Cała prawda o HEKSACH i heksagramach

Ulricus Molitoris – kuchńa heksůw

Heksa – w ńykerych wjerzyńach ludowych: baba zajmujůnco śe czornům magjům, ćepjůnco prziroki, kojarzůno s śiłůma ńyczystymi – czynsto s szatanym. Mynskym uodpowjydńikym je czarowńik. We folklorze pojawjajům śe tyż dobre heksy, kere zajmujům śe tam czystům i dobrům magjům. Postaće heksůw mogymy trefić m. in. w ojropejskij mitolůgji ludowyj, jydnokże tam fůnguje raczyj pod mjanym wjydźmy i mo trocha myńi pejoratywne znaczyńy.

W 1484 papjyż Innocynty VIII wydoł bullym Summis desiderates bydůmcům podsůmowańym wcześńijszych uchwoł potympjajůncych czary i zezwolyńym karańo śmjerćům heksůw a czarowńikůw. Innocynty VIII powołoł śe w ńij na słowa Bibliji Ńy pozwolisz żyć hekśe. (Wj.,22,17.)

Motyw heksy je uobecny tyż w kulturze ojropejskij růżnych epok, m.in. w Makbeće W. Szekspira. Poymat symfůńiczny Antonína Dvořáka s 1896 mo titel Heksa połedńa.

Heksa = Czarownica

Czarownica – osoba^[1], w niektórych wierzeniach ludowych kobieta, zajmująca się czarną magią, kojarzona z siłami nieczystymi – często z szatanem. W folklorze pojawiają się także dobre czarownice, które zajmują się białą magią.

Według pewnych założeń czarownica współpracuje z siłami natury, czarownicy jednak są postrzegani jako ci, którzy pracują z duchami i demonami.^{[potrzebne źródło]}

Postaci czarownic możemy spotkać m.in. w europejskiej mitologii i tradycji ludowej, jednakże tam funkcjonuje raczej pod pojęciem wiedźmy.

W 1484 r. papież Innocenty VIII wydał bullę Summis desiderates będącą podsumowaniem wcześniejszych uchwał potępiających czary i zezwoleniem karania śmiercią czarownic i czarowników. Innocenty VIII powołał się w niej na słowa Biblii Nie pozwolisz żyć czarownicy. (Wj. 22:17.)

Motyw czarownicy jest obecny także w kulturze europejskiej różnych epok, m.in. w Makbecie W. Szekspira.

Obecnie wyznawcy religii Wicca uważają się za kontynuację starożytnych kultów czarownic. „Czarownica” jest określeniem, które dotyczy kobiet jak również mężczyzn. Nawiązując do angielskiej nazwy „witch”, która odnosi się do obu płci, dlatego często mężczyźni-wyznawcy Wicca nazywają siebie czarownicami.

John William Waterhouse – Magic Circle (1886)

Procesy

Procesy o czary – popularna nazwa procesu karnego, w którym oskarżonemu zarzuca się uprawianie magii.

W Europie najwięcej procesów o czary miało miejsce pomiędzy XV a XVII wiekiem^[1]. Ich liczba wzrastała aż do okresu reformacji. Wśród zarzutów stawianych oskarżonym najczęściej pojawiały się także czczenie diabła lub paktowanie z nim, latanie do odległych miejsc na miotłach, nielegalne gromadzenie się na sabatach, kopulacja z inkubami lub sukkubami^[2], kanibalizm (w tym zjadanie dzieci), sprowadzanie chorób, opętań, śmierci, impotencji, bezpłodności ludzi i zwierząt, profanacja mszy lub konsekrowanej hostii, a także zabicie krowy sąsiada, spowodowanie gradobicia, zniszczenie plonów i kradzież. W oskarżeniach Żydów o mord rytualny i polowaniach na czarownice historycy znajdują kilka analogii, m.in. zarzuty czczenia diabła, porywania dzieci, wytyczania krwi w celach magicznych, a także występowanie obu zjawisk w obrębie chrześcijaństwa zachodniego i jego brak w kościołach prawosławnych.

Polowania na czarownice trwały od końca XIV wieku do połowy XVIII. Ich rozkwit nastąpił w połowie XV wieku, kiedy to papież Mikołaj V w liście do Hugunesa Lenoira, inkwizytora na Francję, przekazał inkwizycji prawo do zajmowania się wszystkimi przypadkami praktyk magicznych i czarów, nawet jeśli nie trąciły jawnie herezją. Wcześniej niejako chronił domniemane czarownice przed śmiercią dokument wydany w 906 roku – Canon Episcopi. Nakazuje on, aby ludzi, którzy uprawiają wróżbiarstwo i praktyki czarownicze, wypędzano z gminy, jednak o karze śmierci nie ma mowy. Canon Episcopi odprawianie guseł uważał za przestępstwo, lecz nie za herezję, gdyż zakładał, iż loty czarownic i ich sabaty to nieszkodliwe dla osób postronnych wytwory wyobraźni. Największe natężenie polowania na czarownice osiągnęły w krajach niemieckich.

Charakterystyka czarownic i czarowników

W 1486 roku wydano najsłynniejszy bodaj „podręcznik” dla łowców czarownic – Młot na czarownice (Malleus Maleficarum) autorstwa Heinricha Kramera (Institorisa) i Jakoba Sprengera. Według ich opinii, czary uprawiają przede wszystkim niewiasty, które są do tego bardziej przystosowane przez naturę, również z uwagi na mniejszą wiarę, jaka ponoć cechuje kobiety. Potwierdzeniem tego ma być samo słowo „kobieta”. Łacińskie słowo femina (kobieta) ma bowiem mieć swoją etymologię w złożeniu: „mniej wiary” (fe = fides, czyli wiara, oraz mina = minus, czyli mniej), ponadto mężczyźni są bardziej odporni na zakusy Szatana przez sam fakt, iż Jezus był mężczyzną. Inne zasady doktrynalne zawarte w Młocie na czarownice głosiły, że wiara w istnienie czarownic jest nieodłączną częścią wiary katolickiej, zaś niedowiarstwo w tej sprawie równa się herezji. Diabelski spisek, który opanował świat, można zwalczyć ludzką dłonią poprzez wiarę i represje. Istotną rolę odegrała tu bulla Summis desiderantes affectibus papieża Innocentego VIII, która upoważniała inkwizytorów do tropienia czarownic.

W praktyce większość osób oskarżonych o czary stanowiły kobiety (szacunki podają proporcje 1 mężczyzna na kilkaset kobiet)^{[potrzebne źródło]}. Znacznie też częściej oskarżano osoby z niższych warstw społecznych niż ze stanu szlacheckiego. Jeszcze większa dysproporcja pomiędzy liczbą osób o niższej i wyższej pozycji społecznej widoczna jest gdy rozpatrujemy procesy zakończone skazaniem osób oskarżonych.

System polowań

Do polowań na czarownice powołany został cały system prokuratorsko-śledczy oraz lekarski (uznano, iż lekarze potrafią odróżnić sprawy diabelskie od defektów somatycznych). Przyznanie się do winy było koronnym dowodem. Ówczesne prawo zezwalało – dla wymuszenia zeznań – stosować w toku śledztwa tortury. Stosowano też rozmaite próby mające wykazać winę lub niewinność oskarżonej. Do jednej z metod zaliczano próbę wody, która w praktyce dawała niewielkie szanse oskarżonej, która wrzucona do wody zazwyczaj nie szła na dno (co świadczyłoby o niewinności), ponieważ noszone wówczas obfite spódnice utrzymywały ją na powierzchni. Do dowodzenia winy stosowano także próby łez (jeśli nie potrafiła płakać miała być czarownicą), wagi (waga taka znajdowała się np. w Utrechcie, jeśli oskarżona była lżejsza niż 49,5 kg uważano, że może być czarownicą i wzlecieć na miotle) lub ognia. Czasem też szukano na ciele lub pod skórą domniemanej czarownicy diabelskiego znamienia, wiązało się to z nakłuwaniem ciała. Po „udowodnieniu” winy skazywano na spalenie na stosie (w Europie kontynentalnej) lub na szubienicę (na Wyspach Brytyjskich i wśród kolonistów w Ameryce Pn.). Wbrew powszechnemu przekonaniu procesy o czary nie zawsze kończyły się skazaniem na śmierć. Część kończyła się uniewinnieniem, stosowano też lżejsze kary np. chłostę, wydalenie z miejsca zamieszkania czy zmuszano do rekompensaty pieniężnej wobec domniemanej ofiary czarów. Historycy nie są zgodni ani co do liczby ofiar ani proporcji osób skazanych do uniewinnionych.

