dla tegoż się słowieńskim, jakoby pierwotnem i jedynoprawdziwe słowa mającem, zowie. Za wydaniem: Wybór tekstów staropolskich XVI-XVIII w., wyd. W. Taszycki, Warszawa 1955.

Wikipedia

Wywód jedynowłasnego państwa świata rozprawa ks.Wojciecha Dębołęckiego, która ukazała się w Warszawie w 1633 roku. Dębołęcki napisał rozprawę pełną historycznych i etymologicznych fantazji, która wpisywała się w ideę sarmatyzmu. Według autora Królestwo Polskie było sukcesorem panowania Adama, Seta i Jafeta, i jako takie było predestynowane do panowania nad światem. Pochodzenie Polaków Dębołęcki wywodzi od Scytów, a język słowiański od języka, którym mówił biblijny Adam. Język słowiański miał dać początek grece, łacinie i innym językom.

 

Wikipedyczny polski bełkot. Polska jest spadkobiercą państwa i kultury Scytów – to oczywiste w świetle dowodów naukowych, które są przedstawiane systematycznie od roku 2010, a więc już od 5 lat. Fałszerstwo, nonsens, głupota??? A może dalszy ciąg propagandy zaborców?

 Sarmatia et Scythia – Russia et Tartaria (powiększ)

Przeczytaj

 http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=95333&from=publication

 

Dembołęcki, Wojciech (ca 1585-ca 1646) – Ksiądz Dembołęcki miał niezłą intuicję! A może przemawiała przez niego wiedza Watykańskich Archiwów? A może miał podłączenie do Świadomości Nieskończonej, która i wtedy sączyła ludziom cierpliwie prawdę o dziejach, na tyle na ile były to w stanie pojąć ich rozumy, np. rozum księdza, a szczególniej księdza-Polaka Wojciecha Dembołęckiego.  Dlaczego doceniamy go jako Poganie Polscy? Ano dlatego, że to on pierwszy odkrył iż języki tzw cywilizowanej Europy takie jak greka czy łacina pochodzą od słowiańskiego, czyli aryjskiego, a inaczej mówiąc praindoeuropejskiego, który jeśli istniał w ogóle (co nie jest pewne) był bezpośrenim prekursorem scyto-perskiego, sanskrytu i słowiano-bałtyjskiego. Tenże ksiądz właśnie zwrócił uwagę na odsłowiańskie pochodzenie imion bogów greckich!!! Już za to samo należy mu się miejsce wśród Zasłużonych. A ponieważ kształcili go franciszkanie w Krakowie, to trafi w poczet Zasłużonych dla I SSŚŚŚ)

Antyreklama antyanalizy „naukowej” z Uniwersytetu w Zielonej Górze!

 

• Autor: Sztyber Radosław
• Wyd.: I
• Miejsce: Zielon Góra
• Rok: 2012
• ilość stron: 485
• ISBN: 978-83-7481-453-9
• oprawa: Miękka

Książka […] składa się z obszernej […] rozprawy, która jest wnikliwym i gruntownym studium monograficznym, oraz […] edycji krytycznej tekstu Dęmbołęckiego […]. Celowość wydania całości jest oczywista i nie wymaga obszernych uzasadnień. Wywód Dęmbołęckiego to dzieło swoiste, można powiedzieć kuriozalne, ale niezwykle ważne, często przywoływane w badaniach nad polską kulturą, historiografią i historiozofią, historią literatury, sarmatyzmem, historią języka wreszcie. Stan badań jest więc bogaty, różnorodny i rozproszony. […] Sztyber komponuje całość zawartą, […] monograficzną, zmierzającą do konkluzji odważnej, intrygującej, acz przekonująco dowiedzionej: że Dembołęcki był „bajarzem”, łgającym z premedytacją. […] W dowodzeniu tej fascynującej hipotezy badawczej pomógł […] Ignacy Krasicki i odpowiednio interpretowana Myszeida.

 

Na tym przykładzie doskonale widać co wart jest przyziemny materializm, rozumiany jako badanie tylko tego co da się udowodnić z tego tylko co widać „naukowca okiem” albo „oka elektronicznym przedłużaczem”. To przecież są sądy nieracjonalne i absurdalne. na potwierdzenie mapa krwi Scytyjskiej czyli prasłowiańskiej od 20.000 p.n.e.

