Krzyż i Krąg-Wieniec Plonów w Dobrudży, u Wołochów, Siedmirodzian i Mołdowów
od Furio Muerte
O Siedmiu Rodach, Dobrużanach-Ugliczach, Wołochach, Rusinach, Łemkach, Uhorzanach i innych Słowianach w Rumunii, Panonii i na Słowacji czytajcie poniżej z Księgi Tura i Księgi Ruty.
„Żyły tu przez wieki dziejów głównie plemiona budynowskie, takie jak: Bodowie, Bytowie, Bytyńcy, Budowie, Bodnyjacy, Rosiowie (Roszanie), Oracze, Gieroje (zwani przez Romajów Gerrami, czyli Wielcy albo Biali Rusowie), Uglicze-Kącianie, Wągrowie (Wagry, Uhorzanie), Tywercy, Kałużanie-Kalipyndowie, Kałużanie-Kaliszowie czy Gleniowie-Gołuniowie, którym przypisuje się też krew istyjsko-dawańską. Ale były też inne plemiona, jak: burowscy z korzeni Turowie, skołockie plemiona Sporów, Halanów, Hakościrów, Mężogątów-Mężynów (Manimów), Rusomężów (Rosomonów), Raksohalanów (Roksolanów) i skołocko-budynowskie Skirów – nazywanych też Skraińcami lub Skrzyńcami, albo Skrytami-Skortami, czy Ogrów (Ugrów, Węgrów). Były i budynowsko-skołockodachskie plemiona Sokołów i Sękołów czy czysto dawskie plemiona Chatów-Dachów, Odrysów, Dawów, Draków-Odraków i Chatów-Gatów.
Żyli tutaj (nad Morzem Czarnym i w Delcie Dunaju) Sklawinowie, zwani inaczej Sokołowinedami, i Turskołoci, plemię bursko-skołockie, które zamieszkało potem na Półwyspie Kumoryjskim (Krymie) w Turydze. Byli też zmieszani z Romajami wędyjscy Gąci, plemiona czysto wędyjskie jak Wątowie Nadciemnomorscy i wędyjsko-nurskie jak
Siedem Rodów, którzy przywędrowali znad Bołotyku i od Gór Harów i osiedli nad brzegami Morza Ciemnego. Budowali tu domostwa i uprawiali rolę lęgijsko-skołoccy Pralęgowie-Lędzionie (nazywani też przez Romajów Paralatami, zamiast Wharat-Lędami, Lędami z Wharatu czy Haralędami), którzy nim odeszli na północny-zachód i południe Małej Mazji, dali wraz z Oraczami początek plemieniu Polan Kyja (Polanie Kyja-Kuja, Kujawianie). Był jednak czas, że żyli tu także Kiełtowie Marchomira i Ibora, czyli Kumorowie i Prygowie”. – Księga Ruty, Taja 23, str. 390 – 391
„Ni Górne ni Dolne Nadbołotonie nigdy nie stało pustkami. Długi czas rządzili tą ziemią Panowie – ci sami których wygnała Dziewanna z Gór Panów, znad Rzeki Kamiennej. Stąd od najdawniejszych czasów Nowej Koliby utarło się nazywać ową krainę Panonią. Razem z Czarnopanami (Mora Wianami) i Czaropanami (Krako Wianami) zamieszkiwali tutaj też inni Harowie – jak Haruscy, Łomanowie-Łemkowianie, Bogatyrsowie i inni Ludzie Nu-Ruscy. Już w czasach Kołaka i Ibora, czyli na samym początku czasów Nowej Koliby zezwolono, by tutaj osiedli także Kiełtowie. Potem przybyli skołoccy Sokołowie i harscy Słewowie, a na koniec w Nowych Wiekach osiadło tu też kilka plemion Skonów. Jednakowoż osiedla ludzkie długi czas były w tej ziemi rzadko rozsiane i raz po raz zmieniały gospodarzy bądź zamierały. A było tak zwłaszcza, odkąd owa ziemia stała
się głównym szlakiem wiodącym wsze ludy żądne łupów i wspaniałości do Romy-Rzymu. Można rzec, że po czasach Języtów, którzy wielkie bogactwo tej ziemi dali, dopiero od powrotu z Rzymu Kyja II życie się tutaj uspokoiło i zakwitło na powrót ze zdwojoną siłą. Słewowie Harowie żyli – jak sama nazwa mówi – jeno w górach wysokich. Stąd dawny Górny Kraj Panów zaczęto nazywać Słewią, a potem Słowacją. Wtedy to też krainę ową Dolną poczęto nazywać Uhorzem, czyli Ugorem, albo Ugrem i Zapadłym Kątem – Ugolem (Gołą Ziemią – Uhorskim Stepem).