Statystyki egzekucji

Przybliżone statystyki dotyczące liczby procesów o czary i egzekucji w poszczególnych regionach Europy w okresie 1450–1750:^[3]

Region	Liczba procesów	Liczba egzekucji
Wyspy Brytyjskie i Ameryka Północna	~5000	~1500–2000
Cesarstwo (Niemcy, Niderlandy, Szwajcaria, Lotaryngia, Austria i Czechy)	~50000	~25000–30000
Francja	~3000	~1000
Skandynawia	~5000	~1700–2000
Europa Wschodnia (Polska i Litwa, Węgry i Rosja)	~7000	~2,000
Europa Południowa (Hiszpania, Portugalia i Włochy)	~10000	mniej niż 1000
Suma:	~80000	~35000

Podłoże społeczno-kulturowe

Ten straszliwy fenomen był jedną z najbardziej egzemplarycznych instytucji mechanizmu „kozła ofiarnego” i był konsekwencją wielu czynników społeczno-kulturowych, które kumulowały się i eksplodowały pod koniec średniowiecza. Społeczeństwa europejskie były wtedy w okresie bardzo wielkich niepokojów, zaburzeń gospodarczych, politycznych, społecznych (początki kapitalizmu, przesunięcia w politycznym znaczeniu poszczególnych klas społecznych) i ostrych starć religijnych (wystąpienie Lutra, wojny religijne). Uśmiercając kozła ofiarnego w postaci „czarownicy”, usiłowały zażegnać zagrożenie czy kryzys, powrócić do stanu równowagi. Ponadto były one konsekwencją kultury średniowiecza w zakresie jej stosunku do kobiet, konsekwencją tysiącletniego przekonania, że kobieta jest z natury zła i uległa wobec szatana^{[potrzebne źródło]}. Na dodatek niepokoje religijne, ze szczególnym uwzględnieniem nauk Lutra, wzmogły i rozpowszechniły przekonanie o obecności szatana w codziennej rzeczywistości, wokół człowieka, na każdym kroku, a także o konieczności nieustannej walki z nim.

Ostatni proces w Polsce

Prawdopodobnie w 1775 roku w Doruchowie k. Ostrzeszowa odbył się proces 14 czarownic. Trzy z nich zmarły podczas tortur, resztę zaś spalono na stosie w obecności kilku tysięcy gapiów. Szczegółową relację rzekomego naocznego świadka tego procesu oraz tortur i egzekucji tych niewinnych kobiet (takiego określenia wobec nich używał w swojej relacji autor) wydrukowano w 1835 roku w gazecie „Przyjaciel Ludu” (nr 16, 17 i 18^[4]). Józef Siemek w książce Śladami Klątwy informuje iż „wiadomość o tej zbrodni zmobilizowała co śmielsze i uczciwsze umysły do walki z pokutującymi tak długo upiorami średniowiecza. W wyniku tego na najbliższym sejmie w roku 1776 podjęta została uchwała, która zabraniała sądom stosować tortury i rozpatrywać sprawy o czary”.

Współcześni historycy niekiedy kwestionują liczbę ofiar procesu w Doruchowie, uważając, że była ona mniejsza^[5], a Janusz Tazbir podniósł, że istnieją przesłanki by uznać całe zdarzenie za wymyślone^[6].

Natomiast ostatni na dzisiejszych ziemiach polskich (jednocześnie ostatni w Europie) przypadek spalenia domniemanej czarownicy na stosie miał miejsce w miejscowości Reszel na Warmii 21 sierpnia 1811 roku na terenie ówczesnego Królestwa Prus. Ofiarą była Barbara Zdunk. Oskarżano ją jednak nie tylko o czary, ale przede wszystkim o podpalenie. Podstawą oskarżenia był pożar na zamku w 1807 r., którego przyczyny pozostają niejasne. Proces trwał 3 lata. Sprawa winy budziła kontrowersje, jednak sąd w Królewcu zatwierdził wyrok. Przed spaleniem skazaną uduszono. Należy pamiętać, że Barbara Zdunk nie stanęła przed sądem jako oskarżona o czary i nie można uznać tego przypadku za spalenie ostatniej w Polsce czarownicy.

Ostatnie procesy w Europie

Ostatnią osobą w Europie skazaną za czary na karę więzienia była Helen Duncan – medium spirytystyczne z Wielkiej Brytanii. W roku 1944 została ona skazana na 9 miesięcy więzienia. Wydaje się^{[potrzebne źródło]}, iż prawdziwą przyczyną był fakt, iż jako medium przekazywała one informacje objęte tajemnicą państwową. Nie mogąc jednak udowodnić jej ani nielegalnego pozyskiwania tajnych informacji, ani oszustwa, przywołano Witchcraft Act z 1735 roku. Natomiast nieco później – w tym samym roku, również za czary skazano inne medium – Jane Rebeccę Yorke. Również ona przekazywała informacje o osobach walczących na froncie, przy czym oskarżano ją o wywoływanie paniki w społeczeństwie. Prawdopodobnie z uwagi na podeszły wiek (72 lata) skazano ją jedynie na niską grzywnę – 5 funtów i poddano trzyletniemu okresowi próby. Jane Rebecca Yorke była więc ostatnią osobą w Europie, co do której zapadł wyrok skazujący za czary.

Ostatecznie czary przestały być w Wielkiej Brytanii przestępstwem w roku 1951.

Czasy współczesne

Co prawda w różnych rejonach świata (zwłaszcza w krajach Afryki i Indiach) utrzymuje się przekonanie, iż możliwe jest wyrządzenie szkody przy pomocy czarów, to jednak oficjalnie czary nie figurują w katalogu przestępstw tych państw, więc procesy o czary nie są przeprowadzane, aczkolwiek zdarzają się samosądy, w trakcie których osoby zajmujące się magią (lub posądzone o jej praktykowanie) są atakowane, a nawet zabijane^[7]. W najbiednieszych rejonach Nigerii częstymi ofiarami oskarżeń o czary są dzieci^[8][9].

Współcześnie procesy o czary zdarzają się natomiast niekiedy w krajach islamu, m.in. w Arabii Saudyjskiej, gdzie przestępstwo to zagrożone jest karą śmierci^[10]. W 2010 roku, telewizyjny libański prezenter, Ali Husajn Sibat, został skazany na śmierć za uprawianie rzekomych czarów na antenie telewizji^[10]. Prezenter wróżył dzwoniącym telewidzom^[10]. Arabia Saudyjska jest obecnie jedynym krajem na świecie, w którym sąd może skazać na śmierć za czary.

Również w krajach wysoko rozwiniętych wiara w czary się utrzymuje, a prawo niekiedy musi odnosić się do zjawisk określanych jako czary.

W roku 1999 w stanie Oklahoma w USA 15-letnia Brandi Blackbear została na 15 dni zawieszona w prawach ucznia za „rzucanie uroków”. Zabroniono jej również noszenia w szkole lub rysowania emblematów związanych z ruchem Wicca.

W Krakowie w roku 2003 miał miejsce nie tyle proces o czary, co proces dotyczący pomówienia o czary. Jerzy M. – rolnik z Woli Kalinowskiej k. Krakowa pozwał do sądu swoją sąsiadkę Annę B., która publicznie stwierdziła, że M. jest czarownikiem, który zabiera mleko od jej krów. Jako dowód przytaczała fakt, iż odstawia on 40 litrów mleka z dwóch krów, podczas gdy ona – jedynie 17 litrów. Charakterystyczne było, iż chociaż rolnik podkreślał, że w czary nie wierzy, obawiał się, iż opowieści sąsiadki zepsują mu opinię^[11]. Ostatecznie proces zakończył się ugodą.

Etymologie

Hexe

Die Wurzeln des deutschen Wortes Hexe finden sich nur im westgermanischen Sprachraum: mittelhochdeutsch hecse, hesse, althochdeutsch hagzissa, hagazussa, mittelniederländisch haghetisse, altenglisch haegtesse: („gespenstisches Wesen“) – im modernen Englisch verkürzt zu hag.^[1] Die genaue Wortbedeutung ist ungeklärt; der erste Bestandteil von hagazussa ist wahrscheinlich althochdeutsch hag („Zaun, Hecke, Gehege“), der zweite ist möglicherweise mit germanisch/norwegisch tysja („Elfe, böser/guter Geist“) und litauisch dvasia „Geist, Seele“ verwandt, also vermutlich ein auf Hecken oder Grenzen befindlicher Geist. Eine andere Herleitung versteht zussa als „sitzen“, so dass eine hagazussa eine auf oder in der Hecke sitzende Person bezeichnen könnte.