Czytajcie też:

Rafał Gawroński:W raju Adam i Ewa mówili po polsku.

http://www.monitor-polski.pl/adam-i-ewa-mowili-po-polsku/
18 czerwca , 2012

Gdy opublikowałem na moim blogu artykuł „From Polish to India”, a następnie nasze Stowarzyszenie ogłosiło Deklarację z okazji Święta Najświętszej Maryi Panny jedyną reakcją był brak reakcji. W Polsce media reżimowe milczą do tej pory. W internecie oczywiście pokazały się na różnych forach zmanipulowane i celowo zagmatwane informacje, aby ukryć prawdę zawartą w tych badaniach przed Polakami a opublikowanych na łamach pisma naukowego w USA, Journal of Genetic Geneaology, przez Petera Gwozdz w 2009 roku.

Opinię światową z premedytacją dezinformuje się poprzez zatajanie istotnych, lub uwypuklanie pewnych i mało znaczących elementów przeprowadzonych genetycznych badań naukowych. Jest to szczególnie widocznie w kategoriach interpretacyjnych wyników końcowych badań dotyczących Słowian wyznania prawosławnego uzurpującego sobie prymat doktrynalny. Prawdy jednak nie można zmienić, a jedynie można ją ukryć co od wielu lat czyni się w stosunku nas Polaków, że nie wspomnę o bezkarnym ludobójstwie Polaków w Rosji, a Katyń jest tego najlepszym dowodem.

Od wczesnego dzieciństwa intrygowała mnie sprawa jabłka, które zostało zerwane z drzewa zakazanego i było przyczyną wypędzenia Adama i Ewy z raju. Dlaczego jabłko a nie mandarynka ewentualnie pomarańcza, figa lub inny owoc z tej strefy klimatycznej ? Na odpowiedź musieliśmy czekać do 2009 roku i jak zwykle nauka udowodniła raz jeszcze, że wspiera wiarę.

Ale tym razem postaram się przedstawić zasadnicze dowody na to, że Ewa i Adam mówili w raju jednak po polsku. Zacznę od rozprawy ks. Wojciecha Dębołęckiego, który musiał czekać prawie 400 lat aby jego dzieło naukowe z tamtych lat zostało potwierdzone twardymi dowodami naukowymi przez kilka niezależnych zespołów międzynarodowych naukowców i ekspertów.