Także ludzi, co tu przebywali, zwano Uhorzanami, Ugrami, Wagrami albo Ugliczami, a na koniec wołano ich Węgrzy albo Hungorzy (po tym jak przyjęli pomiędzy siebie Guniów-Hunów). ” – Księga Ruty, Taja 24, str 600.
„Znane jest z zapisów romajskich, blisko nawiązujące do imion Ardaszir czy Arda, imię jednego ze słowiańskich wodzów – Ardagast. Dowodził on Sklawinami podczas wyprawy na Bizancjum w roku 585 n.e. (tj. 1385 roku NK). Był prawdopodobnie królem jednego z plemion Słowian, zamieszkujących Siedmiogród – Siedem Rodów, może kniaziem Gątów. W roku 594 n.e. poniósł klęskę i musiał się ratować ucieczką z własnej naddunajskiej ziemi [patrz: MSKDS, str. 19, albo SSS tom I (Antowie), tom V (Sklaweni)].” – Księga Ruty, Taja 24, przypis 53c – str. 620.
„Nazwa Uhorze ma jeszcze inne znaczenie – uhor – czyli ugór – ziemia jałowa, pusta – czyli znane nam dzisiaj określenie puszta – uhor. Puszta to słowiańskiego pochodzenia nazwa tego węgierskiego stepu – ziemia pusta.
Tutaj też płynie rzeka Wag. Nad jej brzegami, po przejściu przez góry Harów, zamieszkali Słowianie nazwani od niej Wagrami lub Ughorami (czyli u stóp gór Harów mieszkającymi), ale też Ugrami (czyli na pustkach ugorach mieszkającymi). Skrajny szczep owych Ugrów, zamieszkujący w kącie, u ujścia Dunaju do Morza Ciemnego zwał
się Uglicze – Ugorzy Kącianie (Gątowie Uchorowie). Dzisiejsi Węgrzy są potomkami tych plemion słowiańskich i Ogórów sprowadzonych tutaj do walki przeciw Karolowi Wielkiemu przez Białych Chorwatów około roku 790 n.e. z Koszerii (ziemi Kozerów-Chazarów).
Ogórowie wywodzą się z tego samego plemienia Wagrów, którego odłam poszedł na wschód i tam zamieszkał nad Wołgą. Działo się to około I wieku p.n.e. do I wieku n.e. Wagrowie Nadwołżańscy, czyli z Białej Wagrii, zmieszali się z plemionami ludu Suomi oraz Turkutami. Ogórowie, mówiący już w języku suomi (po ugro-fińsku), wywędrowali około roku 650 n.e. z Białej Wagrii nad Wołgą i dotarli nad Jezioro Bołotońskie w długiej wędrówce przez pieczyńskie i chazarskie ziemie Itilkoszu. W roku 790 n.e. znajdowali się nad Morzem Mazowskim i byli wasalami władców krainy Itilkoszu (czyli Koszerii, Itil – stolica Koszerii). W wojnie Białej Chorwacji ze światem chrześcijańskim Wagowędowie, Wędobołotonie i Ugorzy ponieśli tak wielkie straty, że po poniesionej klęsce Słowianie, zmieszani z Ogórami utracili język słowiański na rzecz języka Gołogórów (Ogórów Suomi), choć genetycznie są do dzisiaj niemal homogeniczni z Polakami.
Część tutejszych słowiańskich Wagrów dużo wcześniej, w czasach, gdy pojawili się Guniowie, zawędrowała na Połabie i Załabie, gdzie pobudowali wspólnie z Guniami Sist, guńską stolicę Królestwa Sis. Tak powstała Czarna Wagria ze stolicą w Stargardzie, gdzie miał główną świątynię Prowe.
Ugrzy-Ogrowie, przedstawiani przez Kiełtów jako Ogrzy, są też zwani Uhorami-Ugrami. W trakcie dziejów pomieszali się oni z Guńgarami, czyli Gołogórcami (Hungarami), Ogórami i Guniami. Ustanowili gród Budę i Pust w Nadbołotoniu (dzisiaj Budapeszt).” – Księga Ruty, Taja 20, Przypis 62, str 212.