Tatarak zwyczajny – ziele o niezwyczajnym działaniu

Przedstawiany w oficjalnej historii dziejów uprawy wielu roślin – między innymi tataraku – czy też przybywania na tereny Słowian różnych rodzajów roślin użytkowych, czas oraz droga ich przybycia muszą zostać natychmiast zweryfikowane i poprawione tak, aby były zgodne z podstawową logiką myślenia w świetle nowej wiedzy zarówno o Starożytności Słowian w Europie, jak i o łączności Słowian z takimi dziełami jak Słowiano-Aryjskie Wedy zapisane w Indiach, w tym Ajurweda, czy o łączności Słowian ze Scytami, Tocharami,  z Persami i Hindusami oraz Dalekim Środkowym Wschodem Azji. Moim zdaniem nazwa „tatarak”, tak jak i Tartaria, nie wywodzi się ze średniowiecza i nie dotyczy Tatarów, odwrotnie – co najwyżej ich jako przybywających o terenu Tartarii tak właśnie nazwano. Oni sami nie nazywali się Tatarami. Tak samo nazwa Tatry nie wywodzi się od Tatarów, lecz ma związek ze starożytnym Tartarem i podaniami mitologicznymi na ich temat, tak samo jak Góry Nysy, zwane też Górami Olbrzymów czy Haharów – Kharkoniosów. Pierwsze państwo w skład którego wchodzili Tatarzy nad Wołgą-Raweą (RA-Wodą), nazywało się Wielką (Wołgą/Wołką/Wolą/Białą) Wołgarią/Bułgarią. Wikipedia podaje oficjalnie: „Państwo tatarskie powstało w IX wieku jako Bułgaria Wołżańsko-Kamska. Mieszkańcy tego kraju przyjęli islam około 922. W 1230/1240 państwo zostało podbite przez Mongołów – wtedy mieszkańcy zostali nazwani Tatarami przez najeźdźców. ” CB

Tatarak zwyczajny [Acorus calamus] zwany jest ajerem, tatarskim zielem, szuwarem, tatarczuchem, kalmusem. Spotkamy go w szuwarach, na brzegach stawów, jezior, rzek, wilgotnych łąkach i rowach.

Nazwa tatarak wywodzi się z okresu średniowiecza. Wówczas to wraz z najazdami tatarskimi aromatyczne ziele przywędrowało na ziemie ruskie i polskie. Z zapisków kronikarzy wiadomo, że Tatarzy i Turcy stosowali kłącze tataraku jako lekarstwo i do zaprawiania wody. Tatarak poprawiał jej smak, aromat i ..zapobiegał rozwijaniu się w niej bakteriom.

Tatarak wspominany jest już w księgach ajurwedy sprzed kilku tysięcy lat. Wiadomo, że roślinę poznali w Indiach wojownicy Aleksandra Wielkiego, a kupcy feniccy i arabscy przywieźli do Grecji i Rzymu. Dalsza wędrówka po Europie wg Dziejów upraw i roślin leczniczych M. Nowińskiego tak wyglądała:

Według Hegiego dopiero w 1557 roku Matthioli z Pragi dostał kłącza tataraku od cesarskiego posła z Turcji (z jeziora pod Nikomedią), jako dar sułtana dla cesarza Ferdynanda […] kłącza te smażone w cukrze Turcy uważali za przysmak. Około 20 lat później francuski botanik Clusius pracujący w Wiedniu uprawiał już, rozmnażał i wysyłał tatarak do ogrodów botanicznych i dworskich w całej Europie

Tatarak właściwości lecznicze

więcej u źródła: Sekrety-zdrowia.org