Ks. Wojciech Dębołęcki 1585-1646 pochodził z Rodu Dębołęckich herbu Prawdzic, starej pomorskiej szlachty niedaleko Wąbrzeźna, odnotowanych w roku 1561 jako Dębowa Łąka. Pod koniec XVI wieku Jakubowi Dębołęckiemu przeznaczono majątek w Konojadach gdzie urodził się kolejny potomek rodu, któremu nadano imię na cześć wielkiego świętego Wojciecha. Dzieciństwo przebiegało normalnie do dnia kiedy ojciec, dostrzegł w synu drzemiące talenty i postanowił je rozwinąć, ponieważ Wojciech już we wczesnej młodości posiadał nieprzeciętne zdolności. Gdy skończył lat 13 wysłano go do Krakowa pod opiekę franciszkanów. Zakonnicy w swych placówkach dali mu solidne wykształcenie retoryczne i łacińskie oraz ukończył studia dialektyczno – scholastyczne. Osiągając znakomite rezultaty po skończeniu pierwszych uczelni i odebraniu święceń kapłańskich objął w 1615 rok prestiżową funkcję w Kaliszu, gdzie przebywał przez niemal dwa lata. Po krótkim pobycie w Chełmnie zakon franciszkanów skierował go na dalsze studia do Włoch. Już wtedy doskonale znał kilka języków m.in. łaciński, włoski, niemiecki, ruski, w wieku lat czterdziestu biegle władał aż dziesięcioma! W Rzymie nauka pochłonęła księdza Dębołęckiego niemal całkowicie. W wolnych chwilach poznawał również tajniki muzyki i jak na prawdziwego naukowca przystało, sam zaczął z powodzeniem tworzyć. Według znawców, kompozycje były nieprzeciętne jak sam kompozytor. Zachowały się jego dwa 5-głosowe utwory religijne, będące najstarszymi w Polsce przykładami stosowania basso continuo wg. znawców muzyki to trudny, właściwy barokowi sposób realizowania, zapisywania oraz wykonywania akompaniamentu harmoniczno-kontrapunktycznego. Gdy w roku 1621 wrócił do Polski spotkał pułkownika Stanisława Stroynowskiego dowódcę Lisowczyków, który prowadził nabór do swych chorągwi. Ksiądz bez chwili wahania wstąpił do tej legendarnej formacji jeźdźców apokalipsy. Zapewne chciał poznać techniki prowadzenia działań wojennych, które jako naukowca bardzo go interesowały. Trudno tutaj nie wspomnieć o Mikołaju Koperniku czy Leonardo da Vinci, którzy również jako naukowcy poznawali sztuki walki. Już w 1623 roku wydał w Poznaniu swe wspomnienia oraz spisane dokonania żołnierzy zatytułowane: „Przewagi elearów polskich” czyli swoisty pamiętnik z wypraw tej formacji w latach 1618-1623. Badacze i naukowcy literatury polskiej są pewni, że ksiądz wydał pod różnymi pseudonimami kilka innych wspomnień, jak choćby: „List o Lisowczykach”, „Żywot kozaków Lisowskich”, „Kopia listu utrapionej Ojczyzny do Lisowczyków”, „Pieśni o cnych kozakach Lisowskich”.

Ksiądz Dębołęcki poznał sztukę wojenną i powrócił do Rzymu aby kształcąc się dalej uzyskać w 1625 roku tytuł doktora teologii. Merytorycznie przygotowany i wspaniale wszechstronnie wykształcony napisał i wydał w Warszawie latem 1633 roku wiekopomną rozprawę, której tytuł należy przytoczyć w całości ponieważ jest to sprawa arcyważna:

„Wywód jednowładnego państwa świata, w którym pokazuje ksiądz Wojciech Dębołęcki, że najstarodawniejsze w Europie Królestwo Polskie samo tylko na świecie ma jedyne succesory Jadama, Setha i Japheta, a gwoli temu się pokazuje, że język słowieński pierwotny jest na świecie”. Rozprawa została wydrukowana w Warszawie, w drukarni Jana Rossowskiego, wraz z przywilejem królewskim z 3 maja 1633 roku podpisanym przez samego Władysława IV, Króla Polski 1632-1648, Króla Szwecji 1632-1648 i tytularnego Cara Rosji do 1634.

Prawie dziesięć lat pracy naukowej, pomimo ogromnych zdolności i predyspozycji, zajęło mu napisanie dzieła które dopiero w 2009 roku dzięki badaniom genetycznym naukowców z Uniwersytetu Stanford zostało w pełni potwierdzone po zdefiniowaniu halpogrupy R1a1a7. Badania naukowców nobilitują i potwierdzają tezy zawarte w dziele Księdza Wojciecha Dębołęckiego, że od jednego ojca Polacy pochodzą, który na imię miał Adam albo był nim któryś z synów Noego. Nie będę tutaj dociekał niech zrobią to teolodzy uwzględniając najnowsze badania genetyczne. Naukowcy w opublikowanym artykule naukowym jednoznacznie udowodnili okres i wiek posiadacza wyodrębnionego genu na przeszło 10 000 lat. Opublikowane wyniki badań naukowych nie pozostawiają wątpliwości dowodząc, że my Polacy zamieszkujemy swe tereny od zawsze i obalają wszelkie oszustwa napisane o pochodzeniu Słowian.