Aus dieser Sicht steht kein Zweifel an der Zugehörigkeit des Begriffs zur Religion. Allerdings ist nicht nachgewiesen, dass der Begriff Hexe (bzw. dessen Vorgänger) vor der Christianisierung eine Bezeichnung für kultisch tätige Personen war. Es sind auch Menschen mit besonderem Wissen (siehe: Esoterik), niedere mythische Wesen oder Göttinnen vor- bzw. nichtchristlicher Religionen in Betracht zu ziehen.

Wenn die Begriffsintention sich auf die auf verschiedenen Seiten hängenden Beine bezieht, ließe sich der Begriff metaphorisch als Beschreibung einer Wesenheit begreifen, die mit einem Bein im Reich der Lebenden, mit dem anderen im Reich der Toten weilt. Es gibt auch die Varianten, dass der profane und der heilige Bereich hier einander gegenüber stehen und somit die Grenze bilden, oder das Diesseits und das Jenseits.

Gisela Bleibtreu-Ehrenberg^[2] dagegen sieht − hier u. a. auf Mircea Eliade, Erik Noreen, Lily Weiser-Aall, Joseph Hansen (Zauberwahn, Inquisition und Hexenprozeß im Mittelalter, München und Leipzig 1900), Hans von Hentig und Jan de Vries fußend − im althochdeutschen hag nicht die umzäunte Hecke, sondern die einzelne Zaunlatte, auf der das Hexenwesen reite und die sich in der volkstümlichen Vorstellung später zum typischen Besen entwickelt habe. Des Weiteren sieht sie in den später als Hexerei bezeichneten Kultpraktiken eine bronzezeitliche, maternale Naturreligion, die sich aus dem steinzeitlichen Schamanismus entwickelt habe, und erkennt im hag ein weltweit verbreitetes anthropologisches Charakteristikum des Schamanismus, nämlich den tranceerzeugende Musik hervorbringenden Trommelschlegel, über den es in den meisten Sprachen schamanistischer Kulturen wörtlich heiße, dass der Schamane auf diesem Schlegel in die Geisterwelt reite. Aus diesem steinzeitlichen Ritt auf dem Trommelschlegel habe sich über Vermittlung der bronzezeitlichen maternalen Religion, die wiederum von ab Beginn der Eisenzeit nach Europa einwandernden patriarchalen indogermanischen Stämmen stark negativ umgedeutet und bekämpft worden sei, die Vorstellung eines auf einer Zaunlatte reitenden, zumeist weiblichen oder weibischen Zauberwesens entwickelt.

Witch

Walter W. Skeats etymologisches Wörterbuch leitet das englische witch (Hexe) ab aus altenglisch wicche, angelsächsisch wicca (mask.) oder wicce (fem.): einer verderbten Form von witga der Kurzform von witega („Seher, Wahrsager“), das seinerseits von angelsächsisch witan („sehen, wissen“) herrührt; ein entfernter indogermanischer Verwandter auch die indischen Veden. Entsprechend entwickelt isländisch vitki (Hexe) aus vita („wissen“) oder vizkr („Kluger, Wissender“). Wizard („Zauberer“) stammt von normannisch-französisch wischard, altfranzösisch guiscart („der Scharfsinnige“). Die englischen Wörter wit („Verstandeswitz, Geist“) und wisdom („Weisheit“) stammen aus der gleichen Wurzel.

Andere Bezeichnungen

Eine ältere deutsche Bezeichnung der Hexe ist Unholde oder Unholdin, männliche Form Unhold. Dieser Ausdruck bezeichnet auch Gespenster oder allgemein dämonische Wesen. In Süddeutschland wurden Drude oder Trude und Truderer, Trudner, in Norddeutschland die niederdeutschen Ausdrücke Töversche und Töverer (= „Zauberische“, vgl. niederländisch tovenaar, „Zauberer“), Wickersche und Wicker (vgl. englisch witch, „Wahrsagende“), Galstersche und Galsterer (mittelhochdeutsch Galster bedeutet „Zauberlied“, vergleiche Nachti-„gall“) oder Böterin und Böter (= Gesund-„Betende“, Heilende) verwendet.

Nach den zugeschriebenen Eigenschaften und Fähigkeiten der Hexen wurden auch die Begriffe Milchstehlerin und Milchstehler^[3],Bock­reiterin und Bockreiter, Gabelreiterin und Gabelreiter, Weissagerin und Weissager, Zeichendeuterin und Zeichendeuter, Mantelfahrerin und Mantelfahrer, Kristallseherin und Kristallseher oder allgemein Böse Leute (Malefikanten) verwendet.

Als lateinische Bezeichnungen begegnen, auch in deutschen Quellen, unter anderem: lamia (Dämonin), saga (Wahrsagerin), striga (alte Hexe, griechisch στρίγξ „Eule“), venefica und veneficus (Giftmischende, zu lateinisch venenum malum „böser Saft“, „Gift“), maga und magus (Zaubernde, abgeleitet und umgedeutet vom persischen Mager), malefica und maleficus („Schaden Zufügende“), incantatrix und incantator (mit einem „Zauberspruch“ Belegende), fascinatrix und fascinator (mit dem „Bösen Blick“ Behexende, zu griechisch βάσκανος „neidisch redend, behexend“),^[4] sortilega und sortilegus (Losorakel-Deutende), pythonissa (Beschwörerin eines „Python“, griechisch πύθων „Verfaulter; Totengeist“).

Neuere, zeitgenössische Bildungen für die deutschen Ausdrücke Gabelreiterin und Gabelreiter scheinen bacularia und bacularius („Besen“-Reitende, zu lateinisch baculus „Stab“, oder „Zauberstab“-Tragende, zum baculum „Stab“ der Auguren) zu sein; in der lateinischen Bibel (Vulgata) begegnen die Wörter nicht, und mittel- und neulateinisch ist bacularius eine Nebenform zu baccalarius (abhängiger Landmann; auch Baccalaureus).^[5] Ähnliches gilt für herbaria (Kräuterfrau, zu herba „Kraut“): herbariae sind „pflanzenfressende“ Tiere, herbarius (Kräuterkundler) ist eine neutrale Bezeichnung des Botanikers.^[6]

Im Französischen werden Hexen gelegentlich auch als vaudoises, lateinisch valdenses (ursprünglich „Waldenser“) bezeichnet.

Luis Ricardo Falero 1880: Die Hexe auf dem Sabbath

Antike Wurzeln

Im Alten Testament der Bibel wird Zauberei mit der Todesstrafe bedroht. Besonders die Stelle (2 Mos 22,17 LUT) – die Zauberinnen sollst du nicht am Leben lassen – diente den Verfolgern der Hexen später als Rechtfertigung.

Auch in vielen antiken heidnischen Kulten gab es bereits das Bild der Schadenzauberin und kräuterkundigen Zauberin. Beispiele sind die mythologischen Gestalten Kirke und Medea. Beide sind mächtige Zauberinnen mit Kräuterwissen und verschiedenen magischen Fähigkeiten, die sie einsetzen, um zu helfen und zu schaden.

Vor allem die antike Göttin Hekate war stark mit dem antiken Hexenglauben verbunden. Ursprünglich wurde sie als eine gütige und wohltätige Göttin angesehen, doch ab dem 5. Jahrhundert vor Christus wurde sie zur Schirmherrin aller magischen Künste. Man glaubte, sie führe die Zauberinnen an und lehre diese ihre Künste. Die Hexenbilder des antiken Griechenlandes erinnern stark an die Hexenbilder, die im ausgehenden Mittelalter und der frühen Neuzeit entstanden (Fähigkeit der Verwandlung, das Verhängen von Zaubern, Hexenflug, Kräuterwissen, Menschenopfer und Leichenmissbrauch).

Im antiken römischen Recht stand die Schadenzauberei (z. B. mittels Fluchtafeln) unter Strafe.

Christliche Kirchenlehre

In der spätantiken und frühmittelalterlichen Kirche gab es zwei konkurrierende Ansichten zur Hexerei. Augustinus von Hippo schloss von der physikalischen Unmöglichkeit des Zauberns auf eine implizite Einladung des Teufels zur Bewerkstelligung der sonst unmöglichen Aufgabe.

Diese semiotische Auffassung der Hexerei trat aber zunächst in den Hintergrund zugunsten einer Auffassung, die sich aus den Regelungen der Kirchenväter zum Umgang mit Frauen ableitete, die glaubten, mit Diana des Nachts auszufahren: Diese Frauen, so heißt es dort, seien mit Nachsicht zu behandeln, denn da das, was sie zu tun glaubten, physikalisch unmöglich sei, basiere es auf Einbildung. Ebenso sind die Regelungen Karls des Großen gegenüber den Sachsen zu verstehen.

