Sacrificial animals
Dzień św.Jerzego – owca jest ubita, pieczona i zjadana przez rodzinę (zawsze)
Dzień św. Eliasza – byk jest zabijany, pieczony i zjadany przez rodzinę (tylko w wyjątkowych okolicznościach niszczycielskich przeciągów. Zwykle jest to kogucik, który jest ubijany, pieczony i zjadany przez rodzinę)
Ciekawe są tu dwie rzeczy.
Najpierw spójrz na ten fragment książki „Indoeuropejskie i Indoeuropejczycy – rekonstrukcja i analiza historyczna języka i proto-kultury” autorstwa Th V Gamkrelidze:
Roman tradition preserves both the archaic religious function of the pig as a fertility symbol and its place in the hierarchy of sacrificial animals. The sequence of sacrificial animals in archaic Roman tradition was given by the formula su-oue-taurilia ‘pig-sheep-bull’, in order of increasing importance. In the text of Cato discussing the sacrifice of unweaned animals ( suouetaurilia lactentia ), the sequence is porcus-agnus-uitulus ‘piglet-lamb-calf. This sequence of sacred sacrificial animals must reflect the significance and relative weighting of each animal in the economy. Interestingly, an analogous enumeration of sacred sacrificial animals in Sanskrit tradition does not mention pigs at all; their place is taken by goats (Dumezil 1966:238, 530). It is important that in cultures with developed swineherding that is dominant over sheepherding (as in many ancient Indo-European cultures, in particular early Slavic culture), the pig stands before the sheep in such listings (for East Slavic fairytales see Ivanov and Toporov 1974:39).
It can be concluded that the Romans preserved the ancient Indo-European practice whereby pigs, although they had an important economic function, were nonetheless ranked last in the hierarchy of relative economic weight, behind horses, bulls, and sheep. Of the Indo-European cultures known to us from archeological data, the Scytho-Sarmatian tribes of the northern Black Sea area in the first millennium B.C. are among the groups in which pigs in fact are the least important element in the livestock (Calkin 1966:74).
Tradycja rzymska zachowuje zarówno archaiczną religijną funkcję świni jako symbolu płodności, jak i jej miejsce w hierarchii zwierząt ofiarnych. Kolejność zwierząt ofiarnych w archaicznej rzymskiej tradycji została określona wzorem su-oue-taurilia „świnia-owca-byk”, w kolejności rosnącej wagi. W tekście Cato omawiającym ofiarę zwierząt nieodsadzonych od matki (suouetaurilia lactentia), sekwencja to porcus-agnus-uitulus „prosię-jagnię-cielę. Ta sekwencja świętych zwierząt ofiarnych musi odzwierciedlać znaczenie i względną wagę każdego zwierzęcia w gospodarce. Co ciekawe, analogiczne wyliczenie świętych zwierząt ofiarnych w sanskrycie w ogóle nie wspomina o świniach; ich miejsce zajmują kozy (Dumezil 1966: 238, 530). Ważne jest, aby w kulturach o rozwiniętej hodowli trzody chlewnej dominującej nad hodowlą owiec (jak w wielu starożytnych kulturach indoeuropejskich, w szczególności w kulturze wczesnosłowiańskiej), świnia w takich zestawieniach stoi przed owcami (dla baśni wschodniosłowiańskich patrz Iwanow i Toporow 1974 : 39).
Można wyciągnąć wniosek, że Rzymianie zachowali starożytną indoeuropejską praktykę, zgodnie z którą świnie, mimo że pełniły ważną funkcję gospodarczą, zajmowały ostatnie miejsce w hierarchii względnej wagi ekonomicznej, za końmi, bykami i owcami. Spośród kultur indoeuropejskich znanych nam z danych archeologicznych, plemiona scyto-sarmackie z północnego obszaru Morza Czarnego w pierwszym tysiącleciu pne. należą do grup, w których świnie są faktycznie najmniej istotnym elementem inwentarza żywego (Calkin 1966: 74).
This is the important bit:
To jest ważny fragment:
The sequence of sacrificial animals in archaic Roman tradition was given by the formula su-oue-taurilia ‘pig-sheep-bull’, in order of increasing importance.
Kolejność zwierząt ofiarnych w archaicznej rzymskiej tradycji została określona wzorem su-oue-taurilia „świnia-owca-byk”, w kolejności rosnącej wagi. [CB: SU-OVO-TUR]
You can see that Serbs strictly follow the above Archaic Roman (Indoeuropean) rule of more important animal being sacrificed to more important aspect of the sun god:
Pig – Baby sun
Sheep – Young sun
Bull – Old sun
Widać, że Serbowie ściśle przestrzegają powyższej archaicznej rzymskiej (indoeuropejskiej) zasady, zgodnie z którą ważniejsze zwierzę jest składane w ofierze ważniejszemu aspektowi boga słońca:
Świnia – Słońce Dziecko
Owca – Młode Słońce
Byk – Stare Słońce
Now here is something even more interesting. In the above excerpt the second highlighted part says:
Interestingly, an analogous enumeration of sacred sacrificial animals in Sanskrit tradition does not mention pigs at all; their place is taken by goats
Teraz jest coś jeszcze bardziej interesującego. W powyższym fragmencie druga wyróżniona część mówi:
Co ciekawe, analogiczne wyliczenie świętych zwierząt ofiarnych w tradycji sanskryckiej w ogóle nie wspomina o świniach; ich miejsce zajmują kozy
You can see how in Serbian tradition the order of the sacrificial animals is tightly tied to the solar wheel. Now have a look at this:
Można zobaczyć, jak w serbskiej tradycji kolejność zwierząt ofiarnych jest ściśle związana z kołem słonecznym. Teraz spójrz na to:
Goat marks the beginning of the solar year, Ram follows then Bull…
Interesting don’t you think?