Odnaleziona w roku 1976 Waza w Bronocicach nad rzeką Nidzicą, około 50 km na północny wschód od Krakowa dostarcza kolejnego twardego dowodu. Prace na tym terenie między 1974 a 1980 r. prowadzili wybitni archeolodzy o światowej renomie prof. Janusz Kruk z krakowskiego oddziału Instytutu Archeologii i Etnologii PAN oraz Sarunas Milisauskas ze State University of New York z Buffalo. Wizerunek na odkrytej wazie jest najstarszym znanym wyobrażeniem pojazdu kołowego na świecie. Jej wiek potwierdzono za pomocą datowania radiowęglowego na 3635-3370 p.n.e. Pojazdy kołowe były zatem znane w Polsce już w IV tysiącleciu p.n.e. Pojazd taki ciągnęły prawdopodobnie tury ponieważ szczątki tych zwierząt znaleziono razem z wazą. Rogi zwierząt z Bronocic miały specyficzne otarcia potwierdzające, że były obwiązane sznurem tworzącym prawdopodobnie coś w rodzaju jarzma przyrożnego. Nasza kultura i cywilizacja jest jedną z najstarszych na świecie i dowodzi na przestrzeni już tysięcy lat, iż my Polacy nie utrzymujemy się z mordowania ludzi, lichwy lub rabowania a jedynie z pracy, ponieważ praca czyni człowieka szlachetnym jak nasz Naród.

W swym historycznym dziele Ks. Wojciech Dębołęcki udowadnia, że wszystkie języki świata powstały na skutek… „wypaczenia polszczyzny czyli języka „słowieńskiego”. W swej pracy naukowej podaje przykłady odwołując się do wyników swojej pracy etymologicznej, np.: „Cupido, iż chciwość znaczy, jawno jest, że to słowo, przez przesadzenie sylaby do, uczyniono z naszego do kupy, jakoby chciwe zgromadzanie albo łączenie”, także słowo „Bachus powstał ni mniej ni więcej, tylko z zepsowanego polskiego imienia Beczkoś, podobnie jak na przykład z płomienia nie zaraz uczyniono flamma, ale pierwej było po polsku ploma, potym plama, nuż blama, aż na ostatek stanęło flamma”.

Dzięki ks. Dębołęckiemu dowiedzieliśmy się, że polskie źródłosłowy ma bardzo wiele wyrazów we wszystkich językach, a biblijne nazwy powstały u Polaków nad Wisłą, natomiast Adam i Ewa mówili w raju po polsku!

Tak to naukowo przedstawia ksiądz: „Nie może się wątpić, że pierwotny syryjski lubo z żydowska aramejski język najstarszy jest. Pierwotny mówię, bo dzisiejszy syryjski szczerochaldejski jest dopiero tam za czasów Nabogdonozora wprowadzony. Gdzie się od miejsca tylko zowie syryjskiem, równie jako tatarski w Krymie scytyckiem i niemiecki w Prusiech pruskiem. Na który stopień oczywisty prawdy wstąpiwszy, łacno się znowu dorachować, iż pierwotny język syryjski, którem Jadam, Noe, Sem i Jafet gadali, nie inszy był, tylko słowieński.(…) A iż w Koronie Polskiej nigdy od początku jej nie było inszego języka prócz dzisiejszego jako się w tym wywodzie obaczy, tedyć tenże musiał być i w Syryjej przodków naszych, którzy tam Egipcyjany o starożytność rodzaju przedysputowali.(…)”.Język słowiański dał początek grece, łacinie i innym językom. Najważniejszym momentem jest bez wątpienia rozdział dziesiąty i zawarte w nim „Reguły abo sposoby ktoremi pierwotne słowa psowano”, w których znajdują się doktrynalne i trafne tezy Dębołęckiego o głoskach (np. dostrzegł on „powinowactwo abo podobieństwo liter” – chodzi oczywiście o głoski – g i k, b i p, w i f, w i b) i coś, co obecnie nazywa się elementami językoznawstwa porównawczego. Dębołęcki rozumuje zgodnie z dzisiejszymi standardami w tej dziedzinie i słusznie wnioskuje z podobieństwa słów o pochodzeniu języków od wspólnego rdzenia jak współcześni naukowcy.

Oto mamy, iż Królestwo Polskie jest sukcesorem panowania Adama, Seta i Jafeta, i jako takie jest predestynowane do panowania nad światem !