Später wurde die Lehre vom Teufelspakt entwickelt. Obwohl noch fast 1000 Jahre bis zur organisierten Verfolgung vergingen, ist dies eine der Grundlagen, die zur Hexenverfolgung führten. Im weiteren Verlauf des 15. Jahrhunderts festigte sich das Bild der Hexen als Hexensekte oder -kult mit Zusammenkünften und Riten, die auf die Übernahme der Weltherrschaft führen sollte (J. Baptier u. a.). Dies führte später zusammen mit der Folter als Verhörmethode zu der explosionsartigen Ausbreitung der Beschuldigungen. Das Zeitalter der legalen Hexenverfolgungen hatte begonnen.

Die Römisch-katholische Kirche steht Hexerei wie auch anderen Formen der Magie und Zauberei ablehnend gegenüber. Dem Katechismus der Katholischen Kirche zufolge verstoßen derartige Praktiken „schwer gegen die Tugend der Gottesverehrung“, auch wenn sie dazu dienen sollten, „Gesundheit zu verschaffen“ (KKK 2117).

„Die Hexen“, Holzschnitt von Hans Baldung (1508)

Wicca

(English pronunciation: /ˈwɪkə/) is a modern pagan, witchcraft religion. It was developed in England during the first half of the 20th century and it was introduced to the public in 1954 by Gerald Gardner, a retired British civil servant. It draws upon a diverse set of ancient pagan and 20th century hermetic motifs for its theological structure and ritual practice. The word witch derives from Middle English wicche, Old English wicce (/ˈwɪttʃe/) (feminine) „witch” and wicca (/ˈwɪttʃɑ/) (masculine) „wizzard”.^[1]

Wicca is a diverse religion with no central authority or figure defining it. It is divided into various lineages and denominations, referred to as traditions, each with its own organisational structure and level of centralisation. Due to its decentralized nature, there is some disagreement over what actually constitutes Wicca. Some traditions, collectively referred to as British Traditional Wicca, strictly follow the initiatory lineage of Gardner and consider the term Wicca to apply only to such lineaged traditions, while other eclectic traditions do not.

Wicca is typically duotheistic, worshipping a god and goddess traditionally viewed as a mother goddess and horned god. These two deities are often viewed as facets of a greater pantheistic godhead. However, beliefs range from hard polytheism to even monotheism. Wiccan celebration follows approximately eight seasonally based festivals known as Sabbats. An unattributed statement known as the Wiccan Rede is the traditional basis of Wiccan morality. Wicca often involves the ritual practice of magic, though it is not always necessary.

Altar statues of the Horned God and Mother Goddess crafted by Bel Bucca and owned by the „Mother of Wicca”, Doreen Valient

Wiedźma

Ведьма (от др. славянского «ведать» = «знать», также вештица, волшебница, колдунья, чаровница^[1]) — женщина, практикующая магию (колдовство). Слово «ведьма» имеет также ругательное, завистливое и саркастическое значение.

Исторические представления

Людей, владеющих опасными знаниями и умениями, издавна уважали или опасались. В Средние Века сложилось представление, что женщина становится ведьмой, заключив договор с дьяволом. Ведьмам приписывались участие в Шабашах на лысых горах (основной — Вальпургиева ночь), совокупление с демонами в образе мужчин (Инкубы), принесение в жертву младенцев во избежание наступления Конца Света. Подобное суеверие привело к всплеску с конца XV — до середины XVII вв. массовых преследований и казней женщин, считавшихся ведьмами. Этот период в Западной Европе вошёл в историографию под названием Охота на ведьм. Написанный германскими инквизиторами Г. Инститором и Я. Шпренгером в 1486 году трактат «Молот ведьм» послужил одним из поводов для массовых судебных процессов над т. н. ведьмами. Ведовские процессы не ограничивались инквизицией и происходили в Европе не только в католических, но и в протестантских государствах, а также в американских колониях Англии (Салемские ведьмы). Вопреки распространённому заблуждению, ведовство (тайные «знания», колдовство и прочие способности) само по себе не считалось в Западной Европе (как и у славян) преступлением, судебные дела против ведьм возбуждались только по обвинению в нанесении конкретного вреда истцу^{[2][уточнить]}.

У славянских народов ведовские процессы были менее распространены.

У славян основными умениями ведьм считались: способность к вредительству; умение отбирать молоко у коров, шерсть у овец, яйца у домашней птицы и сало у свиней; лишать людей урожая и делать их вурдалаками; насылать болезни; портить продукты; ведьма может также руководить погодой: вызвать град, засуху, и т. п. Даже приснившись, ведьма может привести к неприятностям.

Национальный научный фонд (США) относит существование ведьм к одному из наиболее распространённых среди американцев псевдонаучных заблуждений^[3].

Дуалистический образ ведьмы

Ведьма («та, кто владеет тайными сведениями») — один из ярчайших персонажей демонологии. Её описания и характеристики довольно детально представлены в этнографической литературе. Она символизирует не только абстрактное зло; иногда она может выступать символом смертоносной язвы или даже смерти, и в этом смысле её действия подобны действиям вампира^[4].

«Бледное морщинистое лицо, крючковатый нос, который ловит всяческие запахи, большие алчные губы, каждый глаз по пятаку, недвижимые веки, которые не может пошевелить даже направленный в глаза солнечный луч — вот портрет нечестивого существа в облике женщины, без участия которой не обходилось ни одно нехорошее дело на земле»^[5]. От сердитого и мстительного характера некоторых ведьм этимологи выводят происхождение ругательного значения слова «ведьма» — «злая, сварливая женщина». Близко этому и слово «ворожея́»^[6] (от «ворог» — «приворожить, вор, враг, вред»). Характерной способностью ведьмы является умение быть «всегда молодой» и перевоплощаться в разные образы («быть разнообразной»). В современной жизни Христианских народов ведьма может быть символом нехорошей, сварливой женщины, а также человека, который много знает и может влиять на ход событий.

Есть две категории ведьм: прирождённые и учёные. Первым таинственная сила мастерства ведьмы дается от природы, вторые приобретают её путем обучения у первых или же получают от духов, общим заблуждением^{[источник не указан 1176 дней]} является утверждение, что ведьмами становятся взамен за жертвенные дары и жреческую службу («собственную душу»). Прирождённые ведьмы в своем отношении к людям добродушнее, чем учёные. Иногда они даже помогают людям избавиться от затей учёных ведьм (утверждение опять-таки является ошибочным)^{[источник не указан 1176 дней]}.

Образы ведьм ярко нарисовал в своих произведениях Иван Нечуй-Левицкий. Среди людей бытовала мысль, что вредный тип ведьм портит коров, забирая у них молоко, что они накликают болезни и что некоторые являются вампирами. Языческие праздники ведьмы часто проводят на голых вершинах гор.

Народная классификация ведьм

В народе разделяли ведьм на две категории — «от рождения» и «учёных». Прирождённая, природная, или «от рождения» ведьма появляется, если у кого-то рождается подряд семь девушек, а между ними ни одного мальчика, или является представительницей третьего поколения внебрачных девушек или является просто дочерью ведьмы (в зависимости от региона). Прирождённая ведьма могла родиться у матери, которая, будучи беременной, готовила праздничные вечерние кушанья и ненароком проглотила уголёк, или же когда ребенка ещё в утробе матери прокляли «в такую минуту». Или когда ребёнок рождается вследствие чужой смерти.

«Учёная» ведьма набирается своих сверхъестественных сил от другой ведьмы, или от чёрта, вообще от нечистой силы. Отличия между «прирождённой» и «учёной» ведьмами в том, что прирождённая ведьма может иногда и исправить причиненный вред, но ученая никогда этого не сделает: «Хуже ведьма ученая, чем прирожденная»^[7].

Инициация ведьмы

Училась ведьма у другой ведьмы или даже у самого чёрта. Народные пересказы связывают с процессом «инициации» ведьмы ритуалы, такие как, например, топтание иконы, прочтение молитвы наоборот, перебрасыванием через нож. Старшая ведьма также может умывать свою ученицу волшебным отваром, после чего та вылетала на улицу через печь и возвращалась уже ведьмой. Но окончательно обучение заканчивается на Лысой Горе.

