CZTERY DZIEŁA PIERWSZE

Wielki Duch, zwinięty w Kłódź, Pierwń wypełnił całą.
Światłością i Głębią stał się Pierwszego Działu.
Czarnogłów i Białoboga – dano im miano.
Ater i Mater – Światłoświata powitano.
Ojciec i Synek jako jedno w Świętym łonie,
Początkiem Istu stali się wielcy Kaukowie.
Tako Pierwe Dzieło powstało uświęcone,
Tak Ojciec Ojców, Pan Panów stał się Trójbogiem.

Na Pierwnię napierały Bliźnięta – Alkowie,
Więc Światłoświat utoczył Wspórę, co się zowie.
Zachwycił się jak niczym, tą córą strzelistą,
Czterokrotnie się z nią złączył, napełnił iskrą.
Gdy pękła, z czterech stron wyszły córki-synowie,
Na światło dnia przyszli Kirowie-Stronporowie.
Pobiegli do dworów na cztery świata skraje,
Cień i Jasność w Głębi – świat widzialny nastaje.

Światowid tako zrodzony w spirali świętej,
Stworzył córę, Bułę – Dzieło Trzecie zamknięte.
W wojnie o Bułę, rozdarto ją na trzy światy:
Na Ziemię, Poświatę oraz Welę – Zaświaty.
Kaukowie porodzili Moce i Żywioły,
Tak właśnie świat samorodny został stworzony.
Swąt stał się pełen po brzegi, nastało święto.
Światowitem, Świętowitem go okrzyknięto.

Pod Drzewem Drzew odpoczywający Świętowit,
Jął się oćwiczać rozgałęziem dla ochłody.
Gdy święty Wiecheć wyrzucił za bramę Kłódzi,
Porwali go Działowie, by hodować Ludzi.
Ci za sprawą Mora, śmiertelnymi się stali,
Opuścili Welę, w Kolibie zamieszkali.
Tako stało się Czwarte, uświęcone Dzieło.
Bóg Bogów z Kłódzi patrzy na Ziemię i Niebo.