Tak to prawda, którą próbują ukryć przed Polakami dewianci cywilizacyjni. Objawienia Najświętszej Maryi Panny na Wawelu w dniu 8 maja 1610 roku oraz objawienia, które miały miejsca w Gietrzwałdzie w 1877 roku od 27 czerwca do 16 września tego dowodzą ale również najnowsze badania naukowe opublikowane przez naukowców z Uniwersytetu Stanford udowodniły, iż od jednego ojca Polacy pochodzą.

Badania jednoznacznie podważają ustalenia masonów i żydów co do dat stworzenia świata powodując wielkie zwycięstwo nauki i Kościoła który daty przed narodzinami Jezusa traktuje na zasadzie umownej. Chrześcijańską rachubę czasu ustalił Dionizy Mały ok. 470-550, kościelny prawnik i chronograf, przyjmując za punkt wyjścia datę narodzenia Jezusa Chrystusa. Chociaż pomylił się, gdyż de facto Chrystus przyszedł na świat o kilka lat wcześniej, ustalenia Dionizego od VIII wieku zaczęły się powszechnie przyjmować i obowiązywać w Europie, a później na całym świecie. Natomiast Żydowska rachuba czasu zaczyna się od daty, przyjętej na oznaczenie dnia stworzenia świata czyli dokładnie 7 października 3761 roku przed Chrystusem Łatwo sobie zatem wyobrazić, że kiedy w roku 2000 chrześcijanie obchodzili początek trzeciego milenium od narodzenia Chrystusa, to żydowski kalendarz wskazywał rok 5761, natomiast masoni opowiadają kompletne brednie i uzależniają datowanie od rytu w którym odprawiane są tajemne spektakle nawiedzonych oszołomów. To podstawowe różnice określania daty z której zwycięsko wychodzi religia chrześcijańska na podstawie najnowszych badań.

Do badań naukowych wzięto chromosomy dużej grupy mężczyzn z różnych populacji Eurazji. Wydzieliły one z olbrzymiej tzw. słowiańską haplogrupę, którą oznaczono R1a1a7 (M458). Zarazem obliczono czas dzielący nosicieli tej haplogrupy R1a1a7, a dzielący współczesnych mężczyzn R1a1a7 według stawek mutacji Zhivotovsky’ego. Okazało się, że wśród populacji europejskich najstarszych przodków posiada polska haplogrupa R1a1a7, której naliczono 10700 lat.

Jak to się ma do udowodnionych naukowo potomków szczepu królewskiego Polaków pochodzącym od jednego Ojca; oceńcie Państwo sami. W internecie znajdują się liczne opinie dewiantów społecznych dotyczących ks. Wojciecha Dębołęckiego. Obrazują one zasady działania dezinformacji medialnej reżimów totalitarnych władzy funkcjonujące po dzień dzisiejszy. Dla mnie są to jednoznaczne dowody, iż nauka wspiera wiarę. Z badań wynika, że od tamtego czasu słowiańskie haplogrupy, a tym samym my Polacy jesteśmy na polskiej ziemi od zawsze i znad Wisły oraz Warty emigrowaliśmy do sąsiednich ziem.

Ks. Wojciech Dębołęcki planował dzieło znacznie ważniejsze. Podczas pobytu w Rzymie w latach 1630–1632 zaczął opracowywać zarys historii powszechnej od początku świata mający nosić tytuł: „Speculum universalis historiae”.

Cele dzieła były następujące: oczyścić wiedzę o dziejach ludzkości z zakłamań, przesądów, mylnych wyobrażeń oraz napisać historię prawdziwą dowodząc, że Polacy są najstarszym wśród wszystkich narodów i że do nich od zawsze należało panowanie nad światem; wykazać, że język polski jest pierwotnym językiem świata i że z niego wywodzą się wszystkie inne.