Наиболее частое проявление активности ведьм

Специализация славянских ведьм — изымание молока от коров. Коровье молоко с росой — любимое кушанье ведьм. Ведьмы любят принимать у себя по праздникам всякую нечистую силу, но, чтобы её угостить, должны сперва подобраться к чужим коровам и выдоить их до крови. Прирождённая ведьма доит коров, как обычная женщина. А учёная ведьма, после первого выдою, проделывает дырку в одном со столбов своего дома, затыкает её чопиком, и потом молоко течёт оттуда — будто из крана. Согласно другим источникам, ведьме довольно собрать на меже или пастбище фартуком или рубашкой росу и выжать: молоко будет течь без остановки. Порой ведьма бегает доить коров перевоплощаясь в белую собаку. Если же ведьма не может украсть молоко, то она хотя бы навредит корове, у коровы из вымени вместо молока будет течь кровь.

Нет ситуации в сельской жизни, в которую ведьма не могла бы вступить и не наделать вреда: она может вызвать град, разные болезни, и даже смерть, завивая закрутки на ниве; воровать звезды с неба и вызвать затмение солнца и луны.

В древней мифологии ведьмы часто летают, используя для этого веник или метлу. Натираются неким снадобьем или наносят на запястье специальную мазь; вылетают через печь. В восточно-славянской мифологии цель их полета, обычно — Лысая Гора под Киевом, в немецкой — Брокен, в итальянской — Беневентский дуб. Здесь они организуют свои шабаши, то есть сборища («разгульные банкеты»), и отчитываются о совершенных злодеяниях перед высшей нечистой силой. Происходят шабаши обычно на первой неделе каждого нового месяца, или под праздник (например Юрьев день). Возможно, что когда ведьма отправляется на шабаш, улетает только её душа, а тело остается на месте. Если же перевернуть тело ведьмы на 180°, то душа уже не сможет в него вернуться.

Перед посещением шабаша. Ведьма (группа ведьм), во время заклинаний, полностью натирает себя особой мазью на основе: змеиного жира, резеды, аконита, белены, белладонны, дурмана, истолченного в порошок сухого красного мухомора, пепла коры волчьего лыка («Вечірній колдовник», 17 вік.). Волосы распущены и, как правило, закрывают лицо. Затем следует погружение в глубокий транс, длящийся до 10-12 часов. Путешествия на шабаш ведьмы описывают, как полет на некоем предмете; характерно ощущение приятной прохлады. Воспоминания о шабаше у ведьм яркие, реалистичные, структурированные; как правило, это: общий сбор, жертвоприношение и оргия. После возвращения с шабаша, ведьма погружается в крепкий сон, длящийся до 2-х дней; по пробуждению чувствует себя бодрой и помолодевшей.

В одном литературном произведении («Грань риска» Робин Кук) Главным героем-ученым, занимающимся проблемами нейронов и воздействию на мозг психотропных веществ, была высказана мысль: Как известно, перед полетом ведьмы на метле, дерево натирали специфическим психоделическим раствором и через женские гениталии это вещество проникало в организм колдуньи, ну а дальше, чего только не привидится и не ощутиться…

После смерти, ведьмы, как и упыри, могут вставать из могил, особенно если испытывали в жизни какую-то несправедливость, за которую хотят отомстить. На вере в это построена повесть Н. Гоголя «Вий».

Ведьмы будто имеют влияние на погоду, могут задерживать дождь и насылать таким образом засуху. В связи с этим суеверием был обычай испытания ведьм водой, о котором упоминает в своём «Слове», 1274 г. Серапион, епископ Владимирский, который был первым архимандритом Киево-Печерской лавры. Он написал свое «Слово» против самосудов над ведьмами на основании своих наблюдений за жизнью украинского народа.

Распознавание ведьм

Испытание водой

Об испытании водой упоминается уже в древнеиндусской книге Ману и в вавилонском кодексе Хаммурапи. Неясные указания даются и в Авесте. В древненемецком обычном праве и в законодательстве также находится описание испытания водой. Идея этого испытания заключалась, видимо, в том, что вода, как чистая стихия, отказывается принять к себе людей, которые служат нечистой силе.

В украинских судебных актах XVIII в. также встречаются непосредственные указания на испытание ведьм водой, так называемый «Суд Божий». Так, в 1709 году крестьяне и шляхтичи испытывали водой шляхтянку Яворскую: её раздели догола, связали накрест, как это обычно в таких случаях делалось — большой палец правой руки привязывали к большому пальцу левой ноги, а палец левой руки привязывали к пальцу правой ноги, — между связанными руками и ногами продели шнур и спустили горемычную в воду. И если она тонула, её признавали невиновной^[8].

Описание подобного испытания водой показал и Квитка в своём произведении «Конотопская Ведьма».

Испытание полётом

Девушек, считавшихся ведьмами, приводили к большой скале и давали в руки метлу. Если девушка разбивалась о скалы (что, разумеется, и происходило), то её считали невиновной.

Другие способы

Говорят, что тот, кто хочет увидеть ведьму, должен посмотреть через полено, в котором выпал сучок, или сквозь такое же отверстие в доске, которую тешут на гроб. Можно увидеть ведьму и через осиновую борону, изготовленную за один день.

Обереги против ведьм

Предметами, оберегающими людей от ведьм или их проделок считаются смоляные крестики на двери, сделанные на Юрьев день, мак, которым обсыпают усадьбу. Маком отряхивают также конюшни и хлева, так как ведьмы, которые очень любят мак, собирают по зёрнышку и не имеют времени подойти к скоту. Под половик дома, где живёте, нужно положить железный нож или в крайнем случае кусок железа.

Отличия в представлениях о ведьмах у славянских и западноевропейских народов

В свое время профессор В. Антонович обратил внимание на отличия в отношении к ведьмам у славян, и в Западной Европе, где ведьм очень строго преследовали и сжигали — первая ведьма сожжена в Тулузе в 1275 году ^{[источник не указан 49 дней]}. В Западной Европе главным основанием для преследования ведьм было подозрение в отношениях с нечистой силой, отступлении от «правильной» религии, то есть в так называемой апостасии. У славян, вместе с тем, все процессы против ведьм были построены на жалобах о каком-то конкретном вреде, который якобы причинила ведьма.

В России ведьмы, наравне с проститутками, находились под защитой закона (пусть и с предельно низким общественным статусом), за их оскорбление полагалась выплата («бесчестье»); ведовство само по себе не являлось преступлением. Судебник 1589 года гласит: «…А блядям и видмам бесчестия 2 деньги против их промыслов»^[9]. И если в Западной Европе ведьму привлекали к ответственности государственные, а чаще церковные учреждения, то у восточных славян, как правило, подобные процессы начинали только за иском частных лиц, при наличии обиженной стороны. Примечательно, что церковная иерархия вообще не интересовалась этими делами^{[источник не указан 49 дней]}.

Причина мягкости судебных приговоров относительно ведьм у славян и вообще отличного от западного трактования ведьм заключалась не столько в гуманизме православных судей, сколько в отсутствии в России демонологических представлений, вызывающих на западе жестокое преследование колдунов.

«Допуская возможность волшебного таинственного влияния на бытовые, повседневные обстоятельства жизни, не видели взаимосвязи этих влияний со злым духом; демонология не только не была развита, как стройно упорядоченная система представлений, но до конца XVIII в., насколько можно судить, совсем не существовала в народном воображении. Народный взгляд на волшебство был не демонологический, а исключительно пантеистический. Допуская существование в природе сил и законов, вообще неизвестных, народ считал, что многие из этих законов известны лицам, которые сумели тем или иным способом их познать. Итак, само по себе познание тайны природы не считалось за что-то греховное, противоречащее религиозному обучению…» В. Б. Антонович

Рассматривая и дополняя вышеуказанный взгляд Антоновича, К. Ф. Штепа в киевском «Перв. Гражданстве» (1928, кн. II), в свою очередь, отмечал, что

«не отсутствие демонологии, как думал Антонович, а особый, отличный от Западной Европы характер её был причиной и особого отношения нашей общины к её адептам» К. Штеппа

и далее

«Сами волшебники и ведьмы у нас в большинстве своём были не такие как на западе. Анализируя представления связанные с верой в ведьм и волшебников у славянских народов, мы не видим там никаких следов той волны антично-западного чернокнижья, которая прокатилось по Западной Европе и была там главным поводом для преследования ведьм. Демонологии, в понимании законченной теории, у славян не появилось, так же, как не докатились и элементы вульгарной демонологии античных народов. Примитивная демонология сохранялась в своих пережитках у славянских народов, но с верой в ведьм не была связанная, по крайней мере, мы не видим нигде её ярких следов. Кое-где замечается влияние демонологии догматической, то есть догматических представлений официальной Церкви — в представлениях о Сатане и его участии в чародейских актах. Дуалистический мотив вообще, оказывается, здесь очень слаб, хотя и не совсем отсутствующий, — возможно здесь состоялись последние волны большого дуалистического течения, которое прошло по Европе» К. Ф. Штеппа