Koza oznacza początek roku słonecznego, Ram podąża za Bullem …
Ciekawe, nie sądzisz?
*
Komentarz – Czesław Białczyński
Widzimy tutaj trójpodział roku co jest związane zarówno z południowym ulokowaniem Serbii w Europie jak i z południowym ulokowaniem Indii w Azji. Nie jest to odpowiedni podział roku dla Europy i Azji Północnej, w której występują wyraźne cztery pory roku. Dla Słowiańskiej czy też Słowiano-Bałto-Aryjskiej Północnej Euro-Azji typowy byłby podział na cztery pory roku oraz odniesienie nie do Słońca i Koło-Daru Słonecznego – Koło-Turu (kultury) Słońca, ale do Koło-Danu Księżycowego, czyli kalendarza Kołoduny (kołodani) Łowców opartego o rok księżycowy, 13 miesięczny i Stary Zodiak, w którym występować powinny postacie najpierwotniejszego Koła Gwiezdnego. Za takie pierwotne Koło Gwiazdowe obecnie uznaje się Koło Sumeryjskie, a samych Sumerów identyfikuje się jako Indo-Ariów) przybyłych do południowo-środkowej Azji w związku z ochłodzeniem klimatu na północy. W tym Kole występuje podział na 4 Filary i np Panna jest Łuczniczką-Wojowniczka Konną (Centaurzycą). Występuje tu też Dzik (Świnia), Rybołak-Syrena (Ryba) i Bykołak (Tur). Lew/Kot jest dla obu Zodiaków niezmienny, zaś między Strzelcem a Skorpionem-Smokiem występuje Żmij-Wąż – Serpens z Wężem w ręku. Jest tu także Ognisty Koń (Świchrz Swątowy/Swarogowy), którego zastąpił Rak/Żółw. Według tej analizy Baran zastąpił w Kole Gwiezdnym Psa, a Byk zastąpił Dzika. Jednak i Dzik i Byk-Tur są do dzisiaj symbolami Ziemi.
W tym co chcę tutaj teraz powiedzieć nie jest istotne, aby ustalić dokładną kolejność, czy co zastąpiło co, albo ustalać hierarchię jakiegoś starszeństwa czy pierwszeństwa zodiaków. Istotna jest konkluzja, którą tutaj widać jak na dłoni, a do której Autorowi artykułu zabrakło dosłownie jednego kroku:
- Ofiara zwierzęca jest związana z kulturą łowiecką i już wtedy występoiwała, w epoce kamienia. W kulturach rolniczych, czyli późniejszych, po pewnych modyfikacjach kalendarza (z Kołodanu Ksieżycowego i Koła Gwiezdnego jest ona kontynuowana i rozwijana.
- Ofiara z różnego rodzaju zwierząt jest tutaj związana z każdym świętem – z każdym Wielkim Tanem niezależnie od tego czy mamy trójpodział pór roku czy czwórpodział – takich ofiar zwierzęcych jest nie trzy lub cztery, ale 12 lub 13.
W Księdze Tanów te ofiary zostaną zaznaczone, ale podkreślona też zostanie ewolucja obrzędowości i odejście w ogóle od ofiar zwierzęcych na rzecz ofiar roślinnych, co jest typowe dla obecnie kształtującej się kultury współczesnego Rodzimowierstwa i Wiary Przyrody. Nakreślona też zostanie dalsza Pro-Przyrodnicza Droga, która wyklucza na przykład takie ofiary jak Badniak – Młody Dąb lub nawet Trzy czy Cztery Dęby ścinane jako Badniaki (symbole odchodzącego starego roku) na Szczodre Gody w Serbii i następnie spalane między Tajną Nocą po Wieczerzy Wilijnej.
Ten artykuł OEC jest jak zwykle bardzo ważny, odkrywczy, daje nam głęboką wiedzę którą Autor dzieli się z nami jako specjalista antropologii kultury. Nie wyczerpuje on jednak, tematyki i nie sięga ani nie ma ambicji arbitralnego ustalania porządku, na bazie nauki. Stąd zresztą taka anie inna forma wszystkich artykułów OEC, które kończą się przeważnie pytajnikiem i pytanie czy to „nie było tak?”, albo „czyż to nie jest ciekawe?”.
My jako przedstawiciele Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata reprezentujemy żywą Wiarę Przyrodzoną Słowian, która nie jest ciekawostką antropologiczna i etnograficzną ale żywym światopoglądem, wiedzą-wiedą czyli ścieżką życiową i jednocześnie wyznaniem wiary opartej o naukową podstawę. Wprowadzamy więc w zastana czy odkrywana wiedzę i naukowe ustalenia własne modyfikacje, które są zgodne z Filozofią Przyrody (Wijozowią) i Boga Porządku – Świadomości Nieskończonej czyli z Prawami i Prawym Ładem Światła Świata (Prawi).
Artykuł o ewolucji Zodiaku i innych tajemnicach Królestwa Północy tutaj: http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,225
Pobierz i otwórz w powiększeniu lub zobacz w Księdze Tura oryginał