Swój wykład ks. Dębołęcki oparł na trzech kategoriach źródeł: Biblii, dziełach historyków, opowiadaniach i pieśniach ludowych oraz dociekaniach etymologicznych. W czerwcu 1631 roku uzyskał dla swych zamierzeń całkowitą aprobatę komisji powołanej w Rzymie przez generała zakonu Franceschiniego i pozwolenie na druk. Uzyskawszy to wyróżnienie, Dębołęcki postanowił opublikować skrót pierwszej części swego dzieła, obejmujący czasy od stworzenia świata do 370 roku po potopie, pod tytułem:

„Praemissum speculi historici verum statum gestorum in orbe demonstraturi, in quo praesenti antidiluviana historia ab Adam usque ad Tanaum VIII ab eo Panum orbis primumque regem Scythiae Regiae sive Poloniae deducitur, quem… Iovem et Herculem appellatum Hebraei Gog, Scythae vero Polach vocant”.

Do wydania nie doszło, rękopis przygotowany do druku, z datą 1631 roku, znajduje się w Bibliotece Czartoryskich.

Po prawie 400 latach ks. Wojciech Dębołęcki doczekał się naukowych potwierdzeń głoszonych tez potwierdzonych przez naukowców z Uniwersytetu Stanford w USA.

W świetle tych dokumentów przedstawionych powyżej powinna nastąpić niezwłoczna zmiana nazewnictwa z określenia encyklopedycznego „języki indoeuropejskie” na właściwą nazwę potwierdzone najnowszymi badaniami genetycznym „języki polskoeuropejskie” oraz korekta wszystkich prac naukowych i publikowanych artykułów w tej kwestii na świecie, w szczególności o migracji Słowian oraz rozpoczęcie prac badawczych teologów z uwzględnieniem ujawnionej prawdy naukowej i historycznej.

 

 

 Wikipedia:

Wojciech Dębołęcki

OFMConv, inne formy nazwiska: Debolencki, Debołecki, Dembolenscius, Dembolęcki, Dębolecki, Dębolęcki, Dębołecki, pseudonim: Nikodem Niebylski (ur. w m. Konojady k. Brodnicy ok. 1575^[1], zm. między wrześniem 1645 a lutym 1647^[2] we Lwowie) – franciszkanin konwentualny, w 1625 prowincjał polskich franciszkanów, od 1643 definitor i kronikarz zakonu, pisarz, kompozytor, doktor teolog. Lansował wizję sarmackiej Polski (Wywód jedynowłasnego państwa świata, Warszawa 1633). Kapelan lisowczyków.

 

 

Syn ziemianina Jakuba Konojadzkiego i Barbary z Decjuszów, wnuczki Ludwika Decjusza. Posiadał solidne wykształcenie retoryczne i łacińskie. Studia w zakresie dialektyczno-scholastycznym odbył w zakonie franciszkańskim, do którego wstąpił w roku 1598 w Krakowie, a w 1603 złożył profesję. Od roku 1605 przebywał w klasztorze w Opolu, gdzie w 1611 (lub 1612) otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 1615 został kaznodzieją w Kaliszu, w 1616 członkiem kapituły lwowskiej a w 1617 gwardianem w Chełmnie na Pomorzu. Pod koniec roku 1617 wyjechał do Wenecji i prawdopodobnie w Rzymie otrzymał tytuł bakałarza teologii. W drodze powrotnej do kraju zatrzymał się w roku 1619 w Ołomuńcu, gdzie przyczynił się do utworzenia Towarzystwa Żołnierki Chrześcijańskiej. Po powrocie w latach 1621-1622, walczył w oddziałach lisowczyków (zaciągniętych na żołd cesarza Ferdynanda) na Węgrzech, sprawując tam funkcję kapelana. Po ich rozwiązaniu udał się w sprawach zakonu do Rzymu, gdzie w latach 1623-1625 uzyskał doktorat teologii. Po powrocie do kraju w roku 1625, przez miesiąc był prowincjałem polskiej prowincji franciszkanów. Zrzekł się jej przenosząc się do prowincji ruskiej. W 1626 został gwardianem w Kamieńcu Podolskim. Założył stowarzyszenie dla wykupu więźniów z rąk muzułmańskich, na wzór stowarzyszenia hrabiego Althana. Na skutek dość swobodnego trybu życia popadł w kolizję z władzami kościelnymi i w celu oczyszczenia się z zarzutów udał się ponownie do Rzymu, gdzie przebywał w latach 1630-1632. Po powrocie do kraju nadal toczył spory z zarządem prowincji. Pracował jako kaznodzieja konwentu lwowskiego. W roku 1638 wywalczył sobie ostateczne wcielenie do prowincji ruskiej, a w 1643 został definitorem. Otrzymał tytuł historyka i kronikarza zakonu.