Heksagram – heksy – 6 – 7 – 8 – 9

Heksagram TO JEDEN ZE ZNAKÓW STAREGO SYSTEMU WIARY PRZYRODZONEJ SŁOWIAN – Znak magiczny, równie chyba stary jak POJĘCIE CZARÓW I OKREŚLENIE CZAROWNIK, CZAROWNICA (czarna magia),CZARODZIEJ, CZARODZIEJKA (biała magia), WIEDŹMA, WIEDUN. Heksagram pojawia się od hinduskich mandali począwszy, poprzez wyobrażenia europejskie, do rzeźb z Ameryki. Znak heksagramu w starożytności stosowany był jako pieczęć. Heksagram łączy się z judaizmem, co nie jest słuszne, gdyż do około XII wieku w literaturze judaistycznej nie ma nawet wzmianki o heksagramie. Pojawiają się one znacznie później. Korzenie heksagramu sięgają od Europy czasów neolitu na północny i daleki Wschód, gdzie znany był jako Wielka Yantra, w tantryzmie i hinduizmie. Stanowił on połączenie pierwiastka kobiecego z męskim, był symbolem seksualnego zjednoczenia. Żydzi sięgnęli z pełną świadomością do jego seksualnej wymowy. Heksagram, jakkolwiek by o nim nie mówić, to połączenie dwóch pierwiastków. Połączenie przeciwstawnych żywiołów, obecne w wielu kulturach, to najkrócej mówiąc odpowiednik znaku jin-jang, połączenie przeciwieństw i panowanie nad nimi. Połączenie bieli i czerni. To również połączenie seksualności kobiecej i męskiej. Dwa zachodzące na siebie pionowo trójkąty równoboczne, skierowane ku sobie wierzchołkami, stały się symbolem judaizmu, są obecne nawet na fladze Izraela. To połączenie pierwotnych sił symbolizuje tzw. „jedność w dwoistości”. Na poziomie duchowym heksagram jest symbolem równowagi, zrównoważonej boskości w człowieku.

źródło: podręcznik do historii magii by Ev Flamelus

Merkaba nie jest niczym innym jak heksagramem przestrzennym

Merkaba jest przeciwstawnie rotującym polem światła generującym poprzez swój ruch specyficzną geometryczną formę, która symultanicznie (równocześnie) oddziałuje na ducha i ciało. To „wehikuł” pomaga umysłowi, ciału i duchowi uzyskać dostęp i doświadczać innych planów rzeczywistości i całego doskonałego potencjału Życia.

Merkaba jest krystalicznym polem energii obejmującym szczególną Świętą Geometrię, która łączy umysł, ciało i serce razem ze sobą. To pole energii powstało z rozwinięcia Świętej Geometrii dookoła ciała ma średnicę ok. 18 metrów , proporcjonalnie do wzrostu człowieka. To geometryczne pole energii normalnie rotuje dookoła naszego ciała z prędkością bliską prędkości światła, ale większość z nas spowalnia je albo nawet zatrzymuje całkowicie dlatego, że nie kontrujemy się na nim i nie używamy go. Kiedy pole te jest reaktywowane i wiruje prawidłowo, nazywane jest właśnie Merkabą. Całkowicie zaktywowana Merkaba wygląda jak struktura galaktyki albo UFO.

Merkaba umożliwia nam doświadczenie rozszerzonej świadomości, łączy nas z potencjałem świadomości i przywraca pamięć nieskończonych możliwości naszego ludzkiego istnienia. Kiedy medytacja merkaby jest wykonywana prawidłowo, Merkaba płynnie integruje naszą kobiecą (intuicyjną, receptywną) i męską (aktywną, dynamiczną) cząstkę w naszym umyśle i duszy.

Pojęcie Mer-Ka-Ba powstaje przez połączenie trzech słów „MER” „KA” „BA” a słowa te pochodzą z języka starożytnego Egiptu i w dokładnym tłumaczeniu znaczą : Ciało-Umysł-Duch.
Istnieje wiele odmian słowa Merkaba na całym świecie wśród wielu kultur…: Merkabah… Merkava … Merkavah…

 

MER odnosi się to specyficznego rodzaju Światła, tak jak było ono rozumiane w Egipcie w czasie panowania XVIII Dynastii zanim reorientacja religii nie wprowadziła wojny pomiędzy Bogiem a całe Stworzeniem.
MER było widziane jako dwa pola Światła wirujące w przeciwnych kierunkach, ale w tej samej przestrzeni (koło w kole). Te pole jest generowane kiedy osoba wykonuje rodzaj specjalnego oddechu.

Ka nawiązuje do indywidualnej Duszy/Ducha osoby

Ba oznacza sposób interpretacji rzeczywistości przez ducha. W naszej Rzeczywistości Ba jest zwykle definiowane jako ciało lub rzeczywistość fizyczna. W innych wymiarach, gdzie dusze nie posiadają ciała, Ba odnosi się do niesionych przez nie percepcji lub interpretacji rzeczywistości.

Prawidłowo działające pole Merkaby ma średnicę ok. 18 metrów , proporcjonalnie do wzrostu człowieka.Wirująca Merkaba może być wyświetlona na monitorze komputera przy zastosowaniu odpowiednich urządzeń. Wygląda identycznie jak powłoka termiczna Ziemi na zdjęciu w podczerwieni – posiada ten sam podstawowy kształt tradycyjnego latającego spodka.

MERKABA zapewnia osobie, która ją uaktywniła, całkowitą ochronę tworzoną przez Miłość Wszechświata, a także uruchamia proces wewnętrznego uzdrawiania i odmłodzenia ciała fizycznego, emocjonalnego i duchowego.

Merkaba jest wehikułem, „rydwanem” z Boskiego Światła wykorzystywany przez Mistrzów do połączenia się z tymi, którzy dostroili się do wyższych poziomów.

 

Wiccańskie Koło Roku

]

Sabbat	Northern Hemisphere	Southern Hemisphere	Historical Origins	Associations
Samhain, aka Halloween	31 October	30 April, or 1 May	Celtic paganism (see also Celts)	Death and the ancestors
Yuletide	21 or 22 December	21 June	Germanic paganism	Winter solstice and the rebirth of the Sun
Imbolc, aka Candlemas	1 or 2 February	1 August	Celtic paganism (see also Celts)	First signs of spring
Ostara	21 or 22 March	21 or 22 September	Germanic paganism	Vernal equinox and the beginning of spring
Beltane, aka May Eve or May Day	30 April or 1 May	1 November	Celtic paganism (see also Celts)	The full flowering of spring; fairy folk[69]
Litha	21 or 22 June	21 December	Possibly Neolithic	Summer solstice
Lughnasadh, aka Lammas	1 or 2 August	1 February	Celtic paganism (see also Celts)	The harvest of grain
Mabon, aka Modron[70]	21 or 22 September	21 March	No historical pagan equivalent.	Autumnal equinox; the harvest of fruit

Etymology of Wicca

The term Wicca first achieved widespread acceptance when referring to the religion in the 1960s and 70s. Prior to that, the term Witchcraft had been more widely used. Whilst being based upon the Old English word wicca, a masculine term for sorcerers, the actual individual who coined the capitalised term Wicca is unknown, though it has been speculated that it was Charles Cardell, who certainly used the term Wiccen during the 1950s.

Application of the word Wicca has given rise to „a great deal of disagreement and infighting”.^[2] Gardnerian and Alexandrian Wicca are often collectively termed British Traditional Wicca, and many of their practitioners consider the term Wicca to apply only to these lineaged traditions. Others do not use the word Wicca at all, instead preferring to be referred to only as Witchcraft, while others believe that all modern witchcraft traditions can be considered Wiccan.^[3]

Popular culture, as seen in TV programmes like Buffy the Vampire Slayer tends to use the terms Wiccan and Wicca as completely synonymous with the terms Witch and Witchcraft respectively.

Wicca – rozpowszechniona w Europie i Stanach Zjednoczonych religia neopogańska. Została zainicjowana przez emerytowanego brytyjskiego urzędnika, Geralda B. Gardnera, prawdopodobnie w latach 40. XX wieku, ale upubliczniona dopiero od roku 1951. Od tego czasu zdobyła szeroką popularność i podzieliła się na kilka dużych i kilkanaście mniejszych gałęzi zwanych tradycjami. Pierwotnie jednak przez Wicca rozumiano wyłącznie tradycję stworzoną przez Gardnera – jest to inicjacyjna religia misteryjna, nawiązująca do tradycji przedchrześcijańskich.

