Telekanał Kultura (Rosja): Encyklopedia Zagadek – Arkaim najstarszy gród na świecie
https://www.youtube.com/watch?v=hbeCG4sC99s
Энциклопедия загадок. Аркаим – первый город на Земле 🔹Подписаться на канал Культура: https://www.youtube.com/channel/UCik7… 🔹Все выпуски: https://www.youtube.com/playlist?list…
Oczywiście jest to nieprawda że datowany na 2000 lat p.n.e. Arkaim jest najstarszym grodem na świecie. Jako dowód przedstawiam Bronocice, które były grodem chociaż naukowcy zwykli pisać o nich „osada” – jednak ta osada była ufortyfikowana, liczyła 500 mieszkańców, a budowano w niej piętrowe wielkie domy. Do tego stanowiła centrum społeczności złożonej z 6000 osób zamieszkałych w mniejszych gródkach czy osadach dookoła, a jej funkcja wskazuje że była centrum państwowości, lub jak kto woli protopaństwowości. Istniała i funkcjonowała od 3880 p.n.e. do 2690 p.n.e. a więc przez 1200 lat! Arkaim tylko 300 lat. No i oczywiście nie w Arkaimie znajduje się najstarszy wizerunek wozu, oraz dowód na to że wozy takie istniały i ciągnięte były przez woły, tylko w Bronocicach.
Rzecz jasna – jak dowodzi tego materiał filmowy Arkaim stanowił także najprawdopodobniej stolicę proto-państwa, należącego do Indo-Europejczyków, które należy rozumieć nie inaczej niż miasta-państwa w Sumerze. W Arkaimie odkryto wóz, jest on jednak młodszy od Bronocickiego o prawie 1500 lat. Jeden wniosek jest oczywisty – UCZMY SIĘ OD ROSJAN REKLAMOWAĆ TO CO POSIADAMY NA SWOJEJ ZIEMI I ROBIĆ TAKIE FILMY JAK ONI ROBIĄ – BUDUJĄC ETNOS WIELKIEJ ROSJI!
Bronocickie osiedle, można podzielić na trzy naturalne obszary – A, B i C (na osi zachód – wschód). Pierwsze dwa zajmują po 18 ha, a obszar C – 16 ha.
Początki bronocickiej osady datowane są na okres 3880/3700 – 3640 BC (3100/3000 – 2900 bc, okres Br I). Powstała wówczas ok. 5-cio hektarowa osada zamieszkała przez ludność kultury pucharów lejkowatych w obszarze C i była następstwem 2,4 ha osady, osadników kultury lubelsko – wołyńskiej. Podczas drugiej fazy osadnictwa (Br II), datowanej na okres 3640 – 3480 BC (2900 – 2700 bc) obszar zajmowany przez osadę powiększył się do 8 ha, zajmując obszary ze strefy A. Następnie, na lata 3480 – 3060 BC (2700 – 2500 bc) przypada trzeci okres rozwoju bronocickiej osady (Br III), zajmującej już wówczas obszar 18 ha (rozrosła się osada w obszarze A). Wraz z końcem trzeciej fazy rozwoju, kończy się okres osadnictwa ludności kultury pucharów lejkowatych, a rozpoczyna się ekspansja ludności kultury badeńskiej. Na ten okres (3060 – 2880 BC; 2500 – 2300 bc) przypada czwarta faza rozwoju osady (Br IV), zajmująca już obszar ok. 26 ha (obszar A i B). Schyłek neolitycznej osady w Bronocicach przypada na jej fazę piątą (Br V), obejmującą okres 2880 – 2690 BC (2300 – 2100 bc), podczas której nastąpiło również zmniejszenie powierzchni osady w stosunku do jej rozmiaru z fazy poprzedniej, gdyż zajmowała już tylko 17 ha (obszar B).
W wyniku badań prowadzonych na obszarze znajdującym się w promieniu 10 kilometrów od stanowiska w Bronocicach oraz wcześniejszych, odkryto właściwy rozwój osady oraz jej wpływ na inne ówczesne osady znajdujące się w okolicy. W okresie największego rozwoju mieszkało tutaj do 500 osób. Była to największa osada w regionie liczącym 314 km2 (zamieszkiwanym wówczas maksymalnie przez ok. 6000 osób), stanowiąca jego centrum i skupiająca wokół siebie (w promieniu 5 km) wszystkie osiedla, określane dzisiaj mianem średnich (o powierzchni 5 – 10 ha). Przypuszczalnie bronocickie osiedle, jako centrum regionu, było najprawdopodobniej siedzibą władz regionalnego „państewka”, a jego mieszkańcy mieli wyższy status społeczny, byli bogatsi i mieli pewne przywileje. Potwierdzają to wykopaliska archeologiczne, wykazując tutaj obecność o wiele większej ilości towarów wówczas cennych i rzadko spotykanych oraz analizując szczątki kostne zwierząt – było ich więcej i co jest pewnym ewenementem, aż 25% należało do owiec (a w związku z obecnością tutaj dużej ilości przęślików i ciężarków tkackich, można wnioskować, że osada mogła posiadać monopol tekstylny). Również konstrukcja i rozmiar domów istniejących w bronocickim osiedlu była rzadko spotykana w innych neolitycznych osiedlach w regionie (prawdopodobnie piętrowe).
Osada otoczona była fortyfikacjami pochodzącymi z okresu kultury pucharów lejkowatych (Br II) i kultury badeńskiej (szczególnie Br V). Umocnienia (Br V) otaczały powierzchnię 2,4 ha. Składały się one z v-kształtnego rowu biegnącego przed wałami, na których znajdowała się drewniana palisada – płoty z dużych słupów drewnianych i fosa. Palisada tworzyła zwieńczenie wału. Pozostałości palisady wskazują na zakończenie owalne słupów o grubości około 20 cm, w odległości ok. 3,5 cm, wbijanych na głębokość 20-30 cm. Odkryto dwie formy umocnień: starsza – rów ostrodenny (głębokość ok. 4 m) z palisadą umieszczoną po wewnętrznej stronie zakola; młodsza – rów posiadał płaskie dno z drewnianą konstrukcją słupową. Wewnątrz obwarowań byty obiekty osadnicze z fosą. Mniejsze domy swoim kształtem przypominały szałasy.
więcej u źródła: http://www.bronocice.dzialoszyce.info/osada.htm