 

Zachowały się jedynie dwie kompozycje muzyczne: Benedicto mensae oraz niekompletne (brak basu i sopranu) Completorium. O ile pierwsze dzieło uznać można za twórczość dyletancką, to muzyczne opracowanie komplety zdradza talent, spore umiejętności oraz bujną wyobraźnię kompozytorką. Ta religijna, franciszkańska twórczość muzyczna Dębołęckiego oparta na tradycjach renesansowych ulegała wpływom nowych technik barokowych. Completorium jest jednym z pierwszych przykładów zastosowania ocyfrowanego basu^[3] (basso pro organo, a nie basso continuo) przez kompozytora polskiego. Przed Dębołeckim ocyfrowany basso seguente zastosował tylko Jan Brant^[4]. Dzięki żywym kontaktom z Włochami, franciszkanie byli na bieżąco z najnowszymi technikami kompozytorskimi. Pomimo jednak pewnych nowości (takt cały), twórczość Dębołęckiego należy uznać za raczej zachowawczą (brak użycia chromatyki, ścisły związek z chorałem, 5-głosowa faktura).

W Wywodzie jedynowłasnego państwa Świata ks. Dębołęcki udowadnia, że tron świata z Libanu do Korony Polskiej przeniesiono, wskutek czego Polacy – sukcesorzy Scytów – jako najstarszy naród świata, dziedziczą władzę polityczną nad światem. W duchu ideologii sarmackiej twierdził, że język słowiański wywodzi się od języka syryjskiego, którym mieli mówić Adam, Noe, Sem i Jafet i dlatego starszy jest niż greka, łacina i inne języki.

Inna wersja nazwiska – Dembołęcki, sławny także jako autor dzieła Przewagi elearów polskich (Poznań 1623), swoistego pamiętnika z wypraw lisowczyków w latach 1618-1623 w pierwszej fazie wojny trzydziestoletniej. Przypisuje mu się również autorstwo innych skromniejszych lisowianów (z lat 1619-1623), mianowicie:

• List o lisowczykach (pseudonim: Habspert Nickel, być może geonim),
• Żywot kozaków lisowskich (pseudonim: Bartłomiej Zimorowic, allonim),
• Deklaracja abo objaśnienie kart kozackich (pseudonim: Nikodem Niebylski, anagram) (tłumaczoną z wcześniejszego ilustrowanego wzorca łacińskiego),
• tzw. Wiersze o lisowczykach (anonim),
• Kopia listu utrapionej Ojczyzny do lisowczyków (pseudonim: Maciej Żołęcki)
• Pieśni o cnych kozakach lisowskich (anonim).

Ze względu na rozmaite zainteresowania zasłużył sobie na miejsce w polskiej tradycji w obrębie wielu dziedzin. Znany jest jako kapelan lisowczyków, współtwórca ich wojskowego prawa, jak i ich dziejopis. Kochał słowo – stąd w jego pracach wyraźny hołd dla etymologii, paremiologii, osobliwości leksykalnych, neologizmów. Znał prawdopodobnie 10 języków obcych^{[potrzebne źródło]}. Słynął zaś z przesadnej megalomanii narodowej, której kwintesencją stało się przekonanie, iż ponoć – jak dowodził – Adam i Ewa w raju po… polsku rozmawiali, co miało być wyrazem uprzywilejowania narodu.

Sprawował misje dyplomatyczne, przeprowadził ważne reformy w strukturze administracyjnej franciszkanów prowincji polskiej. Służył jako ideolog tzw. Milicji Chrześcijańskiej (obok przywódcy organizacji o nazwisku Michał Adolf Althan), był generałem towarzystwa mającego na celu wykup więźniów z niewoli tureckiej, której zasady opracował w 1626, niemniej zgromadzone sumy chyba zmarnował, za co m.in. utracił wcześniej zyskane przywileje i powody do chwały. Przyczyniła się do tego i treść osławionego „Wywodu”. Dał się poznać jako hulaka i człowiek nie pozbawiony apetytu do korzystania z uroków doczesnego świata, mimo iż nosił habit franciszkański i szczycił się doktoratem z teologii. Umierał właściwie w zapomnieniu.