Wicca celebrowana klasycznie jest religią dualistyczną, zaś przewodnimi bóstwami są Potrójna Bogini oraz Rogaty Bóg. Bóstwa są często postrzegane jako aspekty większej panteistycznej istoty, manifestujące się jako różnorakie bóstwa politeistyczne w różnych kulturach. Niemniej jednak istnieje wiele odmiennych i równoważnych sposobów celebracji wśród wiccan – od monoteizmu do ateizmu. Nieodłącznym aspektem jest praktykowanie magii ceremonialnej, idącej w zgodzie z kodeksem etycznym znanym jako wiccańska porada (ang. Wiccan Rede). Kolejną charakterystyczną cechą jest obchodzenie świąt związanych z porami roku.

Termin „Wicca” zyskał sławę na przełomie lat 60. i 70. XX wieku; wcześniej zjawisko to nazywano „czarostwem” (ang. witchcraft). Słowo pochodzi ze staroangielskiego wicca, oznaczającego czarownika. Istnieje hipoteza, iż korzeniem tego słowa jest proto-indoeuropejskie *weik- „rozdzielać”. Rozpoczynający się od wielkiej litery termin określający religię jest prawdopodobnie dziełem Charlesa Cardella, który używał go w latach 50.

W języku polskim używa się najczęściej nieodmiennego zapisu „Wicca”, zaś wyznawców nazywa się „wiccanami”, „wikkanami”^[1] lub „wikanami”.

zawierać w sobie elementy zarówno święta, którego nazwę przyjmują, jak i całkowicie niezwiązane elementy kultur obcych^[61].

Sabbat	Północna półkula	Południowa półkula	Korzenie	Związki
Samhain lub Halloween	31 października / 1 listopada	30 kwietnia, lub 1 maja	Wierzenia celtyckie (patrz Celtowie)	Śmierć i przodkowie
Jul (ang. Yuletide)	21 lub 22 grudnia	21 czerwca	Wierzenia germańskie (patrz Germanie)	Przesilenie zimowe i odrodzenie słońca.
Imbolc	1 lub 2 lutego	1 sierpnia	Wierzenia celtyckie	Pierwsze oznaki wiosny.
Ostara	21 lub 22 marca	21 lub 22 września	Wierzenia germańskie	Równonoc wiosenna i rozpoczęcie wiosny.
Beltane lub Noc Walpurgii	30 kwietnia lub 1 maja	1 listopada	Wierzenia celtyckie	Pełny rozkwit wiosny. Wróżki[62].
Noc Kupały lub Sobótka (ang. Litha)	21 lub 22 czerwca	21 grudnia	Słowiańskie, prawdopodobnie neolityczne	Przesilenie letnie.
Lughnasadh lub Lammas	1 lub 2 sierpnia	1 lutego	Wierzenia celtyckie	Zbiory.
Mabon (święto) lub Modron[63]	21 lub 22 września	21 marca	Brak historycznego, pogańskiego ekwiwalentu	Równonoc jesienna. Zbiory owoców.

Więcej na WIKIPEDII

Widać tutaj wyraźnie różnicę między celtyckimi świętami pogańskimi i  tzw. „germańskimi” świętami pogańskimi, które wiążą się z Przesileniami i Równonocami. Te pogańskie germańskie święta pochodzą w istocie z wierzeń – tzw Wschodu, czyli scytyjskich – prasłowiańskich, mają więc Słowiańskie Pochodzenie, przeniesione zostały  pierwotnie do Skandynawii około 2450 p.n.e. Stamtąd po wyjściu części plemion skańskich powtórnie na kontynet przedostały się w świat celto-germański nad Łabą i Odrą w początku Naszej Ery (n.e.).

Zwracam waszą uwagę na Święto Jesiennego Zrównania Dnia i Nocy, które w tradycji germańskiej w ogóle nie występuje. Ono jest obecne wciąż i przez cały czas tylko u Słowian. Również brak w Wicca, czyli wśród świąt o rodowodzie celtyckim  największego i najwspanialszego naszego słowiańskiego święta letniego, Kresu.  Temu świętu przypisuje się pochodzenie ogólne – neolityczne, a więc związane z upowszechnieniem rolnictwa.

My Słowianie mamy mocno rozbudowaną tradycję rolniczą właśnie i stąd na jesieni pewne problemy nawet bo obchodzimy obecnie dwa święta: Dażbogi –  Pani Niebieskiej Sierpniowej (Matki Boskiej Zbóż – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny) 20-26 sierpnia, Święto Zarzynku – zakończenia zbiorów zbóż oraz Dożynki – Święto Plonów 20-26 września, jest to święto zakończenia zbiorów wszelkich płodów rolnych.

Teodor Kittelstein – czarownica

Wielki kabalistyczny heksagram – obraz „świata ubóstwionego”.

1. Wąż trzymający w pysku swój własny ogon i oplatający heksagram jest symbolem wysokiego wtajemniczenia okultystycznego. Wyobraża on uniwersalność wiedzy tajemnej i potęgę magów panującą nad światem.

2. Dewiza „Quos superius macroprosopus, suit quod inferius microprosopus” jest prastarą formułą wiedzy hermetycznej. Znaczy „To co jest na górze , jest jak to co jest na dole” (i przeciwnie).

3. Z dwóch trójkątów ten, którego wierzchołek zwrócony jest ku dołowi, przedstawia zstępowanie pierwiastka boskiego – Ducha – w materię. Trójkąt, którego wierzchołek  zwrócony jest ku górze  przedstawia wszystko, co ponownie wstępuje ku „Duchowi” (…)

Heksagram jest więc doskonałym  obrazem „świata ubóstwionego” , a w odniesieniu do człowieka jest dokładnym odzwierciedleniem słów z Księgi Rodzaju: „Eritis sicut dii” („Będziecie jako bogowie”).

1. Saturn jest szóstą planetą od Słońca.

        en.wikipedia.org…

2. Saturn ma tajemniczy sześciobok (heksagon) na swoim biegunie północnym.

en.wikipedia.org…

3. Od Saturna pochodzi też nazwa szóstego dnia tygodnia w wielu językach (np. angielskim).

Nazwano go tak niepózniej niż w drugim wieku naszej ery od nazwy planety (Saturn), która miała kontrolować pierwszą godzinę tego dnia wg. Vettiusa Valensa. Planeta została nazwana tak od rzymskiego boga Saturna (który przybył zresztą do Rzymu ze wschodu). Nazwano go dies Saturni (“Dzień Saturna”),następnie wszedł do staro-angielskiego jako Sæternesdæg aż stopniowo zmienił się w Saturday.

en.wikipedia.org…

Co uderzyło mnie w tych porównaniach to że ma on sześcioboczną chmurę na biegunie, jest szóstą planetą w naszym Układzie i została użyta do nazwania szóstego dnia w naszym tygodniu. Więc jeśli połączymy to wszystko wyjdzie nam interesująca kombinacja 6-6-6.

Dodatkowo mamy pogańskiego bożka łączonego z Saturnem, mowa tu o Satyrze (w angielskim wymawia się “Sater”). Jest on pół-człowiekiem, pół-kozłem.

www.messianictemple.org…

Satyr

Kudłaty. W mitologii greckiej opisywany jako pół-człwoiek pół-kozioł, miał zamieszkiwać dzikie i niebezpieczne regiony. W hebrajskich historiach oznacza on “kozła” ale też “diabła”. Kiedy w Biblii napisano “satyrowie będą tam tańczyć” miało to oznaczać że miejsce te popadnie w zapomnienie, zdziczeje. Niektórzy wspominają o hebrajskim słowie “baboon”, stworze znanym w Babilonie.

W Biblii jest wers kojarzący satyry z kultem demonów (w polskiej Biblii Tysiąclecia tłumaczono satyra zazwyczaj jako kozła):

(angielska Revised Version, RSV)

Odtąd nie będą składać ofiar satyrom (“demonom” w polskiej Biblii Tysiącletniej), z którymi uprawiali nierząd. Będzie to dla nich ustawa wieczysta dla ich pokoleń.

Kapłańska 17:7

Ten kozli bożek był już wcześniej czczony przez starożytnych Izraelitów. Rzymski bóg Saturn często przedstawiany był w heksagonach. Heksagon znajdujemy też na planecie. Ponieważ jest to sześciobok możemy wpisać w jego ramy również heksagram.

Objawienie 13:16  I sprawia, że wszyscy: mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na prawą rękę lub na czoło 17 i że nikt nie może kupić ni sprzedać, kto nie ma znamienia – imienia Bestii lub liczby jej imienia. 8 Tu jest [potrzebna] mądrość. Kto ma rozum, niech liczbę Bestii przeliczy: liczba to bowiem człowieka. A liczba jego: sześćset sześćdziesiąt sześć.

Szkoły Tajemnic przechowują starożytną wiedzę magiczną i przekazują ją swoim adeptom dając im również obietnicę iluminacji, niejako obietnicę boskości; Ktoś powie: swastyka to hinduski symbol słońca. Ktoś inny doda: to symbol używany przez starosłowian i ludy bałtyckie. Wszyscy będą mieć rację! Nikt nie wie jak stary jest to symbol, ale był używany i był znany zanim te ludy jeszcze osiedliły się nad Bałtykiem czy na półwyspie Hinduskim. To samo tyczy się sześcioramiennej gwiazdy. Heksagram znany większości ludzi na świecie jako “gwiazda Dawida”, jest niezwykle ważnym symbolem. był używany już w starożytnych religiach jako symbol bóstw: Molocha i Astoretha, jak również jako znak Saturna , planety ważnej w okultyzmie i  Kabale. Bywa też on interpretowany jako symbol równowagi dobra i zła oraz równowagi między duchem a materią. W okultyźmie i czarnej magii symbolu  heksagramu  używano do wzywania i odpędzania demonów oraz do nakładania  klątw i  zaklęć na określone ofiary. Również w  Kabale sześcioramienna gwiazda  stała się jednym z najważniejszych magicznych symboli.

Gwiazda Dawida (מָגֵן דָּוִד Magen Dawid), zwana też Tarczą Dawida – sześcioramienna gwiazda (heksagram) złożona z dwóch zachodzących na siebie pionowo trójkątów równoramiennych (najczęściej równobocznych) odwróconych względem siebie. Wierzchołki Gwiazdy Dawida leżą na okręgu w punktach odpowiadających parzystym godzinom na tarczy zegara. Przez Żydów zwana tarczą Dawida, w gnozie i innych systemach wiedzy ezoterycznej znana jest jako pieczęć Salomona.

Najstarszym zabytkiem gdzie występuje ten symbol jest relief z VII w. p.n.e. autorstwa prawdopodobnie Jehoszui ben Asjahu (wykopaliska w Sydonie — na pieczęci).

W średniowieczu była używana jako herb przez postseldżuckie (powstałe po upadku Sułtanatu Rum), tureckie emiraty w Anatolii np. przez Emirat Karaman.

Od 1897 godło syjonizmu.

Znak ten nie ma nic wspólnego z biblijnym królem Dawidem, lecz jest znacznie starszy. Część badaczy uważa, że chodzi tu o gwiazdę Kijuna (Księga Amosa 5:26), zwaną także gwiazdą Remfana (Dzieje Apostolskie 7:43). Obie nazwy są starożytnymi określeniami planety Saturn, której symbolem była prawdopodobnie sześcioramienna gwiazda. Werset z księgi Amosa sugeruje, iż Izraelici przejęli jej kult od Kananejczyków wraz z kultem Molocha. Dzisiejsza nazwa gwiazdy może wynikać z faktu, iż syn i następca króla Dawida, Salomon, pod koniec życia zwrócił się ku politeizmowi (1 Królewska 11:4-8) i być może wówczas kult gwiazdy Kijuna nabrał szczególnego znaczenia w starożytnym Izraelu.

W żydowskich naukach ezoterycznych heksagram znany jest pod tradycyjną nazwą pieczęci Salomona. Symbol ten sięga korzeniami aż po Daleki Wschód, gdzie znany był jako Wielka Yantra w tantryzmie hinduistycznym. Trójkąt skierowany wierzchołkiem do dołu symbolizował pradawną samicę, istniejącą przed początkiem świata. Wytworzyła ona w sobie nasienie, które wyrosło w ujawnioną męskość, reprezentowaną przez trójkąt skierowany wierzchołkiem ku górze. Heksagram symbolizuje połączenie tych dwóch pierwotnych sił. Żydowska kabała przejęła ten symbol z pełną świadomością jego charakteru płciowego, heksagram kabalistyczny pokazywał złączenie męskiego bóstwa z jego żeńską esencją Szekiną. Tym samym stosunek płciowy mężczyzny i kobiety stał się sakramentem. Na poziomie duchowym heksagram jest najwyższym symbolem zrównoważonej boskości.

Heksagram pojawia się także w przedstawieniach hinduskiej mandali, jako wyobrażenie medytacji, oraz kamiennych rzeźbach z Ameryki Środkowej, niosąc za sobą tajemnicze przesłania. W alchemii heksagram symbolizuje męską/żeńską dwoistość ognia i wody, a także cztery żywioły.

Christian depiction of the four „animal” symbols of the Evangelists (in corners)

According to Timo Eskola, early Christian theology and discourse was influenced by the Jewish Merkabah tradition.^[23] Similarly, Alan Segal and Daniel Boyarin regard Paul‚s accounts of his conversion experience and his ascent to the heavens as the earliest first person accounts we have of a Merkabah mystic in Jewish or Christian literature. Conversely, Timothy Churchill has argued that Paul’s Damascus road encounter does not fit the pattern of Merkabah.^[24]

In Christianity, the man, lion, ox, and eagle are used as symbols for the four evangelists (or gospel-writers),^[25] and appear frequently in church decorations. These Creatures are called Zoë (or the Tetramorph), and surround the throne of God in Heaven, along with twenty-four elders and seven spirits of God (according to Revelation 4:1-11).

Warnings against children or „excitable persons” reading the Ezekiel story exist in some translations.

In-Yang (I-cing, Yi-Ying)

«w chińskiej filozofii klasycznej: każdy z sześćdziesięciu czterech sześcioliniowych wzorów, odzwierciedlających układ linii jin i jang»

Heksagram 1

Heksagram 1 zwany 乾 (qián), „Siła”. Wariacje: „kreatywny”, „moc działania”, „klucz”, „bóg”. Wewnętrzny (dolny) trygram to ☰ (乾 qián) siła = (天) niebo, zewnętrzny (górny) taki sam.

Heksagram 2

Heksagram 2 zwany 坤 (kūn), „Pole”. Wariacje: „otwarty”, „przyzwolenie” oraz „przepływ”. Wewnętrzny trygram to ☷ (坤 kūn) pole = (地) ziemia, Zewnętrzny trygram jest taki sam.

Heksagram 3

Heksagram 3 zwany 屯 (chún), „Kiełkowanie”. Wariacje: „trudności na początku”, „gromadzenie wsparcia”, „robienie zapasów”. Wewnętrzny trygram to ☳ (震 zhèn) wstrząs = (雷) grom, zewnętrzny trygram to ☵ (坎 kǎn) otchłań = (水) woda.

Heksagram 4

Heksagram 4 zwany 蒙 (méng), „Oskrzydlający”. Wariacje: „młodzieńcza głupota”, „świeży strzał/ogień”, „odkrywający”. Wewnętrzny trygram to ☵ (坎 kǎn) otchłań = (水) woda. Zewnętrzny trygram to ☶ (艮 gèn) ograniczenie = (山) góra.

Heksagram 5

Heksagram 5 zwany 需 (xū), „Przystępujący”. Wariacje: „czekający”, „wilgotny”, „przybywający”. Wewnętrzny trygram znaczy ☰ (乾 qián) siła = (天) niebo, a zewnętrzny trygram to ☵ (坎 kǎn) otchłań = (水) woda.

Heksagram 6

Heksagram 6 zwany 訟 (sòng), „Kłócący się”. Wariacje: „konflikt”, „proces (sądowy)”. Wewnętrzny trygram to ☵ (坎 kǎn) otchłań = (水) woda, zewnętrzny to ☰ (乾 qián) siła = (天) niebo.

Heksagram 7

Heksagram 7 zwany 師 (shī), „Przewodzący, przewodniczący”. Wariacje: „armia”, „oddziały”. Wewnętrzny trygram to ☵ (坎 kǎn) otchłań =(水) woda, zewnętrzny to ☷ (坤 kūn) pole = (地) ziemia.

Heksagram 8

Heksagram 8 zwany 比 (bǐ), „Grupujący”. Wariacje: „trzymać razem”, „przymierze”. Wewnętrzny trygram to ☷ (坤 kūn) pole = (地) ziemia, zewnętrzny to ☵ (坎 kǎn) otchłań = (水) woda.

Heksagram 9

Heksagram 9 zwany 小畜 (xiǎo chù), „Kumulujący maluczkich”. Wariacje: „ujarzmiająca siła maluczkich”, „małe żniwo”. Wewnętrzny trygram to ☰ (乾 qián) siła = (天) niebo, zewnętrzny trygram to ☴ (巽 xùn) grunt = (水) wiatr.