Ważniejsze utwory

• Ad… Bernardum Macieiovium episcopum cracoviensem… Cracoviam primum advenientem gratulatio augurelliana, Kraków 1600, drukarnia Łazarzowa, (zawiera 2 ody: Gratulatio i Ad eundem alia)
• Benedictio mensae cum gratiarum actione, Toruń 1616, drukarnia A. Ferber, (kompozycja muzyczna)
• Completorium Romanum, Wenecja 1618, drukarnia J. Vincentius, (kompozycja muzyczna), egz. zdefektowany (unikat?) Biblioteka Liceum Muzycznego w Bolonii
• Kazanie o św. Monice, wyd. 1619, (egz. drukowane nieznane, wiadomość i cytat podał: T. Czacki „O litewskich i polskich prawach”, t. 2, Warszawa 1801, s. 41)
• Przewagi elearów polskich, co ich niegdy lisowczykami zwano, Poznań 1623, drukarnia J. Wolrab, (wyd. nast.: Poznań 1630, Puławy 1830), przekł. czeski: A. Kotik pt. Paměti o výpravách Lisovčiků 1619-1622, Praha 1908
• Summula statuorum communionis… pro redemptione captivorum, Warszawa 1626, drukarnia J. Rossowski
• Wywód jedynowłasnego państwa świata, Warszawa 1633, drukarnia J. Rossowski, fragm. przedrukował: W. Taszycki Wybór tekstów staropolskich XVI-XVIII w., Lwów 1928, wznow. Warszawa 1955
• Obiecadło polskie dla mądrych Polaków, (wierszowane streszczenie ww. Wywodu…)
• Effigies virorum celebrium, (dzieło ilustrowane, niewydane drukiem)

Utwory o autorstwie niepewnym

• Pobudka do dobrej myśli, Toruń 1615, drukarnia A. Ferber, (wyd. pod pseud. Nikodem Niebylski; autorstwo przypuszczalne zdaniem Z. Mocarskiego)
• Declaratia abo objaśnienie Kart Kozackich, 1621, (wyd. pod pseud. Nikodem Niebylski; autorstwo zdaniem Z. Mocarskiego)
• Pieśni o cnych lisowskich kozakach abo pogrom Czechów i kalwinistów przez lisowczyki… 1620, Kraków 1623, drukarnia F. Cezary, przedr. K. W. Wójcicki „Lissowczyki” w książce Obrazy starodawne, t. 1, Warszawa 1843, s. 75 i nn., (autorstwo według Z. Mocarskiego, kwestionuje je K. Heck)

 

• Zbigniew Ogonowski, 700 lat myśli polskiej. Filozofia i myśl społeczna XVII w.
• Wojciech Dembołęcki (Dębołęcki) (ok. 1585 – ok. 1647), O tym, że najdawniejsze w Europie jest Królestwo Polskie, a język słowieński pierwotnym językiem świata.
• Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut, t. 2 Piśmiennictwo Staropolskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1964, s. 123-125
• Hieronim Feicht Studia nad muzyką polskiego renesansu i baroku PWN 1980, s. 183-241

 

 

• Hieronim Feicht Studia nad muzyką polskiego renesansu i baroku PWN 1980, s. 189 – Feicht dowodzi, że skoro Dębołecki wydał w 1600 roku w Krakowie jako członek zakonu swoje pierwsze dzieło, musiał mieć już wtedy co najmniej 18 lat; zaś w 1641 roku nazwano go starcem, co przesuwa prawdopodobną datę urodzin „co najmniej do r. 1575″
• Piśmiennictwo Staropolskie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1964, s. 123.
• Hieronim Feicht Studia nad muzyką polskiego renesansu i baroku PWM 1980, s. 217

Z. M. Szweykowski Jan Brant i jego nowo odkryta twórczość muzyczna „Muzyka” 1973 nr 2, s. 43-72